Πέμπτη, Δεκεμβρίου 23, 2010

ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

















ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΙΝΑΚΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ AΠO TON IBAN ANTAXI



Ήταν μια φορά και ένα καιρό. Ε όχι και πολύ παλιά, για την ακρίβεια πριν λίγες μέρες, την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Ήμουν σίγουρος πως αυτή η πρωτοχρονιά θα ήταν διαφορετική από όλες τις άλλες που είχα ζήσει μέχρι τότε. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά το πίστευα. Η τελευταία ημέρα αυτής της χρονιάς θα ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, το φανταστικό, το πιο τρελό που θα είχε γίνει στον κόσμο μας ποτέ.
Λοιπόν θα σας τα πω όλα με το νι και με το σίγμα. Από τις αρχές του περασμένου χρόνου, μόλις είχαν ανοίξει τα σχολεία και για μερικές μέρες μέσα μου, στο κεφάλι μου, καταλάβαινα μια χαρούμενη φωνή. Ήταν λες και αυτή η φωνή να μου φώναζε <Μην ακούς τον Θωμαααά, μην ακούς τον Θωμαααά>. Πολύ περίεργο δεν συμφωνείτε; Αλλά μην ανησυχείτε, όχι, δεν είχα τρελαθεί τελείως, θα σας τα εξηγήσω όλα παρακάτω. Τις επόμενες μέρες η φωνή που άκουγα άρχισε να μου μιλάει όλο και πιο σπάνια και μετά σιγά σιγά τίποτα…...τίποτα απολύτως. Πέρασαν μερικοί μήνες με σχολείο, παιχνίδια, σχολείο παιχνίδια... και τότε είδα κάτι, κάτι που ήταν λες και έπεσε μια δυνατή σφαλιάρα στον σβέρκο μου.
Ήταν πριν λίγους μήνες στην καταπράσινη μαγευτική Σκιάθο, το ξακουστό νησί, την πατρίδα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη όπως μου λέει η μαμά κάθε φορά που πάμε στο νησί. Πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα του καλοκαιριού, αν μπορώ να θυμηθώ σωστά. Καλά, καλά, νομίζω πως ήταν τότε, αλλά δεν πειράζει γιατί είμαι μόνο οκτώ χρονών και μπορώ να μην θυμάμαι ακριβώς τα πάντα. Ε, δεν χάθηκε και ο κόσμος, έχω καιρό να ανησυχώ για αυτό όπως και για διάφορα άλλα άμα μεγαλώσω και γίνω σαν τον μπαμπά.
Λοιπόν όπως σας είπα πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα του Καίσαρα, για τον Ιούλιο εννοώ. Χε χε καλά είμαι και ο πρώτος στην ιστορία, αλλά αυτό το οφείλω στην μητέρα μου που δεν χάνει ευκαιρία να μου διαβάζει από τα χοντρά βιβλία που έχει βαλμένα με τάξη και ακρίβεια στην βιβλιοθήκη της. Συγνώμη είμαι και λιγάκι φλύαρος αλλά ο μπαμπάς μου το έχει αυτό και εγώ είμαι το μηλαράκι του που έπεσα κάτω από την μηλιά που λέτε εσείς οι σοοοοφοιιιιιιιί μεγάλοι.
Στην παραλία ήμουν όταν έπεσε το σφάλιαρο στο κεφάλι μου, ναι αυτό που είδα ήταν σαν τι πιο δυνατή που έχω φάει στην ζωή μου, πιο δυνατή και από του Μηνά του νεροβούβαλου σας λέω. Ο μπαμπάς ήταν εκεί κοντά και συζητούσε με τον κύριο Νίκο.
Α, ναι έχει πολύ πλάκα να σας τον γνωρίσω. Ο μπαμπάς μου είναι κοντούλης και αδύνατος και έχει πυκνά μαύρα μαλλιά. Όμως ο φίλος του ο κύριος Νίκος είναι ένας πανύψηλος και παχουλός άντρας. Στο κεφάλι του τις τρίχες μπορώ να τις μετρήσω στο πι και φι, αλλά σε όλο του το σώμα έχει τόσες τρίχες που τον κάνουν να μοιάζει σαν μια τεράστια αρκούδα. Όχι όμως τρομακτική γιατί συνέχεια χαμογελάει και είναι πολύ καλός μαζί μου, μερικές φορές μου φέρνει πολλά όμορφα παιχνίδια. Ο κύριος Νίκος είναι φίλος του μπαμπά και….και….σύμβουλος του. Τώρα για να πω την αλήθεια δεν ξέρω τι δουλειά είναι αυτή όμως ο μπαμπάς κάθε μέρα μιλάει μαζί του με τις ώρες.
Εγώ μόλις είχα ρίξει μερικές άπαιχτες βουτιές και ξάπλωνα αναπαυτικά κάτω από την ομπρέλα μου με θέα όλο το Αιγαίο πέλαγος. Αφού δεν έχω αδέλφια άλλες φορές να παίζουμε και άλλες να με ενοχλούν, καθόμουν και εγώ ήσυχα ήσυχα και διάβαζα τα αγαπημένα μου τεύχη με τον θείο Σκρούτζ, τον Ντόναλτ και τα τρομερά ανιψάκια. Ο κύριος Νίκος που είχε έρθει το πρωί στην Σκιάθο έλεγε εκείνη την στιγμή στον πατέρα μου, «Μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει Τιμόθεε»
Ένα θαύμα;;; κατέβασα το περιοδικό και τότε φλαπππππ. Ήταν τρομερό, πρώτο, αλλά και σαν τρελό τρελό ψέμα, κανείς δεν θα με πίστευε και για αυτό δεν είπα τίποτα σε κανένα. Ούτε και στην μαμά στην αυλή με την μεγάλη κληματαριά, εκεί που τρώμε το μεσημεριανό μας όταν με ρώτησε βλέποντας με να τυραννάω πέρα δώθε με το πιρούνι μου τις μελιτζάνες με τον κιμά.
«Έχεις κάτι σήμερα; Από τότε που γύρισες από την παραλία είσαι συνέχεια κάπου, στην Σκιάθο πάντως δεν νομίζω».
Οι μέρες πέρασαν και μπήκε ο Σεπτέμβριος, το ζεστό καλοκαιράκι έδωσε την σειρά του στις δροσιές του φθινοπώρου. Η θάλασσα ήταν ζεστή όμως η μαμά φώναζε πως υπάρχουν πολλές μέδουσες και είναι επικίνδυνο πια το κολύμπι για μένα. Εγώ βαριόμουν αφάνταστα, ευτυχώς ήταν μαζί μας πάντα ο κ. Ηλίας που μας προσέχει όπου κι αν πάμε. Αν και είναι δυο μέτρα και όταν στέκεται δίπλα μου ο ήλιος κρύβεται, είναι πολύ αστείος και με κάνει να ξεκαρδίζομαι στα γέλια. Αυτό που μου κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι πάντα , ακόμα και τις ποιο καυτές μέρες του καλοκαιριού φοράει σακάκι. Ανεξήγητο μυστήριο. Κάθε φορά που τον ρωτάω αν ζεσταίνεται μου λέει κατακόκκινος <<Αν μπορούσα θα το πετούσα στην θάλασσα>>.
Ένα ηλιόλουστο πρωινό μαζέψαμε τα πράγματα μας από το εξοχικό στο όμορφο νησί των Σποράδων και γυρίσαμε με την μαμά στο σπίτι. Έτσι και αλλιώς το σχολείο σε λίγες μέρες άνοιγε αλλά και εγώ είχα πια βαρεθεί μόνος. Εεε, μου έλειπαν και οι φίλοι μου και ο μπαμπάς φυσικά που ποτέ δεν καθόταν αρκετά μαζί μας, μόνο μερικά σαββατοκύριακα. Έχει πάντα δουλειά στην βουλή λέει. Α, δεν σας το είπα ή μάλλον το ξέρετε αν βλέπετε τηλεόραση, είναι πρωθυπουργός. Η μαμά λέει πως κυβερνάει το κράτος. Δηλαδή, είναι σαν τον κύριο Μπιμπίκο τον διευθυντή στο σχολείο μου.
Λοιπόν αα… ναι, όσο ήμουν στο νησί ένα πράγμα, με φαγούριζε - αυτό μου το λέει η μαμά όταν είμαι πολύ ανήσυχος – πότε θα έρθει η ώρα να μείνω μόνος στην βιβλιοθήκη, να ψάξω στα βιβλία και στον υπολογιστή μου για αυτό το περίεργο πράγμα που είδα. Το πρόβλημα ήταν πολύ μεγάλο. Ακούστε αν δεν έβρισκα κάτι δεν θα μπορούσα να ησυχάσω και θα με καταλάβαιναν όλοι στο σχολείο. Αν έβρισκα; Μετά θα έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον, αλλά σε ποιόν; Στον Ερμόλαο; καλύτερα να βγω στην τηλεόραση σαν τον μπαμπά. Το πράγμα ήθελε μυστικότητα και ο Ερμόλαος άστε καλύτερα. Στα κορίτσια δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη, όχι δεν τις μισώ αλλά πώς να το κάνουμε τα κορίτσια δεν είναι φτιαγμένα για μυστικά, ούτε για επικίνδυνες αποστολές. Στα κορίτσια αρέσουν οι κούκλες τους και οι όμορφοι ηθοποιοί. Για τον Πέτρο και τον Μηνά, ο επόμενος παρακαλώ και έπειτα ο Θωμάς. Θα ήταν ο κατάλληλος αλλά δυστυχώς δεν θα μπορούσα να του το πω γιατί από αυτόν ξεκίνησε η αμφιβολία μου. Ο Θωμάς; Αχ, είναι όνομα και πράμα. Εεεε πια, άπιστος εννοώ.
Εκείνη την ημέρα όλα έγιναν γρήγορα. Κατά τις τέσσερις εμφανίστηκε στο δωμάτιο η μαμά μου, «Φαίδων θα πάω στην κυρία Νένα, έχουμε συγκέντρωση των κυριών του συλλόγου αύριο και πρέπει να προετοιμαστούμε».
«Καλά μητέρα», απάντησα με κρυφή χαρά. Όχι πως δεν μου αρέσει η παρέα της και ήθελα να την ξεφορτωθώ αλλά ήταν που θα μπορούσα να κάτσω όση ώρα ήθελα στην βιβλιοθήκη χωρίς να με ενοχλεί κανένας.
Στις τέσσερις και τρία λεπτά ήμουν στην βιβλιοθήκη. Ανέβηκα στην σκάλα για να φτάσω το ψηλό ράφι και πήρα στα χέρια μου ένα χοντρό μαύρο βιβλίο που έγραφε στο εξώφυλλο με χρυσά γράμματα <<Περίεργες ιστορίες>>. Δυστυχώς αν και έψαξα μια μια τις σελίδες του και διάβασα τα ποιο απίθανα πράγματα δεν βρήκα τίποτα το σχετικό. Είχα απελπιστεί σε ποιό άλλο βιβλίο να έψαχνα; Πήρα στην σειρά τις εγκυκλοπαίδειες πάλι τίποτα. Επτά η ώρα και εγώ ήμουν πια κουρασμένος και πολύ πολύ απελπισμένος.
Αχ, βρε Θωμά σκέφτηκα θυμωμένος, από εσένα ξεκίνησαν όλα. Αρχές του έτους και την πρώτη μέρα του σχολείου μετά τις γιορτές καθόμασταν όλοι μαζί στην αυλή. Ο Θωμάς, ο επιστήμονας μας, όπως κάνει πάντα σε όλες τις συζητήσεις μας άρχισε την επίδειξη του. Φέτος είχε όμως κάτι πολύ σημαντικό να μας ανακοινώσει. Μετά από έρευνα που κράτησε όλες τις διακοπές μας και αφού είχε ψάξει τα πάντα μας είπε με επισημότητα.
« Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει».
Όλοι τον κοιτάξαμε με γουρλωμένα τα μάτια.
«Τι είπες;;;» βρόντηξε και άστραψε κουνώντας τον τεράστιο όγκο του ο νεροβούβαλος που του αρέσει να τον λέμε έτσι γιατί πιστεύει πως είναι τόσοοοο δυνατός και αυτός.
«Είπα ότι Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Οι γονείς μας φέρνουν τα δώρα που του ζητάμε στο γράμμα μας . Δυστυχώς είναι αποδεδειγμένο».
Στα χέρια του κρατούσε ένα μεγάλο χαρτί με πολλούς υπολογισμούς.
«Είναι αδύνατον να μοιράσει τόσα παιχνίδια», είπε με σιγουριά και άρχισε να μας εξηγεί πως το έλκυθρο του ακόμα και με την ταχύτητα που μπορεί να τρέξει ένας πύραυλος δεν προλαβαίνει να φτάσει σε τόσα μέρη, σε τόσα εκατομμύρια παιδιά.
Καταστροφή, από εκείνη την στιγμή άρχισα να αναρωτιέμαι και εγώ. Δεν ήθελα με τίποτα στον κόσμο να πιστέψω τον Θωμά, όμως κάτι είχε σπάσει μέσα μου. Πολλές μέρες μετά έψαχνα με την βοήθεια της μαμάς να βρω οτιδήποτε μπορούσα για τον Άγιο Βασίλη λέγοντας πως έχω αναλάβει μια εργασία στο σχολείο. Τίποτα, το μόνο που βρήκα ήταν χριστουγεννιάτικες ιστορίες και μεγάλες προσφορές σε ταξίδια στο χιονισμένο χωριό του Αη Βασίλη. Για αυτό το χωριό η μαμά μου είπε να μην δίνω σημασία γιατί το έφτιαξαν κάποιοι άνθρωποι στην Φιλανδία για να βγάλουν χρήματα από τους τουρίστες. Ο πραγματικός Άγιος σίγουρα δεν μένει εκεί. Έτσι η έρευνα μου ήταν στο σκοτάδι όπως λέει η μαμά, απελπισία.
Μια μέρα όμως κάποιος ξαφνικά άρχισε να μου φωνάζει, <<μην ακούς τον Θωμαααά, μην ακούς τον Θωμαααά>>. θυμάστε; Σας το έχω πει. Ήταν μια ολόζεστη, παχιά φωνή. Την άκουγα γύρω μου αρκετές φορές για μέρες ώστε να την θυμάμαι πολύ καλά. Τον επόμενο καιρό σταμάτησε και εγώ όμως ξεχάστηκα με τα μαθήματα και τα παιχνίδια μου και δεν μου ξαναήρθε στο κεφάλι μου κάτι μέχρι εκείνη την καλοκαιριάτικη ημέρα.
Ας γυρίσω όμως πίσω στην βιβλιοθήκη στις επτά η ώρα. Εκεί που είχα απογοητευτεί και ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω όλα βλέπω ένα βιβλίο στα πόδια μου. Σκέφτηκα πως θα έπεσε όταν τραβούσα τις εγκυκλοπαίδειες. Το πήρα στα χέρια μου, γύρισα μερικές σελίδες και τότε…….δεν πίστευα στα μάτια μου. Μια φωτογραφία. Ήταν απίστευτο έδειχνε την ίδια τρελή εικόνα που είχα ζήσει εκείνη την μέρα του Ιούλη.
Να τι έδειχνε. Ο Άγιος Βασίλης στο έλκηθρο του πάνω από την θάλασσα. Ναι ήταν μια φωτογραφία από εκείνη την καλοκαιρινή ημέρα στην Σκιάθο, θα αναγνώριζα το τοπίο ακόμα και με 40 πυρετό. Το έλκυθρο στροβιλίζονταν με φόρα πάνω από την ακρογιαλιά, την θάλασσα και ύστερα ανέβαινε ίσια ψηλά στον ουρανό και έπεφτε με απίστευτη ταχύτητα πάλι κάτω. Αυτό το έκανε πολλές φορές και δεν σταματούσα να τον ακούω να γελάει. Στην τελευταία στροφή το έλκυθρο ήρθε μια αναπνοή κοντά μου και ο Ρούντολφ το σταμάτησε με τους υπόλοιπους ταράνδους να τον ακολουθούν πιστά.
«Γεια σου Φαίδων εγώ ήμουν που σου φώναζα να μην πιστεύεις τον Θωμά, τώρα με βλέπεις κιόλας».
Τώρα δεν συμφωνείτε πως ήταν η πιο δυνατή σφαλιάρα που έφαγα; Έμεινα με ανοικτό στόμα. «Θα τα πούμε σύντομα, τώρα έχω να πάω και αλλού, καλές βουτιές, χο χο χο». Εκείνη την στιγμή ο Ρούντολφ ανεβοκατέβασε το κεφάλι του και όλοι μαζί οι τάρανδοι άρχισαν να τρέχουν σαν τρελοί. Κοίταξα γύρω – γύρω κανείς δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ναι έτσι ακριβώς έγιναν όλα, το ορκίζομαι.
Πίσω στην Βιβλιοθήκη πάλι. Ξέχασα να σας πω ότι δεν ήταν μόνο η φωτογραφία υπήρχε και ένα σημείωμα,
«Άκουσε με αγόρι μου καλά. Μέχρι εδώ ήταν, δεν πάει άλλο, Σεπτέμβριος και δεν έχω δει ακόμα νιφάδα εδώ στον Βορρά, μην αναφέρω για τους πάγους, δράμα. Σε λίγο με τέτοια ζέστη θα ρίχνω βουτιές στον Βόρειο πόλο σαν να είμαι σε κάποιο Ελληνικό νησί. Ναι αλήθεια, α και το άλλο; Αυτό είναι το ποιο κακό από όλα. Τα καλοκαίρια πρέπει να αλλάζουμε σπίτι. Εγώ και οι βοηθοί μου τώρα το καλοκαίρι που ξεπαγώνει τελείως ο Βόρειος πόλος. Το ξέρεις αγόρι μου ότι είναι μόνο μια παγωμένη θάλασσα; Αναγκαζόμαστε να μετακομίζουμε στον νότιο πόλο. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό; Όλο το χωριό μετακομίζει στην άλλη άκρη της γης. Οι βοηθοί μου χάνουν δυο μήνες από τις εργασίες των παιχνιδιών, καταστροφή. Φέτος όμως θα πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Θα χρειαστώ και την βοήθεια σου και των άλλων παιδιών που έχω επιλέξει. Τώρα ψάξε στην αριστερή τσέπη του παντελονιού σου και θα βρεις ……. Αγαπητό μου παιδί θα τα πούμε το βράδυ την παραμονή της πρωτοχρονιάς».
Ναι αυτά ακριβώς έγραφε αν και κρύβω ακόμα μερικά αλλά θα τα ακούσετε αμέσως. Έβαλα το χέρι στην τσέπη μου. Ωχ, ήταν ένα κουδουνάκι, όπως έγραφε το σημείωμα. Το πήρα στα χέρια μου. Έλαμπε, ήταν πανέμορφο και τόσο μικροσκοπικό που έτρεμα ότι θα μου φύγει από τα χέρια μου. Το κούνησα πολλές φορές ξανά και ξανά αλλά δεν άκουσα κανέναν ήχο.
Ήταν τρομερό όλο αυτό που είχα ζήσει, βγήκα από την βιβλιοθήκη συνωμοτικά και χώθηκα στο δωμάτιο μου. Τώρα τι να πω ότι δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ; Δεν ήταν μόνο η αγωνία αλλά και η χαρά μου που με είχε κάνει να στριφογυρνάω δίχως σταματημό. Αχ θωμά που να ξέρεις. Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει.
***
Οι μήνες μέχρι τα Χριστούγεννα πέρασαν σιγά σιγά. Όσο πλησίαζε η μέρα με έτρωγε η ανυπομονησία, όμως το χειρότερο ήταν ότι έπρεπε να το έχω μυστικό. Το σημείωμα το έγραφε δίχως αμφιβολία.
Επιτέλους, αφού πέρασα τα αγαπημένα μου Χριστούγεννα σαν να ήμουν πάνω σε αναμμένα κάρβουνα η τελευταία μέρα του χρόνου είχε φτάσει. Σηκώθηκα πρωί πρωί και είπα τα κάλαντα μόνο στους γονείς μου γιατί δεν θα μπορούσα να βλέπω τον Θωμά, τον Ερμόλαο και τον Μηνά. Σε αυτούς είπα για δεύτερη φορά ότι δυστυχώς έπρεπε να είμαι με τον πατέρα μου όλη μέρα για κάτι βαρετές πως τις λένεεεε;;; Α, ναι εκδηλώσεις. Φυσικά καταλαβαίνετε γιατί.
Το βράδυ έφτανε και τώρα; Εγώ πάντως δεν ήξερα τα σχέδια του Αη Βασίλη για τις επόμενες ώρες και η αγωνία μου; Παραλίγο πάλι να με καταλάβει η μαμά αλλά ευτυχώς είχε πολλές ετοιμασίες για το ρεβεγιόν και δεν μπορούσε να ασχοληθεί μαζί μου. Εγώ είχα καλά στο μυαλό μου ότι ο αγαπημένος άγιος των παιδιών μου είχε εμπιστευτεί μια ειδική αποστολή και έπρεπε να τα καταφέρω.
Στις δώδεκα παρά δέκα έπρεπε να βρω μια δικαιολογία να φύγω από το σαλόνι. Έπειτα να γυρίσω και να κάνω τον μπαμπά να έρθει στο δωμάτιο μου. Ύστερα; Αχαα, έπρεπε να βγούμε στο μπαλκόνι εγώ και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Το δαιμόνιο μυαλό μου είχε καταστρώσει ένα πολύ πρώτο σχέδιο, ο Άγιος Βασίλης θα ήταν υπερήφανος για μένα
***
Δώδεκα παρά είκοσι λεπτά.
Ήμουν ήρεμος πια σαν τους αγαπημένους μου ήρωες των κινουμένων σχεδίων. Στο σπίτι όλα ήταν γιορτινά. Στον κήπο τα δέντρα στολισμένα λαμπύριζαν μέσα στην κρύα νύχτα. Στο μεγάλο σαλόνι όλοι οι πολυέλεοι ήταν αναμμένοι και το πανύψηλο χριστουγεννιάτικο δένδρο με τις κόκκινες μπάλες μαζί με το ελληνικό καράβι με τα άσπρα πανιά και τα χιλιάδες πολύχρωμα λαμπάκια τους ήταν φανταστικά και εγώ τα κοιτούσα μαγεμένος. Το σπίτι είχε γεμίσει από τους καλεσμένους των γονιών μου. Ευτυχώς όλοι ήταν μεγάλοι και εγώ το μοναδικό παιδί, φαντάζεστε να ήταν κάποιο και ειδικά κανένα κορίτσι και να μου γινόταν κολιτσίδα; Ούτε να το σκέφτομαι, τέλος πάντων. Οι μεγάλοι είχαν χωριστεί σε παρέες. Η μαμά με τις φίλες της από την μια πλευρά γελούσαν λέγοντας αστεία και φυσικά μερικά κουτσομπολιά που πάντα τους αρέσουν. Ο μπαμπάς, ο κύριος Νίκος και πολλοί άλλοι κύριοι που τους λένεεεε, μια στιγμή ααα ναι, υπουργεεέ μου, υπουργεεεέ μου, συζητούσαν σοβαρά στην άλλη άκρη απέναντι από το τζάκι. Τα κούτσουρα που καίγονταν δημιουργούσαν μια μεγάλη φωτιά που ζέσταινε τα πρόσωπα τους. Κάποια είχαν γίνει κατακόκκινα από την ζέστη.
***
Δώδεκα παρά τέταρτο
Ήμουν έτοιμος, «και τώρα δράση» είπα από μέσα μου.
«Αγάπη μου έλα εδώ». Ωχ, η μαμά μου, η απόλυτη καταστροφή. Ζητούσε να πάω κοντά για να με δουν οι φίλες της, να μου ανακατώσουν τα μαλλιά, να μου τσιμπήσουν τα μάγουλα, να δουν πόσο μεγάλωσα, πόσο ψήλωσα, τι ωραίο αγόρι που είχα γίνει, να μάθουν από πρώτο χέρι πόσο καλός μαθητής είμαι. Ήταν αδύνατον να πάω, έπρεπε να εξαφανιστώ, χρόνος δεν υπήρχε και αν έμπλεκα στα χέρια τους τότε θα άκουγα το μεγάλο ρολόι να χτυπάει 12 και η αποστολή μου; Μια τεράστια αποτυχία. Αυτό αποκλείεται. Έκανα μια και τρύπωσα ανάμεσα στους υπουργούς να κρυφτώ και να φτάσω κοντά στον μπαμπά.
«Μπαμπά, μπαμπά» φώναξα τραβώντας το σακάκι του και προσπαθώντας να δείχνω όσο πιο ταραγμένος μπορούσα. «Μπαμπά, μπαμπά» φώναξα και πάλι πολύ ταραγμένος. Πραγματικά ήμουν τέλειος, εεε, καλά να είναι η κυρία Ευγενία και τα παιχνίδια θεατρικής αγωγής. Ο μπαμπάς με κοίταξε χαμογελώντας χωρίς να μου μιλήσει αλλά ξέρω από άλλες φορές ότι με πρόσεξε καλά απλώς όταν έχει δουλειά δεν μου απαντάει.
Ξετρύπωσα ανάμεσα από τους μεγάλους και τρέχοντας ανέβηκα τα 18 σκαλοπάτια της μαρμάρινης σκάλας και γύρισα να δω πίσω. Ήμουν τυχερός, όλα πήγαιναν ρολόι, ούτε που χρειάστηκε να του πω για το τεράστιο τρωκτικό που μασουλούσε αχόρταγα στο δωμάτιο μου ότι έβρισκε μπροστά του. Ο μπαμπάς είχε αφήσει την παρέα του και με ακολουθούσε. Έτρεξα για να φτάσω πρώτος στο δωμάτιο μου. Πήγα στην πόρτα του μπαλκονιού και την άνοιξα, κοίταξα έξω. Ησυχία, τίποτα δεν κινούνταν, μόνο όμορφα λαμπιόνια που αναβόσβηναν σε ρυθμικούς χορούς. Κοίταξα ψηλά, ο ουρανός είχε γίνει κατακόκκινος. Το εγχειρίδιο του μικρού εξερευνητή γράφει ότι όταν ο ουρανός γίνει κόκκινος τότε τα σύννεφα κουβαλάνε χιόνι. Κοίταξα το ρολόι μου, δώδεκα παρά πέντε και η αγωνία με έτρωγε πάλι. Ξαφνικά ένα χέρι με έπιασε στον ώμο, γύρισα τρομαγμένος, ήταν ο μπαμπάς. Τον είχα ξεχάσει τελείως.
«Τι κάνεις εδώ αγόρι μου; Τι σου συμβαίνει; Έλα πάμε κάτω μας περιμένουν, σε λίγο θα αλλάξει ο χρόνος».
Έπρεπε να τον καθυστερήσω. Δεν χρειάστηκε, εκείνη την στιγμή μια λάμψη φώτισε το μπαλκόνι μας. Από μακριά ακούστηκαν φωνές, δυνατές φωνές, σαν να ήμουν στο λούνα παρκ. Γύρισα να δω και ωχ απίστευτο, ένα τεράστιο έλκηθρο με πολλούς ταράνδους έκανε σβούρες στον ουρανό. Ο μπαμπάς μου κοιτούσε με ανοικτό το στόμα. Έβγαλα από την τσέπη μου το κουδουνάκι και το κούνησα όπως έγραφε στο σημείωμα του Αη βασίλη. Ντριν, ντριν ήταν απίθανο το βουβό κουδουνάκι μου είχε ακουστεί τόσο δυνατά και όμορφα. Το έλκηθρο πήρε μια απότομη στροφή και οι φωνές ακούστηκαν ξανά. Σταμάτησε ακριβώς μπροστά μας και κόλλησε στο μπαλκόνι. «Πρέπει να ξυπνήσω, κοιμάμαι» μουρμούρισε ο μπαμπάς.
«Να και οι τελευταίοι καλεσμένοι μας. Παρακαλώ». Ένα αστείο ανθρωπάκι με πράσινα ρούχα και κόκκινο σκουφάκι, ε τι άλλο ένα ξωτικό, μας έδειξε δύο άδειες θέσεις. Ο μπαμπάς τα είχε χάσει «θα με πείραξε το ποτό», είπε και μου έσφιξε το χέρι. «Ελάτε έχουμε αργήσει» είπε πάλι το ξωτικό. Τράβηξα τον μπαμπά από το χέρι, «Πάμε» του είπα. Τα μάτια του είχαν γουρλώσει, το έλκηθρο ήταν γεμάτο από γνωστούς του. Κάποιους τους ήξερα και εγώ, ναι, ναι, από την τηλεόραση. Όπως εκείνο τον ψιλόλιγνο κύριο, τον πρόεδρο, των Ηνωμένων πολιτειών και εκείνον τον άλλον τον κοντούλη τον πρόεδρο της Ρωσίας που όλο τρέχει και μοιάζει με αθλητή. Α και αυτήν την παχουλούτσικη κυρία, από την Γερμανία που έχει έρθει και στο σπίτι μας μια φορά. Ήταν και άλλοι αλλά θα σας πω σε λίγο.
Όλοι τους κάθονταν αμίλητοι σαν τον μπαμπά. «Ξεκινάμε φώναξε το ξωτικό και οι τάρανδοι πήραν φόρα και ωωωωωπ, σηκωθήκαμε στον αέρα. Το ξωτικό είχε κέφια, σηκωθήκαμε ψηλά πάνω από τα δένδρα, πάνω από τις πολυκατοικίες, πάνω από την πόλη. Οι φωτισμένοι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι, οι άνθρωποι μαζεμένοι στα σπίτια τους περίμεναν στην Ελλάδα σε λίγο την πρωτοχρονιά και εμείς πετούσαμε πάνω από τα κεφάλια τους σε μια μυστική αποστολή.
Το έλκηθρο άρχισε να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά. Σε λίγο κοιτούσα με γουρλωμένα τα μάτια μακρινά φώτα σε όλη την χώρα. «Άντε Θωμά τώρα να δω τι θα έλεγες, μεγάλε επιστήμονα» γέλασα μόνος μου. Ο μπαμπάς δεν μπορούσε να πιστέψει τι συνέβαινε τσιμπιόταν ή προσπαθούσε να μιλήσει με τους γνωστούς του αλλά αυτό ήταν αδύνατον γιατί όλοι οι μεγάλοι είχαν ζαλιστεί σαν τα κοτόπουλα. Τα παιδιά τσιρίζαμε σαν τρελά από την χαρά μας. Συγνώμη δεν σας είπα. Στο έλκηθρο μαζί με τους μεγάλους υπήρχαν και παιδιά, πολλά πολλά παιδιά. Θυμάστε; Το έγραφε στο σημείωμα.
Το ξωτικό δεν μας άφηνε να ησυχάσουμε με τα θεότρελα κόλπα του. Κάθε τόσο φωνάζαμε και τσιρίζαμε και αυτό μας έκανε όλο και πιο πολλές φιγούρες.
Οι μεγάλοι; Χαχαχα δεν ήταν πια σοβαροί, οι φάτσες τους είχαν αλλάξει δέκα φορές χρώμα, πολύ μας άρεσε αυτό. Ειδικά όταν περάσαμε μπροστά από ένα τεράστιο αεροπλάνο που ερχόταν ίσια πάνω μας οι τσιρίδες τους ξεπέρασαν τις δικές μας.
Μπαφ και με μιας χωθήκαμε μέσα στα σύννεφα, δεν βλέπαμε τίποτα. Σε λίγο είχαμε σκάσει στα γέλια όλοι μικροί και μεγάλοι. Τα σύννεφα μας γαργαλούσαν παντού σε όλο το σώμα ήταν απίθανο, τρελό. Μόλις περάσαμε από τα σύννεφα μείναμε όλοι με ανοικτό το στόμα. Αμέτρητα φωτεινά αστέρια βρίσκονταν παντού γύρω μας, πάνω, κάτω, ήταν τόσο κοντά μας που πίστευα πως αν απλώσω το χέρι μου θα πιάσω μια χούφτα από αυτά τα φωτεινά ζουζούνια.
«Μα που πάμε;» ρώτησε πρώτα ένα αγόρι και μετά όλα μαζί τα παιδιά. Εγώ πίστευα πως θα πάμε κάπου στον βορρά και θα κατεβούμε μέσα στα χιόνια εκεί που μένει ο Άγιος Βασίλης.
«Εκεί» έδειξε με το χέρι του.
«Πουυυυυυυύ;;;;» όλοι γουρλώσαμε τα μάτια.
«Μα στο φεγγάρι» μας απάντησε το ξωτικό λες και έλεγε το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου. Τα παιδιά με μια φωνή αρχίσαμε να πανηγυρίζουμε. Το ξωτικό άρχισε να τραγουδάει σε μια περίεργη γλώσσα ένα τραγούδι που μας φαινόταν, ναι εμάς τα παιδιά φυσικά, πολύ αστείο και προσπαθούσαμε να το πούμε και εμείς. Οι μεγάλοι είχαν βουβαθεί τελείως και είχαν κλείσει τα μάτια, έτρεμαν. Έπιασα το χέρι του μπαμπά, για να του δώσω θάρρος και του είπα «Κουράγιο, μην φοβάσαι μπαμπά όλα πάνε ρολόι» ο καημένος ο μπαμπάς είχε χλομιάσει τελείως, δεν είπε τίποτα αλλά θυμάμαι καλά πως μου έσφιξε το χέρι. Το ταξίδι μας συνεχίζονταν για, δεν μπορώ να καταλάβω πόσο αλλά όλα τα παιδιά είμαστε τόσο χαρούμενα που θα θέλαμε να πετούσαμε για πάντα. Ξαφνικά ο οδηγός μας φώναξε, «Ευθεία μπροστά μας»
Δεν μπορούσα να μιλήσω, ξεροκατάπια, ένας ολόχρυσος δίσκος γεμάτος τρύπες εμφανίστηκε μπροστά μας. Ήταν το φεγγάρι. Το ξωτικό με 2 – 3 μανούβρες μας έφερε χαμηλά πάνω από το έδαφος. Όλα τα παιδιά είμαστε τρελά από την χαρά μας και δεν μπορούσαμε με τίποτα να το πιστέψουμε. Οι μεγάλοι ωχχχχχχχ, σε κακά χάλια.
Μπαμ, μπαπ, μπαμ το έλκηθρο χτύπησε δεξιά, αριστερά και σταματήσαμε. «Μπορείτε να κατεβείτε», «Μπορείτε να κατεβείτε», επανέλαβε το ξωτικό. Τα παιδιά πηδήξαμε χαρούμενα και ωωωπππ, είμαστε ελαφρά σαν πούπουλα. Αν έπαιρνα φόρα θα μπορούσα να σηκωθώ τόσο ψηλά σαν μια πολυκατοικία. Τώρα τι να σας πω, παιδιά από όλο τον κόσμο, από όλα τα χρώματα της γης χοροπηδούσαμε σαν κατσίκια πέρα δώθε, γέλια, κραυγές, το καλύτερο παιχνίδι που έχω ζήσει σε όλη μου την ζωή. Κοίταξα στο έλκηθρο, οι μεγάλοι σαν να είχαν συνέρθει λιγάκι, μαζεύτηκαν όλοι και συζητούσαν.
Ντινγκ, Ντινγκ, Ντινγκ ακούστηκε το καμπανάκι του ξωτικού «Ησυχία παρακαλώ».
«Τι είδους αστείο είναι αυτό;» διαμαρτυρήθηκε ο μπαμπάς μου και έπειτα όλοι οι μεγάλοι μαζί.
«Δεν τα έχω χάσει, σίγουρα ονειρεύομαι πως βρίσκομαι στο φεγγάρι» είπε κάποιος άλλος και βάλθηκε να τσιμπιέται.
«Και όμως, έχεις χάσει πολλά, πάρα πολλά Τζώρτζ»
Η παχιά, καλοσυνάτη φωνή του ακούστηκε από μακριά.
«Ποιός είναι;» απάντησε ο ίδιος που ήταν ένας κοντός φαλακρός άντρας με ένα τεράστιο κεφάλι σαν κολοκύθα.
«Εγώ Τζώρτζ». Ξαφνικά πίσω από ένα τεράστιο βράχο εμφανίστηκε ένας ψηλός ηλικιωμένος άντρας, το πρόσωπο του ήταν τόσο καλοσυνάτο και φωτεινό που δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω του. Δεν τον είχα δει ποτέ στην ζωή μου όμως η φωνή ήταν αυτή, αυτή που γνώριζα πολύ καλά.
«Ποιος είσαι; Και τι εννοείς ότι έχασα πολλά;»
«Μα έχεις χάσει τόσα πολλά δεν το βλέπεις;»
«Ποιος είσαι κύριεεε;», ρώτησε θυμωμένος ο κοντούλης με το κεφάλι κολοκύθα.
«Κοίταξε γύρω σου, όλοι έχουν παιδιά και εγγόνια. Εσύ; Εσύ μάζευες χρήματα, δεν είχες χρόνο για τίποτε άλλο, ενδιαφερόσουν μόνο πως θα κερδίσεις όλο και περισσότερα χρήματα. Λέω ψέματα; Είσαι ο μεγαλύτερος τραπεζίτης του κόσμου, έχεις πολλά πολλά λεφτά, αυτοκίνητα, αεροπλάνα και σπίτια και όλα τα καλά της γης. Αν αύριο αρρωστήσεις Τζώρτζ θα έχεις όλους τους γιατρούς του κόσμου στο κεφάλι σου, ναι είναι αλήθεια. Όμως για σκέψου έχεις κάποιον που να σε αγαπάει, κάποιον που να σε νοιάζεται πραγματικά;» Το πρόσωπο του χλόμιασε κατέβασε τα μάτια του, δεν έβγαλε μιλιά.
Σήκωσε το χέρι του «Εσείς όλοι στρατιωτικοί, πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι, επιστήμονες οι πιο επιτυχημένοι όλου του κόσμου. Ξεχάσατε ότι κάποτε ήσασταν παιδιά; Δεν θυμόσαστε τι λέγατε;» Κοίταξε τον μπαμπά μου «Οι Έλληνες έφεραν την δημοκρατία στους ανθρώπους, φιλοσοφούσαν, σήμερα;» Προχώρησε εμπρός στον Αμερικανό πρόεδρο. «Πάντα σου άρεσε Σαμ να λες ότι ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος χωρίς πολέμους, σήμερα;». Σειρά τώρα είχε ο Ρώσος πρόεδρος «Σεργκέϊ ήσουν το παιδί που αγαπούσες την φύση, το κάθε δέντρο, το κάθε ποταμάκι, τις λιμνούλες, τα ανυπεράσπιστα ζωάκια, σήμερα;». Τα παιδιά είχαμε τώρα μαζευτεί γύρω του, απέναντι από τους μεγάλους. Μετά στάθηκε στην Γερμανίδα. «Ουλρίκε, κάποτε εσύ έκλαιγες και παρακαλούσες τους γονείς σου να αγοράζουν φαγητό και παιχνίδια για τα παιδιά που πεινούν σε όλη την γη, σήμερα;». Προχώρησε και έδειξε με το χέρι του. «Ο Κινέζος πρόεδρος, Γουάνγκ εσύ κάποτε έλεγες πως όλοι οι άνθρωποι της γης έχουν τα ίδια δικαιώματα. Όλοι πρέπει να είναι ίσοι, να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, μορφωμένοι και αγράμματοι, να μην υπάρχει πείνα και δυστυχία σε καμιά γωνιά του πλανήτη, σήμερα;».
Οι μεγάλοι δεν έλεγαν τίποτα εκτός από «μα, μα, εγώ, δεν»
Η γη μας φάνηκε στο βάθος. Μια μεγάλη μπλε μπάλα με άσπρες πινελιές. Ήταν τόσο όμορφη η εικόνα αυτή που τρίβαμε τα μάτια μας. Ακούστηκε ένας δυνατός θόρυβος και ξαφνικά ένα τεράστιο μηχάνημα με ένα πελώριο μεγεθυντικό φακό εμφανίστηκε μπροστά μας. Τώρα η γη μας ήταν τόσο κοντά, τεράστια και μεγαλοπρεπής με τις ηπείρους της και τους ωκεανούς της.
«Ορίστε καμαρώστε τα κατορθώματα σας. Πόλεμοι, πείνα, δυστυχία, παντού καταστροφή της φύσης». Βλέπαμε στην γη μας τόσο καθαρά σαν να βλέπαμε ταινία στο σαλόνι μας.
Πρώτα είδαμε ανθρώπους χαρούμενους σαν όλους εμάς που ψώνιζαν σε τεράστια γιορτινά μαγαζιά. Μετά όλα άλλαξαν οι άνθρωποι ήταν λυπημένοι, αλλού φτωχοί και πεινασμένοι, αλλού κυνηγημένοι από πολέμους μακριά από την πατρίδα και το σπίτι τους. Έπειτα είδαμε τεράστια φουγάρα που βρώμιζαν τον ουρανό, πάγους που έλιωναν πλημμυρίζοντας την γη, καμένα δάση δίχως ζωάκια, μολυσμένες λίμνες και ποτάμια χωρίς ψαράκια, σκουπιδένια βουνά και φωτιές. Τρομακτικοί ήχοι και απαίσιες μυρωδιές έβγαιναν μέσα από αυτές τις ανατριχιαστικές εικόνες.
«Και αυτά είναι μόνο η αρχή. Αν συνεχίσετε έτσι με μόνο σας σκοπό να κερδίζετε, να θέλετε όλο και πιο πολλά πλούτη, να μην σας νοιάζει για τους συνανθρώπους σας, για τα παιδιά των άλλων, οι πόλεμοι θα γίνονται όλο και περισσότεροι, η δυστυχία θα μεγαλώσει γύρω σας και θα πνίξει μεμιάς όλο τον κόσμο σας. Στο τέλος θα καταντήσετε τον όμορφη γη άγονη και ακατοίκητη σαν αυτό εδώ το Φεγγάρι. Τους κοίταξε όλους θυμωμένα. «Τι μπορείτε να πείτε τώρα στα παιδιά που πεινούν; Που πεθαίνουν κάθε μέρα; Τι θα απαντήσετε στα δικά σας παιδιά; Πείτε σε αυτά τα αθώα πλάσματα γιατί τα κάνετε όλα αυτά στο σπίτι σας; Στο σπίτι τους, στον αυριανό κόσμο που θέλετε να τους δώσετε; Γιατί; Γιατί;»
Ένα μεγάλο λαμπερό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του και έπεσε στο φεγγαρένιο χώμα. «Κάποιοι από εσάς ήταν παιδιά που πεινούσαν, που δεν είχαν ευκαιρίες στην ζωή. Πετύχατε όμως. Αναρωτηθήκατε γιατί; Επειδή οι άνθρωποι έχουν μια φωλιά μέσα στην ψυχή τους, μια ζεστή φωλιά που μπορεί να ζει το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου».
Τα παιδιά κοιτούσαμε το ένα το άλλο, ποιο πλάσμα μπορεί να είναι αυτό;
«Αναρωτιέστε γλυκά μου παιδιά; Είναι η Αγάπη. Κάποιοι την αφήνουν να ζει μέσα τους για πάντα. Αυτοί μπορούν να σκέφτονται και να πονούν για τους συνανθρώπους τους, βοηθούν τους αδύναμους και χαίρονται για τις καλές τους πράξεις, αυτοί είναι οι βοηθοί μου στην γη.
Άλλοι άνθρωποι διώχνουν αυτό το υπέροχο πλάσμα πολύ πολύ μακριά και βάζουν στην φωλιά τους άσχημα, τρομακτικά πλάσματα. Ξέρετε ποια είναι;
Τον κοιτάξαμε παγωμένοι. «Είναι η απληστία, το μίσος και ο εγωισμός παιδιά μου». Μας χάιδεψε τα κεφάλια και γύρισε με θυμό προς τους μεγάλους «Εσείς διώξατε μακριά σας την Αγάπη και ορίστε πως καταντήσατε».
Τα παιδιά αρχίσαμε να φωνάζουμε όλα μαζί στους μεγάλους. «Σταματήστε, δεν θέλουμε αυτόν τον άσχημο κόσμο, δεν θέλουμε παιδιά να πεινούν και να πεθαίνουν και εμείς να τα έχουμε όλα. θέλουμε λιγότερα, θέλουμε την αγάπη στην γη μας». Φωνάζαμε συνέχεια ξανά και ξανά. Οι μεγάλοι του κόσμου κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με ντροπή.
«Από σήμερα είστε οι βοηθοί μου, εσείς τα παιδιά όλου του κόσμου». Ξεσπάσαμε σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. «Ακούστε με καλά, τώρα πρέπει να φύγω έχω πολλές δουλειές, ο νέος χρόνος έρχεται. Όμως αυτός ο χρόνος πρέπει να είναι διαφορετικός. Ας ξεκινήσουμε τώρα. Λοιπόν, οι μεγάλοι δεν σας λένε ότι κάθε πράξη έχει τις συνέπειες της;».
«Ναι μας βάζουν τιμωρία αν κάνουμε κάτι κακό για να καταλάβουμε το λάθος μας» είπαμε τα παιδιά.
«Οι μεγάλοι δεν πρέπει να καταλάβουν τα πολλά πολλά λάθη τους;»
«Ναι, ναι, ναι».
Μαζευτήκαμε όλοι σε ένα κλειστό κύκλο και μιλούσαμε μαζί του. Οι μεγάλοι είχαν μαζευτεί και αυτοί μιλώντας ζωηρά μεταξύ τους όμως δεν ήξεραν καθόλου τι τους περίμενε. «Αυτό που θα σας δώσω είναι φτιαγμένο από Αγάπη, από την μεγαλύτερη Αγάπη στον κόσμο. Από την αγνή Αγάπη του Δημιουργού για τους ανθρώπους, από την Αγάπη των γονιών και των παιδιών.
«Ένα , δύο, τρία» φωνάξαμε όλα τα παιδιά μαζί και ρίξαμε πάνω στους μεγάλους.
Οι σοβαρές φάτσες τους ξέσπασαν σε γέλια, δεν μπορούσαν να σταματήσουν, γελούσαν τόσο πολύ που πίστευα πως θα σκάσουν. Ήταν σαν να τους γαργαλούσαν χίλια χέρια μαζί. Ο μπαμπάς γελούσε τόσο πολύ και δυνατά που δεν τον είχα ξαναδεί στην ζωή μου. Έτσι παθαίνουν οι μεγάλοι όταν τους ρίξεις την χαμογελόσκονη, στην αρχή γελάνε δυνατά και μετά οι καρδιές τους μοιάζουν σαν να είναι και πάλι παιδιά.
Άνοιξε τα χέρια του και όλα τα παιδιά μαζευτήκαμε γύρω – γύρω σαν μια τεράστια μπάλα. «Αγαπημένα μου παιδιά φεύγω έχετε αρκετή χαμογελόσκονη για να ρίξετε σε όλους τους μεγάλους που δεν θα σας βοηθήσουν να αλλάξετε τον κόσμο. Θα σας βλέπω από ψηλά, γυρίστε στην γη και φέρτε την αγάπη και την ευτυχία παντού. Φέτος, όλα μα όλα τα παιδιά του κόσμου θα πάρουν δώρο γιατί εσείς θα με βοηθήσετε.
«Όλοι μέσαααααααα» έδωσε το σύνθημα το ξωτικό. Αρπάξαμε τους μεγάλους που δεν έλεγαν να σταματήσουν τα γέλια και τους τραβήξαμε στο έλκυθρο.
«Γρήγορα δεν έχουμε πολύ χρόνο» μας προειδοποίησε το ξωτικό. Σπρώξαμε τους μεγάλους για να κάτσουν γρήγορα και σε λίγο ξεκινήσαμε. Οι τάρανδοι μας οδηγούσαν κατευθείαν στην αγαπημένη μας γη.
«Η Αραβική χερσόνησος, κοιτάξτε έρημος» φώναξε ένα παιδί, «Η Ερυθρά θάλασσα» έδειξε ένα άλλο με το χέρι του. «Ετοιμαστείτε μας φώναξε το ξωτικό, να το Ιράκ, το Ιράν και στο βάθος το Αφγανιστάν, δείτε αριστερά μας το Ισραήλ και η Παλαιστίνη». Χώσαμε τα χέρια μας μέσα στο τσουβάλι με την χαμογελόσκονη και αρπάξαμε μπόλικη.
«Έλα μπαμπά, αρκετό κακό δεν κάνατε στον κόσμο μας;»
«Ναι Φαίδωνα μου, δώσε μου πολύ όσο πιο πολύ μπορείς» Οι χούφτες του γέμισαν όπως και όλων των μεγάλων που τώρα τσίριζαν από χαρά σαν και εμάς.
Το ξωτικό πήρε μια απότομη στροφή και άρχισε να κατεβαίνει χαμηλά πάνω από την γη, πάνω από στρατόπεδα, από όπλα, φωτιές και καπνούς.
«Έτοιμοιιιιιιιιιιιιιι; Πυρρρρρρρ» Μαγεία, ο ουρανός κάτω από τα πόδια μας γέμισε ολόκληρος χιονονιφάδες που έπεφταν παντού, σβήνοντας τις φωτιές, κάνοντας τα όπλα να σιγήσουν και τους ανθρώπους να χαμογελούν, να σκάνε από τα γέλια, να αγκαλιάζονται όλοι τους, παιδιά, άντρες και γυναίκες, έγχρωμοί και λευκοί, στρατιώτες και μαχητές. Αυτοί που ήταν λίγο πριν εχθροί, τώρα ήταν φίλοι μεταξύ τους.
Στην Αφρική, στην Ασία, στην Ευρώπη, στην Αμερική, στην Ωκεανία, σκορπάγαμε την μαγική χαμογελόσκονη όπου υπήρχε φτώχεια και λύπη, δάκρυ και θλίψη πόλεμος και καταστροφή. Ο κόσμος μας γέμιζε σιγά – σιγά χαρούμενα πρόσωπα.
Τα είχαμε καταφέρει, παντού ακούστηκαν γέλια και η ευτυχία ήρθε πάλι στα πρόσωπα των ανθρώπων.
«Τραλαλά – τραλαλά είμαστε οι νικητές παιδιααααααααααά» τραγουδούσαμε όλοι μαζί καθώς το έλκηθρο μας διέσχιζε τον ουρανό αφήνοντας λάμψεις και χρώματα πάνω από πόλεις, χωριά, κάμπους και βουνά. Στο βάθος φάνηκε η Ελλάδα μας.
«Ο βοηθός Φαίδων και ο πατέρας του μπορούν να κατέβουν». Είχαμε φτάσει στο σπίτι μας στην πρωθυπουργική κατοικία. Όλοι σηκώθηκαν για να μας χαιρετήσουν και μας αγκάλιασαν σφιχτά. Μικροί και μεγάλοι δώσαμε την υπόσχεση πως θα είμαστε για πάντα φίλοι και ότι πάντα θα θυμόμαστε αυτό το ταξίδι και τα σοφά λόγια που ακούσαμε. Μεγάλοι και μικροί θα φτιάχναμε έναν καινούργιο όμορφο κόσμο για όλους τους ανθρώπους.
Καθίσαμε για λίγο στο μπαλκόνι να κοιτάμε το έλκηθρο που χάνονταν μαζί με τα χρώματα και τα τραγούδια στον ουρανό. Τότε ήταν που παχουλές νιφάδες άρχισαν να ξεκολλούν από τα κόκκινα χιονοσύννεφα. Κοίταξα τον μπαμπά,
«Ο Θωμάς δεν θα το πιστέψει ποτέ»
« Γιατί θα το πιστέψει ο φίλος μου ο Νίκος;» είπε ο μπαμπάς και γέλασε δυνατά. Κοιτάξαμε τα ρολόγια μας είχαμε τρία ολόκληρα λεπτά πριν τις 12. «Πάμε ίσα που προλαβαίνουμε την αλλαγή του χρόνου».
Σταθήκαμε ψηλά στην σκάλα εγώ και ο πατέρας δίπλα δίπλα σαν να είμαστε ίσοι.
Όλοι συζητούσαν όπως ακριβώς πριν. Δεν είχε καταλάβει κανείς την απουσία μας.
«Παρακαλώ, θα ήθελα την προσοχή σας» είπε ο μπαμπάς. Ξαφνιασμένοι όλοι γύρισαν προς το μέρος μας. «Για χάρη του Φαίδωνα και όλων των παιδιών πήρα μια απόφαση που θα ήθελα να σας ανακοινώσω». Το μεγάλο σαλόνι γέμισε σούσουρα, όλοι κοιτούσαν τον πρωθυπουργό έκπληκτοι. Κάποιοι υπουργοί έκαναν νόημα στον κ. Νίκο αλλά ούτε αυτός γνώριζε κάτι.
«Από πότε ο πρωθυπουργός της χώρας παίρνει αποφάσεις ξαφνικά μια ανάσα πριν την πρωτοχρονιά που δεν ξέρει κανείς τους, διαμαρτυρήθηκαν κάποιοι υπουργοί.
«Αν ρωτούσαμε, αν ζητούσαμε την γνώμη των παιδιών για πολλά πράγματα, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος» ξεκίνησε ο μπαμπάς.
«Καλά, μήπως τρελάθηκες Τιμόθεε; Τι είναι αυτά που μας λες τώρα ύψωσε την φωνή του κάποιος και μαζί του ακούστηκαν και άλλοι
«Όχι, απλά θυμήθηκα ένα παιδί, ένα παιδί που ζει μέσα μου και θέλει για πάντα να σκορπάει χαρά. Ψάξτε και στις δικές σας καρδιές σίγουρα κάπου εκεί κρύβετε.
«Τρελάθηκε, πάει και τελείωσε» φώναξαν όλοι οι υπουργοί μαζί αλλά ο μπαμπάς δεν τους έδινε καμιά σημασία.
«Όλα θα αλλάξουν. Όπλα δεν θα αγοράσουμε ποτέ ξανά. Τα λεφτά θα δίνονται μόνο εκεί που θα μπορούν να κάνουν καλό στους ανθρώπους, στα ζώα, στην φύση. Θα δίνονται μόνο εκεί που θα βοηθούν μικρούς και μεγάλους, εκεί που θα ανοίγουν ορίζοντες, εκεί που θα σβήνουν την πείνα, την δυστυχία, την απομόνωση».
Οι υπουργοί δεν ήξεραν τι να πουν είχαν περικυκλώσει τον κύριο Νίκο και φώναζαν θυμωμένοι.
Ο μπαμπάς έβαλε το χέρι του στην τσέπη, «Φαίδων έτοιμοι;»
Η χαμογελόσκονη σκορπίστηκε σε όλο τον αέρα και πασπάλισε τα πάντα ανθρώπους και αντικείμενα. Τα όμορφα γέλια τους ακούστηκαν παντού. Απ’ έξω ακούστηκαν πυροτεχνήματα, κόρνες και χαρούμενες φωνές. Ο νέος χρόνος της Αγάπης είχε φτάσει.

Η νεαρή δημοσιογράφος Μαρία Ευαγγελίδου της εφημερίδας <<ΕΠΙΚΑΙΡΑ>> χαμογελώντας σταμάτησε τον ψηφιακό εγγραφέα φωνής αφού είχε ολοκληρώσει την μεταφορά της συνέντευξης του μικρού Φαίδωνα στο χαρτί. Ήταν η πρώτη της μεγάλη αποκλειστικότητα.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010

Τάσος Βαλμάς



Εύχομαι σε όλους σας Χρόνια Πολλά και Ευτυχισμένα με Υγεία και Αγάπη.

Τρίτη, Δεκεμβρίου 21, 2010

ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ. ΤΩΡΑ ΣΤΗΝ ΝΕΤ, ΔΕΙΞΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΚΛΗΡΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΝΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΙΔΡΥΜΑ
ΜΕ ΕΝΑ ΤΗΛ ΑΠΟ ΣΤΑΘΕΡΟ 901 11 170 170 (2,99 + ΦΠΑ). ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ.

http://www.kivotostoukosmou.org/kivotos/

Νίκος Γιαννόπουλος Απεβίωσε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης


Πέθανε την Τρίτη σε ηλικία 64 χρόνων, μετά από μακροχρόνια μάχη που έδωσε με την επάρατη νόσο, ο Νίκος Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, νομαρχιακός σύμβουλος, μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ και του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

Ο Νίκος Γιαννόπουλος γεννήθηκε το 1946 στη Νάουσα Ημαθίας και από 12 χρονών ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Ιδρυτικό στέλεχος της συνδικαλιστικής παράταξης του ΠΑΣΟΚ (ΠΑΣΚΕ) πέρασε από διάφορες θέσεις και το 2000 εκλέχθηκε πρόεδρος του ΕΚΘ.

Τη θέση αυτή κατείχε μέχρι και σήμερα, καθώς επανεκλέχθηκε τρεις φορές.

Στις νομαρχιακές εκλογές του 2006 εκλέχθηκε πρώτος σε σταυρούς νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης και στις εθνικές εκλογές του 2009 ήταν υποψήφιος βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.

Ήταν παντρεμένος με τη Μένη Τσαραμπουλίδου και πατέρας δύο κοριτσιών.

Η κηδεία θα γίνει την Τετάρτη, στις 11 το πρωί, από τον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης.

Επιθυμία της οικογένειάς του είναι όποιος θέλει, αντί για στεφάνι στη μνήμη του, να καταθέσει χρήματα για τη «Βραδιά των Ανέργων» που για τη διοργάνωσή της ο ίδιος πρωτοστατούσε εδώ και 10 χρόνια.

Η κατάθεση χρημάτων μπορεί να γίνει στον λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας 216/296064 - 80 ή στο ταμείο του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.

Τη θλίψη τους για την απώλεια του Νίκου Γιαννόπουλου εξέφρασαν η διοίκηση του ΕΚΘ, ο απερχόμενος δήμαρχος Θεσσαλονίκης Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και ο νέος δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης, οι οποίοι εξήραν τη συμβολή του στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.

H ΓΣΕΕ εξέφρασε τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του εκλιπόντος, τονίζοντας ότι διακρίθηκε στους αγώνες για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=373997&dt=21%2F12%2F2010#ixzz18mJ5iqJx

Κυριακή, Δεκεμβρίου 19, 2010

Έφυγε η Jaquelin De Romilly



του Ιορδάνη Κουμασίδη


Πλήρης ημερών, δημιουργική, με ανανεωτικό πνεύμα και μια ματιά όπως λίγες πάνω στο τι μας άφησε η αρχαία ελληνική σκέψη και ιστορία, έφυγε σήμερα από τη ζωή η Jaquelin De Romilly σε ηλικία 96 ετών. Καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Λιλ και της Σορβόννης, η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια στο College De France και η δεύτερη μόλις που εισήλθε στη γαλλική Ακαδημία. Τιμηθείσα με πλήθος διακρίσεων από πανεπιστήμια και ακαδημίες ανά τον κόσμο, τίτλοι και διακρίσεις που προσφέρουν υλικό για έναν αυτόνομο τόμο.
Η Jaquelin De Romilly εισήλθε σε όλο το φάσμα της αρχαίας ελληνικής σκέψης, μεταφράζοντας στα γαλλικά φιλοσοφικά κείμενα, ιστορία, τραγωδίες, μυθολογία. Παράλληλα εξέδιδε τακτικότατα μελέτες πάνω στο συμβάν της αρχαίας Ελλάδας. Η κριτική της σκέψη (φράση κλισέ αλλά στην περίπτωση της είναι εξόχως αντιπροσωπευτική) την ώθησε στον να σκέπτεται κυρίως επί της ουσίας και των προβολών των συμβάντων και των ιδεών της αρχαίας Ελλάδας στο σήμερα. Οι γλωσσικές επιτελέσεις εισέρχονται στο πεδίο του κοινωνικού με την αρχαία ελληνική γλώσσα εντονότερα από ποτέ. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως η γαλλίδα καθηγήτρια ουσιαστικά πράττει μια ολιστική κοινωνική ανθρωπολογία της αρχαίας Ελλάδας εισβάλλοντας και ανατέμνοντας όλες τις εκφάνσεις του Λόγου, του βίου και των πράξεων της. Η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η πολιτική και η τέχνη εμφανίζονται στις απαρχές τους και εγγύτερα από ποτέ η μία στην άλλη.
Στη σκέψη της Ρομιγί αναδεικνύεται μια αέναη μάχη της δημαγωγίας με τη δημοκρατία, της βίας με το Λόγο, του άσκεπτου με τη γνώση. Αυτή η μάχη σχηματοποιείται, ουσιαστικά επινοείται, στην αρχαία Ελλάδα, και με σημαντικό σταθμό το Διαφωτισμό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Στην πραγματική ζωή, αυτή η μάχη αντιπροσωπεύεται από την τέλεση πολέμων έναντι της παραγωγής κειμένων! Η Jaquelin De Romilly εξακολουθούσε να πιστεύει πως η κρίση των ανθρωπιστικών σπουδών και η συρρίκνωσή τους θα λάβει τέλος. Σε εποχές κρίσης, διακυβεύεται η ρητορική της δημοκρατίας αλλά και επαναδιαπραγματεύονται οι κυρίαρχες ιδέες. Το τελευταίο της βιβλίο, (Μαθήματα ελληνικών) το συνέγραψε έχοντας χάσει παντελώς την όρασή της. Στην τελευταία της εμφάνιση που θυμάμαι, σε ντοκυμαντέρ του καναλιού France 5 που προβλήθηκε προσφάτως και στην Ελλάδα από την εκπομπή doc. οn air, αναφέρει πως όλα όσα πράττει, εκφράζει, καθορίζει κανείς εμφανίζονται σαν μια απόλαυση, σαν μια άσκηση συνείδησης.
Μια πρόχειρη εκλογή από την ευρεία βιβλιογραφική της παραγωγή: Η ηπιότητα στην αρχαία ελληνική σκέψη (Λιβάνης, 2007), Ο χρόνος στην ελληνική τραγωδία (Το Άστυ, 2007), Γιατί η Ελλάδα (Το Άστυ, 1990), Σημερινές προοπτικές για το ομηρικό έπος (Καρδαμίτσα, 1992), Ο Νόμος στην Ελληνική σκέψη (Το Άστυ, 1990), ο Θουκυδίδης και ο αθηναϊκός ιμπεριαλισμός (Παπαδήμα, 2008), Μαθήματα Ελληνικών (Ωκεανίδα, 2009), Πόσο επίκαιρη είναι η αθηναϊκή δημοκρατία σήμερα (Ερμής, 2009).
Ο είδηση του θανάτου της μου επανέφερε στο μυαλό την κλασική συζήτηση περί ‘φιλελλήνων’ και ‘ελληνιστών’ και τους θαυμασμού που τους αποδίδουμε. Και συμπέρανα: υπάρχει ένα αρνητικό δίπολο, από τη μια των άσκεπτων που είναι υπερήφανοι για την αρχαία ελληνική σκέψη και δε σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για την ‘ελληνικότητα’ (αυτοί συνήθως δεν έχουν διαβάσει ούτε έναν αρχαίο έλληνα) και από την άλλη ο κομπλεξισμός κομματιών της αριστεράς απέναντι στην αγάπη για την αρχαία ελληνική σκέψη, μη τυχόν και τους χαρακτηρίσουν εθνικιστές (συνήθως και αυτοί δεν έχουν διαβάσει τους αρχαίους). Απέχθεια λοιπόν και για τους δύο. Αντίο Ζακλίν…

Αναδημ.από "altherthess/on line"

Φάγαμε μόλυβδο άνευ ελέγχου


Ακρως επικίνδυνο για τον καταναλωτή είναι το πολυδαίδαλο γραφειοκρατικό και αναποτελεσματικό σύστημα ελέγχου της ποιότητας των προϊόντων που διατίθενται στην αγορά. Απόδειξη, η διανομή 435.000 συσκευασιών πίτσας που διατέθηκαν στην αγορά οι οποίες, εν αγνοία ακόμη και της εταιρείας, περιείχαν αυξημένα επίπεδα μολύβδου!

Οι δημόσιες υπηρεσίες πήραν δείγμα προς έλεγχο τον περασμένο Μάρτιο και το έστειλαν για εξέταση στο Γενικό Χημείο του Κράτους (ΓΧΚ) τον Ιούλιο ενώ ο ΕΦΕΤ αγνοεί ακόμη το θέμα! Ας παρακολουθήσουμε πώς εξελίχθηκε η υπόθεση.

Στις 22/3/2010 η Νομαρχία Αθηνών (διεύθυνση Εμπορίου Νοτίου Αττικής) κάνει δειγματοληψία και στις 28/7/2010 στέλνει προς εξέταση στο ΓΧΚ το πατόχαρτο της Pizza Fan (τετράγωνο φύλλο κυματοειδούς χαρτιού που ακουμπά η πίτσα). Στις 4/8/2010 τα αποτελέσματα δείχνουν ότι το δείγμα είναι στην περιεκτικότητα σε κάδμιο και υδράργυρο σύμφωνο με τον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών άρθρο 24. Αντίθετα, το δείγμα δεν είναι κανονικό στην περιεκτικότητά του σε μόλυβδο. Η κυματοειδής στρώση του χαρτιού που ακουμπούν οι πίτσες βρέθηκε από το Γενικό Χημείο του Κράτους να έχει μόλυβδο 4,7 φορές ή 470% πάνω από το όριο (δηλαδή, 0,0141 mg μολύβδου ανά επιφάνεια 10x10 εκατοστών), ενώ η επίπεδη στρώση του χαρτιού, επί του οποίου είναι κολλημένη η κυματοειδής επιφάνεια, έχει μόλυβδο 4,2 φορές ή 420% πάνω από το όριο (δηλαδή, 0,0125 mg μόλυβδο ανά επιφάνεια 10x10 εκατοστών).

Η Νομαρχία Αθηνών πληροφορεί το υποκατάστημά της στη Βοιωτία, το οποίο, με τη σειρά του, εντόπισε ότι παραγωγός των χαρτιών ήταν η βιομηχανία επεξεργασίας χάρτου Αλέξανδρος Αραβίδης Μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε, με έδρα τα Σκούρτα Δερβενοχωρίων Βοιωτίας.

Το άρθρο 24 είναι σαφές για τις χάρτινες συσκευασίες που έρχονται σε επαφή με τρόφιμα. Τα χαρτιά πρέπει να είναι πρωτογενή και όχι ανακυκλωμένα. Το ζεστό ζυμάρι της πίτσας είναι γεμάτο υδρατμούς και συνεπικουρούν σε αυτό τα λιπαρά και χυμώδη υλικά της, τα οποία διαπερνούν εύκολα το ανακυκλωμένο χαρτί συμπαρασύροντας στοιχεία επικίνδυνα για τον καταναλωτή.

Ο Α. Αραβίδης, σε υπεύθυνη δήλωση που έκανε στη Νομαρχία Αθηνών, αναφέρει: «Παραδώσαμε στις αποθήκες BALAUF στον Ασπρόπυργο κατόπιν παραγγελίας από την Pizza Fan 436.800 πάτους και οι οποίοι όπως με διαβεβαίωσαν έχουν πλέον καταναλωθεί».

Πήραμε από τη Διεύθυνση Εμπορίου (Νομαρχία Αθηνών) τα πιστοποιητικά του κ. Αραβίδη, όπου αναγράφεται ότι εισάγει Testliners χαρτί. (Οι όροι είναι διεθνείς, Testliners ονομάζονται τα χαρτιά που παράγονται από ανακυκλωμένο χαρτί, αντίθετα Kraftliner ονομάζονται αποκλειστικά τα πρωτογενή, που παράγονται από κυτταρίνη δέντρων).

Ρωτήσαμε τον Α. Αραβίδη πώς βρέθηκε ο μόλυβδος και γιατί τα πιστοποιητικά γράφουν Testliners. «Το ζήτημα είναι τυπικό και όχι ουσιαστικό. Στην Ελλάδα δεν παράγουμε ανακυκλώσιμο χαρτί. Εμείς το φέρνουμε από τη Γερμανία σε ρολά. Το ανακυκλώσιμο χαρτί είναι επεξεργασμένο και πλυμένο σε ειδικά πλυντήρια για να λευκανθεί. Μη θεωρήσετε ότι υπάρχει κάποια διαφορά στην τιμή, κοστίζει 550 ευρώ ο τόνος και λίγο ακριβότερο είναι το πρωτογενές. Ο προμηθευτής μού είπε ότι για τη γερμανική νομοθεσία η περιεκτικότητα μολύβδου που διαπιστώσαμε δεν είναι επικίνδυνη. Το πρόβλημα προκύπτει γιατί η ελληνική νομοθεσία δεν είναι εναρμονισμένη με αυτή της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Στη συνέχεια τον ρωτήσαμε γιατί δεν ζήτησε να προμηθευτεί χαρτί που να είναι σύμφωνο με τις προδιαγραφές του άρθρου 24 ΚΤΠ της Ελλάδας: «Δεν γνώριζα το άρθρο 24 και τις δεσμεύσεις που επιβάλλει. Οποιος παθαίνει μαθαίνει, τώρα θα το εφαρμόσουμε». Αξίζει να σημειωθεί ότι η εταιρεία του έχει Πιστοποιητικό Διαχείρισης Ποιότητας ISO 2001.

Απευθυνθήκαμε και σε εταιρεία εισαγωγέων χαρτιού, όπου ο υπεύθυνος μας εξήγησε ότι το πιστοποιητικό της εισαγωγής χαρτιού, για να θεωρείται κατάλληλο για τρόφιμα, πρέπει να αναφέρεται ως πιστοποιητικό κατάλληλο για τροφές (certificate of food approval).

Η Ζωή Μούσια, από τη διεύθυνση εργαστηριακών ελέγχων του ΕΦΕΤ, παραδέχεται ότι η ελληνική νομοθεσία δεν είναι εναρμονισμένη με την Ευρωπαϊκή. «Οι αγοραστές πρέπει να ζητούν από τους προμηθευτές τους να συμμορφώνονται με τη νομοθεσία μας. Επίσης, βάσει του νόμου 1935/16 χρειάζεται πιστοποιητικό συμμόρφωσης. Υπάρχουν διάφορες ονομασίες, π.χ. certificate of food approval».

HPizza Fan σε επιστολή της γνωστοποιεί: «Η εταιρεία προέβη άμεσα σε αποκλεισμό του προμηθευτή για τον πάτο του κουτιού πίτσας που χρησιμοποιούσε. Ταυτόχρονα, αποσύραμε όλες τις παρτίδες με το σχετικό υλικό από όλα τα καταστήματα Αττικής και περιφέρειας».

Στη συνάντηση που είχαμε με τον γενικό διευθυντή της εταιρείας Χ. Τρύφο και τον υπεύθυνο τροφίμων και πιστοποίησης Π. Καμπουρίδη της πίτσας FAN, πληροφορηθήκαμε ότι η Νομαρχία Αθηνών τούς ενημέρωσε πολύ αργά για το γεγονός: «Ενημερωθήκαμε με ένα απλό τηλεφώνημα το μήνα Σεπτέμβριο, ακόμη δεν μας έχει αποσταλεί έγγραφο. Αρχίσαμε διεργασία απόσυρσης αλλά όσα αφορούσαν την παραγωγή του Μαρτίου είχαν όλα καταναλωθεί. Αλλωστε πέρασε ένα πεντάμηνο! Μέχρι την ανεύρεση νέου προμηθευτή για κατάλληλο χάρτινο πάτο, θα κάνουμε χρήση αποκλειστικά του κουτιού πίτσας το οποίο φέρνει τα κατάλληλα πιστοποιητικά».

Επισκεφθήκαμε κατάστημα της Pizza Fan στα Πατήσια, όπου τη στιγμή που τοποθετούσε ο υπάλληλος την πίτσα στο κουτί ο συνάδελφος του τον ρώτησε: «Δεν θα βάλεις πατόχαρτο;» «Από χθες έχουμε εντολή από τη διεύθυνση να μην βάζουμε».

Ο καθηγητής Βιοχημείας του Πανεπιστημίου Πατρών Χ. Γεωργίου εξηγεί πόσο επικίνδυνος για την ανθρώπινη υγεία είναι ο μόλυβδος!

Ο μόλυβδος είναι τοξικός για όλα τα όργανα του ανθρώπου. «Ο μόλυβδος απορροφάται από το δέρμα και κυρίως από το αναπνευστικό και το γαστρεντερικό σύστημα. Η τοξικότητά του επεκτείνεται στο νευρικό (το πιο ευαίσθητο), γαστρεντερικό, αιμοποιητικό, νεφρικό, αναπαραγωγικό σύστημα και στα οστά, ενώ έχει ενοχοποιηθεί για καρκίνο στομάχου, πνευμόνων και ουροδόχου κύστης.

Το "ασφαλές" όριό του είναι κάτω από τα 10 μικρογραμμάρια ανά 1 δέκατο του λίτρου αίματος, αλλά διαπιστώθηκε ότι δεν υφίσταται ασφαλές όριο για τα παιδιά, λόγω του ότι βρίσκονται υπό ανάπτυξη. Οι τοξικές συνέπειες είναι πιο έντονες στα παιδιά που το πεπτικό τους σύστημα τον απορροφά 4 με 5 φορές αποτελεσματικότερα από των ενηλίκων».

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=234367

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 16, 2010

Όλοι αθώοι για το θάνατο του μικρού Παναγιώτη Βασιλέλλη


zougla.gr

Όλοι αθώοι για το θάνατο του μικρού Παναγιώτη ΒασιλέλληςΞημέρωμα Κυριακής 5 Μαρτίου του 2001, ο Παναγιώτης Βασιλέλλης «σβήνει». Οι πάντες δακρύζουν για το χαμό του τρίχρονου αγγέλου και θυμώνουν για τη σφραγίδα που αφήνει η γραφειοκρατία στο φάκελο Βασιλέλλη. Πίκρα και πόνος για την οικογένεια που δεν κατάφερε ποτέ να μεταφέρει τον Παναγιώτη στο «Memorial» της Νέας Υόρκης.

Σήμερα δόθηκε η χαριστική βολή από τον Άρειο Πάγο. Κανείς δε φέρει ευθύνη για το θάνατο του μικρού Βασιλέλλη, είναι όλοι αθώοι για το δικαστήριο, για την κοινή γνώμη όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Όλος ο κόσμος που έκλαψε για την περιπέτεια αυτού του παιδιού, καταδίκασε με τις αυστηρότερες των ποινών εκείνους που του στέρησαν την ευκαιρία να ζήσει. Η απόφαση του Αρείου Πάγου είναι αμετάκλητη, με λίγα λόγια ο φάκελος Βασιλέλλη κλείνει και δεν ανοίγει ποτέ και για κανένα λόγο. Οι δικαστές απέρριψαν την αίτηση του αντιεισαγγελέα Δ. Λέκκου, ο οποίος ζητούσε να αναιρεθεί το βούλευμα σύμφωνα με το οποίο δεν προέκυπταν ποινικές ευθύνες για τους κατηγορούμενους στην υπόθεση.

Με λίγα λόγια, τέσσερα διευθυντικά στελέχη της Εθνικής Τράπεζας και ο τέως διευθυντής του νοσοκομείου παίδων «Αγία Σοφία» δε φέρουν καμία ευθύνη για το ότι ο Παναγιώτης Βασιλέλλης δεν μπόρεσε να νοσηλευτεί στη Νέα Υόρκη.

Λίγο μετά τη γέννηση του μικρού Παναγιώτη, οι γονείς του μάθαιναν τα δυσάρεστα νέα. Το αγγελούδι τους έπασχε από μία σπάνια μορφή καρκίνου. Νευροβλάστωμα δεξιού επινεφριδίου. Η είδηση έπεσε σαν κεραυνός. Για τη φτωχική οικογένεια από τη Γέρα της Μυτιλήνης ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Και τότε βοήθησαν όλοι οι Έλληνες. Στο λογαριασμό που άνοιξε στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, μαζεύτηκε μέσα σε μία νύχτα το ποσό των 296.404 ευρώ. Η ιστορία του μικρού Παναγιώτη συγκίνησε τόσο πολύ, που όλοι έβαλαν το χέρι στην τσέπη και έδωσαν από το υστέρημά τους.

Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν ήταν αρκετά, για να μεταβεί ο μικρός Παναγιώτης στο «Memorial» της Νέας Υόρκης. Η οικογένεια χαμογέλασε. Υπήρχε πλέον ελπίδα.

Το αγόρι νοσηλευόταν στο νοσοκομείο παίδων «Αγία Σοφία» και η οικογένειά του περίμενε τη στιγμή που θα έφευγε για την Αμερική. Τέλος, όμως, στις ελπίδες και τα όνειρά τους έβαλε η γραφειοκρατία. Όταν ο πατέρας του μικρού Παναγιώτη πήγε στην τράπεζα για να εισπράξει τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί, έμαθε ότι η σωτηρία του παιδιού του είχε κολλήσει στα «γρανάζια» της γραφειοκρατίας. Η τράπεζα και το υπουργείο Υγείας είχαν μπλοκάρει τα χρήματα.

Παρά τις εκκλήσεις της οικογένειας και την πίεση της κοινής γνώμης, οι υπεύθυνοι ήταν ανένδοτοι. Τα χρήματα των Ελλήνων, που προορίζονταν για τη σωτηρία ενός τρίχρονου παιδιού, παρέμεναν στα ταμεία της τράπεζας.

Τα ξημερώματα της Κυριακής, 5 Μαρτίου 2001, ο μικρός Παναγιώτης Βασιλέλλης άφησε την τελευταία του πνοή. Η είδηση του θανάτου του συγκίνησε το πανελλήνιο.

Η τραγική ειρωνεία; Στις 7 Μαρτίου, δύο μέρες μετά το θάνατο του παιδιού, η τράπεζα αποδέσμευσε τα χρήματα. Ήταν όμως αργά. Η οικογένεια του μικρού Παναγιώτη ποτέ δεν κατάλαβε γιατί η γραφειοκρατία και τα παρασκηνιακά παιχνίδια στοίχησαν τη ζωή του αγοριού.

Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, με απόφαση του Αρείου Πάγου, ο Παναγιώτης Βασιλέλλης πεθαίνει για δεύτερη φορά. Όσοι καθυστέρησαν την εκταμίευση των χρημάτων είναι πλέον ελεύθεροι και οριστικά απαλλαγμένοι από οιαδήποτε ευθύνη. Η Δικαιοσύνη έβγαλε αθώους αυτούς που η κοινή γνώμη καταδικάζει εδώ και δέκα χρόνια. Το βούλευμα ήταν σαφές: Για το θάνατο του Παναγιώτη Βασιλέλλη, ο οποίος είχε ελπίδες να σωθεί αν ακολουθούσε την κατάλληλη θεραπεία στις ΗΠΑ, δεν ευθύνεται κανείς.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΑΛΛΑ Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 13, 2010

ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ UNICEF


ΜΗΝ ΜΟΙΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΗΣ ΦΩΤΟ, ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΚΛΙΚ ΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ


Δωρεές με SMS: Στείλτε κενό μήνυμα στο 54234
έως και τις 20 Δεκεμβρίου 2010
(χρέωση 1,23 ευρώ με το ΦΠΑ)

Οι προσφορές στον Τηλεμαραθώνιο της Δευτέρας 13 Δεκεμβρίου ξεπέρασαν τις 604.000 ευρώ

Ας συνεχίσουμε όλοι να προσφέρουμε το περίσσευμα της αγάπης μας μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου. Φυσικά μην ξεχνάτε για ουσιαστική βοήθεια όλο τον χρόνο και τα προγράμματα αναδοχής της UNICEF αλλά και της Actionaid http://www.actionaid.gr/

ΤΗΛΕΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΑΓΑΠΗΣ UNICEF

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ






http://www.unicef.gr/emergncs/tm10.php

1 euro από τον καθένα μας αρκεί.

Οι Έλληνες μπορούμε σήμερα να δείξουμε ότι έχουμε
οικονομική κρίση όχι όμως και κρίση της ανθρωπιάς μας.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 12, 2010

Τα αχαλίνωτα πάρτι του Ν. Ρουμπινί με δεκάδες κοπέλες για έναν άνδρα


http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12337&subid=2&pubid=84221148

Με ύφος βλοσυρό και προγνώσεις που στέλνουν την Ελλάδα στα τάρταρα της χρεοκοπίας και την παγκόσμια οικονομία στην άβυσσο της ύφεσης, ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί έγινε ο... αγαπημένος «προφήτης της καταστροφής» των διεθνών ΜΜΕ. Φαίνεται δε ότι απολαμβάνει κάθε στιγμή αυτής της ξαφνικής δημοσιότητας δείχνοντας ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο στα πάρτι και στις εκδηλώσεις όπου συμμετέχει, περιστοιχισμένος από νεαρές κοπέλες και συχνά με έκφραση που μαρτυρά ότι έχει ήδη καταναλώσει πολύ περισσότερο αλκοόλ απ’ όσο αντέχει ο οργανισμός του.

Επί χρόνια ο τουρκικής καταγωγής καθηγητής οικονομικών ήταν ο οικοδεσπότης μικρών και μεγάλων συγκεντρώσεων στο πολυτελέστατο διαμέρισμά του στο Μανχάταν, αλλά οι συνδαιτυμόνες του ήταν λιγότερο λαμπεροί. «Η ύφεση είναι καταπληκτική για μένα» φέρεται να έχει πει εμπιστευτικά σε μέλη της παρέας του. «Τα κορίτσια κάνουν ουρά για να φωτογραφηθούν μαζί μου. Παρότι είμαι άσχημος, τα κορίτσια λατρεύουν το όμορφο μυαλό μου. Είμαι ο ροκ σταρ στους σπασίκλες».

Οι καλεσμένοι. Οντως, από τη στιγμή που ανέβηκαν οι μετοχές του στο κοινωνικό χρηματιστήριο -χάρη στην κατάρρευση των πραγματικών- στα πάρτι του φιλοξενούνται οι πάντες: από στελέχη μεγάλων hedge funds μέχρι την πρώην Μις Ουκρανία και όμορφες γυναίκες που γνώρισε στο Facebook.

Εκεί αναρτήθηκαν οι πρώτες αποδείξεις της τρελής νυχτερινής ζωής του Ρουμπινί, αφού δημοσιοποιούσε ο ίδιος φωτογραφίες από ξέφρενα γλέντια γεμάτα αλκοόλ και εκπροσώπους του ωραίου φύλου. Πριν αποφασίσει να περιορίσει την προσβασιμότητα σε όλους τους χρήστες, ο Ρουμπινί ανέφερε στο προφίλ του ότι είναι εργένης, που ενδιαφέρεται να συναντήσει γυναίκες. Τα φωτογραφικά πειστήρια που αναρτούσε ο ίδιος έδειχναν ότι ενδιαφερόταν ιδιαιτέρως για κοπέλες νεότερές του κατά τουλάχιστον δύο δεκαετίες.

Οι νυχτερινές περιπέτειες του Ρουμπινί άρχισαν σύντομα να «κοσμούν» τις σελίδες των ροζ και κίτρινων ιστοσελίδων και να έρχονται στο φως μαρτυρίες για τον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζε τις νεαρές. Σύμφωνα με τη Σάρα Οστιν, που μίλησε σε έντυπο? καλόπιστης κοινωνικής κριτικής ως ιντερνετική φίλη του Ρουμπινί, ο καθηγητής τής είχε στείλει μήνυμα, χωρίς να γνωρίζονται, επειδή είχε δει τη φωτογραφία της και του άρεσε η ιστοσελίδα που διατηρούσε, στην οποία δημοσίευε συνεντεύξεις με προσωπικότητες του Διαδικτύου. Οπως υποστήριξε η Οστιν, ο Ρουμπινί τής έστειλε ολόκληρο το βιογραφικό του και συνδέσμους στο Ιντερνετ, όπου «θεοποιείται» ως οικονομολόγος, για να την πείσει να συμμετάσχει σε κάποιο από τα πάρτι που οργάνωνε.

Η παρουσία γυναικών είναι απαραίτητο συστατικό για την επιτυχία ενός πάρτι και, όπως φέρεται να έχει εξομολογηθεί ο Ρουμπινί σε δημοσιογράφο, η σωστή αναλογία είναι δέκα κοπέλες ανά έναν άντρα, κάτι που -πάντα σύμφωνα με όσα φέρεται να είπε ο οικονομολόγος- βρίσκει απολύτως σύμφωνο τον φίλο του και πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον.

Εκκεντρικότητες
Οι φούσκες και η... πονηρή ταπετσαρία

Ο... Νοστράδαμος της οικονομίας έχει βρει τον τρόπο να καλλιεργεί έναν αστικό μύθο γύρω από το διαμέρισμά του.

Λέγεται ότι όταν έκανε το 2008 μια μεγάλη συνάθροιση με δυνατή μουσική και πολύ κόσμο, είχε κρεμάσει γυάλινες φούσκες από το ταβάνι, για να παραπέμπουν στη «φούσκα» της κτηματαγοράς που ταλάνιζε τότε τις ΗΠΑ. Ακόμη μεγαλύτερη φήμη όμως έχει αποκτήσει η περιβόητη ταπετσαρία με ανάγλυφα αιδοία, η οποία είχε γίνει κάτι σαν αξιοθέατο για τους Νεοϋορκέζους. Μάλιστα, ο Ρουμπινί είχε έρθει σε έντονη αντιπαράθεση με μπλόγκερ, ο οποίος είχε ειρωνευτεί τις «κρυφές απολαύσεις του Δρ Καταστροφολόγου». Ο Ρουμπινί παραδέχτηκε ότι η εν λόγω ταπετσαρία υπάρχει, αλλά πρόκειται για έργο τέχνης γνωστής γλύπτριας.

Το τελευταίο διάστημα, έχει αραιώσει τα φωτογραφικά ενσταντανέ με αιθέριες υπάρξεις, λόγω της απαγόρευσης εισόδου στους φωτογράφους, τουλάχιστον στα δικά του πάρτι. Ωστόσο, δεν έχει καταφέρει ακόμα να αντισταθεί στα φλας όταν βρίσκεται σε άλλες εκδηλώσεις, όπως τον περασμένο Ιανουάριο στο πάρτι του Ρώσου κροίσου Ρόμαν Αμπράμοβιτς στο Σεντ Μπαρτς. Παραβρέθηκαν περίπου 250 άτομα, μεταξύ των οποίων αρκετές διασημότητες, που έφτασαν στο νησί της Καραϊβικής με ιδιωτικά τζετ. Ο Ρουμπινί δεν αρνήθηκε σε κανέναν μία φωτογραφία και τα πειστήρια του «εγκλήματος» αποδεικνύουν ότι είχε ευθυμήσει αρκετά με την παρουσία όμορφων υπάρξεων και άφθονης σαμπάνιας.

Η κατάσκοπος
Σκανδαλοθηρικά έντυπα θέλουν τον Ρουμπινί να είχε κάτι παραπάνω από μια απλή γνωριμία με τη Ρωσίδα κατάσκοπο Αννα Τσάπμαν. Εκείνη και ο καθηγητής ήταν φίλοι στο Facebook αλλά ο ίδιος έχει αρνηθεί ότι είχαν ανταλλάξει περισσότερες από δύο κουβέντες, δηλώνοντας ότι είχαν απλώς βρεθεί τυχαία σε εκδηλώσεις κοινών τους γνωστών. «Δεν έχω καμιά σχέση μαζί της και ούτε θα ήθελα» δήλωσε. Ορισμένοι καλοθελητές, πάντως, ισχυρίστηκαν ότι η Ρωσίδα καλλονή και ο Ρουμπινί υπήρξαν πολύ θερμοί μεταξύ τους και μάλιστα ότι η Τσάπμαν μονοπώλησε το ενδιαφέρον του για ολόκληρη τη βραδιά, κάτι που αποτελεί πραγματικά είδηση, λαμβάνοντας υπόψη τον άστατο -συναισθηματικά- χαρακτήρα του. Κάποια μπλογκ έφτασαν στο σημείο να σκεφτούν ότι ο Ρουμπινί ενδεχομένως να ήταν και ο στόχος του δικτύου των Ρώσων κατασκόπων, λόγω των ισχυρών διασυνδέσεών του και της προβολής του.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΕΣΧΑΤΟΛΟΓΟΣ
Δουλειά του να ισοπεδώνει τα πάντα

Πριν από μερικά χρόνια, ο Ρουμπινί ήταν ο περίγελος της κοινότητας των οικονομολόγων, καθώς προέβλεπε ήδη από το 2004 την κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας, τη στιγμή που οι συνάδελφοί του εκτιμούσαν ότι ξεκινούσε μια νέα περίοδος ευημερίας. Ακόμη κι όταν ξεκίνησε η κρίση, οι πρώτοι του υπολογισμοί ήταν εκτός πραγματικότητας, καθώς είχε υποτιμήσει τη ζημιά που μπορούσαν να προκαλέσουν τα subprimes. Αρκετοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι η επιτυχία του Ρουμπινί να «προβλέψει» τελικώς την έκταση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ήταν απλώς αποτέλεσμα της μεγάλης συχνότητας με την οποία προχωρούσε σε δυσοίωνες προγνώσεις.




ΡΟΥΜΠΝΙ ΜΈΡΟΣ 2 http://www.axiaplus.gr/Default.aspx?id=251200&lang=1&nt=108
…Εμένα βέβαια, ίσως να φταίει και το ζώδιό μου, δε μου βγαίνει από το μυαλό αυτός ο "γυρολόγος - τηλεστάρ" καθηγητής, που όπως μάθαμε πήρε και μια …κατοστάρα χιλιάρικα από εκείνους που τον κάλεσαν για να τους πει τα…μαύρα του μαντάτα…


…Δεν τα δίνατε βρε παιδιά σε ένα ίδρυμα φτωχών για να πιάσουν και τόπο γιορτινιάτικα; Στον Ρουμπινί βρήκατε να τα ακουμπήσετε;


…Ο κ. Ρουμπινί λοιπόν, καθ' όλα σπουδασμένος και με αναμφισβήτητες οικονομικές γνώσεις, στις 23 Αυγούστου του 2009 είχε πει στους F.T. μεταξύ άλλων ότι η διεθνής οικονομία θα "ξεκολλήσει" από τον πάτο στο δεύτερο εξάμηνο του 2009, ενώ η ύφεση στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και μερικές ακόμη ευρωπαϊκές χώρες δεν θα "λήξει επίσημα" πριν το τέλος του έτους. Εκτίμησε τότε επίσης, ότι η ανάκαμψη έχει ήδη ξεκινήσει στην Κίνα, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αυστραλία και την Ιαπωνία…


…Εσείς τι λέτε; Επιβεβαιώθηκε;


…Στις 20 Μαΐου 2010, σε δηλώσεις του στο CNBC προέβλεψε ότι: "Πιθανή είναι η συνέχιση της βίαιης πτώσης των χρηματιστήριων το επόμενο διάστημα λόγω της κατάστασης που επικρατεί στην παγκόσμια οικονομία και των ελλειμμάτων. Μια συνέχιση της διόρθωσης 20% στα χρηματιστήρια και τα εμπορεύματα, είναι πιθανή. Συνιστάται για το επόμενο διάστημα η διατήρηση αυξημένης ρευστότητας"…


…Πλήρης…επιβεβαίωση! Ο δείκτης Standard & Poor's -500, έχει ενισχυθεί κατά 8% από την αρχή του έτους. Οι επενδυτές που δεν πίστεψαν τον Ρουμπινί και τόλμησαν να τοποθετηθούν στις αγορές το περασμένο καλοκαίρι, αύξησαν την αξία των χαρτοφυλακίων τους κατά 2,5 τρισεκατομμύρια δολάρια! Ακόμα περισσότερα, κέρδισαν εκείνοι που έπαιξαν στα εμπορεύματα και κυρίως στο χρυσό…


…Τα συμπεράσματα δικά σας…


…Ο πρωινός καφές, …καλοσυνάτος όπως πάντα, συνεισφέρει στην όλη υπόθεση με σειρά ανεκδότων που κυκλοφορούν για τους οικονομολόγους…



…Ανέκδοτα, εξαιρετικά αφιερωμένα στον κ. Ρουμπίνι και…γενικώς…


- Γιατί ο Θεός δημιούργησε τους οικονομολόγους; Για να κάνει τους μετεωρολόγους να μοιάζουν επιστήμονες.


- Οικονομολόγος είναι ένας ειδικός που θα ξέρει αύριο, γιατί τα πράγματα που προέβλεψε χτες, δεν έγιναν σήμερα.


- Την πρώτη ημέρα, ο Θεός δημιούργησε τον ήλιο και ο διάβολος σε αντίπραξη, δημιούργησε το σκοτάδι. Τη δεύτερη μέρα ο Θεός δημιούργησε το σεξ και ο διάβολος το γάμο. Την τρίτη μέρα, ο Θεός δημιούργησε έναν οικονομολόγο. Τρελάθηκε ο διάβολος! Μετά από πολλή σκέψη …δημιούργησε έναν δεύτερο οικονομολόγο.


- Οικονομολόγος είναι κάποιος που ξέρει 100 τρόπους για να κάνει έρωτα, αλλά… δεν ξέρει καμία γυναίκα!


- Ο πρώτος οικονομολόγος ήταν ο Χριστόφορος Κολόμβος. Όταν έφυγε για να ανακαλύψει την Αμερική, δεν ήξερε πού πήγαινε και, όταν έφτασε, δεν ήξερε πού βρισκόταν.


Υπάρχει, τέλος, και η σειρά ανεκδότου με τη λάμπα: Πόσοι οικονομολόγοι χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα; Οκτώ! Ένας για να τη βιδώσει και επτά για να κρατήσουν όλες τις άλλες παραμέτρους σταθερές.


- Πόσοι μονεταριστές οικονομολόγοι χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα; Κανένας! Αν η λάμπα χρειαζόταν αλλαγή, τότε η αγορά θα την είχε κάνει από μόνη της. Η αγορά ξέρει, αποφασίζει και ενεργεί για τα πάντα!


- Πόσοι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι χρειάζονται για να αλλάξουν μία λάμπα; Όλοι, γιατί μόνο τότε μπορούν να δημιουργήσουν θέσεις απασχόλησης, να αυξήσουν την κατανάλωση και να μεταθέσουν την καμπύλη της ζήτησης προς τα δεξιά.



- Πόσοι μαρξιστές οικονομολόγοι χρειάζονται για να βιδώσουν μία λάμπα; Κανένας! Η λάμπα εμπεριέχει το… σπόρο της δικής της έκρηξης (σ.σ. επανάστασης)…



Βασίλης Βαλαμβάνος, vasval@axiaplus.gr

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 10, 2010

1963: Ο Γιώργος Σεφέρης βραβεύεται με Νόμπελ Λογοτεχνίας.


Ο Γιώργος Σεφέρης (Βουρλά Σμύρνης 29 Φεβρουαρίου 1900 – Αθήνα 20 Σεπτεμβρίου 1971) είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών βραβευμένων με το Νόμπελ Λογοτεχνίας Ελλήνων, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη.

Πριν από 40 χρόνια, Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 1963, μία εβδομάδα πριν από τις κρίσιμες εκλογές της 3ης Νοεμβρίου, «Το Βήμα» μοιράζει το πρωτοσέλιδό του σε δύο ειδήσεις και σε δύο αντίστοιχες φωτογραφίες: αριστερά, με κεφαλαία, η θριαμβευτική διαδρομή «από Θηβών μέχρι Λαμίας» του Παπανδρέου, με φωτογραφία από την ασυνήθη «εις όγκον και ενθουσιασμό» συγκέντρωση του λαού της «Λεβαδείας». Δεξιά, με πεζά, «Το Νομπέλ λογοτεχνίας εις τον ποιητήν Σεφέρην», με τη γνωστή φωτογραφία του μπροστά στη βιβλιοθήκη της οδού Αγρας, με ένα βιβλίο στο χέρι να κάνει πως διαβάζει. Σύμπτωση ή άλλο ένα φοβερό timing και μια άλλη σατανική κίνηση της σουηδικής Ακαδημίας; Από τη μία να ευλογεί και να επιβραβεύει - κυριολεκτικά - την προδοσία του πρεσβευτή Σεφέρη στο θέμα της Κύπρου, όπως διατείνονται παλαιότεροι αλλά και νεόκοποι «μελετητές» του ελληνικού μοντερνισμού, και από την άλλη, λέω εγώ, να προβλέπει την επερχόμενη δημοκρατική νίκη και να την πριμοδοτεί με αυτή τη βράβευση!

* Τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα

Πάντως τη συνωμοσία αυτή ούτε «Το Βήμα» ούτε οι άλλες εφημερίδες αντιλαμβάνονται. Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Μαυρομιχάλης χαρακτηρίζει τη βράβευση «βαρυσήμαντον γεγονός». Ο Γ. Παπανδρέου τηλεγραφεί στον Σεφέρη ότι «είμαστε όλοι συγκινημένοι και υπερήφανοι για τη μεγάλη και δίκαιη τιμή που απεδόθη στο ελληνικώτατο έργο σου». Το τηλεγράφημα του αρχηγού της EPE, K. Καραμανλή, ίσως δεν πιάνεται, αφού, προφανώς, εκείνος κάτι παραπάνω θα γνώριζε από συνωμοσίες και λοιπά. Αξίζει όμως να το αναφέρουμε διότι, εκτός των άλλων, δείχνει πως ο Καραμανλής ήταν όντως πολύ προχωρημένος πολιτικός για τα χρόνια του. Εκτός από την «βαθείαν ικανοποίησιν και εθνικήν υπερηφάνειαν» που αισθάνεται, βρίσκει ευκαιρία να τονίσει ότι «η Ελλάς, πέραν των προόδων τας οποίας επέτυχεν εις τον υλικόν τομέα, είναι ώριμος και ικανή να έχη τας λαμπροτέρας επιδόσεις εις τον τομέα του πνεύματος». Σαράντα χρόνια μετά η πολιτική συλλογιστική δεν φαίνεται να προχώρησε και πολύ.

Τέλος η γεραρά Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών συγχαίρει τον ποιητή «επί τη μεγίστη τιμή της εις υμάς απονομής του Βραβείου» και βεβαιώνει, χρησιμοποιώντας και λίγο Καλλίμαχο, πως «αισθάνεται βαθυτάτην συγκίνησιν διά την εν τω προσώπω υμών, τον οποίον αι Μούσαι είδον όμματι μη λοξώ, γενομένην διεθνή καταξίωσιν των ελληνικών γραμμάτων κτλ.». Το λοξό, βάσκανο και αλλήθωρο μάτι επέπρωτο να φανεί επί των ημερών μας.

Αυτά τα τυπικά και ηχηρά. Πάντως το πραγματικό κλίμα που δημιούργησε στην Ελλάδα η βράβευση του Γ.Σ. το περιγράφει ο Γ. Π. Σαββίδης σε κείμενό του το 1993 με τον εύγλωττο τίτλο: «Μουγκαμάρα και φθόνος». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν Ελληνες και ξένοι που χάρηκαν με το Νομπέλ αυτό και το τοποθέτησαν στις σωστές του διαστάσεις. Ο Αργυρίου, λ.χ., σε άρθρο του για τη σημασία του βραβείου, παρά την υπερβολή του ότι ο Γ.Σ. θα αποτελέσει μαζί με τον Σολωμό, τον Καβάφη και τον Κάλβο την «τελική» τετράδα της μετεπαναστατικής ποίησης, έχει δίκιο να θεωρεί το Νομπέλ «τη νόμιμη κατάληξη» μιας μακρόχρονης επιτυχημένης πορείας της ελληνικής ποίησης μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η πορεία του Γ.Σ.

Σαράντα χρόνια μετά, κρίνοντας το Νομπέλ Λογοτεχνίας του 1963 μέσα από το διπλό πρίσμα του εθνικού και του προσωπικού, πιστεύω ότι, πέρα από όλα τα άλλα, πρέπει δεχθούμε πως συνετέλεσε σε δύο αναμφισβήτητα γεγονότα. Το πρώτο αφορά τη NE λογοτεχνία. Το δεύτερο τον ποιητή.

* H μετά τη βράβευση «πρόοδος»

Αναμφισβητήτως λοιπόν το Νομπέλ αυτό προκάλεσε μια νέα κατάσταση στην έρευνα της NE λογοτεχνίας. Ασχετα με τις επιφυλάξεις μας για την αξία ενός Νομπέλ λογοτεχνίας, η βράβευση του Σεφέρη έδωσε ισχυρά κίνητρα και σε δικούς μας και σε ξένους να μελετήσουν το έργο του. Αυτό όμως ενίσχυσε αυτομάτως την έρευνα της NE λογοτεχνίας. Δεδομένου ότι το έργο ενός δημιουργού δεν είναι αποκομμένο από το περιβάλλον του, ακόμη και η πιο ειδική μελέτη οφείλει να στρέφεται και να ερευνά αυτό το περιβάλλον. Και αυτό έγινε στην περίπτωση του Γ.Σ., και μάλιστα και με το παραπάνω. Οι διατριβές, τα βιβλία, τα άρθρα, τα συνέδρια, οι συζητήσεις για τον Σεφέρη αφορούν σε τελευταία ανάλυση τη NE λογοτεχνία. Οι απαξιωτικοί όροι «σεφερολογία» και «σεφερολαγνεία» (!) δηλώνουν, έστω και αρνητικά, ένα φιλολογικό φαινόμενο, που σε μερικές περιπτώσεις, πρέπει να το πούμε, άγγιξε τα όρια της υπερβολής. H κόντρα ανάμεσα σε υποτιθέμενους «σεφερολάγνους» και «σεφεροκτόνους» αποτελεί μια άλλη παράμετρο του φαινομένου.

Δεύτερον. Ο Σεφέρης και μετά το 1963 έγραψε μερικά εξαιρετικά ποιήματα, τούτο όμως, προφανώς, δεν οφείλεται στη βράβευσή του. H εξέλιξη του Σεφέρη μετά το Νομπέλ δεν αφορά τόσο το έργο του· αφορά τη θέση του, την υποδοχή του μέσα στο περιβάλλον όπου έζησε και έγραψε. H «πονηρία» της ιστορίας μας από το 1963 ως το 1971, χρονιά που πεθαίνει ο Γ.Σ., του επεφύλαξε μια διαφορετική, ανώτερη και αναμφισβήτητη «βράβευση». Το κύρος του Νομπέλ ενίσχυσε τον ίδιο ως άτομο και έδωσε στη φωνή του ιδιάζον βάρος. H στάση του λοιπόν στη δικτατορία (η γνωστή δήλωση είναι ένα γεγονός) δεν είναι άσχετη, πιστεύω, με το Νομπέλ. Με τη στάση του αυτή ο Γ.Σ. έμπρακτα ανταποδίδει την «τιμή» του Νομπέλ στο εθνικό του περιβάλλον. Ο «απολιτικός», «συντηρητικός», «δεξιός» και ό,τι άλλο διπλωμάτης-ποιητής αφήνει κατά μέρος τη διπλωματία και μιλά καθαρά ως ποιητής και ως πολίτης. Αυτή η μετά Νομπέλ «πρόοδος» είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στον Σεφέρη.

Τον Δεκέμβριο του 1963, όταν ο Γ.Σ. παραλαμβάνει το βραβείο στη Σουηδία, η Ενωση Κέντρου έχει κερδίσει τις εκλογές, ενώ αρχηγός της EPE είναι ο Κανελλόπουλος. Την τελετή της απονομής περιγράφει στο «Βήμα» (11.12.1963) ο «ανταποκριτής» Σαββίδης. Οπως θυμάται ο Σαββίδης (1993), επειδή υποψιαζόταν ότι η επιστροφή του Γ.Σ. από τη Στοκχόλμη θα συνοδευόταν από την ίδια «μουγκαμάρα», τηλεγραφεί «υποδεικνύοντας την οργάνωση κάποιας υποδοχής». Στο αεροδρόμιο τους υποδέχονται δύο γυναίκες, «η μάνα μου και η Ιωάννα Τσάτσου. Κανείς άλλος». H θριαμβευτική υποδοχή του Σεφέρη γίνεται οκτώ χρόνια μετά την επιστροφή του από τη Σουηδία. Το απόγευμα της κηδείας του (22 Σεπτεμβρίου 1971) αυτόκλητος, σύσσωμος ο αθηναϊκός λαός υποδέχεται τον ποιητή του, ενώ ο ίδιος είχε ήδη αναχωρήσει μία ημέρα πριν.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.


Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artid=154701&dt=26/10/2003#ixzz17kRqauiA

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 09, 2010

Βραβείο Αναγνωστών 2010



Ελένη Πριοβόλου
8 Δεκεμβρίου 2010
Πρώτο στις προτιμήσεις των αναγνωστών αναδείχθηκε το μυθιστόρημα της Ελένης Πριοβόλου Όπως ήθελα να ζήσω. Ένα μυθιστόρημα εποχής όπου οι ρομαντικοί έρωτες συνυπάρχουν με τις ρηξικέλευθες πολιτικές ιδέες της ταραγμένης περιόδου στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα.
Το Βραβείο Αναγνωστών είναι ένας θεσμός ετών στην Ευρώπη, αλλά στην Ελλάδα ξεκίνησε μόλις το 2005, με το βραβείο να απονέμεται στην Ευγενία Φακίνου για το βιβλίο Η μέθοδος της Ορλεάνης. Άλλοι συγγραφείς των Εκδόσεων Καστανιώτη που έχουν τιμηθεί με το Βραβείο Αναγνωστών είναι η Ρέα Γαλανάκη, για το βιβλίο της Αμίλητα, βαθιά νερά (2006), και ο Ανδρέας Μήτσου, για το βιβλίο του Ο κύριος Επισκοπάκης (2007).
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θεσμό του Βραβείου Αναγνωστών μπορείτε να επισκεφθείτε το site του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (www.ekebi.gr).
Το βιβλίο
Ελλάδα, τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Δικομματισμός, φαυλοκρατία, πολιτευτές, τραμπούκοι, «χρυσοκάνθαροι» και τραπεζίτες καθορίζουν το πολιτικό και το οικονομικό σκηνικό. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται στην Αθήνα ο έμπορος-ταξιδευτής Ρωμαίος Αγγουλές: φύση καλλιτεχνική και αντισυμβατική, αποφασίζει να εγκατασταθεί και, αντί για χρηματιστηριακά παιχνίδια, να επενδύσει στην «ωραιότητα». Με την εκτός γάμου θυγατέρα του Ροζίτα και τον παραγιό του Σωτήρη Κονταξή φυτεύουν ροδώνα, στον οποίο ευελπιστούν να συμπεριλάβουν όλες τις γνωστές ποικιλίες ρόδων, αλλά και να δημιουργήσουν νέα είδη, φτάνοντας ως την επίτευξη του «γαλάζιου ρόδου». Ο Pοδώνας του Κεραμεικού, η περίφημη «Ρόδων Πολιτεία», γίνεται σύντομα η κολυμβήθρα των πρωτοπόρων ιδεών. Εκεί θα εμβαπτισθούν οι ανήσυχοι νέοι, θα καταφύγουν οι παλαιότεροι αντιμοναρχικοί, ενώ παράλληλα θα δοκιμαστούν τα ανθρώπινα πάθη, ο έρωτας και η αντοχή, σε μια Αθήνα αγνώριστη, που εκπλήσσει διαρκώς τον αναγνώστη, είτε με τις διαφορές της είτε με τα κρυμμένα σε αυτήν «σημεία των καιρών μας». Ένα μυθιστόρημα εποχής για όλους εκείνους που έζησαν «όπως ήθελαν να ζήσουν», κληροδοτώντας στους επόμενους τους σπόρους της ουτοπίας.
Η συγγραφέας
Η Ελένη Πριοβόλου γεννήθηκε στο Αγγελόκαστρο Μεσολογγίου και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες. Γράφει αναζητώντας την ευρυθμία και την καθαρότητα του λόγου. Η τάση να αναπαριστά με σύμβολα τον κόσμο τη στράτευσε στο παραμύθι, το οποίο υπηρετεί επί είκοσι τρία έτη. Έχει καταθέσει δεκαεπτά βιβλία για παιδιά και εφήβους και αυτό είναι το τρίτο μυθιστόρημα που υπογράφει για μεγάλους.

Ο Ευγένιος Τριβιζάς για τον όρο PIGS



Ο Ευγένιος Τριβιζάς, ο άνθρωπος του σύγχρονου παραμυθιού και καθηγητής εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Reading, ο άνθρωπος που κέρδισε διακαστικά την Coca-Cola, γράφει και τεκμηριώνει επιστημονικά την άποψή του για τη χρήση του όρου PIGS, αλλά και τη συστηματική επίκληση αρνητικών στερεότυπων για τους λαούς. Ο καθηγητής γράφει:

O χαρακτηρισμός των Ελλήνων ως απατεώνων, προδοτών και άλλων τινών δεν είναι παρά μία ακόμα περίπτωση του κοινωνιολογικού φαινομένου της επικλήσεως αρνητικών εθνικών στερεοτύπων σε περιπτώσεις κρίσεων. Αντί να κρίνονται και να κατακρίνονται αποφάσεις ή ενέργειες συγκεκριμένων ατόμων, στιγματίζεται συλλήβδην έναs ολόκληρoς λαός. Το πιο επικίνδυνο στερεότυπο είναι η αμφισβήτηση της ανθρώπινης φύσης φυλών και εθνών.

Το αρκτικόλεξο «ΡΙGS», το οποίο χρησιμοποιούν Δυτικοευρωπαίοι και Αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές, ως συνοπτικό τρόπο αναφοράς στους λαούς της Νότιας Ευρώπης και τις οικονομίες τους, δεν είναι μόνο μια κακόγουστη προσβολή. Είναι μια σύγχρονη εκδοχή του ιστορικού φαινομένου της αμφισβήτησης της ανθρώπινης φύσης του συνανθρώπου, της διαδικασίας κατά την οποία μέλη μιας εθνικής ομάδας υποβιβάζουν τα μέλη μιας άλλης στο επίπεδο των ζώων, μεταδίδοντας έμμεσα το μήνυμα ότι είναι άξια να τύχουν παρόμοια με αυτά μεταχείρισης.

Αν και ορισμένα έντυπα, όπως οι «Financial Τimes», και τράπεζες, όπως η Βarclays, κατόπιν καταγγελιών, όπως εκείνη του Πορτογάλου υπουργού Οικονομικών, απαγόρευσαν τη χρήση του, ο όρος κινδυνεύει να καθιερωθεί. Όσοι εξακολουθούν να τον χρησιμοποιούν δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα μιας τέτοιας πρακτικής. Λησμονούν ότι παρόμοιες μειωτικές εκφράσεις είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά κατά το παρελθόν για να απευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη, να αναστείλουν τυχόν ενδοιασμούς, να απενεργοποιήσουν τη συναισθηματική ταύτιση και να διευκολύνουν διωγμούς, σφαγές, ακόμα και γενοκτονίες.

Της γενοκτονίας της Ρουάντας για παράδειγμα είχε προηγηθεί μια κυβερνητικά συντονισμένη εκστρατεία λεκτικής «αποκτήνωσης» των θυμάτων και κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Πόλεμου η ιαπωνική προπαγάνδα είχε χρησιμοποιήσει την ίδια μέθοδο εναντίον των Αμερικανών. Η πιο ακραία, βέβαια περίπτωση, ήταν εκείνη του Τρίτου Ράιχ. Ένα από τα σκευάσματα που χρησιμοποιήθηκαν για τη γενοκτονία των Εβραίων στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, ήταν το παρασιτοκτόνο Ζyclon Β. Πολύ πριν, όμως, οι κρατούμενοι εξοντωθούν με παρασιτοκτόνα, είχε προηγηθεί η απομείωση της ανθρώπινης φύσης τους από τον ναζιστικό μηχανισμό προπαγάνδας.

Εκφράσεις όπως «αρουραίοι», «μολυσματικά ζωύφια» είχαν χρησιμοποιηθεί συστηματικά για τον χαρακτηρισμό τους. Και φυσικά όταν εκλαμβάνεις τους αντιπάλους σου όχι ως ανθρώπους αλλά ως κτήνη ή παράσιτα, δεν έχεις και πολλούς ενδοιασμούς για να τους εξοντώσεις προκειμένου να ανακυκλώσεις τις τρίχες ή το λίπος τους. Η λεκτική «αποκτηνωτική» βία αποτελεί συχνά τον προθάλαμο πραγματικής και όχι μόνο στη διεθνή σκηνή.

Σε έρευνά μου για τα εγκλήματα του όχλου είχα κάνει διάκριση μεταξύ δύο κατηγοριών υβριστικών εκφράσεων, εκείνων οι οποίοι αρνούνται τον ανδρισμό του αντιπάλου και εκείνων οι οποίοι αρνούνται την ανθρώπινη φύση του και είχα διαπιστώσει ότι η πρώτη ανοίγει τον δρόμο σε ριτουαλιστική και η δεύτερη σε πραγματική βία(1) . Οι τραγικές συνέπειες της λεκτικής «αποκτήνωσης» είναι ο λόγος για τον οποίο οι ανθρωπολόγοι Μontagu και Μatson θεωρούν ότι οι διαδικασίες άρνησης της ανθρώπινης υπόστασης συνανθρώπων είναι «ο πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως» . Θα ήταν υπερβολικό, βέβαια, να ισχυριστεί κανείς ότι οι χρήστες του όρου «ΡΙGS» προετοιμάζουν το έδαφος για την οικονομική κατακρεούργηση των άσωτων «γουρουνιών» του Νότου.

Είναι όμως απορίας άξιο το ότι πολιτισμένοι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να διαδίδουν μειωτικές εκφράσεις που τόσα δεινά έχουν προκαλέσει κατά το παρελθόν. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως άτομα, αλλά ως εκπροσώπους στερεοτύπων, όταν μία εθνότητα θεωρείται ότι ενσαρκώνει το έντιμο και το ηθικό και ο αντίπαλος το δόλιο και το ανήθικο, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος για κάθε λογής βαρβαρότητα. Ούτε οι Νότιοι είναι «γουρούνια», ούτε οι Έλληνες είναι εκ γενετής απατεώνες, ούτε οι Γερμανοί επιρρεπείς σε γενοκτονίες.

Το καλό και το κακό ενυπάρχει στον καθένα και το δεύτερο μπορεί εύκολα να πυροδοτηθεί από λεκτικές κοινωνικές διαδράσεις. Ας ελπίσουμε ότι ο «πέμπτος καβαλάρης της Αποκαλύψεως», προτού συνεχίσει τη νέα του επέλαση, θα σκοντάψει στους βράχους της λογικής και της κοινής μας ανθρωπιάς.

1. «Crowd events in the Μetropolitan Αrea», Τhe Κingston Law Review, vol.9, Νo.3, December 1979.

2. Αshley Μontagu, Floyd Μatson «Τhe Dehumanization of Μan», Νew Υork: ΜcGraw-Ηill, 1983 Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι συγγραφέας-καθηγητής

Πηγή: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&artid=4565712&ct=13

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 08, 2010

Ποιητική βραδιά «Το μυστικό αλφάβητο»



Πρόσκληση
Με την ευκαιρία της έκδοσης της νέας
ποιητικής συλλογής του
Τόλη Νικηφόρου
«Το μυστικό αλφάβητο»
από τις εκδόσεις Μανδραγόρας
σας καλούμε
την Πέμπτη 16.12.2010 στις 8.00 το βράδυ
στο βιβλιοπωλείο Κυριακίδη,
Αγίας Σοφίας 40, Θεσσαλονίκη
σε μια εκδήλωση αναδρομής στην ποίηση του
με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

Θα μιλήσουν ο Κώστας Κρεμμύδας,
ποιητής, εκδότης του Μανδραγόρα
και θα διαβάσει ποιήματα
ο Τόλης Νικηφόρου
Την προβολή των εικόνων
της Τζούλιας Φορτούνη
θα συνοδεύσει στο πιάνο
ο Γρηγόρης Καρανικόλας


Ο Τόλης Νικηφόρου διαβάζει 13 ποιήματά του

Σάββατο, Δεκεμβρίου 04, 2010

Ο ΙΣΙΔΩΡΟΣ ΖΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΑΝΩ ΤΟΥΜΠΑΣ

Την προηγούμενη Κυριακή 28 Νοεμβρίου είχαμε την μεγάλη χαρά να υποδεχτούμε τον λογοτέχνη - κατά γενική ομολογία - Ισίδωρο Ζουργό.

Καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Ισίδωρο Ζουργό για την αποδοχή της πρόσκλησης που του έκανε η πάντα άψογη οικοδέσποινα και συντονίστρια της λέσχης μας Λένα Παπαθανασίου.

Εκείνη την ζεστή Κυριακάτικη βραδιά μετά το ρεκόρ προσέλευσης μελών της λέσχης μας ακολούθησε μια συζήτηση για το βιβλίο του "Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ" με τοποθετήσεις όλων που διήρκησε σχεδόν 4 ώρες!!!!! Προσωπικά θα ήθελα να μιλάμε άλλες 4 αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος ή μια αρχή αφού θέλω να πιστεύω όπως και όλοι μας ότι ήταν η αρχή μιας πολύ ωραίας γνωριμίας με τον Ισίδωρο Ζουργό και ότι και στο μέλλον θα μας επισκεφτεί με την ίδια καλή διάθεση για να σχολιάσουμε και άλλα βιβλία του παλαιότερα και μελλοντικά.

Σχετικό βίντεο


Φωτογραφίες από την εκδήλωση















Τέλος να ευχαριστήσω ξεχωριστά τον ποιητή μας και μόνιμο μέλος της λέσχης Τόλη Νικηφόρου και την ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη που μας επισκέφτηκε για δεύτερη φορά.

ΦΙΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΗ