Ο κύρυος U

    Ο κύριος U ήταν ένας καλοσυνάτος αλλά και ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Ο κύριος U από μικρό παιδί αγαπούσε υπερβολικά τα γιορτινά λαμπάκια. Αν το μπορούσε θα στόλιζε με αυτά τα μικροσκοπικά φωτάκια τις γκρίζες πόλεις του κόσμου, όχι μόνο για τις γιορτές, μα και για όλο τον χρόνο. Αφού όμως αυτό δεν ήταν δυνατόν, πάντα περίμενε τα Χριστούγεννα πως και πως. Σαν έμπαινε το φθινόπωρο αυτός ανυπομονούσε να έρθει ο Νοέμβριος και επιτέλους να δει τους δρόμους σιγά σιγά να φωτίζονται από τα πολύχρωμα λαμπιόνια και ύστερα όλη την πόλη στολισμένη, με φάτνες και αστέρια, δέντρα και καραβάκια.

   Σαν τελείωναν οι γιορτές η θλίψη απλωνόταν στο πρόσωπο του. Μάταια παρακαλούσε την μητέρα του να αφήσει έστω για λίγο ακόμη το στολισμένο δεντράκι στο σαλόνι ή έστω τους  φωτεινούς Αγιοβασίληδες στο παράθυρο του δωματίου του. Εκείνη όμως πάντα του αρνιόταν, “Όχι παιδί μου, τέλειωσαν οι γιορτές θα μας περάσουν για τρελούς. Του χρόνου πάλι”.

  Όταν μεγάλωσε όμως, στο σπιτικό του είχε φτιάξει έναν δικό του κόσμο. Το είχε στολισμένο όλο τον χρόνο με λαμπάκια. Μικρά, μεγάλα, λεπτά, χοντρά, σε διάφορα σχέδια και χρώματα φωτάκια ήταν τοποθετημένα με προσοχή γύρω από τις πόρτες και τα παράθυρα.  

  

   Κατοικούσε στον τελευταίο όροφο μιας επταώροφης πολυκατοικίας, απ' το μπαλκόνι του μπορούσε να βλέπει ολόκληρη την πόλη. Τα χειμωνιάτικα βράδια των γιορτών όταν όλα ήταν στολισμένα, ο κύριος U πολλές φορές ξενυχτούσε για να κοιτάει με το τηλεσκόπιο του μια τα γιορτινά λαμπάκια στις πιο μακρινές γωνιές  της πόλης του και μια τα αμέτρητα αστέρια που στόλιζαν τον απέραντο ουράνιο θόλο.

   Όταν περνούσε η πρωτοχρονιά και μέχρι τα Θεοφάνεια που οι άνθρωποι ξεστόλιζαν ο ένας πίσω από τον άλλον τα σπίτια τους και έσβηναν τα φώτα, εκείνος ήταν πολύ θλιμμένος που όλα θα γινότανε και πάλι μουντά. Τότε έκανε μεγάλες βόλτες σε όλη την πόλη με το αυτοκίνητο του και χαιρόταν αν έβλεπε κάποιο σπίτι που παρέμενε ακόμη στολισμένο. Πραγματικά ένοιωθε στην καρδιά του μεγάλη οικειότητα για όποιον ζούσε εκεί, λες και ήταν κάποιος μακρινός συγγενής του.     

   Ο κύριος U δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία και πουλούσε ελαστικά γάντια, μπότες, παπούτσια και λευκά ρούχα για τα εργοστάσια που έφτιαχναν τρόφιμα. Επειδή ήταν πολύ ευγενικός και τυπικός, πραγματικά όλοι οι πελάτες του τον αγαπούσαν. Σε αυτόν όμως δεν άρεσε πολύ αυτή η δουλειά μα του έδινε χρήματα για να ζει.

   Η αλήθεια είναι ότι είχε μια άλλη αγάπη. Από μικρός γοητεύονταν να κατασκευάζει στην φαντασία του μηχανές που έκαναν τα πιο τρελά πράγματα που θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Όταν μεγάλωσε σπούδασε ηλεκτρονικός και κατασκεύαζε διάφορες περίεργες συσκευές, μα κανείς δεν τις είχε δει ποτέ γιατί τις έκρυβε καλά μέσα στα ντουλάπια του μικρού εργαστηρίου στο σπίτι του.

 ***

  Εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό του Γενάρη, η γειτόνισσα του στον πρώτο όροφο, είχε γριπωθεί και δεν μπορούσε να σηκωθεί καλά καλά, ούτε από το κρεβάτι της. Ο κύριος U που την είδε έτοιμη να πέσει στα σκαλοπάτια από τον πυρετό, προθυμοποιήθηκε να πάει αυτός την μικρή Δήμητρα στο δημοτικό σχολείο μιας και ο μπαμπάς της γνώριζε ότι έφευγε πολύ νωρίς το πρωί για το ιδιωτικό σχολείο που δούλευε, σαν οδηγός σχολικού. Η μαμά δέχθηκε αφού ήταν παιδικός της φίλος και γνώριζε πόσο πολύ αγαπούσε τα παιδιά. Ο ιδιόρυθμος κύριος U και η Δήμητρα βγήκαν στον δρόμο. Είχαν περάσει οι γιορτές και προς απογοήτευση του η πόλη ήταν και πάλι μουντή. Λίγο πριν το σχολείο, περνώντας όμως μπροστά από ένα μικρό καφέ ο κύριος U αναφώνησε με ενθουσιασμό,

“Κοίτα Δήμητρα, έχει αφήσει αναμμένα τα λαμπάκια...”

“Γιατί; Αφού πέρασαν οι γιορτές.” του απάντησε η μικρή παραξενεμένη.

“Εμένα μου αρέσει, μακάρι να λάμπουν και για όλο τον χρόνο” ανταπάντησε κεφάτος ο κύριος U.

“Όχι είναι βαρετά, καλοκαίρι με φωτάκιααααα...” διαμαρτυρήθηκε ναζιάρικα η Δήμητρα.

   Ντριννννννν... Ντριννννννν... Το κουδούνι του σχολείου ήχησε και αμέσως έτρεξαν να προλάβουν την σιδερένια πόρτα που έκλεινε η αυστηρή διευθύντρια στις 8.10 ακριβώς.

  Η μαμά της είχε κρεβατωθεί για τα καλά και έτσι όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οι δυο τους περνούσαν μπροστά από το μικρό καφέ και πάντα διαφωνούσαν για τα φωτισμένα λαμπάκια. Ο κύριος U το διασκέδαζε αφάνταστα και το ίδιο φαινόταν να το απολαμβάνει και η μικρή που γελούσε με την καρδιά της. Για αυτό και ζήτησε από την φίλη του,  “Αν δεν σε πειράζει πριν την δουλειά μου θα πηγαίνω εγώ την μικρή στο σχολείο”.

  Η μαμά που έβλεπε πόσο καλά τα πηγαίνουν και διασκέδαζε και η ίδια αφάνταστα με την διαφωνία τους, συμφώνησε και έτσι κάθε πρωί οι δυο τους συνέχισαν να “μαλώνουν” έξω από το μικρό καφέ. Ο κύριος U απολάμβανε όχι μόνο την διαφωνία τους, αλλά και το να είναι αυτός ο τρελούτσικος μικρός και η μικρή να μιλάει με την φωνή της λογικής των μεγάλων.

  Λίγο καιρό μετά, ένα ανοιξιάτικο πρωινό του Μάη, πάνω που ο κύριος U ετοιμαζόταν να πει πόσο πολύ του άρεσαν τα αναμμένα λαμπάκια, είδε το μικρό καφέ κλειστό. Κοίταξε τα σβησμένα λαμπάκια ξανά και ξανά, το εσωτερικό του μαγαζιού ήταν θεοσκότεινο και άδειο. Λυπήθηκε τόσο πολύ που έχασε το κέφι του. Η Δήμτρα ορκιζόταν στην μαμά της ότι τον είδε να δακρύζει. Δεν μπήκε στο αμάξι του για την εργασία του αλλά επέστρεψε στο σπίτι του.  Εκείνη την ημέρα κάθισε στο σπίτι του προσποιούμενος ότι ήταν άρρωστος.

  Ήταν κάτι τόσο αναπάντεχο αυτό που συνέβη. Ρώτησε επίμονα στην γειτονιά και έμαθε πως το μαγαζάκι είχε κλείσει για πάντα, αφού ο ιδιοκτήτης λόγω της οικονομικής κρίσης και της υψηλής  φορολογίας δεν έβγαζε ούτε τα έξοδα του. Τις επόμενες ημέρες στον δρόμο μέχρι το σχολείο ο κύριος U δεν έλεγε κουβέντα. Η μικρή καταλάβαινε το πόσο πολύ είχε στεναχωρηθεί.

  Πέρασαν οι μέρες και έφτασε το τελευταίο πρωινό, πριν κλείσει το σχολείο για τις καλοκαιρινές διακοπές. Ενώ ετοιμαζόταν να της βάλει την σχολική τσάντα στην πλάτη η μικρή τον κοίταξε, “και εμένα μου λείπουν τα λαμπάκια”, του είπε με ειλικρίνεια. Άνοιξε την τσάντα της και έβγαλε από μέσα ένα μπουκαλάκι. “Να κοίτα, εδώ μέσα έχει πολλά, πολλά, μικρά φωτάκια”. Το πρόσωπο του κυρίου U έλαμψε από ένα τεράστιο χαμόγελο !!!

   Γυρνώντας στο σπίτι του πήρε τηλέφωνο στην δουλειά του και παραιτήθηκε. Έπειτα τρισευτυχισμένος άνοιξε τα ντουλάπια που είχε εδώ και χρόνια κλειδωμένα. Μέσα ήταν καλά φυλαγμένες όλες οι περίεργες μηχανές του και τα επιστημονικά βιβλία του. Τα μελέτησε για μήνες και πέρασε άγρυπνος ένα σωρό νυχτιές στο μπαλκόνι του παρέα με τ' αστέρια. Έψαξε σε όλο τον κόσμο για ένα σωρό περίεργα υλικά, όμως το πιο απλό και σημαντικό το είχε κοντά του, σε ένα μπουκαλάκι...

~~~

   Βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων. Γύρω γύρω το δωμάτιο έλαμπε από τα πολύχρωμα λαμπάκια που στόλιζαν όχι μόνο αυτό το δωμάτιο αλλά και όλο το σπίτι της γιαγιάς. Η ηλικιωμένη γυναίκα κοίταξε τα εγγονάκια της που καθόταν γύρω της μαγεμένα και συνέχισε την ιστορία,

- Τον Σεπτέμβρη την ημέρα που άνοιγαν τα σχολεία δεν είδα τον κύριο U να με περιμένει στην πόρτα να πάμε παρέα στο σχολείο όπως μου είχε υποσχεθεί η μαμά.

Τα παιδιά που τόση ώρα άκουγαν σιωπηλά την γιαγιά να τους αφηγείται την ζωή του κυρίου U, κοίταξαν ο ένα το άλλο και αμέσως όλα μαζί ρώτησαν με τεράστια έκπληξη,

- Γιαγιάκα, γιαγιάκα, εσύ ήσουν το κοριτσάκιιιιιι, εσύ ήσουν η μικρή Δήμητρα; Η γιαγιά Δήμητρα χαμογέλασε πλατιά και συνέχισε,

- Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ, μα η μαμά μου, χαμογελώντας μου είπε ότι ο κύριος U είχε δουλειά και ότι να μην λυπόμουν γιατί θα τον έβλεπα πολύ σύντομα. Πηγαίναμε στο σχολείο για τον αγιασμό, θα έπρεπε να χαίρομαι που θα έβλεπα τους φίλους μου μετά το καλοκαίρι, όμως περπατούσα σκυφτή, ήμουν τόσο λυπημένη για εκείνον. Θα έφταιγε σίγουρα εκείνο το μαγαζί και τα σβησμένα λαμπάκια, σκεφτόμουν σε όλη την διαδρομή.  Καθώς προχωρούσα χωρίς να δίνω σημασία σε τίποτα, σε μια στιγμή άκουσα, “Παρακαλώ… περάστε…”, ήταν η φωνή του κυρίου U. Δεν πίστευα στα μάτια μου, λίγο πριν φτάσω στο σχολείο είδα το πιο εκπληκτικό πράγμα που θα μπορούσα να φανταστώ. Το μικρό καφέ ήταν πια ολοφώτεινο, ο κύριος U ήταν μπροστά στην είσοδο και με περίμενε. Ήταν ένα πανέμορφο μαγαζάκι βγαλμένο λες από όνειρο, είχε τα πιο όμορφα λαμπάκια που είχα δει στην ζωή μου και αμέτρητες φωτιζόμενες κατασκευές, σε ότι σχέδιο θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Σπιτάκια, καρουζέλ, Χιονισμένα τοπία, ολόφωτες πόλεις… Κοιτούσα σαν μαγεμένη όλα αυτά τα πανέμορφα πράγματα και κάθε τόσο έτριβα τα μάτια μου. “Η χρυσόσκονη σου έγινε αστερόσκονη” μου είπε χαμογελώντας.

   Για πολλά χρόνια ο κύριος U κρατούσε το μαγαζί του ανοικτό όλο τον χρόνο, ακόμα και μέσα στο κατακαλόκαιρο πρωί βράδυ βρισκόταν εκεί. Ήθελε οι άνθρωποι να πιστέψουν πως μπορούμε να εκπληρώσουμε τα όνειρα μας, πως αξίζουμε όλοι μας μια καλύτερη ζωή, πιο φωτεινή, πιο χαρούμενη. Οι πελάτες του στην αρχή ήταν μόνο από την πόλη μας και έπειτα που η φήμη του μεγάλωσε, άνθρωποι από όλη την χώρα περνούσαν να δουν το μαγαζάκι και τα καταπληκτικά φωτάκια του. Όμως όχι μόνο για αυτό, ζητούσαν να τον ακούσουν να μιλάει για τον εκπληκτικό του κόσμο και για τα όνειρα του για έναν καλύτερο κόσμο που θα ξεκινήσει μέσα από το κάθε παιδί, όπως το δικό του όνειρο. Τον ρωτούσαν να τους πει για την εφεύρεση του, “την λάμπα των αστεριών” που δώρισε σε όλα τα κράτη και κατάφερε να φωτιστούν δωρεάν τα σπίτια σε όλο τον κόσμο και να φτιαχτούν τα πιο όμορφα λαμπάκια που δεν χρειάζονταν καθόλου ηλεκτρισμό για να λάμψουν,

“Λίγο νερό, χρυσόσκονη και μια μεγάλη αγκαλιά U αρκούν για να μαζέψεις το φως των αστεριών”

  Ο κύριος U ήταν πολύ ευτυχισμένος για όλα αυτά τα όνειρα που έγιναν πραγματικότητα μα και γιατί λίγο καιρό μετά είχε παντρευτεί την αγαπημένη του που γνώρισε μέσα στο υπέροχο μαγαζί του μια παραμονή Χριστουγέννων. Η γυναίκα του πολύ σύντομα του χάρισε ένα πανέμορφο κοριτσάκι που αγαπούσε πάρα πολύ. Το υπέροχο μωρό τους είχε γεννηθεί στις 13 Οκτώμβρη. Οι γιατροί, οι νοσοκόμες, όλοι όσοι ήταν στο μαιευτήριο θυμούνται εκείνο το μεσημέρι στις 13.15 που άκουσαν ένα θαυμάσιο πλασματάκι που μόλις είχε έρθει στην ζωή να καλωσορίζει τον κόσμο με ένα τραγούδι, μια μελωδία που δεν μπορεί να γράψει κανείς μουσικός, παρά μόνο ή ίδια η ζωή. Ο κύριος U ήταν τρισευτυχισμένος αλλά δεν είχε ακόμη εκπληρώσει όλα του τα όνειρα.  Δεν άργησε όμως να καταφέρει και την πιο παλιά του επιθυμία.

   Μια ήσυχη καλοκαιρινή βραδιά το παιδικό του όνειρο έγινε πραγματικότητα μιας και μια εκκεντρική πάμπλουτη κυρία με χρυσή καρδιά του έδωσε ότι χρήματα χρειαζόταν και έτσι μπόρεσε να στολίσει μόνος του όλη την πόλη, μια για πάντα. Εκείνο το βράδυ όσοι είχαν μείνει στην πόλη είδαν ξαφνικά ότι πιο εκπληκτικό θα μπορούσαν να φανταστούν. Μεγάλα διάφανα κάτοπτρα σε σχήμα U είχαν τοποθετηθεί επάνω στα πιο ψηλά κτίρια της πόλης και μάζευαν το φως από τα αστέρια μακρινών γαλαξιών και το δυνάμωναν χίλιες και δέκα χιλιάδες φορές. Οι δρόμοι, τα κτίρια, τα βουνά και η θάλασσα γέμισαν από το φως και τα χρώματα των πιο αρχαίων αστεριών του ουρανού μαγεύοντας μικρούς και μεγάλους. Μέχρι τότε για να δει κάποιος κάτι τόσο όμορφο έπρεπε να ταξιδέψει τόσο μακριά ως τον νότιο ή τον βόρειο πόλο της γης…

- Εκεί γιαγιά όπου ζουν ο Άγιος Βασίλης και τα ξωτικά που φτιάχνουν τα δώρα μας;

Η γιαγιά κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και συνέχισε

- Ναι έτσι ακριβώς έπρεπε λοιπόν κάποιος να φτάσει μέχρι το σπίτι του Άη βασίλη για να δει το πανέμορφο Σέλας παιδιά μου. Ο κύριος U όμως κατάφερε το αδιανόητο, να βλέπουμε και να μαγευόμαστε όλη από αυτήν την έξοχη πανδαισία χρωμάτων, από αυτές τις πολύχρωμες κουρτίνες του ουρανού που χαιρόμαστε τα ξάστερα βράδια όλο τον χρόνο...

 

- Αυτή ήταν η ιστορία του εκπληκτικού κυρίου U που σίγουρα όλοι θα τον θυμόμαστε για τις εφευρέσεις του, όμως θα τον θυμόμαστε και γιατί μας έδειξε ότι μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ακόμη και τα πιο τρελά μας όνειρα, φτάνει να το προσπαθήσουμε.

- Γιατί γιαγιά τον έλεγαν κύριο U; Την ρώτησε ο πιο μεγάλος εγγονός της, ο Αλέκος, που πήγαινε Τετάρτη δημοτικού. Η γιαγιά χαμογέλασε,

- Όποιος αγαπημένα μου παιδιά έβλεπε τον κύριο U να γράφει, θα τρελαινόταν με τα ορθογραφικά του λάθη. 

- Και εγώ κάνω πολλά φώναξε η Μαρούλα που πήγαινε στην Δευτέρα

Η γιαγιά την κοίταξε με εκείνο το γλυκό της χαμόγελο και είπε

- Δεν ήταν όμως ορθογραφικά λάθη, απλώς σε κάποιες λέξεις που αυτός ήθελε αντικαθιστούσε όλα τα ι, η, ει, οι, με το γράμμα ύψιλον (υ). Έτσι την λέξη αγάπη, την έγραφε αγάπυ, την οικογένεια, υκογένυα, την λέξη αλληλεγγύη εκείνος αλλυλεγγύυ, το μαζί, μαζύ...

- Μα γιατί γιαγιά; Φώναξαν έκπληκτα όλα τα εγγονάκια της.

- Γιατί από μικρός όταν μάθαινε να γράφει, η μαμά του, του είχε πει ότι το γράμμα υ είναι μια ανοικτή αγκαλιά, μια αγκαλιά για όλους. Έτσι όταν στο σχολείο η δασκάλα έγραψε στον πίνακα αγκαλιά, αυτός έγραψε αγκαλυά στο τετράδιο του. Λάθος τον διόρθωσε η δασκάλα μα αυτός επέμενε ότι όλα τα ιιιιιιηηηηειιιιιοιιιιι αυτός θα τα έγραφε υυυυυυυυυ που έμοιαζε σαν αγκαλ(υ)ά.  Και δεν το άλλαξε ποτέ αυτό, μέχρι τα βαθειά του γεράματα, μέχρι εκείνη την νύχτα που κάτω από το φως των αστεριών έφτιαξε τα τελευταία λαμπάκια του ποτέ δεν σταμάτησε να γράφει αγάπυ... μαζύ... αγκαλυά...

“Να ύταν ο κόσμος μυα σφυχτή αγκαλυά, να έμενε απ' έξω το μύσος και υ απανθρωπυά”

Αφιερωμένο στην Ελευθερία Ρούσσου και στον Χρήστο Βλάχο που όσο ζούσαν φώτιζαν τις ζωές των παιδιών, εύχομαι να συναντηθούν στις γειτονιές των αγγέλων. Το «Do they know it’s Christmas» θα ακούγεται τώρα και για τους δυο στην ψυχή  μου ...  

Στην Λένα Παπαθανασίου που με παρότρυνε να γράψω αυτό το παραμύθι.

Στον Γιάννη Σερβετά που μου έδωσε την ιδέα για το γράμμα υ,  μέσα από την εκπομπή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Imagine 89.7

Στην μικρούλα Δήμητρα που της χρωστώ την “διαφωνία” μας για τα λαμπάκια έξω από το καφέ MONDO στην οδό Στρ. Παπούλα της Τούμπας.

Στην Μαρία και την Κλαίρη για τις μεγάλες βόλτες μας στην φωτισμένη Θεσσαλονίκη των Χριστουγέννων...

Πολλές ευχαριστίες στην νεαρή φίλη μου Άννα Πολυζούλη που εμπνεύστηκε από το κείμενο τον δικό της κύρυο U.

Ζωγραφιά: Ο κύρυος U, Άννα Πολυζούλη

Α.   Δ. Ε.  ΒΑΛΜΑΣ

22 ΜΑΙΟΥ 2016