31 12 2015

31 / 12 / 2015

θα αγαπηθούμε ατέλειωτα

θα σκοτεινιάσει ο ουρανός στην παραλία
και θα απομείνουν τα σκόρπια φώτα
και η υγρή τους λάμψη στα πλακάκια
η θάλασσα θα ψιθυρίζει ένα παλιό σκοπό
καθώς στο βάθος θα ανατείλει το περπάτημα σου
ένα χαμόγελο ύστερα
το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής
μια λέξη πριν το άγγιγμά σου
θα αγαπηθούμε ατέλειωτα
εκείνο το θλιμμένο δειλινό ως το χάραμα

Τόλης Νικηφόρου

 

   Ένας τρελός πουνέντες παράσερνε σκόρπιες νιφάδες βαθειά μέσα από τον κόλπο. Μια χιονοθύελλα που ξέφυγε από τον Όλυμπο σάρωνε τον Θερμαϊκό και κινούνταν κατά την Θεσσαλονίκη.

Σε λίγες ώρες ο χρόνος άλλαζε, μια μοναχική σιλουέτα περπατούσε στο πλάι της τρικυμισμένης θάλασσας. Ο Περικλής Χαρένιας χωμένος στο παλτό του περπατούσε ολομόναχος στην παγωμένη παραλιακή, στο ύψος του Λευκού Πύργου. Άλλοτε τέτοια ώρα μόλις θα είχε κλείσει το μαγαζί και θα γυρνούσε στο σπίτι γεμάτος δώρα και ψώνια. Η Χριστίνα του δεν κατέβαινε την παραμονή στο μαγαζί τους, με τα λευκά είδη. Τέτοια ώρα θα ετοίμαζε το τραπέζι για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν, φίλοι και συγγενείς θα πλημμύριζαν το σπίτι, χαμόγελα, πειράγματα, λέξεις, εικόνες... Τέτοια ώρα εφέτος δεν υπήρχε κανένα τραπέζι να τον περιμένει, κανένα χαμόγελο στο σπίτι του. Περπατούσε ολομόναχος κάτω από τα φώτα της παραλίας με βαριά βήματα στο γλιστερό πλακόστρωτο, ανάμεσα στις σκόρπιες νιφάδες. Στο μαγαζί πατούσε σπάνια πια, δεν άντεχε να είναι εκεί δίχως εκείνη. Οι συγγενείς και οι φίλοι ξεχνούν γρήγορα και έτσι αρκούνταν πίσω από ένα τηλέφωνο να εκφράζουν την αγανάκτηση τους για την μεγάλη αδικία της ζωής, να φύγει τόσο νέα. Μέσα από την γραμμή του έστελναν την συμπάθεια τους και του εύχονταν υπομονή, ύστερα κατέβαζαν το ακουστικό και συνέχιζαν την ζωή τους...

Πέρασε πίσω από το Βασιλικό θέατρο και έφτασε μέχρι το άγαλμα του Μ. Αλέξανδρου. Σαν εικόνα βγαλμένη από την ιστορία, ο Βουκεφάλας κάλπαζε με τον μέγα στρατηλάτη καβάλα και αγέρωχοι αντιστέκονταν στον άνεμο. Γύρω του απόλυτη μοναξιά, η θάλασσα μανιασμένη έδερνε την τσιμεντένια προβλήτα. Κάθισε σε ένα παγκάκι πλάι στο μπρούτζινο άγαλμα, τα πλατάνια και οι λεύκες της λεωφόρου ήταν στολισμένα με πολύχρωμες λάμπες και στο δημαρχείο ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο αναβόσβηνε ρυθμικά. Πόσο άρεσε στην Χριστίνα του τέτοιες νυχτιές να κάνουν βόλτα στην γιορτινή πόλη και μετά να κατεβαίνουν στην παραλία, περπατώντας την μέχρι το σπίτι τους στις αρχές της Καυταντζόγλου. Τι σημασία είχαν πια όλα αυτά χωρίς εκείνη, τι σημασία να είχαν ένα μάτσο παλιόλαμπες, δίχως το χαμόγελο, το φως των ματιών της. Σήκωσε τον γιακά του παλτού και τυλίχθηκε καλά το κασκόλ του, έγειρε στο παγκάκι και χαμήλωσε το κεφάλι στο στήθος του, σε λίγο τα μάτια του έκλεισαν.

Σαν σε ταινία μονομιάς ο άνεμος κόπασε, το χιόνι πύκνωσε, τα γκριζαρισμένα του μαλλιά γινήκανε ολόλευκα. Κάπου στο βάθος ακούστηκε μια γνώριμη μελωδία από ακορντεόν. Στην αρχή ήταν αδύναμη μα όλο και πλησίαζε πιο κοντά και δυνάμωνε, δυνάμωνε... Μέσα στο σκοτάδι των σφαλισμένων του ματιών είδε φως, φως που μετασχηματίζονταν και έπαιρνε μορφή. Την αναγνώρισε αμέσως, ήταν τόσο νέα και τόσο χαμογελαστή όπως τότε, στην πρώτη τους γνωριμία στην πλατεία Αριστοτέλους, έξω από το Ολύμπιον. Η Χριστίνα του ήταν εκεί, ολοζώντανη και ευτυχισμένη, λικνιζόταν ανάλαφρα στον ρυθμό της μελωδίας και χαμογελούσε, χαμογελούσε. Την κοιτούσε αποσβολωμένος και φοβόταν ακόμα και να κινηθεί στο παγκάκι του, μην την τρομάξει. Πόσες και πόσες μνήμες των νεανικών τους χρόνων δεν πέρασαν από μπροστά του, τότε που πίστευαν ότι θα αλλάξουν τον κόσμο και θα τον κάνουν πιο δίκαιο... Έμεινε έτσι δίχως να μετρά ο χρόνος για αυτόν, να την κοιτά ακίνητος μέχρι που χορεύοντας χάθηκε απ΄ τα μάτια του μέσ' το πυκνό χιόνι.

Η μελωδία όμως δεν είχε πάψει, συνέχισε να ακούγεται. Ο Περικλής πετάχτηκε και σαν να κυνηγούσε ένα όνειρο βάλθηκε μέσα στο χιόνι να την ψάχνει. Πίστεψε πως θα την βρει, εκεί από όπου ακούγεται η μελωδία. Σε λίγο βρέθηκε στα πλαϊνά του Βασιλικού Θεάτρου, η μελωδία τον τραβούσε στο μέρος της. Είδε ένα σωρό από νάιλον που έφραζε ένα άνοιγμα, ένα φως αχνόφεγγε στο εσωτερικό του. Τρελός από την επιθυμία να την ξαναβρεί τράβηξε απότομα το κάλυμμα, η μουσική σταμάτησε,

- Μη μας κάνεις κακό φώναξε με σπαστή προφορά ο άντρας. Ήταν ένας ηλικιωμένος μουσικός που είχαν δει πολλές φορές στην παραλία με την Χριστίνα του. Πάντα τον άκουγαν να παίζει και του πρόσφεραν μερικά χρήματα. Μαζί του μέσα στην παγωνιά ήταν μια γυναίκα με δυο κορίτσια.

- Είναι προσφυγάκια, από τα μέρη μου, τα πόνεσα, αλλά βλέπεις μόνο αυτή την παράγκα έχω...

~~~

Από άκρη σε άκρη η χιονισμένη πόλη γέμισε από τις εκρήξεις των πυροτεχνημάτων, τα πλοία στο λιμάνι που έμοιαζαν με παγόβουνα ηχούσαν συνεχόμενα τις κόρνες του για τον ερχομό του 2016. Ο Περικλής άνοιξε την μπαλκονόπορτα του σαλονιού που έβλεπε την θάλασσα και βγήκε στο μπαλκόνι.

- Καλή χρονιά φώναξε δυνατά, σήμερα το βράδυ δεν ήταν μόνος, στο γιορτινό τραπέζι ήταν αυτός και τέσσερις βασανισμένοι άνθρωποι. Τους άνοιξε το ζεστό σπιτικό του και την καρδιά του. Μπαίνοντας ξανά, είδε και πάλι την ευγνωμοσύνη στα πρόσωπα τους και την φωτογραφία της Χριστίνας του πάνω στον παλιό μπουφέ. Και ήταν και λες και χαμογέλαγε περισσότερο σήμερα...

Στην Μαρία μου

Ποίημα: Τόλης Νικηφόρου θα αγαπηθούμε ατελείωτα 2007

Πίνακας: Ντίνος Παπασπύρου, χριστουγεννιάτικο νυχτερινό από τη Νέα Παραλία (Τέμπερα, 22.5Χ34 εκ., 1998)

Α.  Δ.Ε.  ΒΑΛΜΑΣ

31.12.2015