Όσκαρ Ουάιλντ

"Αλλά ποια είναι η διαφορά μεταξύ της λογοτεχνίας και της δημοσιογραφίας;...Η δημοσιογραφία δεν μπορεί να διαβαστεί και η λογοτεχνία δεν διαβάζεται. Αυτό είναι όλο." 

"Αργούσε πάντα από αρχή. Η αρχή του ήταν πώς η συνέπεια είναι ο κλέφτης του χρόνου." 

"Είμαστε όλοι στον υπόνομο, όμως μερικοί από εμάς κοιτάζουμε τ' ά

στρα. Lord Darlington. (We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars). 

"Είναι παράλογο να διαιρεθούν οι άνθρωποι σε καλούς και κακούς. Οι άνθρωποι είναι είτε γοητευτικοί είτε κουραστικοί." 

"Εμπειρία είναι το όνομα που ο καθένας δίνει στα λάθη του." 

"Ένας άνδρας θέλει να είναι πάντα η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας. Μια γυναίκα θέλει να είναι πάντα το τελευταίο ειδύλλιο ενός άνδρα." 

"Επιθυμώ πάντα να ξέρω τα πάντα για τους νέους φίλους μου, και τίποτα για τους παλιούς." 

"Η απομίμηση είναι ο φόρος που πληρώνει η μετριότητα στην ιδιοφυία." 

"Η εκπαίδευση είναι ένα θαυμαστό πράγμα, αλλά είναι καλό να θυμόμαστε καμιά φορά πως τίποτα που αξίζει να γνωρίσει κανείς δεν μπορεί να διδαχθεί." 

"Η ζωή είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πράγμα για να μιλήσει κανείς σοβαρά." 

"Η μόδα είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες." 

"Η σοβαρότητα είναι το μόνο καταφύγιο του ρηχού." 

"Η συνέπεια είναι το τελευταίο καταφύγιο του πεζού." 

"Κάποιος μπαίνει στον πειρασμό να καθορίσει τον άνθρωπο ως λογικό ζώο που χάνει πάντα την ιδιοσυγκρασία του όταν καλείται να ενεργήσει σύμφωνα με τις επιταγές της λογικής." 

"Κάποιος πρέπει πάντα να παίζει τίμια όταν κάποιος άλλος έχει τις κάρτες που κερδίζουν." 

"Λίγη ειλικρίνεια είναι επικίνδυνο πράγμα, και πολύ είναι απολύτως μοιραίο." 

"Μπορώ να αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό." 

"Ο αληθινός φίλος σε μαχαιρώνει από μπροστά." 

"Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αρκετά προσεκτικός όταν επιλέγει τους εχθρούς του.(A man cannot be too careful in the choice of his enemies)". 

"Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν." Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι. (The only way to get rid of a temptation is to yield to it). 

"Οι άντρες παντρεύονται επειδή έχουν κουραστεί, οι γυναίκες επειδή έχουν περιέργεια, και οι δύο είναι δυσαρεστημένοι." ~ (Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891) 

"Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα. Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα. Οι νέοι ξέρουν τα πάντα." 

"Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άλλοι άνθρωποι. Γνώμες κάποιου άλλου είναι οι σκέψεις τους, μίμηση οι ζωές τους, αντιγραφή τα πάθη τους." (De Profundis, 1905) 

"Οποιοσδήποτε μπορεί να φτιάξει ιστορία. Μόνο ένας σπουδαίος άντρας μπορεί να τη γράψει." 

"Όποτε οι άνθρωποι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι πάντα πως πρέπει να κάνω λάθος." 

"Περισσότερη από τη μισή σύγχρονη κουλτούρα βασίζεται στο τι κάποιος δεν πρέπει να διαβάζει." 

"Σκέφτομαι ότι ο Θεός στη δημιουργία του ανθρώπου υπερεκτίμησε κάπως τις δυνατότητές του." 

"Συγχωρείτε πάντα τούς εχθρούς σας τίποτα δεν τους ενοχλεί περισσότερο." 

"Τα βιβλία που ο κόσμος αποκαλεί ανήθικα είναι τα βιβλία που δείχνουν στον κόσμο τη δική του αισχρότητα." ~ Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ, 1891 

"Τι είναι κυνικός; Ένα άτομο που ξέρει την τιμή όλων και την αξία κανενός." 

"Το κοινό είναι θαυμάσια ανεκτικό. Συγχωρεί τα πάντα εκτός από τη μεγαλοφυΐα." 

"Το κουτσομπολιό είναι γοητευτικό! Η ιστορία είναι εν μέρει κουτσομπολιό.... Αλλά το σκάνδαλο είναι κουτσομπολιό που έγινε βαρετό από την ηθικότητα."

"Υπάρχει ένα μόνο πράγμα χειρότερο από το να μιλάνε για σένα κι αυτό είναι να μη μιλάνε για σένα."(There is only one thing in the world worse than being talked about, and that is not being talked about).

Ιωάννης Καποδίστριας (1776 – 1831)

Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης. Διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και πρώτος Κυβερνήτης του ανεξάρτητου Ελληνικού Κράτους, το οποίο ίδρυσε εκ θεμελίων και με την προσωπική του περιουσία.
Γεννήθηκε στην Κέρκυρα στις 11 Φεβρουαρίου 1776 την περίοδο της Ενετοκρατίας. Ο πατέρας του Αντώνιος - Μαρία καταγόταν από οικογένεια ευγενών, καθώς ένας από τους πρόγονούς του είχε λάβει τον τίτλο του Κόμη από τον Δούκα της Σαβοΐας Κάρολο Εμμανουήλ τον Β'. Ο τίτλος εισήχθη στη «Χρυσή Βίβλο» (Libro d' Oro) των ευγενών της Κέρκυρας το 1679 και έλκει την καταγωγή του από το ακρωτήριο Ίστρια της Αδριατικής, το σημερινό Κόπερ της Σλοβενίας. Η οικογένεια της μητέρας του Διαμαντίνας (Αδαμαντίας) Γονέμη, ήταν επίσης εγγεγραμμένη στη «Χρυσή Βίβλο» από το 1606.
Ο νεαρός Ιωάννης σπούδασε ιατρική, φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Παταβίας (Πάντοβα) της Ιταλίας. Το 1797 εγκαταστάθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα και άσκησε το επάγγελμα του ιατρού - χειρούργου. Δύο χρόνια αργότερα, όταν η Ρωσία και η Τουρκία κατέλαβαν για λίγο τα Επτάνησα, του ανατέθηκε η διοίκηση του στρατιωτικού νοσοκομείου.
Το 1801 τα Επτάνησα αυτονομούνται και ο Ιωάννης Καποδίστριας γίνεται ένας από τους δύο διοικητές της Ιονίου Πολιτείας, σε ηλικία 25 ετών. Χάρη στην πολιτική του οξυδέρκεια και πειθώ απέτρεψε την εξέγερση της Κεφαλονιάς, που θα είχε απρόβλεπτες στη συνοχή του νεότευκτης πολιτείας. Έδειξε ευαισθησία και προσοχή στις ανησυχίες των Επτανησίων και πήρε πρωτοβουλίες για τη αναθεώρηση επί το δημοκρατικότερο του επτανησιακού συντάγματος, που είχαν επιβάλει Ρώσοι και Τούρκοι υπό τον τίτλο «Βυζαντινό Σύνταγμα».
Αποτέλεσμα των προσπαθειών του Καποδίστρια ήταν η ψήφιση ενός πιο φιλελεύθερου και δημοκρατικού συντάγματος το 1803. Οι μεγάλες δυνάμεις θορυβήθηκαν κι έστειλαν τον Γεώργιο Μοτσενίγο, προκειμένου να τον επιπλήξει. Όταν, όμως, ο εκπρόσωπός τους συναντήθηκε μαζί του, εντυπωσιάστηκε από την πολιτική και ηθική συγκρότηση του ανδρός. Ο Καποδίστριας διορίστηκε ομόφωνα από τη Γερουσία της Ιονίου Πολιτείας, Γραμματέας της Επικρατείας. Κατά τη διάρκεια της θητείας του αναδιοργάνωσε τη δημόσια διοίκηση, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην εκπαίδευση.
Τον Μάρτιο του 1807 εστάλη στη Λευκάδα, την οποία απειλούσε με κατάληψη ο Αλή Πασάς. Αναδιοργάνωσε την άμυνα του νησιού, αποτρέποντας την απειλή. Εκεί γνωρίστηκε με τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Νικηταρά, Ανδρούτσο και Μπότσαρη, που αργότερα θα πρωτοστατήσουν στην Επανάσταση του '21.
Τον Ιανουάριο 1809 ο Καποδίστριας εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία της Ρωσίας, κατόπιν προσκλήσεως του Τσάρου Αλέξανδρου Α'. Το 1813, διορίστηκε εκπρόσωπος της Ρωσίας στην Ελβετία, στην πρώτη του μεγάλη αποστολή, με σκοπό να συνεισφέρει στην απαλλαγή της από την επιρροή του Ναπολέοντα. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ενότητα, ανεξαρτησία και την ουδετερότητα της Ελβετίας και συνεισέφερε τα μέγιστα στο ελβετικό σύνταγμα, που προέβλεπε 19 αυτόνομα κρατίδια (καντόνια) ως συστατικά μέλη της ελβετικής ομοσπονδίας.
Συμμετείχε στο Συνέδριο της Βιέννης, που έθεσε της βάσεις της «Ιεράς Συμμαχίας», ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπίας, αποτελώντας το φιλελεύθερο αντίβαρο στην αντιδραστική πολιτική του αυστριακού πρίγκιπα Μέτερνιχ. Πέτυχε την εξουδετέρωση της αυστριακής επιρροής, την ακεραιότητα της Γαλλίας υπό Βουρβόνο μονάρχη, μετά την πτώση του Ναπολέοντα, καθώς και τη διεθνή ουδετερότητα της Ελβετίας, υπό την εγγύηση των Μεγάλων Δυνάμεων.
Μετά τις μεγάλες του διπλωματικές επιτυχίες, ο Τσάρος τον έχρισε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από το 1816 έως το 1822. Ο Καποδίστριας, όμως, δεν ξέχασε τη γενέτειρά του και τα Επτάνησα, που είχαν περάσει κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1819 μετέβη στο Λονδίνο και προσπάθησε ματαίως να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση να μετριάσει το αυταρχικό καθεστώς που είχε επιβάλει στα Ιόνια Νησιά.
Με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το αξίωμά του, καθώς είχε διαφωνήσει ανοιχτά με τον τσάρο Αλέξανδρο, που καταδίκαζε κάθε επαναστατική κίνηση στην Ευρώπη, πιστός στις αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας. Το 1822 εγκαταστάθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας, όπου έχαιρε υπόληψης για την προσφορά του στη δημιουργία της Ελβετικής Ομοσπονδίας, λαμβάνοντας τον τίτλο του επίτιμου πολίτη. Παρέμεινε εκεί έως το 1827, βοηθώντας ποικιλοτρόπως το επαναστατημένο έθνος.
Στις 30 Μαρτίου 1827 η Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας τον εξέλεξε Κυβερνήτη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, σε μία περίοδο που η Επανάσταση καρκινοβατούσε. Έπειτα από επίπονες διαβουλεύσεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες για την εξασφάλιση της απαραίτητης υποστήριξης για το ελληνικό κράτος, έφτασε στο Ναύπλιο στις 7 Ιανουαρίου 1828, γενόμενος δεκτός με ζητωκραυγές και ενθουσιώδεις εκδηλώσεις από τον λαό. Δύο ημέρες αργότερα μετέβη στην Αίγινα, η οποία είχε κριθεί καταλληλοτέρα από το Ναύπλιο ως προσωρινή έδρα της Κυβέρνησης.
Η πρώτη επαφή του με την ηπειρωτική Ελλάδα υπήρξε αποκαρδιωτική, λόγω της κατάστασης που επικρατούσε στο πολιτικό σκηνικό. Οι αντιπαλότητες που είχαν προκύψει μεταξύ των φατριών κατά τη διάρκεια της επανάστασης δεν είχαν κοπάσει, ενώ η χώρα είχε καταστραφεί και η οικονομία της τελούσε υπό πτώχευση.
Ο Καποδίστριας εκλήθη να κυβερνήσει με βάση το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Τροιζήνας, αλλά ως οπαδός της πεφωτισμένης δεσποτείας πίστευε ότι τα Συντάγματα και τα Κοινοβουλευτικά Σώματα ήσαν πρόωρα για το ασύστατο ακόμα κράτος. Πρέσβευε εις την αρχή του ενός ανδρός, έστω και υπό προθεσμία. Στις 18 Ιανουαρίου 1828 πέτυχε ψήφισμα της Βουλής περί αναστολής του Συντάγματος. Έτσι, κατέστη η μοναδική πηγή εξουσίας, συνεπικουρούμενος από το Πανελλήνιον, ένα συμβουλευτικό σώμα αποτελούμενο από 27 μέλη. Στη σύγκληση μιας νέας Εθνοσυνέλευσης στο άμεσο μέλλον παραπεμπόταν η ψήφιση του νέου Συντάγματος. Ο Καποδίστριας εγκαινίασε την περίοδο της απολυταρχίας, η οποία διατηρήθηκε μέχρι το Σύνταγμα του 1843.
Ο νέος Κυβερνήτης έθεσε ως στόχο να βάλει τέλος στις εμφύλιες διαμάχες και επιδόθηκε αμέσως στο έργο της δημιουργίας Κράτους εκ του μηδενός, επιδεικνύοντας αξιοζήλευτη δραστηριότητα. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα με τη βοήθεια του φίλου του ελβετού τραπεζίτη Εϋνάρδου, η οποία δεν ευδοκίμησε για πολύ. Ρύθμισε το νομισματικό σύστημα, καθότι ακόμη κυκλοφορούσαν τουρκικά και ξένα νομίσματα εντός της επικράτειας. Στις 28 Ιουλίου 1828 καθιέρωσε ως εθνική νομισματική μονάδα τον Φοίνικα και ίδρυσε Εθνικό Νομισματοκοπείο. Στις 24 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου οργάνωσε και την πρώτη ταχυδρομική υπηρεσία.
Ερχόμενος στο Ναύπλιο, ο Καποδίστριας βρήκε την Ελλάδα χωρίς δικαστική οργάνωση. Γνωρίζοντας ότι η απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί θεμέλιο για τη δημιουργία μιας ευνομούμενης πολιτείας, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για τη δημιουργία δικαστηρίων και τη στελέχωσή τους με το κατάλληλο προσωπικό. Οργάνωσε, ακόμη, τη διοίκηση του κράτους και ίδρυσε Στατιστική Υπηρεσία, η οποία διενήργησε την πρώτη απογραφή.
Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση, πετυχαίνοντας αφενός να καταπολεμήσει το κατεστημένο των οπλαρχηγών και αφετέρου να παρεμποδίσει την Οθωμανική προέλαση, όπως έδειξε η Μάχη της Πέτρας, όπου ο ελληνικός στρατός εμφανίσθηκε πειθαρχημένος και συγκροτημένος στην τελευταία μάχη του Αγώνα. Ο Καποδίστριας αντιμετώπισε επιτυχώς την πειρατεία, αναθέτοντας στον ναύαρχο Μιαούλη την καταστολή της. Εφάρμοσε την πρακτική της απομόνωσης (καραντίνας) των κοινοτήτων που πλήττονταν από τις επιδημίες του τύφου, της ελονοσίας και άλλων μολυσματικών ασθενειών. Προσπάθησε να ανοικοδομήσει το κατεστραμμένο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας, ιδρύοντας πολλά αλληλοδιδακτικά σχολεία, καθώς και το Ορφανοτροφείο της Αίγινας.
Ο Καποδίστριας ενδιαφέρθηκε αποφασιστικά για τη γεωργία, που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής οικονομίας. Εισήγαγε πρώτος την καλλιέργεια της πατάτας, με ένα τρόπο που έδειχνε τη βαθειά του γνώση για τον ψυχισμό του Έλληνα εκείνης της εποχής. Διέταξε, λοιπόν, να αποθέσουν ένα φορτίο με πατάτες στο λιμάνι του Ναυπλίου και προέτρεψε τον καθένα να πάρει όσες θέλει. Συνάντησε, όμως, την παγερή αδιαφορία των πρωτευουσιάνων. Στη συνέχεια τοποθέτησε φρουρούς στο φορτίο και αμέσως σχεδόν στο Ναύπλιο κυκλοφόρησαν ψίθυροι ότι για να φυλάσσεται το φορτίο κάτι το πολύτιμο θα περιέχει. Οι άνθρωποι μαζεύτηκαν στο λιμάνι και λοξοκοίταζαν τις πατάτες. Άρχισαν σιγά-σιγά να τις κλέβουν κάτω από τη μύτη των φρουρών και στο τέλος έκαναν όλες φτερά. Δεν γνώριζαν, όμως, ότι ο Καποδίστριας είχε διατάξει τους φρουρούς να κάνουν τα στραβά μάτια. Με αυτή την ευφυή κίνηση, η πατάτα έγινε τότε μέρος της καθημερινής διατροφής του Έλληνα.
Οι πολιτικές κινήσεις του Καποδίστρια προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια, τόσο των οπαδών του συνταγματικού πολιτεύματος, όσο και των προκρίτων και των ναυτικών. Η αίγλη που τον περιέβαλε άρχισε να διαλύεται. Η αδυναμία ικανοποιήσεως όλων των αιτημάτων, σε συνδυασμό με την καθυστέρηση διεξαγωγής των εκλογών, έδωσαν την αφορμή για το σχηματισμό ισχυρής αντιπολίτευσης κατά του Κυβερνήτη. Ο Καποδίστριας κατηγορήθηκε ακόμη ότι αγνόησε τη μακρά κοινοτική παράδοση της χώρας και θέλησε να μεταφυτεύσει από την αλλοδαπή θεσμούς, μη προσιδιάζοντες στην τότε πραγματικότητα.
Η πρώτη δυναμική αντιπολιτευτική ενέργεια ήλθε με τα στασιαστικά κινήματα της Ύδρας το 1829, που επιδίωκαν την ανατροπή του Καποδίστρια. Ζήτησαν από τον Μιαούλη να καταλάβει τον ναύσταθμο του Πόρου, πριν προλάβει ο διοικητής του Κανάρης να έλθει εναντίον της Ύδρας. Ο Καποδίστριας παρακάλεσε τον ναύαρχο Ρίκορντ να επιτεθεί κατά των στασιαστών. Πράγματι, ο ρώσος ναύαρχος απέκλεισε το ναύσταθμο και προ του κινδύνου να συλληφθεί ο Μιαούλης ανατίναξε τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα» (τα δύο πιο αξιόπλοα πλοία του ελληνικού στόλου) και διέφυγε στην Ύδρα. Η αντίδραση κατά του Κυβερνήτη διογκωνόταν. Οι Μανιάτες αρνούνταν να πληρώσουν τους φόρους προς την κεντρική εξουσία και στασίασαν με τη σειρά τους.
Μοιραία στάθηκε η αντιπαλότητα του Καποδίστρια με τους Μαυρομιχάληδες, την ισχυρότερη οικογένεια της Μάνης. Ο Καποδίστριας συν το χρόνω γινόταν όλο και πιο ευερέθιστος και δύσπιστος έναντι όλων. Δεν είχε την απαραίτητη αυτοσυγκράτηση και ψυχραιμία, με συνέπεια την αδικαιολόγητη όξυνση των προσωπικών παθών. Σε αυτή την κατάσταση θα πρέπει να αποδοθεί και ο σκληρός τρόπος συμπεριφοράς του κατά του γηραιού Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας διέταξε τη σύλληψή του και τον εγκλεισμό του στη φυλακή. Τον αδελφό του Κωνσταντίνο και τον υιό του Γεώργιο τους κρατούσε στο Ναύπλιο, όπου είχε μεταφερθεί η πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό εξέθρεψε το μίσος και την ανάγκη εκδίκηση από την πλευρά των Μαυρομιχαλαίων.
Στις 5:35 το πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831 ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τον Κωνσταντίνο και τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί και έπεσε νεκρός. Ο μόνος που τον συνόδευε ήταν ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του, ονόματι Κοκκώνης.
Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικώς τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία. Κατόπιν επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, ο αντιπρεσβευτής βαρόνος Ρουάν τον παρέδωσε στις αρχές. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης καταδικάσθηκε σε θάνατο από στρατοδικείο και εθανατώθη δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.
Στη θέση του δολοφονημένου Ιωάννη Καποδίστρια διορίστηκε για μικρό διάστημα ο αδερφός του Αυγουστίνος. Η χώρα είχε βυθιστεί στο χάος και την αναρχία και οι Προστάτιδες Δυνάμεις βρήκαν την ευκαιρία να εγκαθιδρύσουν βασιλεία, φοβούμενες την επικράτηση ενός φιλελεύθερου κινήματος.
Η ελληνική πολιτεία τίμησε τον Κυβερνήτη, δίνοντας το όνομά του σε δημόσιους χώρους και ιδρύματα, όπως στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο επίσημος τίτλος του οποίου είναι Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας απεικονίζεται στο κέρμα των 20 λεπτών της ελληνικής έκδοσης του ευρώ, ενώ το σχέδιο διοικητικής αναδιοργάνωσης της χώρας που εισηγήθηκε η κυβέρνηση Σημίτη έλαβε το όνομά του («Πρόγραμμα Ι. Καποδίστριας»).


Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/195#ixzz27hkSRKlL

Καλό ταξίδι σε έναν άγνωστο ήρωα της καθημερινότητας

Λίγα λόγια, κάτι σαν επικήδειο για αυτούς που έμειναν πίσω

Δευτέρα 24/9/2012 πρωί κατά τις δέκα μέσα στην ζαλάδα της δουλειάς στην πλοήγηση μεταξύ δεκάδων παραθύρων γεμάτα με emails *doc *xls *pdf  προσφορές τηλέφωνα, η σκέψη να φεύγει σε αυτά τα διηγήματα που γράφω, σε αυτά που θέλω να γράψω, ξαφνικά η ματιά μου πέφτει στην είδηση του skai.gr.

Η αγάπη νικά τον καρκίνο: #TolislovedMaria

Αρχίζω να διαβάζω, σιγά σιγά η ήχοι του γραφείου σβήνουν. Η ζωή του Αποστόλη η επισκόπηση των 3 χρόνων της αρρώστιας του, τα πρωτινά χρόνια, οι σπουδές, το άγχος του και το σπάσιμο για την θητεία εμπρός μου. Σε απόσταση μερικών κλικ του ποντικιού μπορώ να δω την ζωή του να περνάει εμπρός μου, τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του το 2003 στα 44 από καρκίνο, την εμφάνιση της δικής του ασθένειας το 2010 και την αρχική αισιοδοξία ότι όλα πέρασαν. Ξέρω ήδη την τραγική κατάληξη, τον άδικο χαμό του. Όχι δεν είναι μια ταινία, ούτε ένα δακρύβρεχτο διήγημα, ΕΊΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΤΗΤΑ, μια πραγματικότητα που μας δίνουν τα νέα μέσα της τεχνολογίας κάτι που θα φάνταζε τρελό πριν από χρόνια, που δεν θα μπορούσε να γίνει. Ήταν οι εποχές που οι κοινοί άνθρωποι της καθημερινότητας έφευγαν μόνοι και απαρατήρητοι από τους πολλούς, αφανείς ήρωες που οι πράξεις τους δεν θα μαθευόταν ποτέ.
Το "Καλό ταξίδι" ίσως ακούγεται κοινότυπο, όμως ένα ταξίδι είναι η ζωή, μικρό ή μεγάλο δεν έχει τόσο σημασία αρκεί να αξίζει η διαδρομή του......



Αναρτήσεις και σύνδεσμοι για να γνωρίσετε καλύτερα τον Αποστόλη. Μην ξεχνάτε ότι μια από τις τελευταίες επιθυμίες του ήταν να βοηθήσουμε όλοι και να φερθούμε όπως σε αυτόν την φίλη του      http://mylymeupdates.blogspot.com

ΤΡΊΤΗ, 17 ΑΠΡΙΛΊΟΥ 2012

Σκέψεις

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.
Αναρτήθηκε από Moloch στις 3:39 μ.μ.

http://docamiok.blogspot.gr/


Μέσα στον πόνο και την κορύφωση της ασθένεια του είχε γράψει:


ΣΆΒΒΑΤΟ, 21 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2012

OpenIndia part2
Κάθομαι στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Πήρα το Irinotecan μου, με έχει ζαλίσει λίγο, τώρα θα μπει η πλατίνα. Κι εκεί που χαζολογάω στο Internet θυμήθηκα ότι είχα να κάνω κάτι σημαντικό. Να βοηθήσω ξανά τη Τζο. Όχι μόνο με κουβεντούλα και τουιτς. Αν και να πω την αλήθεια όποτε ανταλλάσσουμε μηνύματα στο twitter δημοσίως νιώθω ότι μόνο εκείνη καταλαβαίνει. Σαν τα μηνύματά μας να είναι μια εκκωφαντική κραυγή που ακούγεται σε όλο το timeline και το σκίζει στα δύο. Περάστε λοιπόν μια βόλτα από το blog της http://mylymeupdates.blogspot.com και ενισχύστε αν μπορείτε. Αν πάλι όχι πείτε της μια κουβέντα και δείτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε.
Όπως είχα πει την 1η φορά που πήγε για θεραπεία, απαιτώ να δείξετε την ίδια αγάπη και βοήθεια που θα δείχνατε σε μένα.
Αναρτήθηκε από Moloch στις 7:13 μ.μ.

http://docamiok.blogspot.gr/

Η αγάπη νικά τον καρκίνο: #TolislovedMaria

23/09/2012 | 21:10Τελευταία Ενημέρωση: 21:10 23/09/2012     

Όσοι έχετε twitter ίσως αναρωτιέστε τι είναι το hashtag #TolislovedMaria που εμφανίζεται σήμερα στο timeline σας. 

Πρόκειται για την τελευταία επιθυμία του Αποστόλη Γκανά, ο οποίος έχασε τη μάχη με τον καρκίνο.

O 30χρονος Τόλης μοιράζονταν με τους διαδικτυακούς του φίλους στο twitter και στο blog του τη μάχη του με την επάρατη νόσο, αλλά και τις ελπίδες του. 

Ο Τόλης ήθελε να δείξει σε όλο τον κόσμο πόσο αγαπά τη σύντροφό του Μαρία και δημιούργησε το hashtag #TolisLovedMaria. 

Μπορεί να μην τα κατάφερε στη μάχη του, αλλά κατάφερε να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα, καθώς το #TolislovedMaria έγινε δημοφιλές θέμα συζήτησης στο Twitter, φτάνοντας στην τρίτη θέση, και συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους... 

http://www.skai.gr/news/greece/article/213133/i-agapi-nika-ton-karkino-tolislovedmaria/

Παρακάτω ο σύνδεσμος τουhashtag

Twitter
https://twitter.com/i/#!/search/%23TolisLovedMaria?q=%23TolisLovedMaria

ΤΟΜ ΜΑΝΙΑΤΗΣ

ΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ Ο ΟΜΟΓΕΝΗΣ ΒΙΟΛΟΓΟΣ ΤΟΜ ΜΑΝΙΑΤΗΣ

• Γράφτηκε από  ΝΑΤΑΣΑ ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ

Ο ομογενής Eλληνοαμερικανός βιολόγος Τομ Μανιάτης είναι ένας από τους συνολικά επτά επιστήμονες που, όπως ανακοινώθηκε, θα βραβευτούν φέτος με το παγκοσμίου φήμης ιατρικό βραβείο «Λάσκερ», που απονέμει το αμερικανικό Ίδρυμα Άλμπερτ και Μέρι Λάσκερ.

Το βραβείο, ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά βραβεία στον κόσμο, συνοδεύεται με 250.000 δολάρια και η απονομή του θα γίνει στη Νέα Υόρκη, στις 21 Σεπτεμβρίου.

Το βραβείο, που έχει το μεγαλύτερο κύρος παγκοσμίως στον τομέα της βιοϊατρικής έρευνας, συχνά αποτελεί τον προθάλαμο για τη βράβευση με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, καθώς δεκάδες μέχρι τώρα κάτοχοι του «Λάσκερ» έχουν στη συνέχεια τιμηθεί και με το Νόμπελ, σύμφωνα με το "Science" και τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Επιμέλεια: Σοφία Γιαννοπούλου

http://www.ert.gr

by: Λιάνα Πετρίδη

Ο ομογενής Ελληνοαμερικανός βιολόγος Τομ Μανιάτης είναι ένας από τους συνολικά επτά επιστήμονες που, όπως ανακοινώθηκε, θα βραβευτούν φέτος με το παγκοσμίου φήμης ιατρικό βραβείο «Λάσκερ», που απονέμει το αμερικανικό Ίδρυμα Άλμπερτ και Μέρι Λάσκερ. Το βραβείο, ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά βραβεία στον κόσμο, συνοδεύεται με 250.000 δολάρια και η απονομή του θα γίνει στη Νέα Υόρκη στις 21 Σεπτεμβρίου.

Το βραβείο, που έχει το μεγαλύτερο κύρος παγκοσμίως στον τομέα της βιοϊατρικής έρευνας, συχνά αποτελεί τον προθάλαμο για τη βράβευση με το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής, καθώς δεκάδες μέχρι τώρα κάτοχοι του «Λάσκερ» έχουν στη συνέχεια τιμηθεί και με το Νόμπελ, σύμφωνα με το "Science" και τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης».

Ο Μανιάτης μοιράζεται με τον γενετιστή Ντόναλντ Μπράουν του Επιστημονικού Ιντιτούτου Κάρνεγκι ένα από τα τρία βραβεία «Λάσκερ» (αυτό που αφορά τα «ξεχωριστά επιτεύγματα στην ιατρική επιστήμη»), λόγω της έρευνάς του στα γονίδια, τις μεθόδους ανασυνδυασμού του DNA και την μοριακή κλωνοποίηση, καθώς και τη βοήθεια που όλα αυτά χρόνια έχει παράσχει σε άλλους ερευνητές. Μεταξύ άλλων, ο Μανιάτης έχει συγγράψει, μαζί με άλλους δύο επιστήμονες, από το 1982, ένα πρωτοποριακό εγχειρίδιο εργαστηριακών τεχνικών, το οποίο έκτοτε χρησιμοποιείται ευρέως στη βιοϊατρική έρευνα διεθνώς.

Το φετινό βραβείο Λάσκερ για την κλινική ιατρική έρευνα μοιράζονται οι Τόμας Σταρτσλ (πανεπιστήμιο Πίτσμπουργκ) και Ρόι Καλν (πανεπιστήμιο Κέμπριτζ), ενώ το βραβείο βασικής ιατρικής έρευνας απονέμεται στους Μάικλ Σιτζ (πανεπιστήμιο Κολούμπια), Τζέημς Σπόυντις (πανεπιστήμιο Στάνφορντ) και Ρόναλντ Βέιλ (πανεπιστήμιο Καλιφόρνια-Σαν Φρανσίσκο).

Ο Τομ Μανιάτης γεννήθηκε το 1943 από Έλληνες γονείς με καταγωγή από τη Μάνη. Υπήρξε καθηγητής μοριακής και κυτταρικής βιολογίας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, από όπου αποχώρησε το 2009 ως επίτιμος πλέον καθηγητής, ενώ σήμερα είναι καθηγητής βιοχημείας και μοριακής βιοφυσικής του πανεπιστημίου Κολούμπια. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία μέχρι στιγμής, ενώ, μεταξύ άλλων, έχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ του πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει επίσης ιδρύσει διάφορες εταιρίες βιοτεχνολογίας μαζί με άλλους ερευνητές, ενώ είναι μέλος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ.

http://www.lifespeed.gr/articles/10565

Καθημερινοί Αγγελοι ζουν δίπλα μας…

                                                                                            Lou Xiaoying

Η απίστευτη ιστορία της Κινέζας ρακοσυλλέκτριας Lou Xiaoying η οποία κατάφερε μέσα σε 40 χρόνια να σώσει και να αναθρέψει 30 εγκαταλελειμμένα μωρά!

Στην Κίνα, η βρεφοκτονία και η βρεφική εγκατάλειψη είναι σε τρομερή έξαρση λόγω των σκληρών πολιτικών μέτρων που επιτρέπουν μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια που ζει σε πόλη.

Έτσι οι Κινέζοι ωθούμενοι από τη φτώχεια και την τεράστια πολιτική πίεση αναγκάζονται να προβούν σε εγκατάλειψη μωρών εφόσον είναι τα δεύτερα της οικογένειας ή ακόμα και σε βρεφοκτονίες αν το πρώτο τους παιδί είναι κορίτσι. Νομίζουν ότι ένα αγόρι θα ανταποκριθεί καλύτερα στις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας.


Τρομακτικά περιστατικά νεογέννητων μωρών πεταμένων σε κάδους σκουπιδιών, είναι καθημερινό φαινόμενο. Πρόσφατα στα φώτα της δημοσιότητας ήρθε περιστατικό μικρού κοριτσιού το οποίο έφερε μαχαιριά στο λαιμό. (Ευτυχώς, στο μωρό μετά τη γενική κατακραυγή παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες και τώρα βρίσκεται σε άριστη υγεία και στο δρόμο για την υιοθεσία).

η ζωη στα σκουπίδια

Ποιος όμως γονιός έχων σώας τα φρένας μπορεί να προβεί σε τέτοιο έγκλημα; Δύσκολο να απαντηθεί. Γεγονός όμως είναι ότι το ανάλγητο κράτος προβαίνει ακόμα και σε υποχρεωτικές εκτρώσεις, όπως στην περίπτωση νεαρής κινέζας που την υπέβαλαν σε έκτρωση μια και δεν είχε να πληρώσει το πρόστιμο (ναι, πρόστιμο για την ανθρώπινη ζωή) και ύστερα της έβαλαν για τιμωρία στο κρεβάτι της σακούλα με το εκτρωμένο έμβρυο. Παγώνει ο νους και μόνο στη σκέψη, γιαυτό και δεν θα αναρτήσουμε τις σχετικές φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και σε κάνουν να νοιώθεις οργή και ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο γένος.

Και πως μπορεί κανείς να αντισταθεί σε τόσο μεγάλες δυνάμεις;

Στον αντίποδα όλων αυτών, η υπέροχη 88χρονη πια, ρακοσυλλέκτρια Lou Xiaoying η οποία, παρέα με τον άντρα της κατάφεραν να σώσουν και να αναθρέψουν 30 μωρά χωρίς να τους πεθάνει κανένα! Πάμπτωχοι από χρήματα, πάμπλουτοι από αγάπη και ευδαιμονία!

η Lou, ο άντρας της και τα παιδιά τους!

Θέλοντας να τους προσφέρουν πραγματικά ό,τι καλύτερο μπορούσαν, φρόντισαν για την τροφή τους, το ρουχισμό τους, την ανατροφή τους αλλά και το πνεύμα τους, μεγαλώνοντας οι ίδιοι 4 από αυτά και δίνοντας τα υπόλοιπα σε άκληρους φίλους και συγγενείς ώστε να πάνε σχολείο και να ζήσουν όσο γίνεται καλύτερα.

«πήγαινα πάντα αιφνιδιαστικά στα σπίτια των παιδιών να ελέγξω πως περνάνε και πάντα φρόντιζα τις Κυριακές να είναι μαζί μου για να βγαίνουμε βόλτα στα δάση και τη φύση, ώστε να νοιώθουν την φροντίδα, την αγάπη και την προστασία που χρειάζονταν».

Η ιστορία της Λου ξεκίνησε το 1972 στους δρόμους της πόλης Jinhua όταν είχε βγει, κατά την καθημερινή συνήθειά της, να ψάξει για χρήσιμα αντικείμενα από τα σκουπίδια από τους κάδους. Εκεί μέσα, βρήκε πεταμένο ένα μικρό κοριτσάκι. Ο κίνδυνος αν την ανακάλυπταν θα ήταν μεγάλος, λέει η ίδια σε συνέντευξή της, στην κινέζικη εφημερίδα Yanzhao Metro Daily:




Ο Ζαγκ Γκιλιν

«Δεν το σκέφθηκα ούτε στιγμή. Θα είχε πεθάνει αν δεν την είχαμε πάρει να τη φροντίσουμε. Τότε ακριβώς κατάλαβα ότι αγαπάω τα παιδιά και θα ήθελα να τους προσφέρω ό,τι καλύτερο μπορούσα! Το να τη βλέπουμε να μεγαλώνει ήταν για μας μοναδικό! Όλα αυτά τα παιδιά χρειάζονται αγάπη και φροντίδα.  Είναι μοναδικά κι αξιαγάπητα ανθρώπινα όντα. Δεν το χωράει ο νους μου πως είναι δυνατόν κάποιοι να τα παρατάνε στα σκουπίδια… Η κόρη μου αυτή, είναι σήμερα 40 χρόνων κι έχει δικό της παιδί πια!»

Η καταπληκτική αυτή γιαγιά νοσηλεύεται σήμερα σε νοσοκομείο λόγω νεφρικής ανεπάρκειας, όπου την φροντίζουν και την περιβάλλουν όλα της τα παιδιά και αναπολεί:

«τον πιο μικρό μου γιο, τον Ζανγκ Γκιλιν που είναι σήμερα μόλις 7 χρονών, τον βρήκα πεταμένο σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήμουν τότε 82 χρονών. Πάρα πολύ μεγάλη για να αναθρέψω ένα ακόμη παιδί. Όμως δεν μπορούσα με τίποτε να τον αφήσω στο έλεος του Θεού. Τον κοίταζα και μου χαμογελούσε. Ήταν τόσο γλυκός! Ηταν αδύνατο να μην τον φροντίσω!


ο Ζιανγκ ΓκιλινΤον πήρα λοιπόν στο σπίτι μας στην εξοχή (σ.σ. μια παράγκα που μπάζει από παντού, μέσα σε ένα δάσος) και τον φρόντισα και τον περιέθαλψα. Του έδωσα το όνομα Ζανγκ Γκιλιν που σημαίνει Σπάνιος και Πολύτιμος! Με βοήθησαν και τα μεγαλύτερα παιδιά μου στην ανατροφή του. τώρα πια είναι ένας απόλυτα υγιής και χαρούμενος νεαρός!


Ξέρω πως οι μέρες μου ίσως δεν είναι πολλές. Θα ήθελα όμως πριν φύγω να τον δω κι αυτόν να πηγαίνει στο σχολείο.

Η Λου εκτός των υπολοίπων 30 παιδιών της έχει και μία βιολογική κόρη η οποία έχει εμπνευσθεί από τη μητέρα της και έχει αφιερώσει τη ζωή της στην αναζήτηση και την υποστήριξη εγκαταλελειμμένων παιδιών. Η ιστορία τους έχει ευαισθητοποιήσει ολόκληρη την Κίνα των χιλιάδων εγκαταλελειμμένων παιδιών, και το έργο της έχει βρει παντού επώνυμους και ανώνυμους μιμητές.

Η Λου έχει αποκτήσει δίκαια το προσωνύμιο «Επίγειος Άγγελος» και αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη ότι δεν χρειάζεται να έχεις τίποτα απολύτως για να δώσεις αγάπη και φροντίδα. Κι ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη ότι ο καθένας μας, από όποια θέση κι αν βρίσκεται μπορεί να γίνει διάβολος ή άγγελος.

Δική μας επιλογή.

www.e-fungus.gr

2 Σεπτεμβρίου 1944

Η ώρα της γερμανικής κατάρρευσης είναι πλέον κοντά. Η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ) διαλύεται και το ΕΑΜ συμμετέχει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ξημερώνει για τον Χορτιάτη ένα συνηθισμένο Σάββατο. Οι κάτοικοί του ξυπνούν ξεκινώντας τις δουλειές της καθημερινότητάς τους. Πολλοί φεύγουν έξω από το χωριό για τις συνηθισμένες αγροτικές εργασίες.

Τίποτα δεν προμήνυε την καταστροφή που έμελλε να ακολουθήσει αν και οι γερμανικές δυνάμεις είχαν τελευταία σκληρύνει τη στάση τους μπροστά και στη διαφαινόμενη κατάρρευση τους

Όπως κάθε Σάββατο ένα φορτηγάκι της υπηρεσίας ύδρευσης Θεσσαλονίκης με δυο υπαλλήλους, συνοδευόμενο ως συνήθως, από ένα στρατιωτικό όχημα της γερμανικής φρουράς στο οποίο επέβαιναν ο οδηγός, ένας αξιωματικός και ένας υπαξιωματικός ξεκινάει από την πόλη με προορισμό τις πηγές της Αγίας Παρασκευής στον Χορτιάτη για την απολύμανση με χλώριο του νερού από το οποίο υδροδοτούταν μεγάλο μέρος της Θεσσαλονίκης.

Την ίδια ώρα μια ομάδα ανταρτών από το λόχο του καπετάν Φλουριά (Αντ. Καζάκου) υπό τον Βάιο Ρικούδη έχει κατέβει από το βουνό, το οποίο αποτελεί καταφύγιο τους και βρίσκεται κρυμμένη στην περιοχή Κάμαρα στο ρωμαϊκό υδραγωγείο

Γύρω στις 8:3ο το πρωί το προπορευόμενο όχημα της εταιρείας ύδρευσης, κινούμενο στο δημόσιο δρόμο του Χορτιάτη, πλησιάζει στο σημείο όπου παραφυλάει η αντάρτικη ομάδα. Το όχημα δεν σταματά στο σήμα των ανταρτών οι οποίοι ανοίγουν πυρ εναντίον του. Από τους πυροβολισμούς σκοτώνεται ο υπάλληλος του δήμου Σιδερίδης και τραυματίζεται ο συνάδελφός του. Σε κοντινή απόσταση ακολουθεί το γερμανικό στρατιωτικό όχημα που δέχεται και αυτό πυρά. Σκοτώνεται ένας λοχίας, που δέχεται σφαίρα στο κεφάλι, και τραυματίζεται ένας υπολοχαγός. Ο οδηγός του οχήματος, αν και αιφνιδιασμένος, καταφέρνει να ξεφύγει και κατευθύνεται στο Ασβεστοχώρι, όπου στρατοπέδευαν γερμανικές δυνάμεις, απ’ όπου και ενημερώνονται για το συμβάν τα ηγετικά κλιμάκια στο Αρσακλί (Πανόραμα) και τη Θεσσαλονίκη. Η αντάρτικη ομάδα μετά το επεισόδιο αποσύρεται στο βουνό και την Περιοχή Λιβάδι, όπου βρίσκεται ο υπόλοιπος λόχος.

Στο μεταξύ, στο χωριό, στο οποίο έχει φθάσει ο αχός των πυροβολισμών επικρατεί ανησυχία και αναταραχή υπό το φόβο αντιποίνων. Ο κόσμος βρίσκεται σε σύγχυση μην ξέροντας τι πρόκειται να επακολουθήσει και τι πρέπει να κάνει. Οι περισσότεροι τελικά αποφασίζουν να φύγουν προς το βουνό, ώστε να κρυφτούν, αλλά αρκετές δεκάδες άτομα, κυρίως γυναικόπαιδα και μεγαλύτεροι σε ηλικία, παραμένουν. Μα και ο πρόεδρος Χρήστος Μπατάτσιος, που εκτιμά ότι μετά τις εξηγήσεις που θα έδινε δεν θα υπήρχαν επιπτώσεις για το χωριό, στηριζόμενος στην πεποίθηση του πως θα βοηθούσε η καλή σχέση που είχε οικοδομήσει με τον Γερμανό διοικητή, τον οποίο συστηματικά προμήθευε με καυσόξυλα, ζωντανά κλπ.

Το απομεσήμερο το χωριό σκεπάζει μια βαριά συννεφιά. Από το Ασβεστοχώρι ανηφορίζει προς τον Χορτιάτη μια γερμανική φάλαγγα αποτελούμενη από 32 οχήματα, τα οποία μεταφέρουν στρατιώτες της εκεί φρουράς και ταγμάτων από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και ταγματασφαλίτες. Σκοπός τους τα αντίποινα για την αντάρτικη πράξη και το θάνατο του Γερμανού λοχία. Επικεφαλής έχει τεθεί ο γνωστός για τη βιαιότητά του και τις μαζικές εκτελέσεις που έχει προκαλέσει σε πολλές περιοχές της χώρας λοχίας Σούμπερτ. Στο χωριό ορισμένοι από τους εναπομείναντες κατοίκους, ακούγοντας τη βοή της φάλαγγας, φεύγουν και αυτοί να κρυφτούν στο δάσος που είναι πιο ασφαλές, ενώ οι υπόλοιποι κλείνονται στα σπίτια τους και περιμένουν με σφιγμένη την καρδιά -μια συνέχεια που μάλλον δεν μπορούσαν να φανταστούν.

Μόλις η φάλαγγα φθάνει στην πλατειά του χωριού οι Γερμανοί στρατιώτες και οι ταγματασφαλίτες χωρίζονται σε δυο ομάδες και ξεχύνονται στους δρόμους πυροβολώντας. Εισβάλλουν στα σπίτια λεηλατούν ό,τι πολύτιμο ή χρήσιμο βρίσκουν, το οποίο φορτώνουν στα οχήματά τους. Συγκεντρώνουν τους κατοίκους στην πλατεία και το εξοχικό κέντρο «Κήπος» του Χρ. Μπατάτσιου, άλλους σέρνοντας και χτυπώντας τους, και παραδίδουν στη φωτιά τα περισσότερα σπίτια. Την ίδια ώρα ταγματασφαλίτες που έχουν ακροβολιστεί πέριξ του χωριού, φωνάζοντας πως είναι Έλληνες ή παριστάνοντας τους αντάρτες καλούν τους κρυμμένους να βγουν από τις κρυψώνες τους δίνοντάς τους ψεύτικες διαβεβαιώσεις για την ασφάλειά τους. Άλλοι απλά πυροβολούν όσους προσπαθούν να φύγουν από το χωριό.

Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι (στη συντριπτική τους πλειοψηφία ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά) έχουν μαζευτεί υπό τις γερμανικές απειλές στα δύο σημεία συγκέντρωσης. Οι Γερμανοί δεν δείχνουν καμία διάθεση ση να ακούσουν τις εξηγήσεις και φαίνονται αποφασισμένοι για την αποτρόπαια συνέχεια. Ο ιερέας του χωριού Δημήτρης Τομαράς, περιστοιχισμένος από δεκάδες άτομα, σπεύδει να μεσολαβήσει, όμως επί ματαίω. Λίγο αργότερα ο μακεδονομάχος παπάς αναγκάζεται να παρακολουθήσει το βασανισμό και την ατίμωση των δύο θυγατέρων του και εν συνεχεία βασανίζεται και αυτός και δολοφονείται. Ανάλογη τύχη έχει και η προσπάθεια του προέδρου, ο οποίος πλησιάζει τον επικεφαλής και την ώρα που τείνει το χέρι για να τον χαιρετήσει, αυτός τον τραυματίζει με μαχαίρι, με αποτέλεσμα να λιποθυμήσει από την αιμορραγία. Ο πρόεδρος θα καεί στη συνέχεια με την οικογένειά του στο φούρνο του Γκουραμάνη.

Το χωριό καίγεται και σι Γερμανοί και σι ταγματασφαλίτες ξεσπούν σε παράφορες βιαιότητες. Πυροβολούν εν ψυχρώ ανήμπορους ηλικιωμένους, αρπάζουν νήπια από τις αγκαλιές των μητέρων τους και τα σκοτώνουν με αποτρόπαιη βαρβαρότητα -χτυπώντας τα στους τοίχους ή πατώντας με τις αρβύλες τα κεφάλια τους- κακοποιούν γυναίκες, κόβουν δάχτυλα με τα μαχαίρια τους για να αρπάξουν δαχτυλίδια. Δείχνουν μάλιστα να το διασκεδάζουν… Πίνουν και γελούν σαν σε πανηγύρι.

Οι σκηνές που εκτυλίσσονται δεν μπορούν να περιγραφούν. Σύμφωνα με μαρτυρίες μια γυναίκα δεμένη σε ένα δέντρο αναγκάζεται να παρακολουθήσει το διαδοχικό βιασμό και εν συνεχεία τη δολοφονία (με το μαρτυρικό παλούκωμα) της νεαρής κόρης της και εν συνεχεία δολοφονείται και αυτή. Σε μια άκρη του χωριού εκτελούν μια μητέρα με το μωρό της στην αγκαλιά το οποίο και μετά το θάνατο της θα εξακολουθήσει να θηλάζει τη νεκρή του μητέρα. Οι δολοφόνοι στέκονται από πάνω και γελούν. Ο τόπος γεμίζει με πτώματα, κραυγές και αναφιλητά.

Ο κύκλος του θανάτου όμως μόλις έχει ανοίξει, με τον Σούμπερτ και την ομάδα του να ετοιμάζουν την τελική φάση του προμελετημένου εγκλήματος. Τοποθετούν τους κατοίκους του χωριού σε σειρές των δύο και τριών ατόμων και -αν και η αρχική σκέψη ήθελε ως προορισμό και τόπο της μαζικής εκτέλεσης το νεκροταφείο- δημιουργούν πομπές από την πλατεία προς το σπίτι του Νταμπούδη και από το κέντρο του προέδρου στο φούρνο του Γκουραμάνη. Με βαριά βήματα οι πορείες φτάνουν έξω από τα κτίρια που σε λίγο θα μετατραπούν σε νέα κρεματόρια. Οι κατακτητές και οι Έλληνες συνεργάτες τους στοιβάζουν τον κόσμο μέσα στα δύο κτίρια.

Στο φούρνο του Γκουραμάνη νεκρική σιγή, μιλάνε σι ματιές, υγρές, βαριές. Όμως και μια σπίθα ελπίδας. ‘Ενα παράθυρο στο πίσω μέρος του φούρνου η ύπαρξη του οποίου διαφεύγει αρχικά της προσοχής των Γερμανών, αποτελεί πραγματικό παράθυρο προς τη ζωή για λιγοστά εγκλωβισμένα μικρά παιδιά, που από κει καταφέρνουν να πηδήξουν έξω και να βρουν διέξοδο σωτηρίας. Σύντομα σι κατακτητές θα το αντιληφθούν και θα στήσουν απέναντι στρατιώτες, που σκοτώνουν όσους επιχειρούν να  διαφύγουν.

Στην είσοδο του στήνουν ένα πολυβόλο κι ξεκινούν να γαζώνουν το χώρο. Στη συνέχεια, ρίχνουν στους συγκεντρωμένους άχυρα και εμπρηστική σκόνη, που με τις πρώτες ριπές μετατρέπουν το φούρνο σε κόλαση πυρός. Άλλοι πέφτουν νεκροί από τα πυρά, άλλοι καίγονται ζωντανοί, κάποιοι, ακόμη και γυναίκες με τα μωρά τους στην αγκαλιά, επιχειρούν να βγουν από την πόρτα. Και εκεί όμως περιμένουν στρατιώτες που είτε σφάζουν, είτε πυροβολούν όσους βγαίνουν, δημιουργώντας σωρούς πτωμάτων. Μιαν ανάσα και έξοδος, ηρωική, δίχως λογική -πού να χωρέσει άλλωστε! Μέσα στην αναστάτωση κάποια παιδιά καταφέρνουν να βγουν έξω σώα. Σώζονται βγαίνοντας απ τα φλεγόμενα κτίρια κρυμμένα Πίσω από μεγαλύτερους και αναγκαζόμενα να παραστήσουν επί ώρες τα νεκρά ανάμεσα σε στοίβες πτωμάτων. Το ίδιο σκηνικό έχει στηθεί και στο σπίτι του Νταμπούδη. Οι γρατσουνιές στους τοίχους καταμαρτυρούν την προσπάθεια των απελπισμένων εγκλείστων να σωθούν από τις φλόγες και τη βουλή της Ατρόπου Μοίρας.

Οι Γερμανοί και οι ταγματασφαλίτες, που θα τους ξεπεράσουν σε βιαιότητα και απανθρωπιά, δεν θα αποχωρήσουν παρά αργά το απόγευμα και αφού βεβαιωθούν ότι κανείς δεν έχει γλιτώσει της εκδικητικής τους μανίας, ότι δεν έχει απομείνει τίποτα να καεί και να λεηλατηθεί. Δεν θα χορτάσουν όμως να σκοτώνουν. Κατηφορίζοντας από το κατεστραμμένο χωριό θα συναντήσουν στο δρόμο τον 20χρονο Βάιο Νταμπούδη, ο οποίος επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη προς το σανατόριο Ασβεστοχωρίου για να επισκεφθεί τον εκεί νοσηλευόμενο ασθενή πατέρα του. Τον συλλαμβάνουν και τον εκτελούν και αυτόν, αναίτια και εν ψυχρώ. Μόνο επειδή ήταν από τον Χορτιάτη.

Αφήνουν πίσω τους καταστροφή. Το χωριό καμένο και ολότελα κατεστραμμένο (περισσότερα από 300 σπίτια και κτίρια έχουν μετατραπεί σε στάχτες), πτώματα σκορπισμένα παντού, η μυρωδιά της καμένης σάρκας διάχυτη. Ο απολογισμός τραγικός: 149 νεκροί, από τους ο ποίους οι 51 ανήλικοι και από αυτούς οι 36 κάτω των 10 ετών -ακόμη και αβάπτιστα βρέφη. Άλλοι εν ψυχρώ εκτελεσμένοι, άλλοι καμένοι ζώντες. Μια ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία έχει γραφτεί, το Ολοκαύτωμα του μαρτυρικού Χορτιάτη έχει συντελεστεί.

Από το φούρνο του Γκουραμάνη, το σπίτι του Νταμπούδη και άλλα σημεία του χωριού θα γλιτώσουν ελάχιστοι. Η Μαρία Αγγελινούδη, ο Πέτρος Τσαγγαλής, η Ίρις Ζέκκα, ο Τάσος, η Ελένη και η Ειρήνη Ρωμούδη, η Βασιλική και η Ελένη Γκουραμάνη, η Αναστασία και ο Κώστας Αγγελινούδης, ο Παύλος Ζέκκας, ο Γιώργος Γκουραμάνης, ο Παναγιώτης και Θανάσης Γαλητσιάνος, ο Παναγιώτης Σαρβάνης, η Ελένη Χαρατσή, η Χρυσή Αγοραστού κ.ά.

Περισσότερες πληροφορίες:
http://www.hortiatis570.gr/holocaust.htm

20 Ιουλίου 1974, το χρονικό μιας θερινής ημέρας

Παραλία Αγ. Θεοδώρων Κορινθίας. Είχα τελειώσει την Τετάρτη Δημοτικού και θα πήγαινα στην Πέμπτη. Όπως κάθε καλοκαίρι , η μαμά μου εγώ και ο αδερφός μου, παίρναμε το τρένο Καλαμπάκα ΠαλαιοΦάρσαλα κι από εκεί ανταπόκριση για Αθήνα. Περνούσαμε τη γέφυρα αλλάζαμε πάλι τρένο προς Πελοπόννησο με τελικό προορισμό τους Αγίους Θεοδώρους Κορινθίας. Τρία τρένα για να μας πάνε στη θάλασσα! Στο σπίτι των γηραιών θείων που μας φιλοξενούσε τα καλοκαίρια.

Εκείνο το πρωινό θυμάμαι διάβαζα τις περιπέτειες του Φιλέα Φογκ και του Πασπαρτού δίπλα στο κύμα και ήταν η αγωνία μου το μεσημεριανό φαγητό. Πάντα με πίεζαν να φάω, ήμουν ανόρεχτη. Και αυτή η «θεία» μου έβαζε επίτηδες τα φαγητά που μισούσα για να τα συνηθίσω λέει. Και μετά σέρβιρε και το καρπούζι (που λάτρευα) επίτηδες παγωμένο, ξέροντας πως δεν μου άρεσε έτσι και μάλιστα στο ίδιο πιάτο του φαγητού! Ακόμα και το κόλπο μου να της λέω ψέματα πως δεν μου αρέσουν οι τηγανιτές πατάτες δεν έπιασε…
Βέβαια υπήρχαν και χειρότερα! Τον αδερφό μου, που ήταν αλλεργικός στο γάλα τον υποχρέωνε να πιει γάλα από την κατσίκα. Με την πέτσα! Στο χωριό μου είχαμε πρόβατα. Αλλά ποτέ κανείς δεν μας υποχρέωνε να πιούμε γάλα. Πίναμε όποτε θέλαμε και όσο θέλαμε από την καρδάρα. Ακόμα και ο αδερφός μου έπινε από αυτό το γάλα της αγάπης.

Η χειρότερη ώρα αυτής της θερινής διαβίωσης ωστόσο δεν ήταν το μεσημεριανό τραπέζι. Θες η πείνα που προκαλούσε το κολύμπι, θες τα καλομαγειρεμένα φαγητά της θείας (ας πούμε και κάτι καλό…) και αυτές οι συνωμοτικές ματιές που ανταλλάσσαμε με τον αδερφό μου πάνω από τα πιάτα…
Το χειρότερο λοιπόν ήταν η ώρα της κοινής ησυχίας. Που όλοι έπρεπε να ξαπλώσουμε για να κοιμηθούν οι υπερήλικες θείοι. Δύο τουλάχιστον ώρες ανίας που στριφογύριζα στο κρεβάτι ώσπου ν΄ ακούσω το τρένο! Ναι, γιατί ξυπνούσαν με το σφύριγμα του απογευματινού τρένου, συνήθως στις έξι η ώρα,. Και λέω «συνήθως» γιατί συχνά το τρένο είχε καθυστέρηση! Το σπίτι ήταν βλέπετε δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό. Όμως, όπως συμβαίνει πάντα, μετά από ένα κακό (πού μάλιστα και δύο!) ακολουθεί ένα καλό. Κάθε απόγευμα ο θείος Στέλιος έφερνε ένα καφάσι πορτοκαλάδες και πίναμε όσες θέλαμε!

Η πετσέτα μου ήταν μικρή, ίσα που χωρούσε τα μακριά μου πόδια διπλωμένα σταυροπόδι. Ακριβώς δίπλα μου και κάτω απ ΄το αλμυρίκι η μαμά μου με μαγιό εμπριμέ με σχέδια γεωμετρικά, η θεία με την καπελαδούρα της και ο θείος Στέλιος με το ψαθί του και το τρανζιστοράκι του στ΄αυτί. Ο αδερφός μου μ΄ ένα σωσίβιο αλογάκι πλατσούριζε στα ρηχά.

Εκεί λοιπόν που στη θερινή παραζάλη αναρωτιόμουν γιατί κάθε φορά που διαβάζω ένα βιβλίο ο ήρωάς του με ακολουθεί και στη ζωή μου κι εκεί που ήμουν έτοιμη να επιβιβαστώ σ΄ ένα τρένο για την Ινδία άκουσα το θείο Στέλιο να φωνάζει έντρομος
«Κηρύχτηκε πόλεμος!» Ανέβασε την ένταση του τρανζίστορ, μαζεύτηκαν γύρω του κι άλλοι λουόμενοι. Άδειασε η θάλασσα όλη. Μόνο ο αδερφός μου πλατσούριζε ακόμη στα ρηχά.

΄Ετσι ματαιώθηκε το ταξίδι μου στην Ινδία εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου. Κι έτσι γλίτωσα και τη γκρίνια του μεσημεριανού φαγητού αλλά και της μεσημεριάτικης σιέστας, αφού ούτε φάγαμε, ούτε κοιμηθήκαμε. Έπρεπε να αποχαιρετήσουμε γρήγορα γρήγορα τη μαμά, να την πάμε να πάρει το τρένο πίσω για Αθήνα, μετά για ΠαλιοΦάρσαλα και μετά για Καλαμπάκα γιατί κηρύχτηκε λέει Γενική Επιστράτευση και ο μπαμπάς μου έπρεπε να παρουσιαστεί. Εκείνη έπρεπε να φύγει να προλάβει να κάνει όλες τις διαδικασίες που χρειαζόταν να τον απαλλάξει, γιατί ήταν ήδη πολύ άρρωστος.

Δεν ξέρω αν η λέξη «πόλεμος» άλλαξε τη ζωή όλων μας. Αν η μητέρα μου φεύγοντας εκείνη την ημέρα έγινε στη συνέχεια η σκιά του πατέρα μου, πολεμώντας με το δικό της τρόπο μια ολόκληρη ζωή. Αν εγώ μένοντας ως τα μέσα του Αυγούστου σ΄αυτό το παραθαλάσσιο χωριό μακριά από το σπίτι μου πρώτη φορά βίωσα αυτό το προοίμιο της απουσίας γράφοντας το πρώτο μου ποίημα. Ξέρω μόνο πως ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους. Πως ακόμα και η θεία μου τηγάνιζε κάθε μέρα πατάτες, σέρβιρε το καρπούζι σε θερμοκρασία δωματίου και για τα μεσημέρια μου αγόραζε από το περίπτερο φανταχτερές ιστορίες εικονογραφημένες για να περνάει ευχάριστα η ώρα μου. Ώσπου να σφυρίξει πάλι το τρένο. Το τρένο για την Ινδία…


Τζούλια Φορτούνη
http://www.facebook.com/photo.php?fbid=4292222113516&set=a.1238511212652.2036063.1525422538&type=1&theater&notif_t=photo_reply

Μόλις γύρισα στο σπίτι από μια κουραστική μέρα στους δρόμους και στα εργοστάσια του ροδάκινου, στην Ημαθία και την Πέλλα και διάβασα αυτό το υπέροχο κείμενο της Τζούλιας. Μέσα στην παραζάλη της δουλειάς, είχα ξεχάσει αυτήν την ημέρα, στο δρόμο άκουσα από την ΝΕΤ για την θλιβερή επέτειο της εισβολής. Το θέμα με αγγίζει βαθιά γιατί υπηρέτησα στην Κύπρο τους 14 από τους 18 μήνες της θητείας μου. Περπάτησα δίπλα τα μνημεία, υπηρέτησα στα ίδια στρατόπεδα με τους αγνοούμενους και έζησα από κοντά το νησί και τους ανθρώπους του. Το καλοκαίρι του 1996 στην Κύπρο, ντυμένος στο χακί, έζησα τις δυο δολοφονίες των Κύπριων αγωνιστών του Σολωμού και του Ισαακ, τα επεισόδια και τους μήνες επιφυλακής και αγωνίας στο στρατόπεδο, μια ανάσα πριν τον πόλεμο. Μακριά από την Ελλάδα μα πάλι σε ελληνικά χώματα αυτά που υπερασπίστηκαν οι Έλληνες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, οι καταδρομείς μας αυτοί που έπεσαν για την Πατρίδα.

"Εφυγε" η αγαπημένη συγγραφέας Ζωρζ Σαρή

Στα 87 της έφυγε από τη ζωή η αγαπημένη συγγραφέας που με τα «Στενά Παπούτσια» και την «Νινέτ» συγκίνησε εκατομμύρια Ελληνόπουλα και ενήλικες, εισάγοντας πολιτικά και ιστορικά θέματα-ταμπού στα νεανικά βιβλία.

Ποια ήταν η Ζωρζ Σαρή

Η Ζώρζ Σαρή γεννήθηκε το 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Άρχισε από πολύ μικρή να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα.
Μεγαλύτερη, στα χρόνια της Κατοχής, φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ροντήρη. Στη διάρκεια του πολέμου η Ζωρζ Σαρή συμμετείχε στην Αντίσταση και στην ΕΠΟΝ. Το '47 αναγκάστηκε να φύγει εξόριστη στο Παρίσι, αλλά συνέχισε τις σπουδές της στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν.
Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρούργο Μάρκελλο Καρακώστα, από τον οποίο απέκτησε δυό παιδιά. Το 1962 επέστρεψε στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίζεται στο θέατρο και τον κινηματογράφο μέχρι το 1967, ώσπου, με την κήρυξη της χούντας έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο.
Πρωτοεμφανίστηκε ως συγγραφέας το 1969 με το «Θησαυρό της Βαγίας», που έγινε μεγάλη επιτυχία και αργότερα μεταφέρθηκε και στην τηλεόραση. Συνέχισε γράφοντας πολλά βιβλία κυρίως για μικρά παιδιά και νέους, όπως επίσης και θεατρικά έργα. Η θεματολογία της αρκετές φορές περιστρέφεται γύρω από σημαντικές στιγμές της νεότερης ελληνικής ιστορίας
Μαζί με την Αλκη Ζέη καθιέρωσαν νέο στυλ στο νεανικό μυθιστόρημα.
Το 1994 βραβεύτηκε με το Βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου για το μυθιστόρημα «Νινέτ»|. Το 1995 και το 1999 βραβεύτηκε από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.
Το 1988 προτάθηκε για το βραβείο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν. Ως ηθοποιός έχει βραβευτεί το 1960 με το βραβείο Β' Γυναικείου ρόλου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Πηγή : http://www.e-go.gr/culture/article.asp?catid=18177&subid=2&pubid=129065663

Κωνσταντίνος Καβάφης 29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911) 


Ο Κωνσταντίνος Καβάφης το γένος Γεωργάκη Φωτιάδη, ή Κ. Π. Καβάφης, γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του, Πέτρος Ι. Καβάφης και Χαρίκλεια Φωτιάδη, εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. Μετά το θάνατο του πατέρα του το 1870 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Αγγλία (Λίβερπουλ και Λονδίνο) όπου έμεινε μέχρι το 1876. Στην Αλεξάνδρεια ο Kαβάφης διδάχτηκε Αγγλικά, Γαλλικά και Ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμόρφωση, στην Πόλη (1882-84).
Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 26 χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων στην Υπηρεσία του Τρίτου Κύκλου Αρδεύσεων, όπου παρέμεινε έως τον Μάρτιο του 1922.
Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους Αθηναίους ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς του 80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη,το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.
Ο Καβάφης είναι γνωστός για την ειρωνεία του, ένα μοναδικό συνδυασμό λεκτικής και δραματικής ειρωνείας.^[1] Οι Έλληνες ποιητές γενικά τον σνόμπαραν λόγω του ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Πολλοί όμως από τους αλλόγλωσσους ομότεχνους και αναγνώστες του (π.χ. Όντεν, Φόρστερ) αρχικά γνώρισαν και αγάπησαν τον ερωτικό Καβάφη.^[2]
Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, εισπράττοντας μια θερμότατη συμπάθεια από το πλήθος των θαυμαστών του. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Εισήχθη στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου του 1933, τη μέρα που συμπλήρωνε 70 χρόνια ζωής.
Ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα του ποιητή:
«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά».

Περισσότερα: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82