ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ...

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΓΚΑΝΑ

Αναρτήσεις από το ιστολόγιο του,  http://docamiok.blogspot.gr/

Σκέψεις

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.

Τρίτη, 17 Απριλίου 2012
Αναρτήθηκε από Moloch στις 3:39 μ.μ.

Κάθομαι στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Πήρα το Irinotecan μου, με έχει ζαλίσει λίγο, τώρα θα μπει η πλατίνα. Κι εκεί που χαζολογάω στο Internet θυμήθηκα ότι είχα να κάνω κάτι σημαντικό. Να βοηθήσω ξανά τη Τζο. Όχι μόνο με κουβεντούλα και τουιτς. Αν και να πω την αλήθεια όποτε ανταλλάσσουμε μηνύματα στο twitter δημοσίως νιώθω ότι μόνο εκείνη καταλαβαίνει. Σαν τα μηνύματά μας να είναι μια εκκωφαντική κραυγή που ακούγεται σε όλο το timeline και το σκίζει στα δύο. Περάστε λοιπόν μια βόλτα από το blog της http://mylymeupdates.blogspot.com και ενισχύστε αν μπορείτε. Αν πάλι όχι πείτε της μια κουβέντα και δείτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε.

Όπως είχα πει την 1η φορά που πήγε για θεραπεία, απαιτώ να δείξετε την ίδια αγάπη και βοήθεια που θα δείχνατε σε μένα.

Αναρτήθηκε από Moloch στις 7:13 μ.μ.
Σάββατο, 21 Ιανουαρίου 2012




Ένα δραματικό γεγονός που γεννά τόση ομορφιά και γαλήνη.

Ο καρκίνος -πέρα από το προφανές- έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό το οποίο δεν είμαι σίγουρος αν είναι θετικό ή αρνητικό. Σε φυλακίζει. Σε πρώτο επίπεδο σε φυλακίζει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου για κάποιες μέρες. Σε φυλακίζει σε μία κατάσταση που δεν σου αρέσει, με πόνο, ναυτία, περιορισμούς από δραστηριότητες που θεωρούσες δεδομένες. Αυτή η μορφή φυλάκισης ωστόσο είναι -για μένα τουλάχιστον- αντιμετωπίσιμη πιο εύκολα από τη δεύτερη. Τη φυλάκιση στο παρόν.
Κουβαλώντας μια νόσο με αρκετές πιθανότητες να σε σκοτώσει εγκλωβίζεσαι στο παρόν. Ζεις το τώρα, τα σχέδιά σου δεν πάνε πέρα από μερικές μέρες ή ένα μήνα μακριά, δε βλέπεις το μέλλον σου μπροστά σου όπως παλιά. Από τη μία είναι όμορφο συναίσθημα γιατί δε σε αγχώνει πια η ζωή. Εκτιμάς περισσότερο ένα ήσυχο πρωινό που χαζεύεις τα σύννεφα και τα κίτρινα φύλλα από το παράθυρο ενώ γράφεις στο blog σου. Μέχρι τη στιγμή που η πραγματικότητα σε χτυπάει στο στομάχι και συνειδητοποιείς ότι η ηρεμία αυτή προέρχεται από το ενδεχόμενο του θανάτου.

Τρίτη, 15 Νοεμβρίου 2011

Αναρτήθηκε από Moloch στις 1:20 μ.μ.

Δε θα με γνωρίσεις

Στους καιρούς εκείνους που δεν θα είμαι
Μαζί σου θα είναι ένα σύννεφο
Η σκιά του από πάνω σου συνέχεια
Εκείνο το σύννεφο είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Ένας αγέρας θα ανεμίσει τη φούστα σου
Τα μαλλιά σου θα αναστατωθούν
Το ένα χέρι σου στη φούστα το άλλο στα μαλλιά σου
Εκείνος ο αγέρας είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Της νύχτας μία ώρα στο κρεβάτι σου
Πότε στο ένα πλευρό πότε στο άλλο
Είτε είσαι κοιμισμένη είτε είσαι ξύπνια
Εκείνο το όνειρο είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Ολομόναχη θα μιλάς με κάποιον που δεν είναι
Θα διηγέισαι όσα ποτέ δε διηγήθηκες
Εκείνος που θα ακούει είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Έναν πόνο θα νιώσεις σε πρωτόγνωρους καιρούς
Που δε θα μπορείς να τον εντοπίσεις
Η καρδιά σου θα παγιδευτεί στις αναμνήσεις
Εκείνος ο πόνος είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Αζίζ Νεσίν -

Δεν ξέρω αν το μετέφρασα σωστά. Ζητώ συγνώμη αν όχι.

Αναρτήθηκε από Moloch στις 10:53 μ.μ
Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2011