Παρασκευή, Μαρτίου 30, 2012

Συγκλονίζει τη Χιλή η άγρια δολοφονία νεαρού ομοφυλόφιλου στο Σαντιάγο


Λουλούδια στη μνήμη του Ντανιέλ Σαμούντιο έξω από το νοσοκομείο, όπου άφησε την τελευταία του πνοή 25 ημέρες μετά την επίθεση 


Γενεύη, Ελβετία
Τη θέσπιση νόμου που θα επισύρει βαρύτερες ποινές για εγκλήματα μίσους με υπόβαθρο τη σεξουαλική ταυτότητα ζητά η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα από την κυβέρνηση της Χιλής, μετά το θάνατο ενός 24χρονου ομοφυλόφιλου που ξυλοκοπήθηκε και βασανίστηκε από τέσσερις νεοναζί.

Ο Ντανιέλ Σαμούντιο δέχθηκε άγρια επίθεση στις 3 Μαρτίου στο Σαντιάγο και 25 ημέρες αργότερα υπέκυψε στα τραύματά του.

«Εκφράζουμε τη λύπη μας γι'αυτήν την εγκληματική πράξη βίας, η οποία στέρησε τη ζωή από αυτόν τον νεαρό άνδρα και καλούμε το χιλιανό Κογκρέσο να ψηφίσει νόμο κατά των διακρίσεων, κυρίως όταν αυτές στηρίζονται στις σεξουαλικές προτιμήσεις» δήλωσε ο εκπρόσωπος της Υπάτης Αρμοστείας Ρούπερτ Κόλβιλ.

«Καλούμε επίσης τη Χιλή να προωθήσει νόμο για τα εγκλήματα μίσους που θα προβλέπει ότι το μίσος που έχει πολλά κίνητρα, μεταξύ των οποίων οι σεξουαλικές προτιμήσεις και η σεξουαλική ταυτότητα, θα συνιστά έναν επιβαρυντικό παράγοντα ενώπιον της Δικαιοσύνης» προσέθεσε.

Φωτογραφίες του Σαμούντιο, οι οποίες δημοσιεύτηκαν από την οικογένειά του, δείχνουν ότι ο νεαρός άνδρας δέχθηκε χτυπήματα στο κεφάλι, ενώ φέρει και σημάδια από εγκαύματα από τσιγάρα. Το σώμα του έφερε επίσης σημάδια από νεοναζιστικά σύμβολα και συνθήματα.

Το έγκλημα αυτό σημειώνεται την ώρα που αρχίζει να προωθείται το θέμα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στη χώρα: ο πρόεδρος Σεμπαστιάν Πινιέρα παρουσίασε το 2011 νομοσχέδιο περί οικογένειας, το οποίο καταλήγει με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων ζευγαριών. Όμως το νομοσχέδιο αυτό καθυστερεί να εξεταστεί στο Κοινοβούλιο.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό

Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2012

Zάκυνθος: Αυτοπυρπολήθηκε για να μην είναι βάρος στα παιδιά της!


Τραγικό τέλος στη ζωή της έβαλε το πρωί της Παρασκευής μια ηλικιωμένη, η οποία κατοικούσε στις Βαρές Ζακύνθου.





Η 81χρονη αυτόχειρας όπως γράφει το imerazante.gr βγήκε στην αυλή του σπιτιού της, κάθισε σε μια καρέκλα και αφού "λούστηκε" με εύφλεκτο υγρό, αυτοπυρπολήθηκε.

Την άτυχη γυναίκα βρήκε απανθρακωμένη ο γιος της, που ειδοποίησε την Πυροσβεστική.

Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι η ηλικιωμένη είχε σχεδιάσει την αυτοκτονία και άφησε σημείωμα στο οποίο ανέφερε ότι αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της γιατί δεν άντεχε να είναι "βάρος" στα παιδιά της...

Ενώ η χώρα γκρεμίζεται, η Αριστερά απέχει

Θανάσης Βαλτινός, συγγραφέας
Η αίσθησή μου είναι ότι, δυστυχώς, επενδύουν στη μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού

Του Ηλια Mαγκλινη
Ο Θανάσης Βαλτινός ζει εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια σε ένα μικρό δώμα, στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο Παγκράτι. Αυτό είναι το «κελί» του. Πενήντα τετραγωνικά μέτρα – με μεγάλες βεράντες ολόγυρα και θέα σε όλη την Αθήνα. «Είναι το πιο μεγάλο σπίτι που έμεινα ποτέ», σχολιάζει χαμογελαστός. Σε αυτό το «κελί» κυριαρχούν τα μεγάλα παράθυρα με τα στόρια, τα βιβλία, όχι τόσα όσα θα περίμενε κανείς («η βιβλιοθήκη μου βρίσκεται κυρίως στο πατρικό, στο χωριό», διευκρινίζει) και τα αρχεία: κουτιά με χαρτιά, έγγραφα, χειρόγραφα, κασέτες. Στις τελευταίες έχει ηχογραφήσει λογιών λογιών ανώνυμους – κυρίως βετεράνους των πολέμων του 1912-22. Η ταινία σε πολλές από αυτές τις παλιές κασέτες έχει αχρηστευθεί – δεν πρόλαβε να ψηφιοποιήσει το πολύτιμο υλικό.
Καθώς καθόμαστε στου «Φιλίππου», πάνω από τη Σπευσίππου, το ενδιαφέρον του τραβάει το ψηφιακό σύστημα ηχογράφησης που έχω μαζί μου. «Εχει ευκρίνεια;» Ρωτάει με περιέργεια. «Και από τι αποστάσεις; Καμιά φορά ακούς απίθανους διαλόγους από τα γύρω τραπέζια», προσθέτει.
Δική του επιλογή ήταν να φάμε στου «Φιλίππου». Τακτικός θαμώνας στο ιστορικό αυτό αθηναϊκό εστιατόριο (τον χαιρετούν και τους χαιρετά όλους. «Λάζαρε, μία κολοκυθάκια», λέει στον σερβιτόρο), σε αυτή την περιοχή έζησε για δεκαετίες. «Δεινοκράτους, Ξενοκράτους, Αχαιού, Στρατιωτικού Συνδέσμου – εδώ τρώγαμε με τον Στρατή Τσίρκα, ο οποίος όμως έμενε στα Ιλίσια», σχολιάζει. Κάποια στιγμή μπαίνει μια κυρία, χαιρετιούνται από απόσταση αλλά εγκάρδια. «Η Φώφη, η γυναίκα του Ακριθάκη», με πληροφορεί μετά. Είχε γνωρίσει καλά το ζεύγος Ακριθάκη στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν έζησε για λίγα χρόνια στο Βερολίνο.
Ακαδημαϊκός εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια (από συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών ήρθε στο ραντεβού μας, στο βιβλιοπωλείο της Εστίας αρχικά) και ένας από τους κορυφαίους εν ζωή Ελληνες συγγραφείς, ο Θανάσης Βαλτινός έχει κάτι από τους άνδρες «παλαιάς κοπής»: ο λόγος του είναι σφιχτός, στακάτος, δεν του λείπει το χαμόγελο όμως και λέει ανοιχτά πόσο πολύ του αρέσουν οι γυναίκες. Μια γυναίκα, μια Γερμανίδα, τον κράτησε τότε στο Βερολίνο, πέρα από τον ένα χρόνο της υποτροφίας που είχε κερδίσει, στα μέσα της δεκαετίας του ’70. «Τα εξώφυλλα των βιβλίων μου στην Εστία, τα περισσότερα είναι δικά της», υπογραμμίζει. «Η χούντα δεν μου έδινε διαβατήριο λόγω της συμμετοχής μου στην έκδοση των “18 Κειμένων”», λέει μετά. «Αναγκάστηκα να τους πάω σε δίκη, την κέρδισα και, τελικά, έφτασα στο Βερολίνο στις 21 Απριλίου του 1974. Εκεί γνώρισα τον Βλάση Κανιάρη, τον Ακριθάκη και όλο το ελληνικό στοιχείο που ανθούσε. Εκεί, κυκλοφόρησε η “Κάθοδος των εννιά” για πρώτη φορά στα γερμανικά, προτού βγει σε βιβλίο από τον Κέδρο. Είχε δημοσιευθεί στις “Εποχές” αρχικά, μετά το πρώτο βιβλίο του “Κορδοπάτη” στον “Ταχυδρόμο” σε συνέχειες. Διευθυντής ήταν ο Γ. Π. Σαββίδης, ο οποίος μου μιλούσε πάντοτε στον πληθυντικό. Ηταν ωραία εκείνα τα χρόνια στο Βερολίνο. Χάρη στην υποτροφία της Ακαδημίας Πνευματικών Ανταλλαγών της Γερμανίας, είχα για πρώτη φορά στη ζωή μου έναν αξιοπρεπή μηνιαίο μισθό».
Αντί ρομάντσου
Ο Θανάσης Βαλτινός απέφυγε να εργαστεί «πίσω από ένα γραφείο, με ωράριο» κ.λπ. Οπως λέει σήμερα, «ήταν μια επιλογή που την πλήρωσα. Πίστευα ότι έτσι θα είχα ελεύθερο χρόνο για γράψιμο – αλλά δεν έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο όταν πρέπει να σκεφτείς πώς θα πληρώσεις το νοίκι σου, πώς θα φας, πώς θα τη βγάλεις τελικά. Δεν με ζούσαν οι γονείς μου, αλλά ήταν πολύ δυσαρεστημένοι. Ολα μου τα αδέλφια εργάζονταν κανονικά. Αλλες εποχές, άλλα ήθη τότε. Συγγραφέας τότε σήμαινε περίπου αλήτης».
Για ένα διάστημα, ο νεαρός, επίδοξος ακόμα, συγγραφέας δούλεψε σε μια γενική κλινική στην οδό Κεφαλληνίας. «Ψώνιζα στη Λαχαναγορά, πήγαινα τα τρόφιμα για να τα μαγειρέψουν κι έφευγα. Η κλινική αυτή ήταν ένα σταυροδρόμι γυναικών, νέος ήμουν, δεν πέρασα άσχημα». Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, αποφάσισε να μπαρκάρει, όταν ο Γ. Π. Σαββίδης δημοσίευσε στις «Εποχές» την «Κάθοδο των εννιά». Η μεστή, τραχιά αυτή αφήγηση της απελπισίας εννέα ανταρτών που προσπαθούν να φτάσουν στη θάλασσα μα αποδεκατίζονται στην πορεία, προκάλεσε εντύπωση τότε. «Η ειρωνεία είναι ότι η “Κάθοδος” ήταν συνέπεια μιας τρομακτικής ερωτικής απογοήτευσης. Δεν μου πήγαινε, όμως, να γράψω ένα ρομάντσο και κατέληξα σε αυτό το πολεμικό αφήγημα γύρω από την ανδρική απελπισία και αξιοπρέπεια».
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του ΕΛΑΣ υπήρξαν...
Η «Κάθοδος των εννιά» αγγίζει το δύσκολο θέμα του Εμφυλίου, που συναντάμε και σε άλλα βιβλία του συγγραφέα. «Αυτή η ταμπέλα, “συγγραφέας του Εμφυλίου”, με ενοχλεί», λέει σήμερα. «Με ενοχλεί διότι συμβαίνει το εξής απλό: ο Εμφύλιος είναι η προσωπική μου ιστορία, τα εφηβικά μου χρόνια. Είναι ένα κομμάτι της ζωής μου και γι’ αυτό μιλάω στα βιβλία μου. Δεν το κάνω για να αποτυπώσω μια εποχή, να γράψω χρονικό. Είναι η σχέση μου με έναν κόσμο ολόκληρο».
Ο Θανάσης Βαλτινός βρίσκεται στη Σπάρτη στην Κατοχή και στην αρχή του Εμφυλίου. «Για δύο χρόνια μετά είμαι στο Γύθειο, όπου γίνεται πόλεμος κανονικός. Οι Μανιάτες σφάζουν. Και μετά, στην Τρίπολη, από το ’46 έως το ’50. Ηταν πολύ άγρια τα πράγματα για όλους». 
Το βιβλίο που προκάλεσε τις μεγαλύτερες αντιδράσεις ήταν βεβαίως η «Ορθοκωστά» (1994), μυθιστόρημα τεκμηρίων και ντοκουμέντων με θέμα τις βιαιοπραγίες του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, το οποίο όμως, μερίδα της αριστερής κριτικής διάβασε ως «υπεράσπιση των ταγματασφαλιτών». «Οταν το βιβλίο εκδόθηκε το 1994, έγινε χαμός. Δεν ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν ότι αυτά τα πράγματα συνέβησαν. Το στρατόπεδο συγκεντρώσεως του ΕΛΑΣ στην Ορθοκωστά υπήρξε. Στην Ελωνα, στην Κορινθία επίσης. Κατασκότωσαν κόσμο ακόμα και μέσα στην Κατοχή. Κανένας δεν τολμούσε να μιλήσει τόσα χρόνια. Μόνον ο Φίλιππος Ηλιού με υπερασπίστηκε, όπως και ο Δημήτρης Ραυτόπουλος. Βέβαια, στην “Ορθοκωστά” υπάρχουν ύμνοι για αριστερούς που στάθηκαν όρθιοι στο στρατοδικείο, ενώ περιλαμβάνει και αναφορές από τους ίδιους τους δεξιούς, που ομολογούν τι έκαναν στους αριστερούς. Αλλά η Αριστερά του 1994 δεν είχε κουράγιο να τα δει τότε αυτά. Η ειρωνεία είναι ότι το βιβλίο έγινε σεμινάριο στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ). Προσκλήθηκα και πήγα. Τους είπα ότι είναι ένα “αριστερό” βιβλίο: περιγράφει τα πράγματα όπως έγιναν, όπως ήταν, χωρίς δεύτερες σκέψεις, λέει ότι εκείνοι που ασκούσαν την “κόκκινη τρομοκρατία”, όπως ορθά την αποδίδει ο Καλύβας, κάτι μικροτσαγκάρηδες ήταν. Πώς το είπε ο Ιωαννίδης του ΚΚΕ; “Τι περιμένατε; Ενας τσαγκάρης από τον Βόλο ήμουν”. Τέτοιους ανθρώπους είχαν που θα άλλαζαν τον κόσμο, χωρίς κανένα πολιτικό μυαλό. Εγινε όργιο. Οργιο έγινε και από την άλλη πλευρά, από τους Μάυδες, τους Χίτες κ.λπ. Δεν μπορείς όμως να χαρακτηρίζεις τους πάντες, φασίστες και συνεργάτες των Γερμανών. Στα ΑΣΚΙ, δεν δέχθηκα καμία επίθεση. Εγινε κανονική συζήτηση μέσα σε ένα αριστερό, κατά βάση, ίδρυμα».
Από τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα πήραμε λάθος δρόμο
Η «Ορθοκωστά» δεν ήταν το μοναδικό βιβλίο του Θανάση Βαλτινού που προκάλεσε αντιδράσεις. Το «Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη Βιβλίο Δεύτερο: Βαλκανικοί –’22» επίσης έκανε ένα περίεργο γκελ. Πρόκειται για ένα πολυφωνικό, αποσπασματικό έργο που συνεχίζει, τρόπον τινά, την παράδοση που ο Θ. Βαλτινός είχε ξεκινήσει πολλές δεκαετίες πριν με τον μονοφωνικό πρώτο «Αντρέα Κορδοπάτη». Εκεί, βασικό θέμα ήταν η ελληνική εμπειρία της μετανάστευσης στην Αμερική, στις αρχές του εικοστού αιώνα. Με τον δεύτερο «Κορδοπάτη», ο συγγραφέας συνεχίζει από εκεί όπου σταμάτησε, με πολλούς από τους μετανάστες εκείνης της περιόδου να επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη προκειμένου να λάβουν μέρος εθελοντικά στους Βαλκανικούς Πολέμους και, αργότερα, στη Μικρασιατική Εκστρατεία.
Ουσιαστικά, είναι ένα πολεμικό αφήγημα μοιρασμένο σε πολλές φωνές, μέσα απ’ το οποίο αναδεικνύεται εκείνη η γενιά των ανδρών που έκαναν στρατό επί μία δεκαετία: Βαλκανικοί, Μακεδονικό Μέτωπο, εκστρατεία στην Ουκρανία, Μικρά Ασία.
Οι αντιδράσεις που προκάλεσε το συγκεκριμένο έργο ήταν συνέπεια ορισμένων, μεμονωμένων αναφορών σε αγριότητες του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία (στη Μικρασιατική Εκστρατεία συμμετείχε ως κληρωτός λοχίας ο πατέρας του συγγραφέα).
«Ενα περιοδικό έγραψε ότι είχα δόλιους σκοπούς», σχολιάζει ο Βαλτινός. «Οτι δεν έλαβα υπόψη μου ιστορικά διακυβεύματα και ότι το έκανα και λίγο πρόστυχα – για να κυκλοφορήσει το βιβλίο στα τουρκικά. Ιδιο σκεπτικό με εκείνο μερίδας της Αριστεράς για την “Ορθοκωστά”. Το δικό μου ερώτημα είναι: 200.000 στρατιώτες τι έκαναν επί τρία χρόνια; Ασε που τα έχω ηχογραφημένα. Εχω κασέτες με γιατρούς που έλεγαν τα κόλπα που σκαρφίζονταν οι κληρωτοί για να πάρουν απαλλαγή ή με έναν βετεράνο που μιλάει μόνο για βιασμούς – αλλά ότι δεν πείραξε ποτέ παρθένα. Είκοσι χρόνων παιδιά ήταν σε μια τεράστια εκστρατεία. Εκλεισαν Τουρκάλες σε ένα τζαμί και τις έκαψαν ζωντανές. Πώς να τους κρατήσεις αυτούς τους 200.000 με το τουφέκι στο χέρι;»
Ο Θανάσης Βαλτινός έζησε λοιπόν μια άγρια Ελλάδα. Η σημερινή Ελλάδα όμως, πώς του φαίνεται; Καθώς έχουμε αποφάει και το μαγαζί μάς κερνά γλυκό κυδώνι, επιστρέφει στη δεκαετία του ’80. «Από τα πρώτα χρόνια του Ανδρέα πήραμε λάθος δρόμο. Ολες αυτές οι απαιτήσεις. Οι συνδικαλιστές. Η θεσμοθέτηση της διαφθοράς. Οι αποζημιώσεις για οτιδήποτε. Το κομματικό μαγαζί πάντα υπήρχε, αλλά όχι αυτή η συστηματοποίηση. Ολοι αυτοί οι αγροτικοί σύνδεσμοι όπου η νοοτροπία του νομάρχη ήταν “πάρε λεφτά και μην τα δώσεις ποτέ πίσω”. Η Ελλάδα κρέμεται πάνω από τον γκρεμό και, δυστυχώς, η Αριστερά απέχει ακόμα μια φορά, όπως και το ’46. Η αίσθησή μου είναι ότι, δυστυχώς, επενδύουν στη μεγαλύτερη εξαθλίωση του λαού πιστεύοντας ότι έτσι θα καταλάβουν την εξουσία. Ο Ζαχαριάδης δεν ήθελε να πάρει την εξουσία σαν αστικό κόμμα. Κι έγινε ο Εμφύλιος έτσι, σαν νεύρωση. Φαίνεται ότι δεν έχουν αλλάξει μυαλά. Για την Αλέκα Παπαρήγα δεν έχω να πω κάτι, δεν αντέχει σε κριτική ο λόγος της, αλλά ο Τσίπρας είναι νέος άνθρωπος, είναι κρίμα. Φοβερή απογοήτευση».
Η Αγία Γραφή γοητεύει
Γρήγορα η κουβέντα γυρνάει και πάλι στη λογοτεχνία: από τις παλαιότερες συναντήσεις μας, τις ιδιωτικές μας συζητήσεις για τη βάσανο της γραφής έως τις εξωφρενικές αυτοβιογραφικές αφηγήσεις (κάποιες με ήρωα τον Κώστα Ταχτσή...), τις εμπειρίες του στα ναρκοπέδια της δυτικής Μακεδονίας ως έφεδρος ανθυπολοχαγός των ΛΟΚ το 1953–55, μέχρι τα πρώτα διαβάσματα: ο Φόκνερ, η αρχαία γραμματεία. «Επίσης, με γοήτευε και με γοητεύει ακόμα η Αγία Γραφή. Ο απόκρυφος ερωτισμός της Παλαιάς Διαθήκης. Σε πολλά σημεία θα έλεγες ότι είναι ένα ποιητικότατο πορνογράφημα. Οταν διάβαζα αυτά τα πράγματα, ήταν σε μια εποχή ερωτικής στέρησης. Στο διήγημα “Εθισμός στη νικοτίνη” περιγράφω κάτι που είδα στην Τρίπολη το ’43: μια καρότσα να αδειάζει στην πλατεία της πόλης ένα σωρό με πτώματα ανταρτών. Θυμάμαι έναν γυμνό γυναικείο κορμό, με ένα τραύμα από ξιφολόγχη στον μηρό. Ηταν ένα σοκ. Τα αγόρια της εποχής είχαμε συνηθίσει τα πτώματα, αλλά όχι και στη γυναικεία γύμνια».
Λίγο πριν σηκωθούμε, μπαίνει στο εστιατόριο ο Κωνσταντίνος Τζούμας. Πλησιάζει και χαιρετάει τον Βαλτινό. «Θανάση», του λέει γελώντας, «από αυτό το σημείο, γυαλίζεις, από αυτό είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα». «Αυτό να το πεις στον φωτογράφο», λέει γελώντας με τη σειρά του ο Θανάσης Βαλτινός, και ο Κωνσταντίνος Τζούμας κάνει ένα high five με τον φωτογράφο μας, τον Γιάννη Μπαρδόπουλο, τον οποίο αποχαιρετούμε λίγο μετά. Βγαίνουμε έξω και κατηφορίζουμε οι δυο μας προς τη Βασιλίσσης Σοφίας. Βρίσκω την ευκαιρία να του πω ότι, παρά την «ανδρική» θεματολογία των βιβλίων του, έχει πολλές γυναίκες αναγνώστριες, αν και βιβλία του όπως το «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο» ή τα «Φτερά μπεκάτσας» αγγίζουν θέματα αισθηματικά, κυρίως πτυχές προσωπικής μνήμης. «Δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη συλλογική από την προσωπική μνήμη», λέει με σιγουριά, λίγο πριν με αποχαιρετήσει. «Αυτά τα δύο πάνε πάντοτε μαζί».
Η συνάντηση
Γευματίσαμε στην παλιά γειτονιά του Θανάση Βαλτινού, στου «Φιλίππου», Ξενοκράτους 19. Παραγγείλαμε και οι δύο ψητή σφυρίδα με βραστά λαχανικά και βραστά κολοκυθάκια. Ηπιε νερό και παραγγείλαμε ένα αναψυκτικό. Το εστιατόριο μας κέρασε ωραιότατο γλυκό κυδώνι. Λογαριασμός 46 ευρώ με το φιλοδώρημα.
Oι σταθμοί του
1932
Γέννηση στο Καστρί Κυνουρίας.
1950
Εγκαθίσταται στην Αθήνα. Σπουδάζει κινηματογράφο στη Σχολή Σταυράκου.
1963-64
Δημοσιεύεται στο περιοδικό «Εποχές» η «Κάθοδος των εννιά».
1972
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος το «Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη». Συνεργάζεται στο σενάριο της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μέρες του ’36».
1984
Μοιράζεται το βραβείο σεναρίου του Φεστιβάλ Καννών με τους Θόδωρο Αγγελόπουλο και Τονίνο Γκουέρα για την ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα».
1990
Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημα «Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60».
2002
Του απονέμεται το Διεθνές Βραβείο Καβάφη.
2004
Του απονέμεται από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο ο Χρυσός Σταυρός της Τιμής για την προσφορά του στα γράμματα και στις τέχνες.
2008
Εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2012

Ολλανδία: Ευνούχιζαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης!



Τουλάχιστον δέκα ανήλικα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σε σχολεία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ευνουχίστηκαν την δεκαετία του '50, όπως αποκαλύπτει στο σημερινό της φύλλο η ολλανδική εφημερίδα Handelsblad.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, οι ευνουχισμοί πραγματοποιούνταν στις εγκαταστάσεις ψυχιατρείου της Καθολικής Εκκλησίας για να "θεραπεύσουν" τα αγόρια που εθεωρείτο ότι ήταν ομοφυλόφιλα. Η εφημερίδα ανακάλυψε αποδείξεις ότι σε μια περίπτωση με ευνουχισμό τιμωρήθηκε ένα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης που τόλμησε να το καταγγείλει, ενώ υπάρχουν σοβαρά στοιχεία για ακόμη δέκα περιπτώσεις. 

Η επιτροπή Ντίτμαν στην οποία είχε ανατεθεί η διερεύνηση της υπόθεσης πέρυσι διαπίστωσε ότι δεκάδες χιλιάδες παιδιά υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση σε ιδρύματα της Καθολικής Εκκλησίας στο διάστημα 1945 - 1981. Αρχιεπίσκοπος της Ουτρέχτης Βιμ Εικ τον Δεκέμβριο ζήτησε συγγνώμη από τα θύματα.

Πάντως, η επιτροπή, με επικεφαλής τον Βιμ Ντίτμαν πρώην υπουργό Παιδείας του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDA), δεν έκανε καμία αναφορά για ευνουχισμό των θυμάτων στην τελική αναφορά που παρέδωσε, παρότι έγιναν σχετικές καταγγελίες το 2010.

Η επιτροπή ζήτησε την αναδιοργάνωση της επισκοπικής συμβουλευτικής επιτροπής «Βοήθεια και Δίκαιο», που ιδρύθηκε το 1995 για να βοηθάει τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.

http://www.skai.gr/news/world/article/197869/ollandia-eunouhizan-thumata-sexoualikis-kakopoiisis/

Σάββατο, Μαρτίου 10, 2012

Επειδή στην ζωή όλα δεν είναι χρήμα.....




"Φλόγα" Σύλλογος Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια
Αθήνα: Αιγίου 6-8 Γουδή, TK:115-27
Τηλ: 210-7485000
Φαξ: 210-7772421


ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΦΛΟΓΑ
Η Φλόγα είναι Σύλλογος Γονιών Παιδιών και Εφήβων, που έτυχε να αρρωστήσουν από νεοπλασματική ασθένεια και αγωνίζεται για την καλύτερη ιατρική, ψυχική και κοινωνική φροντίδα των παιδιών.
Ιδρύθηκε το 1982 από ελάχιστους γονείς, στο Ογκολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» και από τότε εκατοντάδες γονείς, προσέφεραν και εξακολουθούν να προσφέρουν εθελοντικά, χωρίς καμία αμοιβή τις υπηρεσίες τους, ώστε η Φλόγα να παραμένει αναμμένη και να στηρίζει το παιδί που βρίσκεται σε θεραπεία και την οικογένεια του.

Στη Φλόγα δεν υπάρχουν επώνυμοι ή γραφεία διαφήμισης και προβολής.

Η Φλόγα είναι Σύλλογος μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα και τακτικά μέλη μπορεί να είναι μόνο γονείς παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια. Ανώτατα όργανα διοίκησης σύμφωνα με το καταστατικό της, είναι:
• η «Γενική Συνέλευση» των μελών της , η οποία πραγματοποιείται μια φορά το χρόνο, (περίπου Απρίλιο με Μάιο) στην οποία μπορούν να συμμετέχουν και να ψηφίσουν όλα τα τακτικά μέλη.
• το «Διοικητικό Συμβούλιο» το οποίο εκλέγεται κάθε δύο χρόνια από τη Γενική Συνέλευση και αποτελείται από τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο, το Γενικό Γραμματέα, τον Ταμία και 3 μέλη.
• το «Γενικό Συμβούλιο», στο οποίο συμμετέχουν το Διοικητικό Συμβούλιο, οι εκπρόσωποι της περιφέρειας καθώς και όλοι οι γονείς που βρίσκονται κοντά στη Φλόγα και συμμετέχουν στις δραστηριότητες της.

Τα έσοδα της Φλόγας είναι δωρεές, μικρές και μεγάλες, από ευαισθητοποιημένους φίλους και φορείς, χωρίς καμία βοήθεια από το κράτος.
Για τις δραστηριότητες της Φλόγας μπορείτε να ενημερωθείτε και στο συνημμένο έντυπο.

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2012

Οι γιατροί του κόσμου για την γυναίκα

 8 Μαρτίου-Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας


Βία κατά των γυναικών
Ένα επείγον πολιτικό θέμα, ένα «στοίχημα» για τη δημόσια υγεία
Η βία εναντίον των γυναικών -είτε είναι φυσική, σεξουαλική, ψυχολογική ή θεσμική- αποτελεί παραβίαση των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τουλάχιστον 1 στις 3 γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο έχει κακοποιηθεί, έχει υποστεί ξυλοδαρμό, έχει δεχθεί σεξουαλική επίθεσηή έχει υποβληθεί σε άλλες μορφές κακομεταχείρισης κατά τη διάρκεια της ζωής της. Η βία αποτελεί την κύρια αιτία θανάτου ή αναπηρίας για τις γυναίκες από 15 έως 44 ετών.


Η βία πλήττει χωρίς διακρίσεις      

Η βία που ασκείται στις γυναίκες είναι «ενδημική» και αγγίζει τόσο εκείνες που ζουν στις αναπτυσσόμενες χώρες όσο και τις γυναίκες των αναπτυγμένων χωρών. Η βία μπορεί να εκδηλωθεί παντού: σε κάθε περιοχή, σε κάθε κοινωνία, σε κάθε κουλτούρα. Μπορεί να διαπραχθεί μέσα στην οικογένεια, ή στο πλαίσιο συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας, ή πάλι να ασκηθεί στη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων που πλήττουν μία χώρα. Ο βιασμός έχει μεταβληθεί σε ένα πραγματικό «όπλο πολέμου».
Η Διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, έχει καθορίσει πέντε διαφορετικές μορφές βίας:
• φυσική βία
• σεξουαλική βία (βιασμός, σεξουαλική παρενόχληση και εκμετάλλευση)
• ψυχολογική βία
• οικονομική και κοινωνική βία (πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη, στην εκπαίδευση, στην εργασία)
• επιζήμιες παραδοσιακές πρακτικές (γεννητικός ακρωτηριασμός, γάμος με εξαναγκασμό, επιλεκτική έκτρωση)
Σιωπηλά θύματα
Η βία μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο, ως αποτέλεσμα ανθρωποκτονίας, σοβαρού τραυματισμού ή αυτοκτονίας. Επιπλέον, ο στιγματισμός περιβάλλει συχνά τα θύματα ενώ αισθάνονται ντροπή, κυρίως όταν η βία που έχουν υποστεί έχει σεξουαλικό χαρακτήρα. Οι γυναίκες αυτές τότε συχνά αποκλείονται από την κοινότητά τους και μερικές φορές μάλιστα, από την ίδια τους την οικογένεια. Μπροστά σε αυτόν τον κίνδυνο, πολλές είναι εκείνες που τηρούν σιωπή για τις κακοποιήσεις που βιώνουν.
Μέριμνα για τα θύματα
Η παροχή φροντίδας είναι η πρωταρχική αποστολή των Γιατρών του Κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, σε ένα τόσο ευάλωτο και περίπλοκο περιβάλλον, η ιατρική περίθαλψη είναι ουσιαστική, αλλά δεν επαρκεί. Οι γυναίκες που έχουν πληγεί από τη βία πρέπει να επωφεληθούν μιας γενικότερης μέριμνας, η οποία θα περιλαμβάνει ταυτόχρονα φιλική υποδοχή, ψυχολογική υποστήριξη, νομική βοήθεια και υποστήριξη για την ομαλή επανένταξή τους.
Οι Γιατροί του Κόσμου συνεργάζονται στενά με τοπικές οργανώσεις με στόχο να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή περίθαλψη και φροντίδα, προσφέροντας σε κάθε γυναίκα-θύμα τη δυνατότητα μίας ολοκληρωμένης θεραπείας και ανάρρωσης.
Ενημέρωση και ευαισθητοποίηση
Παρεμβαίνοντας στο ιδιαίτερο πλαίσιο της μάχης ενάντια στη βία κατά των γυναικών, οι ΓτΚ παρεμβαίνουν σε συνεργασία με τοπικές αρχές και οργανώσεις. Εκτός από την παροχή ιατρικής περίθαλψης, οι ΓτΚ παρεμβαίνουν με δράσεις για την πρόληψη και την ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινοτήτων αλλά ταυτόχρονα ασκούν διπλωματικές πιέσεις προς τις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Χάρη σε αυτές τις διαφορετικές δράσεις, οι Γιατροί του Κόσμου προσπαθούν να δώσουν στις τοπικές κοινωνίες και τους κατοίκους των, την αυτονομία αλλά και τη δυνατότητα να αγωνιστούν οι ίδιοι ενάντια στη βία κατά των γυναικών.

Οι γιατροί του κόσμου με μεγάλη αυτοθυσία, σε ξένες αφιλόξενες χώρες, μέσα σε πολέμους και λοιμούς σώζουν αμέτρητες ζωές ανήμπορων συνανθρώπων μας. Στηρίξτε το έργο τους έστω και με το 1 € που μπορεί να περισσεύει σε κάποιους.

Κυριακή, Μαρτίου 04, 2012

Η Κυρά Μυρσίνη




Η κυρά Μυρσίνη βγήκε στο παράθυρο της να μυρίσει την Άνοιξη.

Και του χρόνου με υγεία σε όλους. 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης Ενας μποέμ κοσμοκαλόγερος

Ένα άρθρο από το Βήμα πέρυσι με αφορμή τα γενέθλια του μεγάλου Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη 
4 Μαρτίου 1851.

http://www.tovima.gr/society/article/?aid=375691

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ενας μποέμ κοσμοκαλόγερος

100 χρόνια από τον θάνατο και 160 από τη γέννηση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη
Γιάννης Ν. Μπασκόζος
<b>Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης</b><br> Ενας μποέμ  κοσμοκαλόγερος


O Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υπήρξε μια τραγική προσωπικότητα της νεότερης Ελλάδας με τόσο πολλές όψεις που ακόμη τον ανακαλύπτουμε. Εζησε μόνος, απένταρος, πιστός στην τέχνη, αδιάφορος για τα χρήματα και την κοινωνική ένταξη, μοίρασε τη ζωή ανάμεσα στα καπηλειά και στις εκκλησίες, σχεδόν ρακένδυτος, υπήρξε πάντα ένας αποσυνάγωγος τεχνίτης της γλώσσας και της αφήγησης. Ενας έλληνας μποέμ. 


Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου 1851 σε ένα νησί που φημίζεται για τη φυσική καλλονή του και τους ψαράδες του, τη Σκιάθο. Ηταν το τέταρτο παιδί του ζεύγους Αδαμαντίου και Γκιουλιώς (Αγγελικής) Εμμανουήλ. Το επώνυμο Παπαδιαμάντης προέρχεται από το όνομα του πατέρα του που ήταν και παπάς. 


Τα παιδικά του χρόνια ήταν ανέμελα στο νησί και θα τα ανακαλέσει πολλές φορές νοσταλγικά στα κείμενά του. Ως το 1860 φοίτησε στο δημοτικό σχολείο Σκιάθου, όπου έμαθε τα βασικά- ανάγνωση, γραφή, μαθηματικά-, του άρεσε όμως, από ό,τι λένε, πιο πολύ να ζωγραφίζει. Στα παιχνίδια του είχε συντροφιά ανάμεσα στους άλλους τον ξάδελφό του, μετέπειτα καλό συγγραφέα Αλέξανδρο Μωραϊτίδη και τον Νικόλαο Διανέλλο, μετέπειτα μοναχό Νήφωνα, ο οποίος θα είναι για χρόνια ο «κολλητός» του. Θα πάνε μαζί στο Αγιον Ορος, θα κατοικήσουν (μέχρι παρεξηγήσεως) για λίγο στο ίδιο διαμέρισμα, ώσπου ο Νήφωνας να παντρευτεί και να φύγει για να μείνει στο Χαρβάτι. 


Ανθρωπος των καπηλειών και των τρωγλών 
Ο πατέρας του θα τον στείλει στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία, αλλά αυτός θα κάνει στροφή την τελευταία στιγμή και θα γραφτεί στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Θα απογοητευθεί γρήγορα από το στείρο κλίμα και θα τα παρατήσει. Μελετά μόνος του αγγλικά και γαλλικά και παραδίδει μαθήματα. Φυτοζωεί κυριολεκτικά. 


Το 1878 γνωρίζεται με τον εκδότη της «Ακρόπολης» Βλάση Γαβριηλίδη που θα τον παρακινήσει να δημοσιεύσει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Η μετανάστις» στην εφημερίδα «Νεολόγος» Κωνσταντινουπόλεως. Θα ακολουθήσει το 1882 το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Οι έμποροι των εθνών» δημοσιευμένο στο «Μη χάνεσαι». Δημοσιεύει συνεχώς, γίνεται πια γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, αν και αποφεύγει να συγχρωτίζεται με αυτούς. Οσο ζούσε δεν είδε ποτέ δημοσιευμένο δικό του βιβλίο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε το έργο του να αποτελεί τη βασικότερη παρακαταθήκη για τους έλληνες πεζογράφους: Δ. Χατζής, Γ. Ιωάννου, Αλ. Κοτζιάς, Χρ. Μηλιώνης, Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Θ. Βαλτινός, Μένης Κουμανταρέας... 


Είναι μια γραφική φιγούρα της Αθήνας. Ο συγκαιρινός του Μιλτιάδης Μαλακάσης τον περιγράφει ως «μια σιλουέταμε ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή κατασκονισμένα υποδήματα,ξεθωριασμένο ημίψηλο,με μια παπαδίστικη κάννα με ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα,ένα είδος κολάρου,συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του έπεφτε λίγο μεγάλο», το οποίο ήταν γνωστό ότι του το είχε στείλει από το Λονδίνο ο Αλέξανδρος Πάλλης. Ο Δ. Χατζόπουλος τον χαρακτηρίζει ιδιόρρυθμο, εκκεντρικό, μποέμ, άνθρωπο των καπηλειών και των τρωγλών, και τον παρομοιάζει με τον φιλόσοφο Μένιππο, τον πνευματώδη Λουκιανό, τον παρατηρητικό Ντίκενς, τον ψυχολόγο Τουργκένιεφ. Ο ίδιος όταν το μάθει θα πει: «Δεν μοιάζω με κανέναν,είμαι ο εαυτός μου». Συχνάζει στο μπακάλικο του Καχριμάνη στου Ψυρρή, αλλά και στη μικρή εκκλησία του Αγίου Ελισαίου, όπου ψάλλει μαζί με τον ξάδελφό του Αλέξανδρο Μωραΐτίδη. 


Το 1906 αρχίζει να συχνάζει στη Δεξαμενή Κολωνακίου. Κάθεται στο πιο φτηνό από τα δύο καφενεία, αυτό του Μπαρμπα-Γιάννη, όπου ο καφές είχε μία δεκάρα. Αγοραφοβικός, μακριά από όλους τους πελάτες, σταύρωνε τα χέρια στο στήθος, έγερνε το κεφάλι και ονειροπολούσε. Εκεί τον φωτογράφισε ο Παύλος Νιρβάνας, σε αυτή τη φωτογραφία που τον έχουμε ως σήμερα. 


Γράφει και μεταφράζει συνέχεια για να μπορεί να ζει. Το 1909 θα γυρίσει στο νησί του. Θα αρρωστήσει και θα πεθάνει το βράδυ της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911. Εζησε μοναχικός, ανέραστος, πάσχων. 


Η διαμάχη για το έργο του 
Ο Παπαδιαμάντης, αν και οι παλαιότεροι κριτικοί (Παλαμάς, Ξενόπουλος κ.ά.) θα εξυμνήσουν το έργο του, δεν θα τύχει της ίδιας αποδοχής από τους νεότερους. Η σχολή των Κ.Θ. Δημαρά και Π. Μουλλά θα μειώσει την αξία του, καθώς θα θεωρήσει ότι πρόκειται για λαογραφικά ηθικά κείμενα χωρίς ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία, ενώ του προσάπτει προχειρότητα και αναχρονιστικές τάσεις στη γλώσσα. Από την άλλη σκοπιά, οι αμύντορες της Ορθοδοξίας τον θεωρούν εκπρόσωπό τους, μη αναγνωρίζοντας καμία άλλη πτυχή στο έργο του. Η γλώσσα του Παπαδιαμάντη δίχασε επίσης την κριτική. Ο Κ. Χατζόπουλος και ο Α. Τερζάκης τη βρήκαν σχολαστική και προβληματική, ενώ τη θαύμασαν ο Τ. Αγρας, ο Ελύτης, ο Ζ. Λορεντζάτος κ.ά. Νεότεροι μελετητές αλλά και συγγραφείς που τον αγαπούν έχουν αναδείξει πλείστες όσες όψεις του συγγραφέα. Ανέδειξαν τον κοινωνικό Παπαδιαμάντη, αυτόν που στηλιτεύει την αδικία, τους πολιτικάντηδες, την παραδοσιακή θέση της γυναίκας που την «πουλάνε» μέσω του γάμου, είναι υπέρ του πολιτικού γάμου κ.ά. Τον χιουμορίστα Παπαδιαμάντη, με την ειρωνεία και τον σαρκασμό για να υποβάλλει σε οξύτατη κριτική πολλές καταστάσεις της εποχής. Τον ερωτικό Παπαδιαμάντη, με τις ποιητικές, αισθησιακές εικόνες των αβάσταχτων ερώτων. Τον ποιητή Παπαδιαμάντη, με τη μαγεία των λέξεων και των φράσεων που χρησιμοποιεί. Ελπίζουμε ότι εφέτος γιορτάζοντας τα 100 χρόνια από τον θάνατό του θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ολόπλευρα, να γοητευτούμε από τα κείμενά του, να τον τοποθετήσουμε ολόπλευρα στη λογοτεχνική εικόνα της χώρας μας. 



Σάββατο, Μαρτίου 03, 2012

Γρηγόρης Αυξεντίου (1928 – 1957)




Ήρωας του ελληνοκυπριακού αγώνα κατά των άγγλων δυναστών στη μεγαλόνησο.
Γεννήθηκε στο χωριό Λύση Αμμοχώστου στις 22 Φεβρουαρίου 1928. Με την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο μετέβη στην Ελλάδα για να σπουδάσει στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Μπήκε τελικά στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών και παράλληλα μελετούσε για να εγγραφεί στη Φιλοσοφική. Υπηρέτησε στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως Ανθυπολοχαγός πεζικού και μετά επέστρεψε στην Κύπρο, όπου εργάστηκε ως οδηγός ταξί.
Στις 20 Ιανουαρίου 1955 έγινε η πρώτη συνάντηση του Αυξεντίου με τον Γεώργιο Διγενή - Γρίβα, που ήταν αρχηγός της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και μπήκε στον αγώνα κατά των Άγγλων. Την άνοιξη του ιδίου χρόνου συμμετείχε στις επιθέσεις κατά της Ηλεκτρικής Εταιρείας και του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Λευκωσίας.
Πολύ γρήγορα διακρίθηκε για τις ηγετικές του ικανότητες και του δόθηκε η θέση του υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, της μεγαλύτερης απελευθερωτικής οργάνωσης στο νησί, με κύριο στόχο την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της σύντομης αντιστασιακής του δράσης έλαβε τα ψευδώνυμα «Ζήδρος», «Ρήγας», «Αίαντας», «Άρης», «Μάστρος» και «Ζώτος».
Οι Άγγλοι κατακτητές έκαναν πολλές προσπάθειες για να τον συλλάβουν και τον επικήρυξαν με 5.000 λίρες. Ο Αυξεντίου πάντα τους ξέφευγε και ποτέ δεν έχασε το κουράγιο του. Μια φορά μεταμφιέστηκε σε καλόγερο και κέρασε τους άγγλους διώκτες του χωρίς να τον αναγνωρίσουν. Στις 10 Ιουνίου του 1955 βρήκε την ευκαιρία να παντρευτεί την αγαπημένη του Βασιλική στο μοναστήρι του Αχειροποιήτου.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1955 ο Αυξεντίου και όλη η ιεραρχία της ΕΟΚΑ παγιδεύτηκαν από τους Βρετανούς στο όρος Τρόοδος, κοντά στο χωριό Σπίλια. Ο Αυξεντίου, όχι μόνο οδήγησε τους συντρόφους του σε ασφαλές μέρος, αλλά άφησε τους Άγγλους να αλληλοπυροβολούνται και να έχουν πολλά θύματα.
Στα τέλη Φεβρουαρίου 1957 οι αγγλικές δυνάμεις ασφαλείας έλαβαν την πληροφορία από ένα βοσκό ότι ο Αυξεντίου και η ομάδα του κρύβονται σε μια σπηλιά πλησίον της Μονής Μαχαιρά στο όρος Τρόοδος. Αμέσως, απόσπασμα από 60 στρατιώτες έφθασε εκεί το απόγευμα της 2ας Μαρτίου. Περικύκλωσε τη σπηλιά και κάλεσε τον Αυξεντίου να παραδοθεί. Ο επικεφαλής του βρετανικού αποσπάσματος, ανθυπολοχαγός Μίντλετον, πλησίασε την είσοδο της σπηλιάς και φώναξε: «Ρίξε τα όπλα σου και παραδώσου, αλλιώς θα επιτεθούμε». Κάποιος απάντησε: «Καλά παραδινόμαστε». Τέσσερις άνδρες βγήκαν έξω, όχι και ο Αυξεντίου. Ο Μίντλετον τον κάλεσε και πάλι να παραδοθεί, αλλά έλαβε την υπερήφανη απάντηση «Μολών λαβέ».
Αμέσως, τέσσερις στρατιώτες όρμησαν μέσα στην σπηλιά. Ο Αυξεντίου τους υποδέχτηκε με καταιγιστικά πυρά. Οι τρεις Βρετανοί οπισθοχώρησαν έντρομοι, ο τέταρτος, ένας δεκανέας, έπεσε νεκρός. Ο Μίντλετον ζήτησε ενισχύσεις, οι οποίες κατέφθασαν αμέσως με ελικόπτερα. Η μάχη συνεχίσθηκε για 10 ώρες, χωρίς αποτέλεσμα για τους επιτιθέμενους. Μπροστά στο αλύγιστο θάρρος του Αυξεντίου και αφού χρησιμοποίησαν όλων των ειδών τα όπλα, οι Βρετανοί έρριψαν στη σπηλιά βόμβες πετρελαίου. Τεράστιες φλόγες κάλυψαν το σπήλαιο, για να τυλίξουν σε λίγο το κορμί του Αυξεντίου.
Η μάχη τελείωσε στις 2 το βράδυ της 3ης Μαρτίου 1957. Το πτώμα του ηρωικού πατριώτη βρέθηκε απανθρακωμένο και τάφηκε την επομένη στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας, στο χώρο που είναι γνωστός σήμερα ως «Τα Φυλακισμένα Μνήματα». Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν μόλις 29 ετών.

Σχετικά video:





ΦΙΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΗ