Τρίτη, Ιουνίου 21, 2011

Μετά από 65 χρόνια εκκωφαντικής σιωπής ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακαλύπτει τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος των Εβραίων



Πηγή: http://politicalreviewgr.blogspot.com/2011/06/65.html?spref=fb
Τους 31 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος τίμησε απόψε, για πρώτη φορά μετά 65 χρόνια, σε μια συγκινητική εκδήλωση ο Δήμος Θεσσαλονίκης, μετά από ομόφωνη απόφαση. Στην εκδήλωση εκτός από τον καθηγητή Γιώργο Αναστασιάδη, μίλησαν ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης, οι επικεφαλής των παρατάξεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Δαυίδ Σαλτιέλ ο οποίος αναφέρθηκε στην πρόσφατη βεβήλωση του μνημείου για το ολοκαύτωμα στην πλατεία Ελευθερίας και ο κ. Χάιντς Κούνιο που ευχαρίστησε τον Δήμαρχο εκ μέρους των επιζησάντων. Το περιστατικό της βεβήλωσης του μνημείου του Ολοκαυτώματος σχολίασε ο δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης, λέγοντας: "Το λέω για ακόμη μια φορά. Ο φασισμός σε αυτή την πόλη δεν θα περάσει. Η ισραηλιτική Κοινότητα είναι και θα παραμείνει ζωντανή για πάντα". Ο αντιδήμαρχος κ. Χασδάι Καπόν στην ομιλία του σημείωσε: «Είναι πολύ σημαντική για μένα η σημερινή ημέρα. Αισθάνομαι συγκίνηση κι ευγνωμοσύνη για την απόφαση των γονιών μου να μην εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη», «Πατέρα σε ευχαριστώ» είπε συγκινημένος απευθυνόμενος στο γέρο Βενιαμίν Καπόν που ήταν ένας από τους τιμώμενους. Την εκδήλωση έκλεισε ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος οποίος επεσήμανε ότι μπορεί να τιμήσατε σήμερα τους επιζήσαντες, αλλά παραμένει ένα μεγάλο ανεξόφλητο χρέος στους χιλιάδες Θεσσαλονικείς Εβραίους που χάθηκαν. Και πρότεινε να ονομαστεί η πλατεία του παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού σε πλατεία «Άουσβιτς» και να μεταφερθεί ένα παλιό βαγόνι για να θυμίζει πάντα τη μεγάλη φυγή. Επιτέλους! Ο Δήμος Θεσσαλονίκης ανακάλυψε και τίμησε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, του Γιώργου Τσαρουχά κι απόψε το Ολοκαύτωμα.
Μια πόλη συμφιλιώνεται με την Ιστορία και το παρελθόν της. G.F. Του Φώτη Κουτσαμπάρη
fkoutsamparis@makthes.gr

“Από την κόλαση, που μόνο ο Δάντης μπορεί να περιγράψει, στην οποία βρέθηκαν 50.000 Έλληνες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, μόνο 1.100 σώθηκαν και γύρισαν στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ των οποίων ήμουν και εγώ. Κάθε στιγμή της ημέρας δοξάζω τον ύψιστο Θεό και Τον ευχαριστώ που μου χάρισε τη δύναμη και την τύχη να παλέψω, να επιμείνω και να επιζήσω”.
Με αυτά τα συγκινητικά λόγια ο Χάιντς Κούνιο, Εβραίος Θεσσαλονικιός, ένας από τους επιζήσαντες από τα γερμανικά στρατόπεδα εξόντωσης κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, άρχισε να περιγράφει χθες το απόγευμα στο δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης τη φρικτή κατάσταση την οποία βίωσε όταν σε μικρή ηλικία βρέθηκε ανάμεσα στους μελλοθάνατους του στρατοπέδου Άουσβιτς - Μπίρκεναου. Ο ίδιος κατάφερε να επιστρέψει στη γενέτειρα πόλη και να συνεχίσει τη ζωή του, αλλά “δεν ξαναβρήκα όμως ποτέ τα 22 μέλη της οικογένειάς μου και τους καλούς μου φίλους που χάθηκαν για πάντα. Η σκλαβιά μου σ’ αυτή την κόλαση ξεκίνησε από τις 15 Μαρτίου του 1943, όταν δακρυσμένοι, στριμωγμένοι ανά ογδόντα σε κάθε βαγόνι αποχαιρετούσαμε στις γραμμές του βαγονιού τη γενέτειρά μας, τη Θεσσαλονίκη. Στα στρατόπεδα παραμείναμε έως τις 6 Μαΐου 1945”.
Ο κ. Κούνιο είναι ένας από τους σήμερα 30 επιζώντες Εβραίους της Θεσσαλονίκης, τους οποίους τίμησε χθες ο δήμος Θεσσαλονίκης, μαζί με τη Βάσω Σταματίου, ορθόδοξη χριστιανή που βρέθηκε στην ίδια κόλαση των γερμανικών στρατοπέδων. Σε μια συγκινητική εκδήλωση, που ξύπνησε τραγικές μνήμες του Β’ παγκοσμίου πολέμου, απονεμήθηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία της Θεσσαλονίκης τιμητικές πλακέτες στους επιζήσαντες, που επέλεξαν να επιστρέψουν στην πόλη τους ενώ “θα μπορούσαν να είχαν πάει στο Ισραήλ ή στις Ηνωμένες Πολιτείες, μακριά δηλαδή από την Ευρώπη που δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να τους προστατέψει, τους ίδιους, την κοινότητά τους και τη φυλή τους”, όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. “Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Με ικανοποιεί ιδιαίτερα ως δήμαρχο Θεσσαλονίκης που τιμούμε αυτούς τους ανθρώπους, και στο πρόσωπό τους τιμούμε και όλους τους επιβιώσαντες των στρατοπέδων, που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας και που επέλεξαν να επιστρέψουν στη μητέρα-πόλη, τη Θεσσαλονίκη”, υπογράμμισε ο δήμαρχος.

"Πλατεία Άουσβιτς η πλατεία Ν. Σιδηροδρομικού Σταθμού"
Στα ιστορικά γεγονότα της εποχής του πολέμου αναφέρθηκε με ομιλία του ο συγγραφέας Γιώργος Αναστασιάδης, υπογραμμίζοντας ότι “η ιστορία των Εβραίων είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Θεσσαλονίκης”, ενώ ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος πρότεινε τη μετονομασία της πλατείας Νέου Σιδηροδρομικού Σταθμού, απ’ όπου αναχωρούσαν τα τρένα για τα στρατόπεδα, σε πλατεία “Άουσβιτς”. Ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαυίδ Σαλτιέλ υπογράμμισε ότι “η τιμή αυτή υπογραμμίζει τη θυσία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και των 6 εκατ. Εβραίων του κόσμου”.
“Κάθε φορά που βρίσκεστε σε μια τέτοια εκδήλωση είναι σαν να ανάβετε ένα κεράκι στη μνήμη αυτών που κάποιοι αποφάσισαν βάναυσα να εξοντώσουν. Δεν είστε μόνο μάρτυρες αλλά και θεματοφύλακες της ιστορίας μιας ολόκληρης γενιάς”, ανέφερε ο επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης Κωνσταντίνος Γκιουλέκας. “Τα σημάδια της καταπίεσης και του πολέμου είναι μπροστά μας”, είπε ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, επικεφαλής της Λαϊκής Συσπείρωσης. “Ποτέ ξανά και πουθενά ξανά σε όλο τον κόσμο να μη συμβούν τέτοια εγκλήματα” ευχήθηκε ο Στέλιος Παπαθεμελής, ενώ ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης υπογράμμισε ότι η Θεσσαλονίκη πρέπει το 2012 να έχει στην κατοχή της το αρχείο της εβραϊκής κοινότητας που διέσωσε ο σοβιετικός στρατός. Στους αγώνες για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας έκανε αναφορά ο Μάκης Στεργίου, και ο Χρήστος Μάτης θύμισε στον δήμαρχο τη δέσμευσή του να γίνει ολόκληρη η πλατεία Ελευθερίας μνημείο.
Εκτός από τους αναφερόμενους παραπάνω, στη χθεσινή εκδήλωση τιμήθηκαν οι: Ματίκα Αζαρία, Κορίνα Άντελ, Φλώρα Άντζελ, Ραφαήλ Βαρσάνο, Τζίλντα Γιομτώβ, Εύα Καράσσο, Ράσελ Κοέν, Στερίνα Κοέν, Ζωζέτ Κούνιο, Φλώρα Μίχαελ, Μπέλλα Μπαρζιλάι, Νίνα-Λίλη Μπενρουμπή, Ραχήλ Παρέντε, Ισάκ-Ίζη Ρεβάχ, Ράσελ Ρεβάχ, Ρίνα-Ρέινα Ρεβάχ, Άννα Σαατζόγλου, Δάριο Σαλτιέλ, Ρόζυ Σαλτιέλ, Μύριαμ-Αιμιλία Σαούλ, Ραούλ Σαπόρτα, Γράσια Σασσών, Σύλβια Σεβή, Αννέτα Σεβή-Ναχμία, Σουλτάνα Ταραμπουλούς, Κολόμπα Τζιβρέ, Όσκαρ Φλωρεντίν και Σαμουήλ Φρανσές.

“Είμαι ο πρώτος Θεσσαλονικιός Εβραίος που εκλέχτηκε στο δημοτικό συμβούλιο από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και νιώθω ικανοποίηση που οι γονείς μου αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα. Σ’ ευχαριστώ, πατέρα”, δήλωσε βουρκωμένος ο αντιδήμαρχος Οικονομικών Χασδάι Καπόν, απευθυνόμενος στον πατέρα του, Βενιαμίν Καπόν, έναν από τους επιζήσαντες των στρατοπέδων. “Η συλλογική μνήμη αυτής της πόλης όφειλε, έστω και με αδικαιολόγητα μεγάλη καθυστέρηση, αυτή την πράξη τιμής. Και η συλλογική μνήμη θεσμικά εκφράζεται από τη δημοτική αρχή και το δημοτικό συμβούλιο”, τόνισε ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Παναγιώτης Αβραμόπουλος.

Δύο βιβλία για την κρίση



Πηγή: http://lesxianagnosis.blogspot.com/

Παρότι η αγορά βιβλίου, στην Ελλάδα και διεθνώς, δοκιμάζεται σκληρά από την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό δοκίμιο φαίνεται να διαφεύγουν του κανόνα, καταγράφοντας το αυξημένο ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού για τα μεγάλα, ανοιχτά προβλήματα του καιρού μας. Ιδιαίτερα τα βιβλία που αναφέρονται στην υπό εξέλιξη κρίση και τις επιπτώσεις της καταγράφουν αξιόλογες πωλήσεις, γεγονός που ενθαρρύνει τους εκδοτικούς οίκους σε ανάλογα εγχειρήματα.
Δύο από τα τις τελευταίες εκδόσεις αυτού του είδους είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο». Πρόκειται για το δοκίμιο του Μαρκ Ρος «Η Τράπεζα: Πως η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο», σε μετάφραση Αριστέας Κομνηνέλλη (352 σελ., 16.60Ε) και για το έργο του Αλέν Τουρέν «Μετά την κρίση: Από την κυριαρχία των αγορών στην αναγέννηση της κοινωνίας», σε μετάφραση Μαρίας Μαλαφέκα (248 σελ, 13,30Ε). Πολύ διαφορετικά στην οπτική και το ύφος τους- το πρώτο διαβάζεται απνευστί σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, ενώ το δεύτερο αποπνέει τη σοβαρότητα της επιστημονικής ανάλυσης- θίγουν, καθένα με τον τρόπο του, σημαντικά ερωτήματα που σχετίζονται με την τρέχουσα κρίση που αναστατώνει τη ζωή μας, όπως υποδηλώνει και η μεγάλη απήχηση που είχαν στο ευρωπαϊκό, αναγνωστικό κοινό.
"Η Τράπεζα"
Ο Μαρκ Ρος είναι Γάλλος δημοσιογράφος, γεννημένος στις Βρυξέλλες, επί 20 χρόνια ανταποκριτής της Le Monde στη χρηματιστική καρδιά της Ευρώπης, το Σίτι του Λονδίνου. Το τελευταίο του πόνημα, το οποίο απέσπασε το γαλλικό βραβείο οικονομικού βιβλίου το 2010, εστιάζει στη διαβόητη τράπεζα επενδύσεων Goldman Sachs, πολύ γνωστή στην Ελλάδα λόγω του ρόλου που έπαιξε στο επίμαχο δάνειο, επί κυβέρνησης Σημίτη, το οποίο επέτρεψε στη χώρα μας να ενταχθεί στην ΟΝΕ συγκαλύπτοντας (με το αζημίωτο για την πολυεθνική τράπεζα) το μέγεθος του χρέους. Το τελευταίο διάστημα, ο τραπεζικός κολοσσός, που ατενίζει, από τον ουρανοξύστη του, στη Δυτική Λεωφόρο του Μανχάταν, τις πεδιάδες της παγκόσμιας οικονομίας, έχει γίνει αλεξικέραυνο επικρίσεων σε πολλές χώρες του κόσμου, λόγω του ρόλου που παίζει σε επιθετικές εξαγορές στρατηγικής σημασίας εθνικών επιχειρήσεων από το πολυεθνικό κεφάλαιο (όπως, για παράδειγμα, στην εξαγορά της ευρωπαϊκής χαλυβουργίας Arcelor από τον όμιλο Mittal).
Με τη ζωντανή, δημοσιογραφική γραφή του, ο Ρος μας μεταφέρει στην «άγρια», μετεμφυλιακή Αμερική του 1869, όπου δύο Γερμανοί μετανάστες, ο Σαμουήλ Ζακς και ο Μάρκο Γκόλντμαν ιδρύουν μια τράπεζα, η οποία επρόκειτο να επιβιώσει, παρά τη ρετσινιά της «γερμανοφιλίας» της, δύο παγκοσμίων πολέμων και να γιγαντωθεί στις δύο ιστορικές κρίσεις του 1929 και του 2007, επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Τζον Κένεντι ότι «κάθε κρίση είναι ευκαιρία για καινούργιες κατακτήσεις». Μέσα από την ιστορία της εταιρείας, ο συγγραφέας μας προσφέρει τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε τη μετεξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού από την εποχή της βιομηχανικής ανάπτυξης και του κοινωνικού συμβολαίου στην καινούργια φάση της αχαλίνωτης χρηματιστικής κερδοσκοπίας, με την ολέθρια εναλλαγή ανάμεσα σε φούσκες και κραχ. Το σημείο θέασης που επέλεξε ο Ρος είναι όντως προνομιακό, καθώς ο τραπεζιτικός κολοσσός έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κραχ της ψηφιακής οικονομίας, το 2000, στη φούσκα της αμερικανικής αγοράς ακινήτων και στην κρίση χρέους πολλών χωρών, από την οποία αποκόμισε τεράστια κέρδη τζογάροντας πάνω στη χρεωκοπία τους.
Το βιβλίο του Ρος μας αποκαλύπτει τα μυστικά ενός ολόκληρου κόσμου, όπου πρωταγωνιστούν οι κοντοκουρεμένοι και φρεσκοξυρισμένοι σαραντάρηδες με τα σκούρα, αυστηρά κοστούμια, τα άσπρα πουκάμισα και τις άχρωμες γραβάτες, που κάνουν έρωτα δίπλα στο Blackberry και περιουσίες δίπλα σε οικονομικά πτώματα επιχειρήσεων και κρατών. Είναι αυτοί οι γιάπηδες- «αξιωματικοί» της Goldman Sachs, οι κατά Ρος «οικονομικοί δολοφόνοι», που παίρνουν τη θέση των πρακτόρων της CIA επί εποχής Μοσαντέκ, Σουκάρνο και Αλιέντε, εξασφαλίζοντας με «ειρηνικά» μέσα το ίδιο αποτέλεσμα με εκείνο που εξασφάλιζαν χθες οι ερπύστριες των τεθωρακισμένων και τα βασανιστήρια των ασφαλιτών- τη χαλιναγώγηση και τη λεηλασία ολόκληρων εθνών.
"Μετά την κρίση"
Ο Αλέν Τουρέν δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από τους πιο γνωστούς εν ζωή κοινωνιολόγους, κέρδισε διεθνή φήμη ήδη το 1971 με το βιβλίο του «Η μεταβιομηχανική κοινωνία», που καθιέρωσε και τον αντίστοιχο όρο, ενώ τα επόμενα χρόνια ίδρυσε το πρώτο mainstream κέντρο παρακολούθησης και μελέτης των κοινωνικών κινημάτων, δίνοντας έμφαση στη Νέα Αριστερά του Μάη του ’68, στα κινήματα της Λατινικής Αμερικής και στην πολωνική «Αλληλεγγύη».
Το τελευταίο βιβλίο του Γάλλου διανοητή (πρωτότυπη έκδοση από τον οίκο Seuil, 2010) αντιμετωπίζει την κρίση όχι ως στενά οικονομικό, αλλά ως ευρύτερο κοινωνικό συμβάν, όχι ως απλό μηχανισμό αναδιανομής πλούτου, αλλά ως πραγματικό εργαστήριο αλλαγής της όλης κοινωνικής δομής. Προεκτείνοντας παλιότερες αναλύσεις του, ο Τουρέν υποστηρίζει ότι η «κρίση του αιώνα» ωθεί στα άκρα τη διάλυση του μοντέλου κοινωνικής ολοκλήρωσης που είχε διαμορφώσει η εποχή του βιομηχανικού, εθνοκεντρικού καπιταλισμού, προς όφελος της πλήρους εξατομίκευσης των οικονομικών «συντελεστών», στο πλαίσιο μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Ακολουθώντας τη γραμμή ανάλυσης του Πολάνι, υποστηρίζει ότι η χρηματοποίηση του καπιταλισμού οδηγεί στην ολοένα και μεγαλύτερη απόσπαση της οικονομίας από την κοινωνία, θέτοντας σε κρίση όλες τις παραδοσιακές συλλογικότητες, ιδιαίτερα δε (αλλά όχι μόνο) τις δύο κυριότερες μορφές οργάνωσης και εκπροσώπησης των εργαζόμενων τάξεων, το κόμμα και το συνδικάτο. Από εδώ και ο αμφιλεγόμενος αφορισμός του συγγραφέα «Η κοινωνία δεν υπάρχει πια».
Μακράν του να υιοθετεί μια αντικαπιταλιστική και πολύ περισσότερο μαρξιστική οπτική, ο Τουρέν προσπαθεί, πάντως, να κρατήσει μια κριτική ματιά απέναντι στον νέο «Μεγάλο Μετασχηματισμό» της εποχής μας, σημειώνοντας ότι η αυξανόμενη ανασφάλεια, που αναβλύζει από όλους τους πόρους της καθημερινότητας, διευκολύνει την επιβολή αυταρχικών λύσεων. Κατ’ αυτό τον τρόπο θίγει ένα από τα μείζονα ερωτήματα που θέτει η υπό εξέλιξη κρίση, κατά πόσο δηλαδή η διά βίου λιτότητα και αποδόμηση του κοινωνικού κράτους είναι, τελικά, συμβατή με τη διατήρηση της αστικής δημοκρατίας, στη μορφή που γνωρίσαμε.
Κατά τον Γάλλο κοινωνιολόγο, η κρίση θέτει όλα τα έθνη ενώπιον του ιστορικού διλήμματος: Καταστροφή ή Αναμόρφωση. Ως καταστροφή εννοείται ο αυξανόμενος κοινωνικός αποκλεισμός ολοένα και μεγαλύτερων μερίδων του πληθυσμού, νέες μορφές τυραννίας και παλινδρόμηση σε «πολιτιστικούς πολέμους» με άξονα τη φυλή, το έθνος και τη θρησκεία. Λιγότερο σαφές είναι σε τι συνίσταται η κοινωνική «αναμόρφωση» και από ποιους θα έρθει, αφού ο συγγραφέας μόλις μας έχει παρουσιάσει ως τελεσίδικο τον «θάνατο της κοινωνίας» και των συλλογικοτήτων. Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου του πλανώνται κάποιες αόριστες ιδέες περί κινημάτων «δικαιωμάτων» στη θέση της παραδοσιακής πάλης των τάξεων, ωστόσο τα ερωτήματα μένουν ανοιχτά, περιμένοντας την απάντησή τους όχι τόσο από το «γκρίζο δέντρο της θεωρίας», όσο από το «πράσινο δέντρο της ζωής» (Χέγκελ).

Πέμπτη, Ιουνίου 09, 2011

Η φτώχεια είναι η πιο μεγάλη βία


Υπάρχει ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, που το μελοποίησε, μάλιστα, ο Σταύρος Κουγιουμτζής. Kι αυτό το ποίημα μου φέρνει στο νου, αυτόματα μόλις το διαβάσω, τη σημερινή Ελλάδα: «Μπατιρημένο κουρείο Σάββατο βράδι χωρίς δουλειά, μπατιρημένο κορμί Σάββατο βράδυ χωρίς έρωτα». Και θέλω να πω αμέσως ότι το μπατιρημένο κουρείο με πονάει περισσότερο από το μπατιρημένο κορμί. Γιατί γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά, κάτω από την πλατεία Κυριακού (Βικτωρίας, πια).

Kαι δεν μπορεί να φύγει απ’ το μυαλό μου, απ’ τη ψυχή μου, η εικόνα ενός κουρείου, Φυλής και Φωκαίας, που είχε ελάχιστους πελάτες ακόμη και το Σάββατο και ο φουκαράς ο κουρέας, με την άσπρη ποδιά, κοίταζε απεγνωσμένα από το παράθυρο του μαγαζιού του έξω στο δρόμο, μήπως εμφανισθεί κάποιος πελάτης, έστω για ένα ξύρισμα, έστω για μερικές δραχμούλες…

Χρόνια δύσκολα, της δεκαετίας του ’50. Μόλις τελειώσει ο Εμφύλιος (1949), δεν υπήρχε δουλειά-υπήρχαν, αντίθετα, πιστοποιητικά «κοινωνικών φρονημάτων». Γιατί, όμως, τα γράφω τώρα όλα αυτά; Γιατί είδα, προ ημερών, στο Σύνταγμα, σε ,ία από τις συγκεντρώσεις ων «αγανακτισμένων», ένα σύνθημα. Αυτό: «Η πιο μεγάλη βία είναι η φτώχεια». Ναι. Η πιο μεγάλη βία είναι η φτώχεια. Το απλήρωτο νοίκι, το απλήρωτο γραμμάτιο, η ανεργία. Και θυμάμαι μια συνταρακτική σκηνή, σε θεατρικό έργο: τέσσερις, πέντε άντρες κουβεντιάζουν σε ένα δρόμο. Ξάφνου, εμφανίζεται και ένας έκτος. Αδύνατος. Αξύριστος. Με τριμμένο παντελόνι. Κάποιος από την παρέα, κάνει να τον χαιρετήσει. Και κάποιος άλλος, του λέει αυστηρά: «Μην του μιλάς αυτουνού. Είναι άνεργος»! Δηλαδή, άνεργος ίσον άρρωστος, χανσενικός, χτικιάρης, αποσυνάγωγος.

Παρακολουθώ συστηματικά τις ειδήσεις που αναφέρονται στην ανεργία. Και ο καθηγητής Σάββας Ρομπόλης, επιστημονικός διευθυντής στη ΓΣΕΕ, είναι φίλος μου. Τρελαίνομαι κάθε φορά που βλέπω ότι οι δείκτες της ανεργίας παίρνουν τον ανήφορο. Και τρελαίνομαι περισσότερο, όταν αυτά τα απελπιστικά νούμερα της ανεργίας αφορούν στους νέους. Και τις γυναίκες. Αλήθεια, πώς μπορεί ένα παλικάρι 25 χρόνων, μια κοπελίτσα στα 22, να σχεδιάσουν το μέλλον τους; Πώς μπορούν ν’ ανοίξουν σπιτικό, να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, να επιζήσουν, σ’ αυτό τον άθλιο κόσμο, αυτούς του σκουριασμένους, τους ελεεινούς καιρούς;

Διάφοροι, διάφορα λένε και γράφουν για τις λαοσυνάξεις στο Σύνταγμα και αλλού. Για το κίνημα των Αγανακτισμένων. Αναρωτιέμαι, όμως: ένας άνεργος νέος, μια άνεργη νέα, που τα βλέπουν όλα σκοτεινά μπροστά τους, τι θα κάνουν; Θα κάθονται μπρος στην τηλεόραση και θα κλαίνε τη μοίρα τους ή θα χαζογελάνε με τις «λάιφ στάιλ» εκπομπές; Το έδαφος σείεται κάτω από τα πόδια τους. Και σείεται συνεχώς. Ένας σεισμός διαρκείας, που σπάει νεύρα και αντοχές, που εξουθενώνει και διαλύει. Δεν πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να αντιδράσουν; Να βγουν από τα σπίτια τους και να ενώσουν τη φωνή της διαμαρτυρία και της οργής τους με τη φωνή και άλλων που έχουν τα ίδια προβλήματα, γλιστράνε κάθε μέρα και πιο πολύ, στην απόγνωση;

Και να σκεφτεί κανείς, ότι μερικά χρόνια πιο πριν, τίποτα δεν έδειχνε ότι η Ελλάδα θα γκρεμιζόταν στην άβυσσο της ανυποληψίας και της οικονομικής κατάρρευσης. Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν ανάξιοι των περιστάσεων. Όσο για μας, τους πολίτες, αποχαυνωμένοι από τη ψεύτικη ευμάρεια και τη γκλαμουράτη ηλιθιότητα, δεν βγάζαμε κιχ. Το μόνο που μας ενδιέφερε, στη μέγιστη πλειοψηφία μας, ήταν το «πρώτο τραπέζι πίστα», δυστυχώς…

http://www.aixmi.gr/index.php/ftwxeia-einaih-piomegalh-via/

Τετάρτη, Ιουνίου 08, 2011

Να ελέγξουμε τις ελληνικές καταθέσεις στο εξωτερικό, του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ



<<Η ελληνική φοροδιαφυγή μπορεί να βρεθεί στην Αυστρία, στην Ελβετία και στο Λουξεμβούργο, δήλωσε ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο. Μήπως θα μπορούσαμε να ζητήσουμε ως ένα πρώτο μέτρο, να μπλοκάρουμε τους ελληνικούς λογαριασμούς σε αυτές τις χώρες και οι τράπεζες αυτών των χωρών να δηλώσουν στην ελληνική κυβέρνηση ποιες είναι οι καταθέσεις των Ελλήνων υπηκόων; Έτσι η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να διαπιστώσει εάν οι φόροι για αυτές τις καταθέσεις έχουν εισπραχθεί ή όχι. Εάν μπλοκάρουμε τους λογαριασμούς του κ. Καντάφι ή άλλων, γιατί να μην μπλοκάραμε και αυτούς τους λογαριασμούς, ώστε να έχουμε διαφάνεια και η ελληνική κυβέρνηση να μπορέσει να ξαναβρεί εν μέρει αυτά που της χρωστάνε;>>

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας του σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε χθες, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ αναφέρθηκε «στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η ελληνική κυβέρνηση να εισπράξει τους φόρους από όλους τους πολίτες εξ αιτίας της φοροδιαφυγής.Γιατί ναι μεν λέμε να σταματήσει η φοροδιαφυγή, αλλά οι τράπεζες στην Ελβετία, το Λουξεμβούργο και την Αυστρία ζουν από τη φοροδιαφυγή. Πρόκειται λοιπόν για έναν φαύλο κύκλο».

Ο επικεφαλής των Πρασίνων άσκησε έντονη κριτική στη στάση του κ.Γιούνκερ, τόσο κατά τη διάρκεια της ομιλίας του όσο και απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, επισημαίνοντας ότι η στάση του προέδρου του Eurogroup είναι αμφίσημη. Από τη μια πλευρά λέει ότι το ελληνικό κράτος πρέπει να λειτουργήσει, αλλά από την άλλη μεριά δεν λέει ότι πρέπει επιτέλους στην Ευρώπη τα κράτη να γίνουν πιο υπεύθυνα απέναντι στο ζήτημα της φοροδιαφυγής. Ως επικεφαλής του Eurogroup τάσσεται υπέρ της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής αλλά ως πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, λέει "εγώ δεν το εννοούσα έτσι". Πρέπει να αποφασίσει ποιος είναι τελικά. Αυτός που προστατεύει τις τράπεζες τους Λουξεμβούργου ή αυτός που είναι υπέρ του ευρώ και θέλει να δώσει και χρήματα στην Ελλάδα;

Aπαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου ελβετικής εφημερίδας, για τον τρόπο υλοποίησης της πρότασης του, δεδομένου «ότι δεν είναι όλοι οι Έλληνες καταθέτες στο εξωτερικό υποχρεωτικά και απατεώνες», ο Κον Μπεντίτ απάντησε: Κάποια στιγμή η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει το "νοικοκυριό" της. Ένας από τους τρόπους είναι να μπορέσει να διαπιστώσει ποιές και πόσες είναι οι καταθέσεις των ελλήνων πολιτών στις τρεις χώρες που προανέφερα. Και μπορούμε εμείς τότε να επαληθεύσουμε εάν αυτές οι καταθέσεις ανταποκρίνονται σε ένα εισόδημα για το οποίο έχει καταβληθεί ο φόρος. Ένας από τους τρόπους να καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή είναι να σπάσουμε το τραπεζικό απόρρητο. Από τη μια μεριά δίνουμε λεφτά στο ελληνικό κράτος για να πληρώνει και από την άλλη μεριά επιτρέπουμε τη φοροδιαφυγή.

http://tvxs.gr

Κόκκινος Ντάνι : Βίος και πολιτεία ενός φιλέλληνα



http://remaliaclub.gr/forum/showthread.php?t=6177

Ο Daniel Cohn Bendit γεννήθηκε το 1945 στη Γαλλία από Γερμανοεβραίους γονείς, που είχαν εγκαταλείψει τη Γερμανία το 1933, για να γλιτώσουν από τα νύχια του ναζισμού. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος. Το 1958 επιστρέφει στη Γερμανία, όπου θα διαλέξει τη γερμανική υπηκοότητα, προκειμένου να αποφύγει τη στράτευση.
Το καλοκαίρι του 1961 βρίσκεται στη Σόφια, συμμετέχοντας στις φοιτητικές αναταραχές, όχι όμως όπως θα ήθελε, αφού μαζί με άλλους ακτιβιστές είχαν προγραμματίσει συγκέντρωση κατά των ΗΠΑ έξω από την αμερικανική πρσβεία της Σόφιας, αντ' αυτής όμως στήθηκαν έξω από την Εθνική Τράπεζα κατά λάθος, μπερδεύοντας τα κτίρια και η συγκέντρωση πήγε χαμένη! Ήταν μόνο δεκαέξι ετών!
Το 1966 ξαναγυρίζει στη Γαλλία για να σπουδάσει Κοινωνιολογία, σύντομα όμως προσχωρεί στη μεγαλύτερη αναρχική οργάνωση της εποχής. Οργανώνεται και οργανώνει το φοιτητικό κίνημα σε μια Γαλλία που βράζει, ενώ παράλληλα αρχίζει να φλερτάρει και με τον σοσιαλισμό. Δραστηριοποιείται ιδιαίτερα υπέρ της σεξουαλικής ελευθερίας των φοιτητριών στα Πανεπιστήμια, κάτι που μαζί με τις ανατρεπτικές ιδεολογικές αποκλίσεις του, παραλίγο να του στοιχίσει την αποβολή του από το Πανεπιστήμιο, την οποία απέτρεψε αποχή των φοιτητών.
Στις 3 Μαΐου 1968 ξεσπά το φοιτητικό κίνημα εναντίον της κυβερνήσεως Charles de Gaulle στο Παρίσι, του οποίου ηγείται μεταξύ άλλων και ο "Κόκκινος Ντανί" (Dany le Rouge). Τον αποκαλούσαν έτσι και λόγω της ιδεολογίας του, αλλά και λόγω του χρώματος των μαλλιών του. Οι ταραχές επεκτείνονται, ξεσπά γενική απεργία και τα γεγονότα είναι, λίγο πολύ, γνωστά σε όλους μας. Οι αντίπαλοι του Ντανί, εκμεταλλεύονται την ξένη καταγωγή του για να τον δυσφημίσουν, οι Γάλλοι φοιτητές όμως απαντούν τραγουδώντας: "Είμαστε όλοι Γερμανοεβραίοι"! Ίσως αυτό το σύνθημα να είχε στο μυαλό του ο πρωτεργάτης του Μάη του '68, όταν υποστήριξε πρόσφατα τη χώρα μας και φώναξε με παρρησία: "Είμαστε όλοι Έλληνες"!
Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα πάντως κάθε άλλο παρά υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση, ο δε αρχηγός του, Georges Marchais, είχε αποκαλέσει τον Con Bendit, "Γερμανό αναρχικό" και τους φοιτητές που έλαβαν μέρος, "παιδιά της ανώτερης αστικής τάξης, που σύντομα θα ξεχάσουν την επαναστατική τους φλόγα και θα σπεύσουν να αναλάβουν την επιχείρηση του μπαμπά, όπου θα εκμεταλλεύονται τους εργάτες".
Στο μεταξύ, ο Ντανί, βλέποντας ότι η ομάδα του έχει γίνει κιόλας μειοψηφία και η επιρροή της στην εξέγερση γίνεται ολοένα και μικρότερη, καταφεύγει στο Saint Lazzare, ώσπου οι αντίπαλοί του καταφέρνουν να τον διώξουν από τη Γαλλία, λόγω του γερμανικού διαβατηρίου του.
Επιστρέφοντας στη Γερμανία, ο ανήσυχος πάντα Ντανιέλ, γίνεται ένας από τους ιδρυτές της ομάδας Επαναστατική Πάλη. Η δεκαετία του '70 έχει ξεκινήσει στη Γερμανία και μαζί της η τρομοκρατία μέσω διαφόρων ομάδων, όπως η RAF,Φράξια Κόκκινου Στρατού (Μπάαντερ - Μάινχοφ), όχι μόνο κάνει την εμφάνισή της, αλλά αποκτά και έρεισμα ανάμεσα στη νεολαία. Ο Ντανιέλ κατηγορήθηκε για συνεργασία με την τρομοκρατία και πολλά χρόνια αργότερα παραδέχθηκε ότι αρκετές φορές είχε βοηθήσει τον τρομοκράτη Κlein, όταν τον κυνηγούσε η αστυνομία.
Μελανό σημείο της ιστορίας του Γερμανού πολιτικού, οι κατηγορίες που αντιμετώπισε για παιδοφιλία, όταν διατηρούσε παιδικό σταθμό, τις οποίες δεν φαίνεται να διέψευσε ποτέ και οι οποίες βασίστηκαν σε δικά του γραφόμενα σε βιβλίο που εξέδωσε το 1975. Ο ίδιος ωστόσο αναφέρεται σε μια νέα σεξουαλική προσέγγιση που προσπαθούσε να προσδιορίσει τότε - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για όποιον το ακούει.
Σταδιακά, αρχίζει ολοένα και περισσότερο να ευαισθητοποιείται στα περιβαλλοντικά θέματα και στον πυρηνικό αφοπλισμό, ενώ το 1984 προσχωρεί στο Γερμανικό Πράσινο Κόμμα. Λίγο αργότερα εκλέγεται αντιδήμαρχος της Φρανκφούρτης και το 1994 ευρωβουλευτής. Το 1999 ξαναγυρίζει στη Γαλλία, όπου θα ηγηθεί του Γαλλικού Πράσινου Κόμματος. Το ανήσυχο πνεύμα του ωστόσο, δεν φαίνεται να μπορεί να περιοριστεί σε κομματικά στεγανά κι έτσι φτάνει στο σημείο να κατακρίνεται από μεν τους δεξιούς για τις θέσεις του υπέρ των μεταναστών, για τη νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών και την εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας και από τους αριστερούς για τις απόψεις του υπέρ της φιλελεύθερης αγοράς, υπέρ της παρέμβασης στη Βοσνία και το Αφγανιστάν (!!), καθώς και για τις συνεργασίες του με Κεντρώους.
Ξαναστρέφεται στη Γερμανία, όπου επανεκλέγεται ευρωβουλευτής το 2004, ενώ το 2009 δεν δίστασε να κατακρίνει τον Πάπα Βενέδικτο XVI για τις ανόητες δηλώσεις του, όταν κατά την περιοδεία του στην Αφρική παρότρυνε τον κόσμο να μην χρησιμοποιεί προφυλακτικό.
Το 2009 - ξανά στη Γαλλία - επανεξελέγη στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ ο συνασπισμός "Ευρώπη Οικολογία" που ίδρυσε έγινε η τρίτη δύναμη στη Γαλλία.
Τελικά, περισσότερο κατασταλαγμένος σήμερα παρά ποτέ, ο Cohn Bendit, θεωρείται ένας επιτυχημένος κεντροαριστερός ηγέτης, που ερωτοτροπεί με τον Νεοφιλελευθερισμό μέσω διεθνών θεσμοθετημένων οργάνων. Ένα είναι σίγουρο: ο καλός αυτός άγγελος της Ελλάδας, που στην καριέρα του έχει διανύσει ένα φάσμα αρκετά ευρέως μήκους και πλάτους, έχει την ικανότητα και τη διορατικότητα να προσαρμόζει τις ιδέες του ανάλογα με τα καινούρια δεδομένα που προκύπτουν. Άλλωστε όπως είπε και ο ίδιος: "Το σημερινό πράσινο είναι το κόκκινο του χθες".
Αλήθεια, μήπως αυτό θα έπρεπε να το κατανοήσουν και κάποια δημόσια πρόσωπα με αρτηριοσκληρωτικές ιδέες στη χώρα μας, που, εγκλωβισμένα σε ιδεολογίες και νοοτροπίες παρωχημένων δεκαετιών, αγνοούν ότι το ανοιχτό και ευέλικτο μυαλό αποτελεί χάρισμα για έναν πολιτικό;

Τρίτη, Ιουνίου 07, 2011

Ανταρσία Ανδρουλάκη

Για επιδεικτική αλαζονεία κατηγορεί τον ηγετικό πυρήνα της κυβέρνησης ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μίμης Ανδρουλάκης, σε άρθρο του, λέγοντας ότι ξόδεψε πολύτιμο κεφάλαιο εμπιστοσύνης και καταγγέλλει παράλληλα και την ηγεσία της ΝΔ, ότι οδήγησε την χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Ο κ. Ανδρουλάκης, στο άρθρο του, σε ασυνήθιστα αυστηρό τόνο και λίγο πριν τις αποφάσεις για τα νέα μέτρα που επιβάλλει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, κατηγορεί την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ότι θέτει εκβιαστικά διλλήματα στην Ελλάδα, και καταγγέλλει ισχυρές ομάδες συμφερόντων στο εσωτερικό, που όπως λέει, επιδιώκουν να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν την εποχή της «φούσκας» των δανεικών.

Αναφερόμενος στο κίνημα των «Αγανακτισμένων» ο κ. Ανδρουλάκης, αναφέρει ότι «σύντομα θα γνωρίζουμε αν οι πλατείες της Ελλάδας που τις χαιρετίζουμε ολόψυχα θα είναι η μαγιά για μια ριζική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού ή απλώς προαναγγέλλουν την τελική πράξη του δράματος μέσα από μια χαρούμενη διονυσιακή γιορτή αυτοκαταστροφής και συλλογικής αυτοκτονίας».

Ελλάς Εγκλωβισμένων Ελλήνων Ευρωπαίων Εκβιαζόμενων Εκβιαστών

Η ηγεσία του πυρήνα της Ευρωζώνης πριν ένα χρόνο μας έθεσε σε τελευταία ανάλυση το εκβιαστικό δίλημμα έναντι των δανείων: Η Ύφεση και Παγίδα του Χρέους ή άμεση στάση πληρωμών, χρεοκοπία και τελικά έξοδος από το ευρώ σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης, φτώχειας και χάους. Η δημοσιονομική προσαρμογή με τους προβλεπόμενους εξωπραγματικούς ρυθμούς δίχως πλέον τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος για γρήγορη ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, δίχως αντισταθμιστικά νομισματικά και επενδυτικά διεγερτικά, δίχως ένα πανευρωπαϊκό αναπτυξιακό «Σχέδιο Μάρσαλ», μοιραία οδηγεί σε βαθιά ύφεση, στην κατάσταση που όσο αγωνίζεσαι να μειώσεις το χρέος αυτό αυξάνει και μεγαλώνει επικίνδυνα το σχίσμα Βορρά – Νότου στην ευρωζώνη.

• Η ΕΚΤ, που κατά τα άλλα υπήρξε μέχρι σήμερα αρκετά υποστηρικτική, έθεσε άλλο εκβιαστικό δίλημμα: ή εγκαταλείπετε τις σκέψεις για μια οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση του χρέους ακόμα και ήπια και συναινετική, ή κόβω την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες με ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα και συνεπώς σας οδηγώ άμεσα σε χρεοκοπία. Άλλωστε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση πρόφτασαν και δαιμονοποίησαν εκ των προτέρων ένα έγκαιρο συνολικό αναπρογραμματισμό του χρέους υπό την ομπρέλα του «Ταμείου Διάσωσης», πριν αυτό προσεγγίσει το κρίσιμο όριο του 150 – 170% του ΑΕΠ.

• Η Ελληνίδα Επίτροπος αποκάλυψε κατά λάθος τον εκβιασμό που κυοφορείται σε ορισμένους τουλάχιστον κύκλους της ευρωκρατίας: ή αποδέχεστε όλους τους όρους των δανειστών ή μεθοδεύουμε την έξοδο σας από το ευρώ. Πράγμα που ενίσχυσε τον αδικαιολόγητο πανικό των καταθετών.

• Τα κοινοβούλια και ίσως και η «αγανακτισμένη» κοινή γνώμη της Γερμανίας, της Φινλανδίας και της Ολλανδίας μας υπαγορεύουν: ή δέχεστε μια εξουθενωτική λιτότητα ή δεν εγκρίνουμε το νέο δάνειο και συνεπώς σας οδηγούμε σύντομα στη χρεοκοπία.

• Ισχυρές ομάδες επιρροής στην Ελλάδα σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα θέτουν το εκβιαστικό δίλημμα: ή διατηρείτε άθικτα όλα τα δεδομένα και τις συνήθειες της εποχής της «φούσκας» των δανεικών και του χρέους-τέρας Φρανκεστάιν σε βάρος των κορόιδων ή ρισκάρουμε να προκαλέσουμε χάος και την άμεση χρεοκοπία της χώρας. Ενώ ύποπτα κυκλώματα συμφερόντων που μέσα στο χάος θέλουν να αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους ή επιδιώκουν να αγοράσουν φθηνά την Ελλάδα της δραχμής, με τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό αστόχαστα πριμοδοτούν τη χρεοκοπία της χώρας.

• Ο ηγετικός πυρήνας της κυβέρνησης που αγνόησε με επιδεικτική αλαζονεία όλες τις έγκαιρες προειδοποιήσεις κινδύνου και ξόδεψε πολύτιμο κεφάλαιο εμπιστοσύνης καθώς και η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης της οποίας η κυβέρνηση οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και τώρα τυχοδιωκτικά νοιάζεται μόνο να κάνει «ταμείο» εν μέσω χρεοκοπίας, αντί να πάρουν από κοινού μια ύστατη καταλυτική αξιόπιστη πρωτοβουλία για τη σωτηρία της χώρας, συνεχίζουν τα γνωστά προσχηματικά και μεταθέτουν το βάρος της ευθύνης των εξελίξεων αποκλειστικά στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ: ή υιοθετείτε άκριτα το εκάστοτε τσαπατσούλικο σχέδιο δίχως κανένα λόγο στην ακολουθούμενη διαπραγματευτική τακτική ή στις συνθήκες της ασταθούς ισορροπίας εντός και κυρίως εκτός της χώρας χρεώνεστε κάθε «στραβή», με ή χωρίς εκλογές, που μπορεί να ενεργοποιήσει την αλυσιδωτή αντίδραση της χρεοκοπίας με καταστροφικές συνέπειες για το βιοτικό επίπεδο του λαού μας, τη γεωπολιτική θέση της χώρας και την αναπόφευκτη βαλκανιοποίηση της.

Πλατείες: τελευταία ευκαιρία ή τελική πράξη του δράματος;

Η αναμενόμενη, απρόβλεπτη για άλλους, απότομη ανάδυση του λαϊκού παράγοντα που κατακλύζει τις πλατείες, πέρα και πάνω από τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, δίνει μια τελική ευκαιρία για τη μεταβολή του πολιτικού σκηνικού και αντικειμενικά θέτει το κλασσικό ερώτημα της Σφίγγας της Ιστορίας: υπάρχει μέσα σε αυτή τη σύγχυση και τον πανικό «κάποιος» - μια κυβέρνηση ευρείας εμπιστοσύνης – που να πει όλη την αλήθεια στο λαό; Να τον πείσει ότι στο κακό που μας «βρήκε» υπάρχει ένα πολύ χειρότερο κακό που μπορούμε να το αποφύγουμε όλοι μαζί και πως είναι προτιμότερο με αναλογικότητα και δικαιοσύνη να θυσιάσουμε τώρα κάτι για να μη χάσουμε αύριο τα πολλαπλάσια; Να εμπεδώσει την ασφάλεια στους καταθέτες και τους επενδυτές; Να επαναδιαπραγματευθεί σε κοινή θέα μερικά οριακά αλλά πολύτιμα για την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας σημεία της δανειακής συμφωνίας; Να εξασφαλίσει το νέο δάνειο ώστε να αγοράσουμε χρόνο μέχρι να γίνει εφικτός ο οριστικός πολιτικός διακανονισμός του χρέους, η συγκέντρωση και ο αναπρογραμματισμός του υπό την ομπρέλα του νέου «Ταμείου Διάσωσης» με παράλληλη έκδοση εγγυητικού ευρωομολόγου και συνεπώς η πολιτική αναδιάρθρωση του χρέους να σημάνει ταυτόχρονα ένα μεγάλο βήμα στην ίδια την πολιτική αναδιάρθρωση της ευρωζώνης. Υπάρχει; Ένα χρηματοπιστωτικό στοίχημα μπορούμε να το μεταστρέψουμε σε μεγάλο πολιτικό στοίχημα.

Η Ελλάδα θα μείνει τουλάχιστον μια πενταετία ακόμα εκτός των αγορών και συνεπώς πρέπει να δείξει αντοχή και καρτερία στο παιχνίδι της αναβολής και της αναμονής που υιοθέτησε η προβληματική ηγεσία της Ευρωζώνης. Δεν πρέπει, σε αυτό το παιχνίδι, να «σπάσουμε» πρώτοι από αυτοκαταστροφική ανυπομονησία. Η Ελλάδα, εφόσον είναι συνεπής με τις εύλογες υποχρεώσεις της, δεν είναι γυμνή από διαπραγματευτικά μέσα. Συνδέεται με δόγμα της αμοιβαίας «πυρηνικής» καταστροφής με την ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Αν την εγκαταλείψουν αβοήθητη, το χρέος της είναι πιο πολύ μεγάλο και η ενδεχόμενη χρεοκοπία της μπορεί να πυροδοτήσει τη «δεύτερη μεγάλη βουτιά» στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία. Αυτός ο υπονοούμενος «εκβιασμός» πρέπει να αιωρείται πάνω από τα διαπραγματευτικά τραπέζια.

Το σενάριο που ίσως φαίνεται να έχει καταλήξει η ηγετική ομάδα της κυβέρνησης «πρώτα ψήφιση του Μνημονίου ΙΙ και μετά πολιτικές πρωτοβουλίες» δεν είναι πλέον βιώσιμο. Εδώ και τώρα πρέπει να αναληφθεί καταλυτική πρωτοβουλία και να αφαιρεθούν τα γελοία προσχήματα του Σαμαρά για πέντε μονάδες διαφορά στους φορολογικούς συντελεστές, που μέσα στην κατάσταση της γενικής αβεβαιότητας έχουν ασήμαντη έως μηδενική πρακτική σημασία για την ανάπτυξη, και να αντικατασταθούν οι δεκάδες φορολογικοί νόμοι με ένα σύντομο νόμο το πολύ 20 σελίδων με δέσμευση εφαρμογής του τουλάχιστον για μια δεκαετία. Επιτέλους οι πολιτικές ηγεσίες κάντε κάτι τολμηρό που να ξεπερνά τις πολιτικές πρακτικές των τελευταίων δεκαετιών. Διαφορετικά πάρτε το ρίσκο, εν μέσω κρίσιμων διαπραγματεύσεων στην Ευρωζώνη, ρευστοποίησης και αμορφίας των πολιτικών συσχετισμών, να οδηγήσετε άμεσα τη χώρα σε εκλογές με πραγματικές κι όχι μυθιστορηματικές προγραμματικές ατζέντες για τη σωτηρία και την επανεκκίνηση της χώρας.

Σύντομα θα γνωρίζουμε αν οι πλατείες της Ελλάδας που τις χαιρετίζουμε ολόψυχα θα είναι η μαγιά για μια ριζική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού ή απλώς προαναγγέλλουν την τελική πράξη του δράματος μέσα από μια χαρούμενη διονυσιακή γιορτή αυτοκαταστροφής και συλλογικής αυτοκτονίας. Οι πλατείες γέμιζαν και το 1909-10 της εθνικής αναγέννησης αλλά γνώρισαν την κορύφωση του παραληρηματικού ενθουσιασμού τους και λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή. Αυτή η τραγωδία έχει παιχτεί κάμποσες φορές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.

Τελευταία ενημέρωση: Δευτέρα, 6 Ιουνίου 2011, 15:07

Πέμπτη, Ιουνίου 02, 2011

Απίστευτο! Πούλησε το νεφρό του για να αγοράσει το iPad 2!

Η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας… και αν αναλογιστούμε την τελευταία απίστευτη είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου, ίσως κάποιες φορές να εγκυμονεί κινδύνους!

Ένας 17χρονος λοιπόν Κινέζος σπουδαστής πούλησε το νεφρό του για να μπορέσει να αγοράσει το iPad 2.
Η επιθυμία του για κάτι τέτοιο ήταν μεγάλη, με αποτέλεσμα να έρθει σε επαφή μέσω διαδικτύου με εμπόρους ανθρωπίνων οργάνων, οι οποίοι τον καθοδήγησαν στο πως να κάνει πραγματικότητα το... όνειρό του.

Έτσι συμφώνησε να πουλήσει το νεφρό του έναντι του ποσού των 20.000 γουάν (περίπου 2.300 ευρώ). Οι διαδικασίες προχώρησαν γρήγορα και η επέμβασή αφαίρεσης έγινε στην πόλη Σενζού στις 28 Απριλίου, χωρίς κανείς από την οικογένεια του 17χρονου να πάρει είδηση τι επρόκειτο να κάνει ο νεαρός. Η επέμβαση στέφθηκε από επιτυχία και ο νεαρός πήρε τα χρήματα.

Ωστόσο, αμέσως έπειτα από την έξοδό του από την κλινική, ο 17χρονος δεν απέκτησε τελικά το το iPad 2 που ήταν και η αφορμή για να πουλήσει το νεφρό του, αλλά πήγε και αγόρασε ένα laptop κι ένα iPhone 4. Τα νέα αποκτήματα παραξένεψαν τη μητέρα του, η οποία και τον ρώτησε που βρήκε τα χρήματα γι' αυτά.

Όπως προκύπτει από τις εφημερίδες Global Times και Shanghai News, ο ανήλικος της δήλωσε τελικά την ιστορία.

Το αποτέλεσμα ήταν η μητέρα του, αφού ξεπέρασε το σοκ, να καταφύγει στις αρχές της περιοχής για να καταγγείλει την υπόθεση...

Τελευταία ενημέρωση: Παρασκευή, 3 Ιουνίου 2011, 05:58

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=323375&cid=5

Τετάρτη, Ιουνίου 01, 2011

Δήλωση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου!-Οι καλλιτέχνες στο πλάι του εξεγερμένου λαού


Σε προσωπική επικοινωνία που είχα με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου μου έκανε την παρακάτω δήλωση και μου δήλωσε την επιθυμία του να προωθηθεί μεσα από τα εναλλακτικά δίκτυα ενημέρωσης.
Η δήλωση του έχει να κάνει -με τι άλλο- με τον καθημερινό ξεσηκωμό στις πλατείες όλων όσων υποφέρουν από τα βάρβαρα μέτρα, το μνημόνιο και την απαξίωση της ζωής μας.

Η δήλωση του Βασίλη είναι η παρακάτω:

"Έχει αποδειχθεί ιστορικά και έχει ειπωθεί με πολύ απλό τρόπο στο γνωστό σύνθημα, πως "Λαός ενωμένος-ποτέ νικημένος".Χαιρετίζω και τάσσομαι έμπρακτα υπέρ των συγκεντρώσεων των εξεγερμένων πλέον πολιτών στις πλατείες.
Εκείνο που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού είναι η ενότητα και η σύμπραξη όλων των διαφορετικών απόψεων που έχουν έτσι κι αλλιώς κάτι θετικό να προσφέρουν και το έχουν αποδείξει με την αυτοδιάθεσή τους και τον καθημερινό τους αγώνα.
Όπως έκανα πάντα,έτσι και τώρα,είμαι έτοιμος να συμπορευθώ μαζί σας στις ανάγκες αυτού του ενωμένου κινήματος και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος.
Είμαι και θα είμαι καθημερινά στο πλάι σας, στην Πλατεία, φωνάζοντας στους "νόμιμους" και επίσημους τοκογλύφους-νταβατζήδες: "Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη".
Βασίλης Παπακωνσταντίνου.

http://giorgossarris.blogspot.com/2011/06/blog-post_7081.html

ΦΙΛΟΙ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΓΗ