ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΙΕΘΝΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΙΕΘΝΩΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΩΝ

Και να που αποκτήσαμε τον κόσμο ολόκληρο,

μα απολέσαμε τον εαυτό μας.

Και να που ζούμε σε σπίτια ακριβά,

μα δίχως τα παιδιά μας.

Και να που κερδίσαμε ότι ποθήσαμε,

μα χάσαμε την ανθρωπιά μας.

Δευτέρα 30 Μαΐου 8:45 μ.μ.

Το σούρουπο έδινε την θέση του στην νύχτα, στους δρόμους του κέντρου τα στοπ των αυτοκινήτων φώτιζαν σαν αμέτρητες, κόκκινες πυγολαμπίδες.

Πράσινο... Πορτοκάλι... Κόκκινο...

O ηλικιωμένος άντρας μείωσε την ταχύτητα στο citroen του και σταμάτησε μαλακά στην μεγάλη ουρά του σηματοδότη της Δ.Ε.Θ. στην Λεωφόρο Στρατού. Δυστυχώς είχε αργήσει και θα αργούσε παραπάνω με τέτοια κίνηση. Κατέβαινε σε ένα μικρό καφέ στην Παύλου Μελά για να παρευρεθεί στην παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής, μιας καλής του φίλης.

Στο βάθος, ένα αγόρι ξυπόλητο με δύσμορφα άκρα κινούνταν με δυσκολία ανάμεσα απ' τα αυτοκίνητα. Κρατούσε ένα χαρτονάκι που κολλούσε στα τζάμια των αυτοκινήτων για να δουν το ανορθόγραφο “ΠΙΝΑΟ”. Κατέβασε τα χέρια του απ' το τιμόνι και συνέχισε να παρακολουθεί το αγόρι, εικόνες σαν και αυτήν τον πλήγωναν αφάνταστα. Σε λίγο το παιδί χάθηκε ανάμεσα απ' τα αυτοκίνητα και εκείνος ανασηκώθηκε ελαφρά στο κάθισμα, κοίταξε το πρόσωπο του στον καθρέπτη. Παρά τα 70 του χρόνια το δέρμα του ήταν ακόμη όμορφο με λιγοστές μόνο ρυτίδες στο μέτωπο, τα μάτια του εκφραστικά και καθαρά σαν νεαρού άντρα, μύτη αρμονική, ανεπαίσθητα ανασηκωμένη και χείλη ελαφρώς σαρκώδη. Τα μαλλιά του ολόισια, μακρύτερα απ' το συνηθισμένο για την ηλικία του, πιο πολύ γκρίζα παρά λευκά· ακριβώς αντίθετα χρωματικά απ' το περιποιημένο μούσι του, έπεφταν δεξιά αριστερά στο μέτωπο και του έδιναν την ανεπιτήδευτη γλυκύτητα μιας περασμένης από χρόνια εφηβείας. Με τα μάτια του γεμάτα απορία κοίταγε το είδωλο του στον καθρέπτη, φαινομενικά δίχως λόγο, μα μέσα του έψαχνε...

Όταν άφησε τον καθρέπτη το βλέμμα του ξεγλίστρησε έξω απ' το αυτοκίνητο. Περιπλανήθηκε πρώτα στο πάρκο του Ξαρχάκου και βούτηξε στην θάλασσα ανάμεσα από τις φυλλωσιές και τους κορμούς των δένδρων. Σκαρφάλωσε στο τραχύ τοίχωμα και έφτασε μέχρι την κορυφή του Λευκού Πύργου, με ένα σάλτο πάνω από το Κρατικό θέατρο διέσχισε απ' άκρη σε άκρη την ιστορική ΧΑΝΘ. Κατηφορίζοντας στην Τσιμισκή συνάντησε μια θάλασσα από αυτοκίνητα ενώ λίγο πιο πέρα η Αγγελάκη ήταν πιο ήρεμη, γεμάτη απ' τις μουσικές των καφέ που είχαν ξεφυτρώσει σαν τα μανιτάρια. Δίπλα ακριβώς, στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης κυριαρχούσε ερημιά ενώ οι γυάλινες όψεις των κτιρίων της Άνω πόλης ξεχώριζαν πάνω από το ημίφως που επικρατούσε στο κέντρο. Στον κέδρινο λόφο, οι κορφές των δένδρων χρυσώνονταν από τις τελευταίες ακτίνες του ήλιου ελάχιστα πριν εκείνος χαθεί ανάμεσα από τους τεράστιους βραχίονες των γερανών του λιμανιού.

Η προχωρημένη άνοιξη έκανε ακόμη αισθητή την παρουσία της στο κέντρο. Το χαμηλό παρτέρι του δρόμου δίπλα στο αυτοκίνητο του ξεχείλιζε από πολύχρωμα γεράνια, πανσέδες και πετούνιες. Στο λιγοστό φως η ματιά του έπεσε στην έγχρωμη ταμπέλα, στην άκρη του παρτεριού. Του έκανε εντύπωση γιατί ήταν βαλμένη τόσο χαμηλά που σχεδόν ήταν κολλημένη στα πλακάκια του πεζοδρομίου. Γρήγορα υπέθεσε πως θα είχε τοποθετηθεί εκεί από κάποιον πανέξυπνο διαφημιστή μιας και οι οδηγοί πάντα περίμεναν αρκετά σ' αυτόν τον σηματοδότη μέχρι να περάσουν στην Τσιμισκή. Στο κιβώτιο ταχυτήτων κολλημένη η πρώτη, η ουρά προχωρούσε σχεδόν ανεπαίσθητα και ο χρόνος, λες και είχε κολλήσει...

Πράσινο... Πορτοκάλι... Κόκκινο... Πράσινο... Πορτοκάλι... Κόκκινο...

Πράσινο... Πορτοκάλι... Κόκκινο... Πράσινο... Πορτοκάλι... Κόκκινο...

Η έγχρωμη ταμπέλα του παρτεριού είχε γραμμένο με έντονα μαύρα γράμματα, “ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΡΕΥΝΩΝ ΝΙΚΟΓΛΟΥ, ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ, ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ , ΤΗΛ 2310123456”

“ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΡΕΥΝΩΝ” “ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ”

Έμεινε να την κοιτά μέχρι που τα μάτια του έλαμψαν,

- Μα πως δεν το είχα σκεφτεί, ίσως να είναι ο κατάλληλος !!! Ο ηλικιωμένος άντρας δίχως να χάσει χρόνο έπιασε το κινητό του και πληκτρολόγησε γρήγορα τον τηλεφωνικό αριθμό της ταμπέλας. Στην άλλη άκρη της γραμμής πρώτα ακούστηκε ένας βόμβος από την πολυκαιρισμένη συσκευή, ύστερα η βραχνή φωνή απάντησε κάπως μυστηριωδώς και σίγουρα χαμηλόφωνα στο τέταρτο κουδούνισμα,

- Γραφείο ερευνών Νίκογλου.

- Καλησπέρα σας.

- Καλησπέρα...

- Ο κ. Νίκογλου;

- Ο ίδιος, απάντησε καχύποπτα.

- Χαίρομαι ιδιαιτέρως, ακριβώς εσάς ήθελα.

- Ο λόγος; ο Νίκογλου ακούστηκε συνοφρυωμένος.

- Μα για μια εξαφάνιση τι άλλο...

- Πολύ ωραία, αυτό το ωραία το είπε με μια ιδιαίτερη ζωντάνια σε σχέση με το προηγούμενο καχύποπτο ύφος που έκανε αμέσως μεγάλη εντύπωση στα αυτιά του συνομιλητή του. Για τον Νίκογλου που κάθε τρεις και λίγο δεχόταν τηλεφωνήματα από εισπρακτικές εταιρείες για τα χρέη του και σχεδόν ποτέ για μια υπόθεση που θα του απέφερε έσοδα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη αυτό το τηλεφώνημα.

- Πείτε μου σας ενδιαφέρει κάποια παρακολούθηση, εξαφάνιση, βιομηχανική κατασκοπεία, τι σας απασχολεί; Συνέχισε στον ίδιο ενθουσιώδη ρυθμό.

- Διάβασα ότι αναλαμβάνετε διεθνείς αναζητήσεις.

- Φυσικά κύριε.

- Τότε σας παρακαλώ, μπορείτε να την βρείτε;

- Η ειδικότητα μας, εξαφανίσεις, μην ανησυχείτε καθόλου.

- Έχω καιρό να την συναντήσω, την έχω χάσει πραγματικά... και μου λείπει κύριε, λείπει πολύ, πραγματικά πολύ.

- Σας καταλαβαίνω, έτσι συμβαίνει με τους εξαφανισθέντες ... πείτε μου, που κατοικούσε;

- Διεθνώς κύριε ερευνητά.

- Κανένα πρόβλημα, το γραφείο μας έχει τους καλύτερους συνεργάτες σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική, ακόμη και στην Κίνα, είναι ο νέος τομέας μας ξέρετε. Έχετε κάποια ιδέα που μπορεί να κινείται;

- Παντού, ειδικά όμως σε φτωχικά σπίτια, σε προσφυγικούς καταυλισμούς, πλάι σε ηλικιωμένους, στα νοσοκομεία, σε όποιον την έχει ανάγκη στον κόσμο αυτόν. Ξέρετε, αγαπά τους αδυνάτους και πραγματικά απεχθάνεται τον πλούτο.

- Σπάνιο προτέρημα για μια κυρία παραδέχθηκε ο Νίκογλου...

- Μα είναι υπέροχη κύριε, την έχω στην ψυχή μου...

- Νομίζω ότι σας καταλαβαίνω, θα πρέπει να την αγαπάτε πάρα πολύ. Πιστεύω ότι πρέπει να ήταν μέλος σε κάποια εθελοντική οργάνωση, σωστά;

- Μα προς χάριν της έγιναν όλες τους.

- Τότε θα πρόκειται για πολύ σημαντική κυρία.

- Όσο δεν φαντάζεστε κ. Νίκογλου.

- Τελευταία που την είδατε;

- Πριν αρκετό καιρό σε ένα πεζοδρόμιο, έξω από ένα εμπορικό, στην Εγνατία.

- Πριν αρκετό καιρό, επανέλαβε ο Νίκογλου σαν τον αντίλαλο του σημειώνοντας σε ένα φθαρμένο μπλοκάκι και στο επόμενο δευτερόλεπτο σήκωσε το στυλό του και αναρωτήθηκε,

- Σε ένα πεζοδρόμιο;

- Ναι σε ένα πεζοδρόμιο, έξω απ' την βιτρίνα ενός εμπορικού. Εσείς κύριε Νίκογλου;

- Τι εγώ;

- Πότε την είδατε τελευταία φορά;

- Δεν σας καταλαβαίνω κύριε, δεν γνωρίζω καν για ποια κυρία μιλάμε.

- Και όμως κύριε Νίκογλου, την γνωρίζετε, όλοι την γνωρίζουν, όμως την ξεχνούν και στο τέλος τέλος την χάνουν.

- Δυστυχώς δεν σας καταλαβαίνω, τι ψάχνουμε; Δεν πρόκειται για γυναίκα;

- Μα εννοείται κύριε, τι άλλο θα ήταν.

- Ναι μα ποια είναι;

- Αναρωτιέστε κύριε ερευνητά;

- Αν αναρωτιέμαι; Ρώτησε πλέον φανερά εκνευρισμένος ο ιδιωτικός ερευνητής.

- Η Ανθρωπιά κύριε Νίκογλου, η Ανθρωπιά, χωρίς αυτήν είμαστε μόνο μια αγέλη άπληστα θηρία. Εσείς δεν το βλέπετε ότι λείπει; Ότι λείπει από παντού; Πόλεμοι, τρομοκρατικές επιθέσεις, βασανισμοί, σωματεμπορία, παιδική εργασία, κέρδος, απληστία και και και... Η Ανθρωπιά μας εξαφανίστηκε πάλι από προσώπου γης, αν την βρίσκατε θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα στον κόσμο.

- Ειλικρινά δεν σας καταλαβαίνω κύριεεεεε...

- Χατζηπέτρου...

- Τότε κ. Χατζηπέτρου μάλλον μου κάνετε πλάκα, μήπως πρόκειται για κάποια ευφάνταστη ραδιοφωνική φάρσα;

- Όχι, όχι, κατηγορηματικά όχι, κ. Νίκογλου.

- Μα τότε με δουλεύετε...

- Όχι, όχι, απλά βρήκα μια ελπίδα σε εσάς κύριε, πίστεψα ότι μιας και δεν την βρίσκουμε μόνοι μας, ίσως θα μπορούσε να την βρει ένας ερευνητής, ένας ερευνητής διεθνών αναζητήσεων...

Ο Νίκογλου είχε χάσει πια την όποια επαγγελματική του ευγένεια και ήταν εκτός εαυτού,

- Ρε άντε κάθε τρελός εδώ μέσα, άντε βραδιάτικα που μου έχεις και κέφια για φάρσες, άντε μέσα στις φτώχειες μας. Δεν μπορούμε να σταυρώσουμε έναν πελάτη, χάθηκαν και τα παράνομα ζευγαράκια, ξεχάστηκαν και οι απατημένοι σύζυγοι, τρέχει το Τέβε, η Εφορία, δώσε εδώ, δώσε εκεί και να σου και ο μυστήριος με τις πλακίτσες του...

Το ακουστικό έπεσε με δύναμη στην συσκευή του Νίκογλου. Στο αυτί του Χατζηπέτρου ακούστηκε δυνατά ο μακρόσυρτος ήχος τουττττ, τουττττ, τουττττ, τουττττ, τουττττ...

Δευτέρα 30 Μαΐου 8:57 μ.μ.

Τουττττ, τουττττ, τουττττ, τουττττ... Ο ήχος του τρυπούσε τα αυτιά, οι κόρνες πίσω του χτυπούσαν επίμονα, παρατεταμένα,

- Ξύπνα ρε να φύγουμεεεε, ξύπνα ρεεεεεεεε...

Ο Χατζηπέτρου πετάχτηκε έντρομος μέσα στο citroen του, οι χοντρές σταγόνες ιδρώτα που κυλούσαν στο μέτωπο του είχαν μουσκέψει τα μαλλιά του.

- Θεέ μου, με πήρε ο ύπνος,

το πρώτο πράγμα που είδε και πάλι ήταν η ταμπέλα, ήταν ακόμα εκεί μπροστά του με τα έντονα μαύρα γράμματα της, τώρα φωτιζόταν από τις λάμπες του δρόμου που στο διάστημα που τον είχε πάρει ο ύπνος είχαν ανάψει, “ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΡΕΥΝΩΝ ΝΙΚΟΓΛΟΥ, ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ, ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ , ΤΗΛ ....” Μια ομοβροντία κορναρισμάτων πίσω του ξεκίνησε καθώς ο σηματοδότης πρασίνισε, ο Χατζηπέτρου πάτησε το γκάζι με δύναμη και πέρασε βιαστικά την διασταύρωση λίγο πριν ανάψει το κόκκινο και πάλι...

Στον αγαπητό μου κ. Κώστα Πλασταρά, ηθοποιό, που αποτέλεσε την έμπνευση μου για την δημιουργία του Χατζηπέτρου.

Στον Θοδωρή Συμεωνίδη για την φιλία του.

Στην φίλη μου Χριστίνα Γεωργιάδου μιας και όταν έτυχε να δω την ταμπέλα του γραφείου ερευνών στο φανάρι της ΔΕΘ, κατέβαινα στο κέντρο για την παρουσίαση της πρώτης της ποιητικής συλλογής. Η ημερομηνία και η ώρα που αναγράφονται στο διήγημα είναι οι πραγματικές...

Τις θερμότερες μου ευχαριστίες στον ζωγράφο Ντίνο Παπασπύρου που με τιμά με την φιλία και την εμπιστοσύνη για τα έργα του.

1. ΠΙΝΑΚΑΣ-ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ-40, 75η Δ.Ε.Θ., τέμπερα, 18Χ38 εκ., 2010, Κωδ. 733 ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ.

Α Δ. Ε. ΒΑΛΜΑΣ

ΙΟΥΛΙΟΣ 2016