Υπάρχουν αυτοί οι αγώνες που δίνουν όχι ψυχαγωγία αλλά μαθήματα ζωής. Σε αυτούς τους αγώνες το είναι σου γεμίζει από συγκίνηση,υπερηφάνεια αλλά και σκέψεις, πολλές σκέψεις που μόνο καλό μπορούν να σου αποδώσουν, να σου αλλάξουν ακόμα και την ζωή γιατί σε αυτούς τους αγώνες νοιώθεις, αισθάνεσαι, συνειδητοποιείς.
Στις 20 - 21 Μαρτίου 2010 είχα την μεγάλη χαρά να συμμετάσχω ως χειριστής του ηλεκτρονικού συστήματος καταγραφής των χρόνων των κολυμβητών που έλαβαν μέρος στο 5ο ανοικτό πρωτάθλημα κολύμβησης ΑΜΕΑ που διεξήχθη στο Ποσειδώνιο της Θεσσαλονίκης.
Μπορεί με τον όρο κολυμβητές ΑΜΕΑ να εννοούμε τους κολυμβητές με διαφόρων ειδών σωματικές αναπηρίες όμως με αυτό το ακρωνύμιο δεν μιλάμε για την ψυχή των αθλητών. Αν θα μιλούσαμε θα έπρεπε κατά την γνώμη μου να χρησιμοποιήσουμε μαζί τον τον όρο ΑΜΕΑ ΑΜΕΨ (Ατομα ΜΕ Ψυχή.... με μεγάλη ψυχή).
Ακούστε γιατί το λέω αυτό. Αν και δεν είμαι ούτε υπήρξα αθλητής του χώρου, εδώ και 12 χρόνια λόγω μιας προσωπικής γνωριμίας από τον στρατό με τον παλιό πρωταθλητή και σημερινό προπονητή του ΙΟΘ στην τεχνική κολύμβηση Δημήτρη Τσίκλη (αν κάνω κάποιο λάθος συγχωρήστε με αλλά είπαμε δεν είμαι του αθλήματος) βρέθηκα και συνεχίζω στην θέση του χειριστή χρονομέτρων. Έχω λάβει μέρος σε πολλές ημερίδες και πρωταθλήματα κυρίως της τεχνικής κολύμβησης επιπλέον και σε τρία πρωταθλήματα ατόμων με αναπηρίες. Όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι σποραδικές ακυρώσεις και εγκαταλείψεις αγώνα από αθλητές δίχως αναπηρίες. Σε αυτούς τους αγώνες είχαμε πολύ λίγες περιπτώσεις που κάποιος αθλητής ακυρώθηκε από τους κριτές λόγω παράβασης κανονισμών. Ποτέ όμως και το εννοώ ποτέ δεν συνάντησα κάποιον κολυμβητή με αναπηρία που να παρατήσει το αγώνισμα και να πει "δεν μπορώ, δεν αντέχω, δεν θα τα καταφέρω, βγάλτε με έξω από το νερό".
Είναι συγκλονιστικό και σε δονεί σύγκορμο όταν εμπρός στα μάτια σου βλέπεις όλο το κοινό να χειροκροτεί ρυθμικά, να επευφημεί τέτοιους αθλητές που με ψυχή, κουράγιο, θέληση, με πόνο και κραυγές αγωνίζονται με τα τεράστια ψυχικά αποθέματα τους ακόμα και εκατοστό - εκατοστό να τερματίσουν μια διαδρομή που στα μάτια μας θα φάνταζε μια άνιση κούρσα για λίγους, κάτι σαν το πέρασμα της Μάγχης.
Για αυτό είμαι πολύ χαρούμενος και συγκινημένος που μου δόθηκε τρεις φορές η ευκαιρία να γνωρίσω αυτά τα παιδιά με την μεγάλη ψυχή όχι μόνο από Ελλάδα αλλά και από άλλες χώρες, όπως αυτήν την φορά την Μαλαισία που είχαμε την χαρά να υποδεχθούμε στο Ποσειδώνιο κολυμβητήριο ένα κλιμάκιο της. Έπειτα πως να νοιώθει ένας άνθρωπος. Μόνο πλούσιος ψυχικά, αυτό είναι και το σχόλιο μου για την μιζέρια της οικονομικής κρίσης που επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας
Θέλω να ευχαριστήσω από την καρδιά μου τα κορίτσια της Εθνικής Αθλητικής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες την Σοφία και την Φιλιώ που με την ευγένεια και τον επαγγελματισμό τους ολοκλήρωσαν άψογα την γραμματειακή υποστήριξη των αγώνων και έκαναν φυσικά εύκολη και την δική μου δουλειά. Επίσης και τον Σπύρο που έκανε μερικά χιλιόμετρα δίπλα στην πισίνα για να παρακολουθεί τους αθλητές μας που είχα την τύχη να καταγράψω 2 παγκόσμια και αρκετά πανελλήνια ρεκόρ τους.
Πιο κάτω παραθέτω των σύνδεσμο της Εθνικής Αθλητικής Ομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρίες
http://www.eaom-amea.gr/index.php?lang=gr
και μερικές φωτογραφίες από το κινητό μου για να νιώστε έστω και έτσι λίγο από αυτά που έζησα αυτό το όμορφο Σαββατοκύριακο που μακάρι να γνώριζε ο κόσμος ο οποίος κατά χιλιάδες έπινε τον καφέ του λίγα μέτρα μακριά, τι ευκαρία για μια αξέχαστη εμπειρία ζωής έχανε.
Κλείνοντας θα ήθελα να απευθύνω προς όλους μια έκκληση - παράκληση.
Παρακαλώ σεβαστείτε τους συνανθρώπους μας με αναπηρίες και μην κλείνετε ποτέ μα ποτέ τις ειδικές ράμπες σε πεζοδρόμια και κτίρια με τα αυτοκίνητα σας. Για να κάνετε εύκολη την ζωή σας κάνετε κόλαση των συνανθρώπων μας που κινούνται με αναπηρικό αμαξίδιο ή έχουν προβλήματα κίνησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου