ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΣΤΑΛΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Ο Νίκος
Στα τριάντα πέντε χρόνια του ο Νίκος πάντα ήταν απών. Απών από τις γιορτές, απών και από τις λύπες. Η απουσία του από τη ζωή ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του εξαιτίας μια εκ γενετής δυσμορφίας γύρω από το δεξί μάτι. Οι ψίθυροι και τα πνιχτά γέλια πίσω από την πλάτη του που ήταν αναγκασμένος να υποστεί καθημερινά στην μικρή κοινωνία του σχολείου και της γειτονιάς του χωριού για την ατέλεια που αλίμονο τον είχε «προικίσει» η φύση τον οδήγησαν στην απομόνωση και στην παραίτηση από οτιδήποτε κοινό με άλλους ανθρώπους. Για αυτό από μικρό παιδί συνήθιζε να τρέχει και να κρύβεται μακριά από ξένους, συγγενείς και φίλους που τον κοιτούσαν περίεργα. Η μάνα του ή κυρία Χαρίκλεια στεναχωριόταν πολύ αλλά η χήρα δεν μπορούσε να κάνει και πολλά εκτός από το να τον πιέζει να πάει σχολείο, να σπουδάσει, να βρει μια δουλειά στην πόλη να μην καταντήσει ένα δυστυχισμένο αγρίμι στο χωριό. Αυτό θα την σκότωνε.
Τα επόμενα χρόνια μετακόμισε στα Ιωάννινα για να μπορέσει να τελειώσει το γυμνάσιο και το λύκειο με την χήρα να παλεύει στο χωριό με χίλιες στερήσεις για να τον σπουδάσει. Ευτυχώς τουλάχιστον εκεί ζούσε ένας μακρινός ξάδερφος της μητέρας του που του βρήκε μια φτηνή καμαρούλα με κοινόχρηστο μπάνιο και μια δουλειά για τα σαββατοκύριακα στην λάντζα ενός μαγειριού στο κέντρο της πόλης. Το σχολείο πήγαινε καλά και τέλειωσε χωρίς καθυστερήσεις. Φυσικά μια και ο Νίκος συνέχιζε πάντα απομονωμένος να περνάει την ώρα του είτε διαβάζοντας είτε αγναντεύοντας τα μακρινά αστέρια του ουρανού όταν τον συναντούσε η νύχτα στο παράθυρο της καμαρούλας του.
Η ντροπή για το δύσμορφο πρόσωπο του δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να τον συνοδεύει ακόμα και στην πόλη μακριά από το χωριό του. Καθώς γινόταν άντρας ή ντροπή καμουφλαρίστηκε και φόρεσε την μάσκα της αδιαφορίας, μιας αδιαφορίας για όλους και για όλα. Με τον καιρό έγινε τόσο μεγάλη που τον κάλυψε ολόκληρο όπως η παχιά κουβέρτα το ζεστό χειμωνιάτικο κρεβάτι.
Δεν ήταν πως είχαν στερέψει μέσα του τα συναισθήματα, πάντα είχε, όμως από μικρό παιδί έμαθε να τα πνίγει βίαια αλλά και σιωπηρά στο βάθος της ψυχή του. Όσοι μπορούσαν να δουν μέσα του έβλεπαν έναν καλόψυχο άνθρωπο αλλά και απόμακρο, ένα φοβισμένο αγρίμι που δεν κατέβαινε από το ασφαλές του καταφύγιο. Τελειώνοντας το λύκειο αποφάσισε να φύγει και πάλι, αυτή την φορά για την Θεσσαλονίκη, να κρυφτεί καλύτερα
Ο Αποστόλης
Στα τριάντα του ο Αποστόλης ήταν πάντα παρόν. Για τους δικούς του λόγους. Μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που κάποιοι θα το έλεγαν -χρησιμοποιώντας όλη την επιείκεια και την ευγένεια τους - προβληματικό. Στην πραγματικότητα μόνο οικογενειακό δεν ήταν. Αυτός και ο αδερφός του είχαν την ιδιαίτερη ατυχία να έχουν γονείς δυο συνεταίρους. Ναι σωστά διαβάσατε(ακούσατε), ένας άντρας και μια γυναίκα συνεταιρίστηκαν σε έναν γάμο. Ο άντρας ήθελε να γίνει πατέρας η γυναίκα να ζει άνετα και πλούσια μακριά από οικονομικές έννοιες. Το τέλειο ζευγάρι των ημερών μας. Μόνο που κανείς δεν σκέφτηκε δυο ζωντανά πλάσματα, τα παιδιά.
Σύντομα μετά τον ερχομό του Αποστόλη χώρισαν. Ο Αποστόλης μεγάλωσε με την μητέρα του απλώς για να έχει εκείνη έναν μοχλό πίεσης απέναντι στον πρώην άντρα της. Η «αξιότιμη» μητέρα του ήταν μια γυναίκα που ζούσε στο τετράγωνο γυμναστηρίων, κομμωτηρίων, νυκτερινών κέντρων και ύπνου.
Ο μικρός περνούσε την ώρα μόνος του σε ένα πολυτελές διαμέρισμα με θεά από τον Λευκό πύργο ίσα με το λιμάνι της πόλης. Όλη μέρα μπροστά σε μια τηλεόραση ή το βράδυ να κοιτάει τα φώτα από τις σιδερένιες πολυκατοικίες στο βάθος του κόλπου– όπως με την φαντασία του έβλεπε τα εμπορικά καράβια - περιμένοντας το σαββατοκύριακο ώστε να πάει στο σπίτι του πατέρα του για να παίξει με τον κατά δυο χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του. Ήταν ένα παιδί που του έλειπε η παρέα, η ανθρώπινη επαφή για αυτό και την κυνηγούσε όπου την έβρισκε.
Στα χρόνια που ήρθαν δυο θάνατοι διασταύρωσαν την ζωή του. Πρώτα ήρθε ο χαμός της μητέρας του σε τροχαίο όταν το αυτοκίνητο της τυλίχθηκε στις φλόγες μετά την πρόσκρουση της σε κολόνα φωτισμού. «Η άτυχη οδηγός βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ μετά από την αποχώρηση της από κοσμική συγκέντρωση που έλαβε χώρα σε γνωστό κέντρο διασκεδάσεως της πόλης» είχαν γράψει οι εφημερίδες της εποχής.
Ύστερα από λίγο καιρό ακολούθησε η οικονομική καταστροφή του πατέρα και ο θάνατος του από καρδιακή προσβολή λίγους μήνες μετά. Ο δυστυχής βιομήχανος ποτέ δεν είχε πάψει να την αγαπά.
Ο Αποστόλης σε αντίθεση με τον αδερφό του άντεξε αυτό το διπλό χτύπημα της μοίρας. Στο πέρασμα του χρόνου το μεγάλο απόθεμα ψυχής που κουβαλούσε τον μεταμόρφωσε σε έναν δυνατό, ισορροπημένο άντρα, έτοιμο να αντιμετωπίσει με θάρρος και ψυχραιμία όλες τις δύσκολες στιγμές αλλά και να χαρεί όλες τις ομορφιές που φέρνει στο διάβα της η ζωή.
Στο κέντρο της πόλης
Ένα μεσημέρι του Ιούλη από αυτά που κανείς δεν θέλει να κυκλοφορεί στην πόλη επειδή η ζέστη είναι τόσο ανυπόφορη που νοιώθει να μην μπορεί να πάρει ανάσα, μουσκεμένος στον ιδρώτα ο Νίκος καβάλα στο μηχανάκι του κατέβαινε την Παύλου Μελά. Έπρεπε να πάρει μια επιταγή από μια εταιρεία λίγο μετά την διασταύρωση με την Τσιμισκή, αυτές οι δουλειές τον έκαναν να ντρέπεται πολύ αλλά δεν μπορούσε να τις αποφύγει. Σταμάτησε στο φανάρι με την κεντρική λεωφόρο κρατώντας το κράνος περασμένο στο χέρι του. Ο ήλιος έκαιγε ανελέητα το δέρμα του και ο ιδρώτας που μούλιαζε το κορμί του πετύχαινε να τον κάνει να νοιώθει σαν κοτόπουλο στην χύτρα, παρά να τον δροσίζει. Μια φωτεινή πινακίδα με μεγάλα κόκκινα ψηφία από το φαρμακείο στην απέναντι πλευρά του δρόμου πληροφορούσε τους ταλαίπωρους διαβάτες του καυτού μεσημεριού πως το θερμόμετρο είχε ξεπεράσει τους 41 βαθμούς κελσίου.
- Τι ζέστη, έχω σκάσει, δεν αντέχω άλλο μονολόγησε. Το μόνο που σκέφτονταν ήταν να τελειώνει γρήγορα για να κάνει ένα δροσερό ντουζ και μετά να απολαύσει μόνος – όπως πάντα - στο σπίτι κάτω από το κλιματιστικό ένα τεράστιο ποτήρι φραπέ.
- Άντε άναψε… κόλλησε το παλιοφάναρο; αναρωτήθηκε οργισμένος. Τα μάτια του έτσουζαν από τα άλατα του ιδρώτα που κυλούσε συνέχεια από το μέτωπο του αλλά πεισματικά δεν τα κατέβαζε από το φανάρι. Όλη αυτή η ανυπόφορη κατάσταση τον είχε κάνει ιδιαίτερα νευρικό και ανυπόμονο. Το φανάρι επιτέλους πρασίνισε, αστραπιαία έβαλε πρώτη και ξεκίνησε με φόρα για να διασχίσει την Τσιμισκή. Ένας οδηγός αυτοκινήτου που διέσχιζε εκείνη την στιγμή την λεωφόρο πέρασε τον σηματοδότη χωρίς να κόψει ταχύτητα αν και είδε από μακριά το πορτοκαλί και έπειτα το κόκκινο να έχει ανάψει.
Η σύγκρουση ήταν σφοδρή ο Νίκος πετάχτηκε από την μηχανή και έπεσε στο οδόστρωμα σαν πλαστική κούκλα φέρνοντας μερικές ανεξέλεγκτες περιστροφές πριν καταλήξει στο κιγκλίδωμα του απέναντι πεζοδρομίου.
- Αμάν το παλικάρι σακατεύτηκε ούρλιαξε μια κυρία που τον είδε έντρομη να σκάει δίπλα της.
- Καλέστε γρήγορα ένα ασθενοφόρο, είμαι γιατρός, ανοίξτε να πάρει αέρα, είπε ψύχραιμα ένας ηλικιωμένος κύριος με ανοιχτόχρωμο κουστούμι σκύβοντας πάνω από τον Νίκο και σταμάτησε κάποιους που προσπάθησαν να τον μετακινήσουν λέγοντας, δεν πρέπει να μετακινηθεί καθόλου, θα περιμένουμε το ασθενοφόρο ευτυχώς είναι ζωντανός, έχει σφυγμό.
Ράδιο Θεσσαλονίκη
Το σήμα του έκτακτου δελτίου ειδήσεων διέκοψε απότομα το τραγούδι στα ραδιόφωνα των ακροατών του ράδιο Θεσσαλονίκη, η ένταση του έπεσε λίγο και ο εκφωνητής ξεκίνησε την ανακοίνωση.
- Κυρίες και κύριοι, τα τελευταία λεπτά η κυκλοφορία έχει μπλοκάρει στο ύψος της Τσιμισκή με Παύλου Μελά λόγω σοβαρού τροχαίου ατυχήματος. Συνεπεία αυτού επηρεάζονται σοβαρά Βασιλίσσης Όλγας και Στρατού, επίσης Ν. Εγνατία, 3ης Σεπτεμβρίου και η Αγ. Δημητρίου με τις κάθετες της όπου η κίνηση τους προς Εγνατία είναι προβληματική λόγω της πρόσθετης κυκλοφορίας που δέχεται και της ήδη υπάρχουσας της επιβάρυνσης λόγω των έργων του Μετρό. Η τροχαία συστήνει στους οδηγούς να μην κατευθύνονται προσωρινά προς το κέντρο μέχρι να εκτονωθεί το πρόβλημα. Για οτιδήποτε νεότερο θα σας ενημερώσουμε άμεσα. Ο ηχολήπτης έκοψε το μικρόφωνο και στο cd μία ποπ επιτυχία δόνησε τα ηχεία των ραδιοφώνων.
ΑΧΕΠΑ
Στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ οι γιατροί έδιναν μάχη για να κρατήσουν τον Νίκο στην ζωή. Είχαν να αντιμετωπίσουν πολλαπλές κακώσεις, κατάγματα και μια εκτεταμένη εσωτερική αιμορραγία. Η ομάδα αίματος του η δυσκολότερη 0 ρέζους αρνητικό, η ομάδα πανδότης. Το άτομο που την έχει μπορεί να δώσει σε όλες τις άλλες ομάδες, όμως δεν μπορεί να δεχθεί αίμα από καμιά άλλη. Η περίπτωση του ήταν από αυτές που οι γιατροί απεύχονται να συμβεί ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που τα τροχαία είναι πολλά.
Εν τω μεταξύ στα επείγοντα περιστατικά δίνονταν μάχη πάνω από το αναίσθητο σώμα του Νίκου. Ο επιμελητής Ά που τον χειρουργούσε με την βοήθεια ενός ειδικευόμενου και μιας εργαλειοδότριας αδελφής προσπαθούσε να περιορίσει την αιμορραγία. Ο γιατρός δίχως να σηκώσει το κεφάλι ρώτησε τον ειδικευόμενο,
- Παλμοί, πίεση;
- Σταθεροί, 9,5 με 6
Μια νοσοκόμα μπήκε στο χειρουργείο για να ενημερώσει τον επικεφαλής γιατρό.
- Γιατρέ από το αιματολογικό μας ειδοποίησαν ότι τώρα έχουμε μόνο μια μονάδα διαθέσιμη, τα ξημερώματα στάλθηκαν αρκετές μονάδες στην Καστοριά σε επείγον περιστατικό. Έχουμε ειδοποιήσει σε Θεσσαλονίκη και επαρχία για να μας στείλουν ότι μπορούν από το απόθεμα τους, τον πληροφόρησε η νοσοκόμα. Ο γιατρός φανερά ανήσυχος χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από την τομή που έραβε είπε,
- Ο ασθενής έχει σοβαρότατη αιμορραγία θα χρειαστούμε αρκετές μονάδες τις επόμενες ώρες. Αδελφή παρακαλώ ειδοποιήστε να γίνει έκκληση από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς για άμεση ανάγκη ομάδας αίματος 0 ρέζους αρνητικό.
Έκκληση Ανθρωπιάς
Τις ίδιες στιγμές ο Αποστόλης άκουγε ράδιο Θεσσαλονίκη στο αμάξι του. Το ραδιόφωνο της καρδιάς του. «Είμαστε μια παρέα» έλεγε στους γνωστούς του απαντώντας τους γιατί ποτέ δεν αλλάζει συχνότητα. Αυτήν την ώρα ήταν ένας από τους άτυχους οδηγούς που μέσα στον καύσωνα ήταν σχεδόν σταματημένος για ώρα στην συμβολή Εγνατίας με 3ης Σεπτεμβρίου. Το αυτοκίνητο του απαρχαιωμένο και ούτε λόγος για σύστημα κλιματισμού. Με τέτοια ζέστη είχε μουσκέψει από τον ιδρώτα από την κορφή έως τα νύχια.
Ο σταθμός κάθε λίγο ενημέρωνε τους οδηγούς για την κατάσταση αλλά το κυκλοφοριακό πρόβλημα ήταν τεράστιο στους καυτούς δρόμους του κέντρου παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των τροχονόμων που προσπαθούσαν να ρυθμίσουν την κυκλοφορία τρέχοντας πάνω κάτω στην καυτή άσφαλτο αναπνέοντας τα καυσαέρια και δίνοντας συνεχώς εντολές στους οδηγούς με τα χέρια και την σφυρίχτρα τους.
- Αγαπητοί φίλες και φίλοι διακόπτω εδώ το τραγούδι γιατί πρέπει να σας μεταδώσω μια επείγουσα ανακοίνωση του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ. Βαριά τραυματίας χρειάζεται άμεσα αίμα ομάδας 0 ρέζους αρνητικό. Παρακαλούνται όσοι έχουν αυτήν την ομάδα αίματος να σπεύσουν σε ΑΧΕΠΑ ή ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ ώστε να δώσουν αίμα για τον συνάνθρωπο μας του οποίου η ζωή κινδυνεύει άμεσα. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός άφησε για ένα μικρό κενό να ακούγεται μόνο η μουσική και συνέχισε, ο άνθρωπος αυτός τραυματίστηκε πριν λίγη ώρα στο τροχαίο ατύχημα στην Τσιμισκή που ταλαιπωρεί αυτήν την ώρα την πόλη. Ελπίζω πως θα τρέξετε όπως πάντα να σώσετε μια ζωή κάποιου αγνώστου που αύριο μπορεί να είναι ένας δικό σας άνθρωπος. Από αυτήν την συχνότητα έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο θέμα και ζητάμε πολύ συχνά την συμμετοχή σας στις αιμοδοσίες που πραγματοποιεί ο σταθμός, αλλά και γενικά να αιμοδοτείτε. Θα ήθελα ακόμα μία φορά να σας παρακαλέσω όσοι μπορείτε να δώσετε αίμα όχι μόνο για τον άτυχο συνάνθρωπο μας αλλά και για να υπάρχει πάντα αρκετό απόθεμα στα νοσοκομεία μας ώστε να μην κινδυνεύουν σε μια δύσκολη στιγμή οι ζωές των συνανθρώπων μας, η δική μας ζωή.
Ο Αποστόλης δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί με μια απότομη κίνηση έστριψε το τιμόνι και βγήκε από την ατέλειωτη ουρά. Μερικά μέτρα παραπέρα ανέβασε το αυτοκίνητο του στο πεζοδρόμιο εμπρός στο τμήμα φυσικής και το παράτησε βιαστικά. Με τα πόδια έκοψε δρόμο μέσα από τα πανεπιστήμια και βρέθηκε στο ΑΧΕΠΑ.
- Η αιμοδοσία; ρώτησε λαχανιασμένος τον φύλακα που πετάχτηκε τρομαγμένος από την μεσημβρινή αποχαύνωση του.
- Εκεί, του έδειξε με το χέρι βγαίνοντας από το κουβούκλιο της εισόδου.
Μετά από μια γρήγορη τυπική διαδικασία για την συμπλήρωση και την υπογραφή του ειδικού ερωτηματολογίου με τον γιατρό το πολύτιμο υγρό φορτίο της ζωής κυλούσε αργά από τις φλέβες του προς τον ασκό συλλογής. Γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε τον ασκό να γεμίζει από το αίμα του καθώς πάλλονταν αργά στην ειδική συσκευή που τον είχε τοποθετήσει η νεαρή νοσοκόμα.
- Αισθάνεστε καλά; τον ρώτησε η αδελφή που επιτηρούσε την διαδικασία συλλογής.
- Μια χαρά αν θέλετε δίνω και ένα δεύτερο.
- Αρκεί ένα του χαμογέλασε.
Τι γλυκιά που είναι, σωστός άγγελος, ο άγγελος της αιμοδοσίας σκέφτηκε κοιτάζοντας την.
Τώρα ήρεμος πως όλα πάνε καλά και βλέποντας τον ασκό να έχει γεμίσει σχεδόν με το πολύτιμο κόκκινο υγρό ένοιωθε να φουσκώνει από υπερηφάνεια. Σκεφτόταν πως πιθανώς θα έσωζε ένα άνθρωπο που είχε μια άτυχη στιγμή στην ζωή του.
- Μακάρι Παναγία μου μονολόγησε χαμηλόφωνα.
- Αισθάνεστε καλά; μήπως ζαλίζεστε; Τον ρώτησε και πάλι η νεαρή νοσοκόμα
- Όχι είμαι μια χαρά.
Όταν σε λίγα λεπτά σηκώθηκε από την πολυθρόνα της αιμοδοσίας μια τροφαντή νοσηλεύτρια στην υποδοχή του πρόσφερε έναν χυμό και αλμυρά μπισκοτάκια. Του φάνηκε πως ήταν τα πιο νόστιμα μπισκότα και ο πιο υπέροχος χυμός που είχε δοκιμάσει ποτέ.
Μια ζωή αλλάζει
Το αίμα που έδωσε ο Αποστόλης καθώς και άλλη μια μονάδα που ήρθε μετά λίγη ώρα από το Ιπποκράτειο έσωσαν την ζωή του Νίκου. Μέχρι το βράδυ μαζεύτηκαν συνολικά 15 μονάδες από την σπάνια ομάδα αίματος και αιμοδοτήθηκαν και άλλοι άνθρωποι που βρέθηκαν σε ανάγκη τις επόμενες μέρες.
Ο Νίκος συνήλθε ύστερα από δυο μέρες και βγήκε από την εντατική μετά τέσσερις. Την ημέρα εκείνη στο δωμάτιο του βρήκε στο προσκεφάλι του την γριά μάνα του αλλά και τον Αποστόλη και τον Πέτρο με την γυναίκα του που και αυτός είχε αιμοδοτήσει για τον Νίκο. Δεν το επισκέφτηκαν μόνο αυτοί επίσης και πολλοί συνάδελφοι του, άνθρωποι που για χρόνια ήταν μαζί στην δουλειά και δεν είχαν πει τίποτα παραπάνω από ένα τυπικό γεια. Στην αρχή αισθάνονταν αρκετά άβολα, βλέποντας όμως το πραγματικό ενδιαφέρον που έδειχναν για την υγεία του και τον Αποστόλη και τον Πέτρο που έτρεξαν να τον σώσουν μέσα του κάτι άρχισε να κινείται. Ο μύλος της βαριάς σκουριασμένης κλειδαριάς που κρατούσε κλειστή την ψυχή του Νίκου όλα αυτά τα χρόνια γύριζε αργά αργά έτοιμη να ανοίξει για να την ελευθερώσει για πάντα.
Ο Αποστόλης κάθισε μαζί του αφού έφυγαν όλοι. Όλη την ώρα που ήταν μαζί του παρατηρούσε πως ένοιωθε άβολα με το πρόσωπο του και με την δυσμορφία που είχε και πως προσπαθούσε συνέχεια να το κρύβει. Στην ματιά του Νίκου είδε το αγρίμι, είδε όμως και τον άνθρωπο που ζητάει την προσοχή και την αγάπη των συνανθρώπων του αλλά παράλληλα φοβάται και αποστρέφεται την επαφή μαζί τους.
- Είμαι πολύ χαρούμενος που ξεπέρασες τον κίνδυνο και τώρα είσαι καλύτερα και γρήγορα θα είσαι πάλι με τους ανθρώπους που αγαπάς.
- Σε ευχαριστώ πολύ Αποστόλη, αν και ξέρεις… δεν είναι τόσοι πολλοί αυτοί που με νοιάζονται, τουλάχιστον μέχρι το ατύχημα.
- Εδώ σήμερα είδα πολλούς Νίκο που σε κοιτούσαν μπορώ να πω με πολύ αγάπη.
- Ναι δεν το περίμενα για να πω την αλήθεια. Πάντως ήθελα να σε ευχαριστήσω που έτρεξες και έδωσες το αίμα σου για να σωθώ. Γιατί το έκανες; Δεν το άξιζα, εγώ θα καθόμουν στην θέση μου στο αυτοκίνητο και δεν θα έτρεχα, όπως εσύ.
- Ούτε να το σκέφτεσαι, είναι χρέος καθενός που θέλει να λέγεται άνθρωπος.
- Εγώ δυστυχώς μέχρι τώρα δεν ήμουν, απάντησε ο Νίκος με χαμηλωμένο βλέμμα και συνέχισε με αποφασιστικό τόνο, όμως από εδώ και πέρα σίγουρα θα αλλάξει αυτό, το υπόσχομαι.
- Είμαι σίγουρος Νίκο, βλέπω την φλόγα που καίει στο βλέμμα σου.
- Αποστόλη οι γιατροί μου είπαν πως ήσουν ο πρώτος που αιμοδότησες, πως…..
- Έγινε λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση του ραδιοφώνου, παράτησα το αμάξι μου και ήρθα. Είδες τελικά Νίκο είναι καλό να ακούς ράδιο, ράδιο Θεσσαλονίκη φυσικά.
- Είσαι τρελός φίλε του είπε γελαστά ο Νίκος.
- Μάλλον ανήκω σε τρελή παρέα. Στην παρέα του ράδιο Θεσσαλονίκη. Θα σε δω στην επόμενη αιμοδοσία του σταθμού;
- Σίγουρα Αποστόλη, είναι χρέος όλων και εγώ αυτό το ένοιωσα όσο ποιο βαθειά γίνεται. Είμαστε απλά άνθρωποι που σίγουρα έχουμε τις μικρές η μεγάλες φοβίες μας, τις αδυναμίες, τα ελαττώματα μας, αλλά πάνω από όλα έχουμε μια μεγάλη λαμπρή ψυχή που πρέπει να την αφήσουμε να βγει από τα μπουντρούμια του μυαλού μας, να φωτίσει έστω λίγο παραπάνω τον μουντό κόσμο που δημιουργήσαμε.
Αφιερωμένο στο Ράδιο Θεσσαλονίκη και σε όλους τους ανθρώπους του που εδώ και χρόνια δίνουν την δική τους μάχη αλληλεγγύης για τον συνάνθρωπο...
Α. Δ. Ε. ΒΑΛΜΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2008
