Η επιστροφή του χρέους

Η επιστροφή του χρέους

να είσαι καλός

κάτι σαν άγγιγμα ή χαμόγελο
κάτι σαν φύλλο

να είσαι καλός
ανυπεράσπιστος 

μπροστά στην αθωότητα
εκστατικός
μπροστά στο θαύμα
αιώνια πιστός στην ουτοπία

στη χώρα που δεν έχει δρόμο
στον δρόμο που δεν έχει τέλος
στο τέλος που δεν έχει ελπίδα

να είσαι καλός

Τόλης Νικηφόρου

  Ο Σωκράτης ψώνιζε συχνά πυκνά από εκείνο το κατάστημα με τα εσώρουχα. Η μητέρα του ακόμη περισσότερο, ήταν χρόνια πελάτισσα. Ο καταστηματάρχης του ο κύριος Διογένης πολύ εξυπηρετικός κύριος, ψηλός, ασπρομάλλης, αδύνατος, πάντα ευγενικός και γλυκομίλητος, πρέπει να ήταν περίπου στα εξήντα όπως υπολόγιζε. Το μαγαζί του γωνιακό, στην Κωνσταντινουπόλεως, ακριβώς απέναντι από το Παίδων Αγία Σοφία και το μικρό εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα.

   Είναι στιγμές που τις συνδέεις αναπόφευκτα με τους ανθρώπους. Έτσι και ο Σωκράτης θυμόταν την μέρα που πήγαν στον κ. Διογένη να αγοράσουν εσώρουχα και νηκτικές με την μητέρα του, λίγο πριν μπει εκείνη στο νοσοκομείο για την σοβαρότατη εγχείρηση στο έντερο.

  Ήταν τέλη Σεπτέμβρη του 2016 τους είχε υποδεχτεί όπως πάντα με την ίδια ευγένεια.

- Θα κάνει εγχείρηση, τον είχε πληροφορήσει ο Σωκράτης ψιθυριστά, καθώς εκείνη κοιτούσε τις νυχτικιές στην πίσω πλευρά του μαγαζιού. 

- Είναι σοβαρό; Τον είχε ρωτήσει χαμηλόφωνα ο καταστηματάρχης καθώς είχε δει την ανησυχία στα μάτια του γιού.

- Καρκίνος, καρκίνος στο παχύ έντερο, χαμηλά του απάντησε γέρνοντας προς το μέρος του, κρυφά από την μητέρα του.

- Δύσκολα βρε παιδί μου, είναι και μεγάλη η γυναίκα, ταλαιπωρία…

- Δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να γίνει, ο γιατρός δεν αφήνει περιθώρια.

- Τι να πω περαστικά της να είναι. Εδώ θα την κάνει απέναντι; Ρώτησε εννοώντας το Ιπποκράτειο.

- Όχι βρήκα έναν πολύ καλό γιατρό στο Γ. Γενννηματάς. Οι άλλοι που επισκέφτηκα μου τα μασούσαν, είναι μεγάλη και θα δούμε και κάτι τέτοια. Αυτός είναι νέος άνθρωπος και θα προσπαθήσει, μου είπε, σαν να ήταν η μητέρα του.

- Πόσα σου ζήτησε;

- Όχι, δεν ζήτησε,

- Μπράβο, μπράβο… ευτυχώς υπάρχουν καλοί γιατροί !!!!

*** 

   Είχε περάσει καιρός μετά την περιπέτεια του νοσοκομείου, και ο Σωκράτης είχε περάσει από το μαγαζί, να αγοράσει κάποια πράγματα πάλι.

Μιλήσανε και χάρηκε πολύ με τα νέα της μητέρας του Σωκράτη.

- Μακάρι για όλο τον κόσμο να είναι καλά τα πράγματα. Ξέρεις, εγώ, εδώ στο νοσοκομείο απέναντι που είμαι, βλέπω και ακούω πολλά. Προχτές ήταν εδώ μια μάνα, ήρθε κλαίγοντας να πάρει εσώρουχα, το παιδί της αργοπεθαίνει στο παίδων… Δύσκολα πράγματα…

  Εκείνη την ημέρα ο Σωκράτης μαζί με τα υπόλοιπα για την μάνα του πήρε και κάποιες παντόφλες για τον πατέρα του. Στο δίπλα μαγαζί που είχε ενώσει με το δικό του ο Διογένης, είχε ανοίξει και ένα κατάστημα για τα παιδιά του, που πουλούσε παντόφλες. Οι παντόφλες όμως δεν είχαν βολέψει τον παππού και έτσι ο Σωκράτης της επέστρεψε την άλλη μέρα.

- Σου οφείλω 40 ευρώ, μια στιγμή είπε ο Διογένης να στα δώσω,

- Δεν πειράζει, άστα θα έρθω κάποια στιγμή να πάρω κάτι άλλο του είπε ο Σωκράτης.

- Εντάξει, τότε να σου δώσω ένα σημείωμα, για το χρέος, άνθρωποι είμαστε.

 Πήρε την καρτούλα που του έδωσε ο Διογένης⸱ πάνω είχε γράψει το χρέος, 40 € ΠΑΝΤ (παντόφλες) και έφυγε από το μαγαζί.

***

  Όλο έλεγε στην μάνα του ή στην γυναίκα του ότι για το χρέος των 40 € θα πάει στο μαγαζί του Διογένη να πάρει μια το ένα, μια το άλλο, αλλά όλο και δεν πήγαινε. Όλο και του έλεγε η μητέρα του “πήγαινε βρε παιδί μου, άνθρωποι είμαστε” και όλο κάτι συνέβαινε και το ανέβαλλε αυτός. Μια μέρα όμως είχε την ευκαιρία γιατί θα πήγαινε σε ένα παραδιπλανό μαγαζί για τον πατέρα του, που πουλούσε ορθοπεδικά είδη. Μάλιστα είδε και τον ψηλόλιγνο κύριο Διογένη απέξω και του είπε στα γρήγορα για τα κολωνάκια που είχε αποφασίσει να βάλει ο δήμος για το διπλοπαρκάρισμα στην Κωνσταντινουπόλεως.

- Ωχ βρε παιδί μου δύσκολο θα είναι αυτό, είναι και το νοσοκομείο εδώ, του απάντησε εκείνος.      

- Θα δούμε, ίσως γίνει σαν την Λεωφόρο Στρατού, έτσι έλεγαν στο ράδιο Θεσσαλονίκη πριν λίγο. Τέλος πάντων, κ. Διογένη πάλι έλεγα να έρθω για να πάρω κάτι, αντί εκείνων των 40 € για τις παντόφλες αλλά κάτι προέκυψε στην δουλειά.

- Όποτε θέλεις εδώ είμαστε, του είπε χαμογελαστά ο καταστηματάρχης

- Έχω και την μάνα μου, όλο μου το λέει, και γέλασε ο Σωκράτης.

- Καλά είναι; Τον ρώτησε πάντα με ενδιαφέρον ο καλοσυνάτος κύριος Διογένης.

- Καλά μωρέ, πορεύεται…

  

  Κόντευαν τα Χριστούγεννα, “άντε θα πάω επιτέλους για τα 40 €, χρειάζομαι τόσα πράγματα, είχε πει το προηγούμενο βράδυ”. Το άλλο πρωί έμαθε την είδηση. Ο συμπαθητικός ψιλόλιγνος κύριος Διογένης είχε φύγει ξαφνικά από την ζωή πριν λίγο καιρό. Μάλλον ανακοπή του είπε ο γνωστός του, που του εξιστόρησε τα άσχημα γεγονότα. Τι ειρωνεία, έβγαλε το χαρτάκι από το πορτοφόλι και το κοίταξε,

- Θα πάω τώρα, το χρέος δεν μπορεί να περιμένει, άνθρωποι είμαστε.

   Πίστευε πως με τον θάνατο του Διογένη θα έβρισκε το μαγαζάκι σκοτεινό, παρατημένο. Ήταν όμως στολισμένο με γιρλάντες χριστουγεννιάτικες και λαμπάκια. Προς το παρόν νόμιζε πως ο Θωμάς, που του είχε πει την άσχημη είδηση, έκανε λάθος. Μπήκε μέσα σχεδόν τρέμοντας, οι κρίσεις πανικού που βίωνε από καιρό σε καιρό είχαν ξυπνήσει. Όχι ο Θωμάς, δεν έκανε λάθος. Έλειπε, βρήκε όμως τα παιδιά του, τον εξυπηρέτησαν. Ήταν ευγενικά σαν και εκείνον, όμως μουδιασμένα, στο βλέμμα τους φαινόταν η λύπη, η απώλεια του. Αγόρασε κάποια εσώρουχα και κάλτσες.

- 43 € του είπε δείχνοντας την απόδειξη της ταμειακής μηχανής, η κόρη του Διογένη. Ο Σωκράτης την κοιτούσε αφηρημένος, λες και περίμενε τον Διογένη να εμφανισθεί και να τον ρωτήσει, “κάρτα ή μετρητά”.

- Κύριεεε…

- Συγνώμη, της απάντησε, συγνώμη. Έπειτα άνοιξε το πορτοφόλι του και έπιασε την κάρτα με το χρέος του Διογένη…

    Φεύγοντας κοντοστάθηκε στο πεζοδρόμιο και κοίταξε απέξω, το μαγαζί, τα γιορτινά λαμπιόνια που αναβόσβηναν ρυθμικά, τα δυο παιδιά του Διογένη. Ήταν το ίδιο πεζοδρόμιο που λίγο καιρό πριν συζήτησαν για τελευταία φορά οι δυο τους. Κοίταξε ακόμη μια φορά τα παιδιά του και χαμογέλασε, είχε κάνει εκείνος το δικό του χρέος. Είχε αγοράσει πράγματα και έτυχε - χωρίς να το έχει προσχεδιάσει – να είναι ένα αντίστοιχο ποσό με το χρέος που ποτέ δεν ζήτησε πίσω. Το χαρτάκι του Διογένη θα έμενε στο πορτοφόλι του σαν ένα χρέος προς τον συνάνθρωπο, ένα χρέος πάντα ανεξόφλητο…

   Καλά Χριστούγεννα ψιθύρισε προς τα παιδιά, που ποτέ δεν άκουσαν την ευχή, ούτε την ιστορία του Σωκράτη και του πατέρα τους. Ίσως έμενε έτσι, ίσως κάποτε το μάθαιναν. Περπάτησε δακρυσμένος, ήσυχος με την σακούλα του,

- Άνθρωποι είμαστε, μονολόγησε…

Αφιερωμένο σε αυτούς που παραμένουν "άνθρωποι" μέχρι το τέλος...

Α. Δ.Ε. ΒΑΛΜΑΣ

31/12/2018

Ποίηση Τόλης Νικηφόρου
Nα είσαι καλός  (από τα επιλεγμένα ποιήματα, Ίχνη του δέους, 2018)