Ζητώ...

   Μ. Σάββατο και το κεντρικό κρεοπωλείο κατάμεστο. Ο Γιάννης τεμάχιζε πυρετωδώς τα κρέατα για τις δεκάδες παραγγελίες, η γυναίκα του η Παρθένα κρατούσε το ταμείο, ο γιος τους ο Δημήτρης σερβίρισμα και καθαριότητα.

- Κοίτα Γιάννη το αρνί να είναι καλό, πέρυσι δεν έμεινα ευχαριστημένος...

- Μα τι λες τώρα κύριε Χαράλαμπε από το Πάικο είναι το αρνάκι, χόρτα και λουλούδια έτρωγε μόνο...

    Μέσα στο ανακαινισμένο μαγαζί καμιά δεκαπενταριά πελάτες άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών περίμεναν υπομονετικά την σειρά τους. Ο τζίρος παρά την κρίση καλός, η αναπαλαίωση του μαγαζιού και ο μοντέρνος σχεδιασμός είχαν φέρει και νέα πελατεία. Πολλά τα έξοδα της όμως και η Παρθένα χτυπούσε με ευλάβεια στην ταμειακή ακόμα και τα μικρά δεκαδικά, δίχως να κόβει λεπτό από τον λογαριασμό. Πολλοί ίδρωναν κοιτώντας τα δάχτυλα της και την οθόνη της ταμειακής, η στενότητα βλέπεις, εδώ και χρόνια...

    Ξαφνικά όλοι είδαν τον Γιάννη που σήκωσε το δεξί χέρι κρατώντας τον μπαλτά και του απαγόρευε την είσοδο, εκείνος όμως, έκανε ένα μικρό βήμα και μπήκε. Στάθηκε ήρεμα πίσω από τον τελευταίο πελάτη. Κάποιοι γύρισαν και τον είδαν, μερικοί αποτραβήχτηκαν σε απόσταση, άλλοι γύρισαν το βλέμμα τους προς τις ψυκτικές βιτρίνες με τα κρέατα ή στα γυαλιστερά πλακάκια των τοίχων. Το πρόσωπο του γεμάτο μουντζούρες, τα μακριά γκρίζα μαλλιά του ξεχείλιζαν μπερδεμένα στους ώμους. Τα ρούχα του ξεσκισμένα, άθλια, φορούσε δυο παντόφλες κατεστραμμένες από καιρό και οι τρύπιες κάλτσες του αποκάλυπταν τα πληγιασμένα, γεμάτα ξερό αίμα δάκτυλα. Όμως παρ' όλη την κατάσταση που βρισκόταν, το ήρεμο πρόσωπο και τα καστανά μάτια του τόνιζαν το ευγενικό στοιχείο της ύπαρξης του. Αν οι υπόλοιποι τον κοιτούσαν στα μάτια, θα έβλεπαν πως περισσότερο από άνθρωπο ίσως έμοιαζε με ένα πληγωμένο ζώο, που υπομονετικά περιμένει τον σωτήρα του.

   Ένας πελάτης γύρω στα σαράντα που είχε μπει πριν λίγο θεώρησε ότι ο ρακένδυτος άνθρωπος θέλει χρήματα και μιας και η Παρθένα δεν είχε κάνει την κίνηση, έβγαλε εκείνος να του δώσει.

- Έλα, του είπε καταδεκτικά και άπλωσε το χέρι του στο οποίο κρατούσε ένα ευρώ. Εκείνος δεν έκανε καμιά κίνηση τον κοίταξε δειλά λοξεύοντας το βλέμμα του και έπειτα γύρισε πάλι μπροστά του, προς τους πελάτες που του είχαν γυρισμένη την πλάτη, απομακρυσμένοι πάντα όμως όσο γίνεται από αυτόν.

- Τι να του δώσω; Ρώτησε ο Δημητράκης την μάνα του που συνέχιζε να χτυπά τους λογαριασμούς δίχως να σηκώνει κεφάλι.

- Δυο μπούτια κοτόπουλο, τι να του δώσεις; Ακολουθώντας την υπόδειξη της Παρθένας έβαλε σε μια σακούλα τα πόδια του πουλερικού. Όταν του τα πρόσφερε αντί να τα πάρει όπως περίμεναν όλοι, εκείνος κοίταξε αργά τον Δημήτρη και την σακούλα που κρατούσε και πάλι γύρισε μπροστά του.

   Μια γιαγιά μπήκε στο κρεοπωλείο μαζί με το εγγονάκι της ένα αγοράκι, ήταν δεν ήταν τριών χρονών. Οι ξανθές μπούκλες έπεφταν στο ολόλευκο μέτωπο και τα γαλάζια παιχνιδιάρικα ματάκια του γυρνούσαν σαν την πεταλούδα από πρόσωπο σε πρόσωπο καθώς χάριζε παντού τα πιο γλυκά χαμόγελα του...

Δυο μηχανές της αστυνομίας σταμάτησαν έξω από την βιτρίνα του κρεοπωλείου, ένας ψηλός αστυνομικός μπήκε στο κατάστημα,

- Προχώρα, ενοχλείς τους ανθρώπους του φώναξε αυστηρά και τον τράβηξε δυνατά από το ισχνό του μπράτσο. Εκείνος δεν έφερε καμιά αντίσταση… Όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους αμήχανα, μόνο η γιαγιά που κρατούσε το εγγονάκι της τον λυπήθηκε και φώναξε,

- Μην τον τραβάτε έτσι, σας παρακαλώ, δεν έκανε τίποτε...

***

   Τυρολόης και Ανδριώτη γωνία, στεκόταν στο σκοτάδι, όρθιος ανάμεσα στους κισσούς του ερειπωμένου οικοπέδου, πίσω του η μισογκρεμισμένη παράγκα που κοιμόταν τα βράδια. Η λάμπα του στύλου φώτιζε το σταυροδρόμι, χαρούμενες οικογένειες με πολύχρωμες λαμπάδες στα χέρια περνούσαν για την Αγιά Μαρίνα, δυο γάτες ξάπλωναν νωχελικά επάνω σε ένα κάδο ανακύκλωσης. Σε λίγο θα χτυπούσαν οι καμπάνες για την Ανάσταση…

Ο πάμπτωχος άντρας με τα ξεσκισμένα ρούχα και τα πληγιασμένα πόδια χαμογελούσε,είχε κερδίσει κάτι πολύ σημαντικό σήμερα… λίγο πριν φτάσουν οι αστυνομικοί. Ένα γλυκό χαμόγελο, αυτό που του έδωσε αναπάντεχα με όλη του την καρδιά, το ξανθό αγγελούδι.

Κάποτε ήταν ο Μανώλης Παλαιολόγος, έμπορος υαλικών, έχασε τα πάντα, την υγεία του, στο τέλος την φωνή του. Αν το πρωί στο κρεοπωλείο μπορούσε να μιλήσει...

“Ζητώ μόνο ένα χαμόγελο...”

Εκείνες οι καμπάνες χτύπησαν χαρμόσυνα, ακόμα και για εκείνον, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού...

Ένα διήγημα πρόκληση σε μια σελίδα, από μια εικόνα το Μ. Σάββατο πρωί. Το ερειπωμένο οικόπεδο χωρίς τις ανθισμένες πασχαλιές, μια διαφορετική ιστορία ...

Αφιερωμένο σε όλους τους απόκληρους της κοινωνίας που η ζωή τους έφερε στην ανάγκη, στο πεζοδρόμιο. Πάντα θα θυμάμαι τους δυο ανθρώπους μπροστά στο εκκλησάκι, τον ψηλό αδύνατο ηλικιωμένο με το βλέμμα που ταξίδευε πάντα αλλού και τον ευγενικό κοντόσωμο παππούλη που με ευχαριστούσε κάθε φορά με ένα merci beaucoup στο ορφανοτροφείο της Α. Τούμπας. Τον κυρ Δημήτρη στην πλατεία δημαρχείου και τόσους άλλους που έχουν σημαδέψει την ψυχή μου και τα γραπτά μου. Και να θυμόμαστε πάντα ότι αυτοί οι άνθρωποι μαζί με την βοήθεια μας χρειάζονται και το ειλικρινές χαμόγελο μας...

Πίνακας:

1. Πάσχα στη Μονή Βλαχερνών (Κέρκυρα), τέμπερα, 23Χ16 εκ., 1989 Ντίνος Παπασπύρου

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2015