Ανοιχτή συζήτηση για την λογοτεχνία

Η επιθεώρηση πολιτισμού Ένεκεν και οι Εκδόσεις/Περιοδικό Γραμμάτων & Τεχνών Βακχικόν (www.vakxikon.gr) σας προσκαλούν στην ανοιχτή συζήτηση


Τρεις συγγραφείς της νέας γενιάς συζητούν
για τη λογοτεχνία σήμερα
Γιώργος Αλισάνογλου
Ιορδάνης Κουμασίδης
Νίκη Χαλκιαδάκη

Συντονίζει η δημοσιογράφος Παυλίνα Εξαδακτύλου

Σάββατο, 9 Απρίλη στις 8.30 μ.μ. στην Ετεροτοπία
(Ίωνος Δραγούμη και Πτολεμαίων 42, 2ος όροφος)

Θα ακολουθήσει live με τους Εν Κατακλείδι

Αλέξης Ζορμπάς και Ζόμπις

Αν και έναν χρόνο πριν νομίζω ότι είναι ενδιαφέρον και σας το παραθέτω.

Αλέξης Ζορμπάς και Ζόμπις
Tuesday, April 27, 2010 @ 09:28 AM
posted by Περιοδικό Bookmarks

από τον Γιάννη Πλιώτα

Στην Αγγλία μάλλον είναι δύσκολο για κάποιον συγγραφέα να εκδοθεί, ακόμα κι αν έχει γράψει ένα λογοτεχνικό αριστούργημα. Μια κλασική περίπτωση που το αποδεικνύει είναι το προ τριετίας πείραμα του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Λάσμαν, ο οποίος υπόβαλε προς έκδοση σε δεκαοχτώ εκδοτικούς οίκους και ατζέντηδες, βιβλία της Τζέιν Όστεν. Όπως δεν άργησε να διαπιστώσει, τα μυθιστορήματά της Όστεν παρότι έχουν πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα σ’ όλο τον κόσμο και έχουν μεταφερθεί με επιτυχία στον κινηματογράφο, σήμερα δεν θα έβρισκαν εκδότη.
Ο Λάσμαν δακτυλογράφησε και έστειλε τα αρχικά κεφάλαια από το «Αβαείο του Νορθάνγκερ» και την «Πειθώ», αλλάζοντας μόνο τοπωνύμια και ονόματα προσώπων. Οι απορριπτικές απαντήσεις έπεσαν σαν βροχή. Ο οίκος «Μπλούμσμπερι» του Χάρι Πότερ επισήμαινε ότι «παρ’ ότι διαβάσαμε τη δουλειά σας με ενδιαφέρον, δεν ταιριάζει στον κατάλογό μας», ενώ και οι ατζέντηδες της Ρόουλινγκ τον πληροφόρησαν ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να προωθήσουν το έργο του.
Στη δεύτερη φάση του σχεδίου, ο Λάσμαν αποφάσισε να γίνει θρασύς. Επέλεξε το «Περηφάνια και Προκατάληψη», παράλλαξε ελάχιστα τα ονόματα των ηρώων και το έστειλε με τον τίτλο «Πρώτες εντυπώσεις» («First Impressions» ήταν ο αρχικός τίτλος που είχε δώσει ο Όστεν στο βιβλίο της). Φρόντισε μάλιστα να παραθέσει αυτούσιο τον πιο διάσημο πρόλογο της βρετανικής λογοτεχνίας: «Αποτελεί κοινή πεποίθηση πως όταν ένας άνδρας είναι ελεύθερος κι έχει αξιόλογη περιουσία, χρειάζεται και μία σύζυγο». Καμία έκπληξη. Οι απορριπτικές επιστολές έφτιαξαν και πάλι μια μικρή στοίβα στο γραφείο του Λάσμαν. Πάνω πάνω αυτή από τις εκδόσεις «Πένγκουιν», οι οποίες εκδίδουν στην Αγγλία τα έργα της Όστεν: «Οι “Πρώτες εντυπώσεις” φαίνεται να είναι ένα ενδιαφέρον και πρωτότυπο ανάγνωσμα».
Μόνον ο Αλεξ Μπόουλερ από τον οίκο «Τζόναθαν Κέιπ» αντιλήφθηκε τη λογοκλοπή. Στην απάντησή του έγραψε: «Οι πρώτες εντυπώσεις μου από το βιβλίο σας είναι δυσπιστία, ενόχληση και φυσικά στιγμές γέλιου. Θα σας συμβούλευα να επιστρέψετε στη βιβλιοθήκη το αντίτυπο του «Περηφάνια και Προκατάληψη», που στοιχηματίζω βρίσκεται δίπλα στη γραφομηχανή σας, και να προσπαθήσετε την επόμενη φορά ο πρόλογός σας να διαφοροποιείται κάπως από αυτόν της Όστεν».
Προχωρώντας σε πιο πρόσφατα νέα, το «Περηφάνια και Προκατάληψη» συνεχίζει να είναι δημοφιλές ανάγνωσμα για όλες τις ηλικίες, ακόμα και για όσους αρέσκονται να ξεριζώνουν κεφάλια απέθαντων στις οθόνες των υπολογιστών τους. Πέρσι κυκλοφόρησε με μεγάλη επιτυχία σε Αγγλία και Αμερική το βιβλίο «Pride and Prejudice and Zombies», μια παρωδία στηριγμένη εξ ολοκλήρου στο κείμενο του κλασικού μυθιστορήματος. Ο εικονοκλάστης συγγραφέας Σεθ Γκράχαμ-Σμιθ αποφάσισε να συνδυάσει τη ρομαντική εποχή της Όστεν με στοιχεία από ταινίες τρόμου και φυσικά ζόμπι. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό το απίθανο μυθιστόρημα, που διαβάστηκε πολύ από εφήβους και σύντομα ακολουθήθηκε από το εξίσου προβοκατόρικο «Sense and sensibility and sea monsters». Τα βιβλία αυτά θα τα δούμε μεταφρασμένα και στη χώρα μας, ενώ είναι βέβαιο ότι η ανάμειξη ακραία διαφορετικών λογοτεχνικών υλικών θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Πάντως πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε στο εξωτερικό το prequel των βιβλίων του Σεθ, με τίτλο «Pride and Prejudice and Zombies: Dawn of the Dreadfuls». Οι πιστοί προσέλθετε.

* Όπως καταλαβαίνετε ο τίτλος του editorial αποτελεί μια πρόταση για όποιον θέλει να δοκιμάσει την τύχη του σε αντίστοιχο ελληνικό φόντο.

http://e-bookmarks.gr/wordpress/?cat=4

Ο ΙΑΚΩΒΟΣ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

Ιάκωβος Καμπανέλλης του Στεφάνου (1922) Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Νάξο στις 3 Δεκεμβρίου του 1922. Το 1935 η οικογένειά του έρχεται για μόνιμη εγκατάσταση στην Νίκαια. Στη κατοχή αναμείχθηκε στην αντίσταση αλλά όταν συνελήφθη από τους Γερμανούς (1943) οδηγήθηκε και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τις 5 Μαΐου 1945 οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Όταν γυρίζει στην Ελλάδα, οι παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, το χειμώνα του 1945-46, τον συναρπάζουν... «εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου». Αν και δεν ολοκλήρωσε γυμνασιακή μόρφωση έδειξε ιδιαίτερη αφοσίωση στο γράψιμο. Τον Καμπανέλλη ανακάλυψε ο Αδαμάντιος Λεμός. Το πρώτο θεατρικό έργο του ήταν "ο Χορός πάνω στα στάχυα" που παρουσιάστηκε τη θερινή θεατρική περίοδο 1950 από το θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας.

Παντρεύτηκε την ηθοποιό Τάνια Σαββοπούλου.

Από τα θεατρικά του έργα τα πλέον γνωστά είναι "Έβδομη μέρα της δημιουργίας", "Η Αυλή των θαυμάτων", "Ηλικία της νύχτας", "Παραμύθι χωρίς όνομα", "Γειτονιά των Αγγέλων", "Βίβα Ασπασία", "Οδυσσέα γύρισε σπίτι", "Αποικία των τιμωρημένων", "Το μεγάλο μας τσίρκο", "Ο εχθρός λαός" και "Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα".


Απόσπασμα από το έργο του «Μάουτχάουζεν»:

Μια πολιτεία με θανατηφόρα σύνορα…

…Ταξιδεύουμε από τα χαράματα μέσα σε φορτηγά βαγόνια. Είναι θεοσκότεινα. Οι πιο πολλοί έχουμε κιόλας περάσει σαράντα μέρες στην απομόνωση και τέσσερις μήνες σ’ ένα μικρό στρατόπεδο κοντά στο Ζίμερινγκ. Ήταν κι ένας Εβραίος εκεί. Οι Ες-Ες σχηματίζανε έναν ανοιχτό κύκλο γύρω του και φωνάζανε: «Μπάλα». Ο Εβραίος άρχιζε να τρέμει απ’ τον έναν στον άλλο κι αυτοί τον κλοτσούσαν στα πόδια, στην κοιλιά, στα πλευρά, στο κεφάλι. Το ποδόσφαιρο σταματούσε όταν η «μπάλα» έμενε ασάλευτη πάνω σε λάσπη από χώμα και αίμα.

Όταν βαρέθηκαν να παίζουν κάθε μέρα το ίδιο παιχνίδι, τον πνίξανε σ’ ένα ρέμα που κυλούσαν μέσα οι οχετοί.

Το τραίνο που μας πάει σταματά σε πολλούς σταθμούς. Τα άλλα βαγόνια είναι κανονικά. Απ’ το ίδιο τραίνο ταξιδιώτες κατεβαίνουν. Άλλοι ανεβαίνουν. Σωπαίνουμε και κολλάμε τα αυτιά στα τοιχώματα. Ακούμε τέτοιες κουβέντες:

Μια γυναίκα: Να πεις στην Έλγκα να μη στεναχωριέται για την ομπρέλα…

Ένας άντρας: Πήρα τα ρέστα μου απ’ το μπαρ; Α, ναι εδώ είναι!

Άλλος άντρας: Έχετε άλλα πράγματα;

Άλλος άντρας: Εγώ κύριέ μου! Το όνομά μου είναι Γκάντερτ… Καλό σας ταξίδι…

Άλλη γυναίκα: Χέλμουτ, μη με γελάσεις…

Άντρας: Κουταμάρες, την Κυριακή θα μια πίσω…

Ακούμε τα παραγγέλματα και τη σφυρίχτρα του κάθε σταθμάρχη, αλλά ούτε που είμαστε καταλαβαίνουμε, ούτε που πάμε. Σταματάμε πάλι.

Ξεκλειδώνουν τις συρτές πόρτες και τις ανοίγουν. Είναι μέρα ακόμα. Ο ήλιος πέφτει καταπρόσωπο και μας στραβώνει. Όμως καλύτερα έτσι. Ο σταθμός είναι μικρός, επαρχιακός, με δέντρα, μπλοκαρισμένος από Ες-Ες. Ο αξιωματικός τους παρακαλεί τους ταξιδιώτες που κατεβαίνουν να περάσουν γρήγορα. Παρακαλεί κι αυτούς που είναι να μπουν στο τραίνο να περιμένουν λίγο.

Η παραλαβή μας από τους Ες-Ες του Μαουτχάουζεν γίνεται ονομαστικά. Ταυτόχρονα μπαίνουμε στη γραμμή πέντε-πέντε. Οι ταξιδιώτες που είναι στην πλατφόρμα και στα βαγόνια δεν μας πολυπροσέχουν. Ούτε οι σιδηροδρομικοί. Ένας μάλιστα ελεγκτής έχει καθίσει στη σκάλα, ανοίγει το «τέρμος» και πίνει καφέ. Αυτά μας φαίνονται σαν «καλά σημάδια». Η ελπίδα πιάνει να ριζώνει. Τη βοηθά κι ο απογευματινός ήλιος κι ένα τεράστιο γελαστό πρόσωπο σε μια διαφήμιση μπύρας που μας κλείνει πονηρά το μάτι. Ο διπλανός μου ψιθυρίζει «φαίνεται πως θα δουλέψουμε στο χωριό». Άλλος λέει «το πολύ-πολύ στα χωράφια». Κι ύστερα άλλος «οι Γάλλοι αιχμάλωτοι που δουλεύουνε στα χωράφια περνάνε καλά. Πολλοί το σκάνε».

Παίρνουμε το δρόμο του χωριού. Δεξιά κι αριστερά σπίτια. Λοξοκοιτούμε στα παράθυρα και βλέπουμε τα έπιπλα που είναι μέσα. «Καλά σημάδια».

Ένας άντρας ανεβασμένος σε μια καρέκλα βάφει τα παραθυρόφυλλα. Μια γυναίκα ακουμπά στο παράθυρο. Μαθήτριες περνάνε με ποδήλατα. Σταματούν. Τις ακούμε που κάτι λένε στα πεταχτά με τους Ες-Ες. Κάτι «για το έργο που ‘χει απόψε ο κινηματογράφος». Εμείς δεν μπορούμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, όμως συνεννοούμαστε κι έτσι… «Καλά σημάδια, καλά σημάδια».

Ο δρόμος περνά ανάμεσα σε μαγαζιά. Γυναίκες και άντρες κάνουν τα ψώνια τους. Οι πιο πολλοί χαιρετιούνται με τους Ες-Ες. Από ένα κουρείο βγαίνει κάποιος με τη σαπουνάδα στα μούτρα και λέει στον Ες-Ες αξιωματικό που υπόγραφε την παραλαβή μας: «Να μην ξεχάσεις ώρα εννέα απόψε, σπίτι, μαζί με την Άννυ. Σύμφωνοι;»

«Θα ναι παντρεμένος, σκεφτόμαστε όλοι. Άννυ θα ναι η γυναίκα του. Μπορεί να χει και παιδιά. Καλά σημάδια».

Φτάνουμε σε μια πλατεία. Αριστερά κυλά ο θόλος ο Δούναβης. Σ’ ένα στύλο είναι ένα πανό από λαμαρίνα: Ένα κεφάλι με κράνος φράζει το στόμα με το δάχτυλο κι από κάτω γράφει: «Μάθε να σιωπάς χωρίς να σπας».

Μόλις περνάμε την πλατεία ο αξιωματικός φωνάζει «αλτ». Ένα κουβάρι μαλλί κυλάει ανάμεσα στα πόδια της πεντάδας που είναι μπροστά μου. Ο Ες-Ες σηκώνει το πόδι του και κοπανά πολλές φορές με το τακούνι της μπότας τα δάχτυλα αυτών που πάτησαν το κουβάρι. Το σηκώνει και τυλίγοντάς το πλησιάζει στην πόρτα ενός φούρνου και το δίνει σε μια γυναίκα που στέκει εκεί.

«Εμπρός… μαρς». Τα σπίτια σιγά-σιγά- αραιώνουν, μπαίνουμε σ’ ένα πλατύ χωματόδρομο ανάμεσα στα χτήματα. Ο ήλιος έχει κατέβει, κάνει ψύχρα. Κάπου-κάπου βόδια μουκανίζουν. Αρχίζει η ερημιά. Δε βλέπουμε πια σπίτια. Ούτε ακούμε μουκανίσματα. Σ’ άλλο στύλο, άλλο πανό από λαμαρίνα:

«Μην προχωράτε πέρα απ’ αυτό το σημείο. Οι παραβάται συλλαμβάνονται. Εις περίπτωσιν αποπείρας διαφυγής, εκτελούνται επί τόπου».

Λίγο πιο πέρα ένας εσταυρωμένος απ’ αυτούς που φυλάνε τα σταυροδρόμια στη Γερμανία. Δίπλα, μια δεκαριά μπιτόνια για γάλα.

«Αλτ!…» Δεξιά κι αριστερά φυλάκια. Στη μέση μπάρα για τα τροχοφόρα. Πάνω η επιγραφή:

Ες-Ες. Στρατόπεδο συγκεντρώσεως Μαουτχάουζεν.

Απ’ τα πλευρά κάθε φυλάκιου φράχτης από πυκνή σειρά συρματοπλέγματα. Ψηλός ως τρία μέτρα, φεύγει και χάνεται μέσα στο δάσος και στη νύχτα που έχει πια έρθει.

Δεν έχουμε πια ψευδαισθήσεις. Στο βάθος βλέπουμε το «Μαουτχάουζεν» καθισμένο σαν κάστρο στην κορφή του λόφου. Μια μακριά σειρά ηλεκτρικοί γλόμποι δείχνουν το δρόμο. Όσο πλησιάζουμε, οι λεπτομέρειες φανερώνονται. Ψηλό πέτρινο τείχος. Συρματόπλεγμα στη ράχη με ηλεκτρικούς μονωτήρες. Ψηλοί πέτρινοι πύργοι με πολυβόλα. Το σήμα «νεκροκεφαλή» στην κορφή της στέγης. Μια καμινάδα που βγάζει φωτιά. Τιναχτή φωτιά έτσι όπως στα διυλιστήρια πετρελαίου.

Ο αέρας μυρίζει καμένο κρέας… προσέχουμε πως το χαλίκι του δρόμου είναι ανάμιχτο με αποκαΐδια. Ανάμεσά τους βλέπουμε κομμάτια κόκαλα. Κανείς δε μιλά… Ποιος τολμά να πει: «Έχεις ακούσει πως απ’ τους αθρώπους βγάζουν σαπούνι κι άλλα χημικά προϊόντα;»

Έχουμε φτάσει στον περιφερειακό δρόμο. Δεξιά μας παράγκες με βεράντες και πρασιές. Ες-Ες στρατιώτες κάθονται στα πεζούλια.

Αριστερά ένα γήπεδο ποδοσφαίρου χαραγμένο με άσπρες γραμμές. Δίπλα μια σειρά παράγκες φραγμένες με συρματόπλεγμα. Πάλι ηλεκτρικοί μονωτήρες. Επιγραφή: Νοσοκομείον.

Ανηφορίζουμε προς την κεντρική πύλη. Ο δρόμος εδώ είναι γεμάτος πινακίδες:

Ταχυδρομείον.

Λέσχη αξιωματικών.

Εστιατόριον.

Οδοντιατρείον.

Ιατρείον.

Διεύθυνσις Υποχρεωτικής Εργασίας.

Πολιτική διεύθυνσις.

Κομμαντατούρ.

Η πύλη ανοίγει. Είναι δίφυλλη. Ως τρία μέτρα το κάθε φύλλο. Από πίσω δύο πύργοι με πολυβόλα. Στο κεφάλι της πύλης μια ειδοποίηση:

«Εσείς που μπαίνετε αφήστε έξω κάθε ελπίδα».

Έκκληση Βοήθειας για τη Ζωή

Η ηθοποιός, Κάτια Δανδουλάκη, φιλοξενήθηκε σήμερα στην εκπομπή ''Αξίζει να το ζεις'', όπου και μίλησε για την ζωή της μέχρι σήμερα, σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο. Έκανε όμως και μια έκκληση στον κόσμο μέσα από την εκπομπή της Τατιάνας να βοηθήσουν να σωθεί η ζωή της 25χρονης Ζωής!

Αφορμή στάθηκε το σημαντικό πρόβλημα υγείας της 25χρονης Ζωής, που θέλει να παλέψει για τη ζωή της και να τα καταφέρει. Το εμπόδιο όμως, σ' αυτήν της την προσπάθεια είναι οικονομικό...

Η 25χρονη Ζωή είναι μια φοιτήτρια, που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται στην Οξφόρδη για λόγους υγείας. Η Κάτια Δανδουλάκη την έχει γνωρίσει, την έχει συμπαθήσει κι επιθυμούσε να την βοηθήσει ο κόσμος. Στα 20 της χρόνια της παρουσιάστηκε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Σήμερα είναι 25 χρονών και πάσχει από ένα σπάνιο αυτοάνοσο νόσημα (αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο) . Εμφανίστηκε ως λύκος πολυσυστηματικός ,χτύπησε την καρδιά της (περικαρδίτιδα, νεφρά, αιματουρία) και τέλος δημιουργήθηκαν θρόμβοι σε όλο της το σώμα. Σύμφωνα με ειδικό ερευνητή του εξωτερικού πρόκειται για ανοσοανεπάρκεια . Μάλιστα το κορίτσι υποβλήθηκε σε κλινική δοκιμή (πειραματόζωο) και διαπιστώθηκε πως ο οργανισμός της αντέδρασε πολύ καλά στην αγωγή του συγκεκριμένου ερευνητή. Ο ερευνητής της έκανε έγχυση προϊόντος αίματος . Ωστόσο, το κόστος είναι δυσβάσταχτο για την ίδια και τη μητέρα της, που είναι μαζί της στο εξωτερικό και τη στηρίζει. Χρειάζονται πολλά χρήματα - πάνω από 50.000 ευρώ - για να μπει σε κλινική και να κάνει εξετάσεις.



Όποιος επιθυμεί να βοηθήσει, θα επικοινωνεί με την εκπομπή της Τατιάνας
στα τηλέφωνα: 2111891970 και 71Δεν δημοσιεύουμε τον αριθμό του
λογαριασμού μετά από παράκληση της μητέρας της Ζωής γιατί υπάρχει
κίνδυνος να μπλοκάρει η τράπεζα το λογαριασμό και να πάει άδικα όλη η
προσπάθεια όπως είχε γίνει στο παρελθόν με τον μικρό Βασιλέλη στη Λέσβο
όπου είχε συγκεντρωθεί ένα μεγάλο ποσό που ποτέ δεν δόθηκε στην
οικογένεια.

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά η Κάτια Δανδουλάκη,
είναι καλό να έχουμε περίσσευμα στην αγάπη, να ξεχειλίζει η ψυχή μας από
αγάπη, ώστε να δίνουμε και στους γύρω μας που την χρειάζονται. ''Είναι
κρίμα να έχουμε υστέρημα σε αυτή'' συμπλήρωσε.

Στην εκπομπή και
την έκκληση για βοήθεια, συμμετέχει και ο Πέτρος Φιλιππίδης, που
παρενέβει στην εκπομπή και είπε: ''Είναι μια πολύ ιδιαίτερη και ειδική
περίπτωση ενός πολύ νέου κοριτσιού και δυστυχώς, για ακόμα μία φορά, δεν
υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα. Κάθε άνθρωπος είναι πολύτιμος, αλλά
τώρα μιλάμε για μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, ένα εξαιρετικό κορίτσι, το
οποίο βρήκε αυτή η ασθένεια. Πρόκειται για ένα αυτοάνοσο νόσημα και η
ίδια δεν φέρει καμία ευθύνη γι' αυτό που της συνέβη. Όλοι εμείς, με
πρώτη την Κάτια Δανδουλάκη, προσπαθούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό, να
βρούμε τα χρήματα. Ήδη κάνουμε έναν εσωτερικό έρανο από τους κοντινούς
μας θιάσους, ο δικός μου, της Κάτιας, του Παύλου Χαϊκάλη, του Σταμάτη
Φασουλή. Αυτό που κάνετε σαν εκπομπή, νομίζω, ότι είναι Άγιο. Η
οικογένεια απευθύνθηκε σε οικογένειες με μεγάλη οικονομική άνεση και δεν
υπήρξε ανταπόκριση. Εμείς λοιπόν, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι,
θέλουμε να το ανατρέψουμε αυτό. Για καλό σκοπό είναι κι ελπίζω να έχουμε
αποτέλεσμα''.

Στη συζήτηση επενέβει και ο Παύλος ΧαΪκάλης, που
ανέφερε: ''Μ' έχει ενημερώσει ο Πέτρος για την ιστορία της Ζωής, εγώ δεν
την ξέρω προσωπικά όπως ο ίδιος και η Κάτια, αλλά κάνουμε μια
προσπάθεια, ώστε αυτό το κορίτσι να ξαναβρεί πάλι τον δρόμο του. Το
αξίζει, το χρειάζεται και πρέπει να σταθούμε όλοι δίπλα της''.

news-piper.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα: http://www.thegreeksenergy.com/t20086-topic#ixzz1I3IJHNRb

FACEBOOK
http://www.facebook.com/pages/%CE%88%CE%BA%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%92%CE%BF%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%96%CF%89%CE%AE/135200759885632?ref=nf&sk=wall

Narayanan Krishnan ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ

Krishnan is the only Indian in a list of 10 heroes that CNN has picked worldwide to honour!
If you had not heard of Narayanan Krishnan, as I had not, it is a collective failure. This is one of the most incredible stories of personal commitment.
Narayanan Krishnan, all of 29 years old now, does what he was professionally trained to do as a chef. Feed people. Only Krishnan does not do this in the swanky confines of a 5-star hotel. Every day, he wakes up at 4 am, cooks a simple hot meal and then, along with his team, loads it in a van and travels about 200 km feeding the homeless in Madurai, Tamil Nadu.

Krishnan feeds, almost 400 destitute people every day.

According to CNN, eight years ago, this award-winning chef with a five-star hotel chain was all set to go to Switzerland for a high-profile posting. On a visit to a Madurai temple, he came across a homeless, old man eating his own human waste. That stark sight changed Krishnan's life.



Much to the dismay of his parents, CNN says, Krishnan abandoned his career plans and decided to spend his life and his professional training in looking after those who could not care for themselves. He has provided more than 1.2 million hot meals through his nonprofit organisation Akshaya Trust, and now hopes to extend this to shelter for the homeless too.

Krishnan is the only Indian in a list of 10 heroes that CNN has picked worldwide to honour. One of them will be chosen CNN Hero of the Year, selected by the public through an online poll. If many Indians get together to vote for this inspiring man, he can win by a long mile.

If Krishnan wins he will get $100,000 in addition to the $25,000 that he gets for being shortlisted for the Top 10. Akshaya Trust needs all the monetary support it can get to build on Krishnan's dream. Let's help him get there.




Νίκο ευχαριστώ http://www.facebook.com/profile.php?id=100000197136688

ΤΕΤΡΑΔΥΜΟ ΓΕΛΙΟ. ΦΟΒΕΡΟ!!!

ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ

Τώρα πια ταξιδεύεις μακριά μας, τα τραγούδια αλλά και τα γραπτά σου όμως θα μείνουν για πάντα ανάμεσα μας.

http://www.rasoulis.gr/

http://rasoulis.blogspot.com/

Αντιδραστήρες Fukushima I, II, III & Onagawa

Με λίγα λόγια...

Σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα αυτό που συμβαίνει είναι μια ελεγχόμενη αλυσιδωτή αντίδραση σχάσης πυρήνων Ουρανίου 233, 235 ή Πλουτωνίου 239. Οι συγκεκριμένοι 3 πυρήνες μπορούν να σχαστούν απο νετρόνια οποιασδήποτε ενέργειας. Το αποτέλεσμα της σχάσης είναι ένα τεράστιο ποσό ενέργειας μαζί με 2-3 νετρόνια τα οποία χτυπούν άλλους πυρήνες και παράγουν εκ νέου ενέργεια κ.ο.κ.

Όλη αυτή η ιστορία συμβαίνει μέσα σε υγρό (συνήθως νερό) το οποίο εκτελεί μια πολύ βασική λειτουργία που είναι η απαγωγή θερμοτητας και χρησιμοποίηση της για παραγωγή ατμού (και ηλεκτρικής ενέργειας κατ'επέκταση, μέσα απο διαδικασίες που δεν ειναι του παρόντος)

Πρακτικά φανταστείτε νερό να βράζει εξαιτίας των πυρηνικών αντιδράσεων. Οι ατμοί κινούν τουρμπινες παραγωγής ηλ. ενέργειας. Στη συνέχεια, υπάρχει ο συμπυκνωτής που συμπυκνώνει (ψύχει) τους "χρησιμοποιημένους" ατμούς (εκεί βρίσκεται και το ψυκτικό μέσο) και τους επανεισάγει στον "πυρήνα" του αντιδραστήρα κλείνοντας έτσι τον κύκλο.

Οι αντιδραστήρες Fukushima I, II, III που έχουν το πρόβλημα, είναι τύπου BWR (Βoiling Water Reactors) 2ης γενιάς (BWR-3 & BWR-4) που, χοντρικά, ακολουθούν την παραπάνω διαδικασία. Είναι κατασκευασμένοι απο το 1970 (Ι) ως το 1976 (ΙΙΙ) και παράγουν ισχύ 500-800 ΜW. Οι αντιδραστήρες Onagawa Ι, ΙΙ, ΙΙΙ ένας απο τους οποίους επίσης φέρεται να έχει πρόβλημα, ειναι BWR και νεότεροι όντας κατασκευασμένοι απο το 1984 (Ι) ως το 2002 (ΙΙΙ).

Ακόμα και αν ενας αντιδραστήρας σταματήσει για κάποιο λόγο, η ραδιένεργος διάσπαση του πυρηνικού καυσίμου παράγει αρκετή θερμότητα η οποία θα πρέπει οπωσδήποτε να απαχθεί, δηλαδή να υπάρξει ψύξη.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα LOCA όπως είναι η συντομογραφία του προβλήματος που προκύπτει όταν έχουμε απώλεια ψυκτικού μέσου (Loss Of Coolant Accident). Για αυτό το λόγο υπάρχουν συστήματα εφεδρικής ψύξης ECCS (Emergency Core Cooling System) τα οποία πρέπει να δράσουν άμεσα ώστε να μην υπερθερμανθεί ο πυρήνας και αρχίσει η τήξη του, κάτι το οποίο μπορεί να αποβεί καταστροφικό.

Στην Ιαπωνία όμως, αναφέρεται ότι μπορεί να υπάρχει μερική τήξη του πυρήνα κάτι που κατατάσσει, μέχρι στιγμής, αυτό το ατύχημα στη βαθμίδα 4 της 7-βαθμιας κλίμακας πυρηνικών ατυχημάτων:
( http://en.wikipedia.org/wiki/International_Nuclear_Event_Scale )

Ατυχήματα αυτής της βαθμίδας (4) έχουν ξανασυμβεί το 1980 στη Γαλλία και το 1999 στην Ιαπωνία. Οι δόσεις ακτινοβολίας σε αυτή τη περίπτωση είναι σχετικά μικρές και τα αντίμετρα περιορίζονται στον έλεγχο των τροφίμων. Η δόση που παράγεται σε αυτή τη περίπτωση μπορεί να είναι κρίσιμη για εργαζομένους μέσα στο σταθμό την ώρα του ατυχήματος.

Ανάλογα με τη ποσότητα της ραδιενέργειας που θα ανιχνευτεί στο περιβάλλον, αυτό το ατύχημα μπορεί να ανελιχθεί στη βαθμίδα 5 ή 6. Η 7 είναι για το Τσέρνομπιλ.
Αναρτήθηκε από Αντί-Συμβατικ0ς στις 4:26 μ.μ.

http://antisimvatikos.blogspot.com/2011/03/fukushima-i-ii-iii-onagawa.html

Νεκροί τρεις άστεγοι από το κρύο!

Νεκροί εντοπίστηκαν από εργάτες της υπηρεσίας καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων, τρεις άστεγοι στο Άλσος του Θησείου. Οι σωροί των άτυχων αντρών μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία προκειμένου να διενεργηθεί νεκροψία-νεκροτομή ώστε να διασαφηνιστούν τα ακριβή αίτια του θανάτου τους.


«Η τραγική αυτή εξέλιξη δείχνει με τον πιο έντονο τρόπο βασικές αδυναμίες της κοινωνίας μας και των οργανωμένων θεσμών μας. Το γεγονός ότι συνάνθρωποί μας έχουν φτάσει σήμερα να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, στα πεζοδρόμια, τις πλατείες και τα πάρκα της πόλης μας, είναι θέμα σοβαρότατο το οποίο μας αφορά όλους.


Όταν μάλιστα το κρύο, οι κακουχίες ή η εξάρτηση από ουσίες οδηγούν αυτούς τους ανθρώπους σε έναν παγερό, ανώνυμο θάνατο στο δρόμο, τότε το φαινόμενο λαμβάνει διαστάσεις τραγωδίας», δήλωσε ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης.
Επιπλέον διαβεβαίωσε ότι «οι υπηρεσίες του Δήμου θα εντείνουν τις προσπάθειές τους να προσφέρουν βοήθεια σε όσους δοκιμάζονται από τις κακουχίες και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης».

http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/nekroi-treis-astegoi-apo-to-kryo

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ "Το τσίρκο των ψύλλων"

Παρασκευή, 11 Μαρτίου · 7:30 μ.μ. - 9:30 μ.μ.
Τοποθεσία: Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης, Εθνικής Αμύνης 27 & Αλεξ. Σβώλου

Το βιβλίο του Απόστολου Λυκεσά "Το τσίρκο των ψύλλων", των εκδόσεων Μεταίχμιο, θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη,
Εθνικής Αμύνης 27, την Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011, και ώρα 19:30.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Ηλίας Κουτσούκος, Δημοσιογράφος-Συγγραφέας
Τριαντάφυλλος Η. Κωτόπουλος, Λέκτορας Ελληνικής Λογοτεχνίας του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας
Ελισάβετ Γρηγοριάδου, Φιλόλογος, Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Δημιουργικής Γραφής

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΜΕ ΝΟΗΜΑ

Αποκλειστικό NewsIt: To δημόσιο πληρώνει τα ιδιωτικά σχολεία των παιδιών των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών

- Όλοι οι υπάλληλοι του υπουργείου που υπηρετούν σε εσωτερικό και εξωτερικό παίρνουν επίδομα έως 15.000 ευρώ για να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία
- Έγγραφο ντοκουμέντο αποκαλύπτει το NewsIt για τις ασυλόγιστες σπατάλες
- Δαπάνες από 2.000 έως 15.000 ευρώ για κάθε οικογένεια δαπανά το υπουργείο για σπουδές

Εκατομμύρια ευρώ έχει διαθέσει ο κρατικός προϋπολογισμός (δηλαδή η τσέπη των φορολογουμένων) τα τελευταία 16 χρόνια, για να απολαμβάνουν τη φοίτηση στα ακριβότερα αμερικάνικα, βρετανικά και ιταλικά κολέγια, τα παιδιά των υπαλλήλων του υπουργείου Εξωτερικών.

Αφορμή για την έρευνα του NewsIt ήταν ο εντοπισμός πρόσφατης απόφασης του υπουργείου Εξωτερικών την οποία και παραθέτουμε (ημερομηνία 01/02/2011, Αριθμός Πρωτοκόλλου 902), βάσει της οποίας ο Πληρεξούσιος Υπουργός Α, Κων/νος Μπίτσιος (πρέσβης και πρώην κυβερνητικό στέλεχος της ΝΔ) θα λάβει το ποσό των περίπου 8.800 ευρώ «για σχολικά δίδακτρα του έτους 2010-2011».



Ο κ. Μπίτσιος, ο οποίος σήμερα είναι ο Διευθυντής του ιδιαίτερου γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κάρολου Παπούλια, μας επιβεβαίωσε το γεγονός διευκρινίζοντας πως, βάσει του νόμου που εφαρμόζεται εδώ και πολλά χρόνια, αυτή η οικονομική συνεισφορά δεν αφορά μόνο τον ίδιο, αλλά όλους τους υπαλλήλους του υπουργείου Εξωτερικών.

Το παράδοξο είναι πως, ενώ το συγκεκριμένο κονδύλι διατίθεται για τους υπαλλήλους της κεντρικής υπηρεσίας του υπουργείου, έχει σταματήσει να χορηγείται στους διπλωμάτες που εργάζονται στο εξωτερικό, για τους οποίους ξεκίνησε η καταβολή του στις περιπτώσεις όπου στις χώρες που υπηρετούσαν, δεν υπήρχαν ελληνικά σχολεία και άρα τα παιδιά τους θα έπρεπε να φοιτήσουν σε κάποιο ξενόγλωσσο, ιδιωτικό σχολείο. Την πληροφορία μας επιβεβαίωσε ο πρέσβης ε.τ και βουλευτής του ΛΑΟΣ, Γιώργος Γεωργίου.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία που μας έδωσε το υπουργείο Εξωτερικών, μόνο οι υπάλληλοι της κεντρικής υπηρεσίας ανέρχονται σε 1.173, ενώ τα δίδακτρα που πληρώνει το υπουργείο Εξωτερικών σε ποσοστό τουλάχιστον 50%, κυμαίνονται από 2.500 έως 12.000 ευρώ ανά οικογένεια.

Επομένως, μπορεί κανείς να καταλάβει πόσα «κολεγιόπαιδα» έθρεψε και εξακολουθεί να θρέφει το κράτος, δηλαδή ο λαός, που στερείται πλέον τα πάντα για να πληρώνει τις πολυτέλειες των εχόντων…

Πηγή: http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=66502&catid=3

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=65985&catid=7

http://news.in.gr/world/article/?aid=1231080381

http://www.newsbomb.gr/diethnh/story/polemiko-diaggelma-kantafi

Speech Language Therapists in Greece

Κλικ για μεγέθυνση

http://www.facebook.com/media/set/?set=o.32004140311#!/group.php?gid=32004140311

Δέκα χρόνια μετά το πρώτο Ανθρώπινο Γονιδίωμα, η επανάσταση ακόμα αργεί

Ουάσινγκτον
Μια δεκαετία συμπληρώνεται την Τρίτη 15 Φεβρουαρίου από την ολοκλήρωση της πρώτης ανθρώπινης γενετικής αλληλουχίας. Στα χρόνια που πέρασαν όμως, η ιατρική δεν έχει αλλάξει στην καθημερινή πράξη -κανείς εξάλλου δεν θα έπρεπε να περιμένει κάτι τέτοιο, επισημαίνει ένας από τους επικεφαλής της προσπάθειας. Άλλοι, όμως, δηλώνουν απογοητευμένοι.

«Η γενωμική είναι μια επιστήμη της πληροφορίας, και σήμερα έχουμε πλέον υπερφόρτωση πληροφοριών» σχολιάζει ο Έρικ Γκριν του αμερικανικού Εθνικού Ινστιτούτου Έρευνας Ανθρώπινου Γονιδιώματος, το οποίο έπαιξε ηγετικό ρόλο στην διεθνή, πολυετή προσπάθεια.

«Η ικανότητά μας να παράγουμε αυτή την πληροφορία έχει ξεπεράσει την ικανότητά μας να την αναλύουμε» εξηγεί στο Reuters.

Οι επιστήμονες έχουν μεν συγκεντρώσει πολύτιμα δεδομένα, «αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα θεραπεύσουμε τον κόσμο ή θα αλλάξουμε την κλινική πράξη τα επόμενα δέκα χρόνια» προειδοποιεί.

Δύσκολο παζλ

Τη δεκαετία που πέρασε πολυάριθμες γενετικές μελέτες έχουν δείξει ότι πολλές ασθένειες και διαταραχές -από την παχυσαρκία και το διαβήτη μέχρι την κατάθλιψη και τον καρκίνο- δεν προκαλούνται από μεμονωμένα ελαττωματικά γονίδια.

Αντίθετα, οφείλονται σε περίπλοκες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε δεκάδες γονίδια και το περιβάλλον. Και αυτό σημαίνει ότι η ριζική αντιμετώπιση αυτών των ασθενειών δεν θα είναι εύκολη υπόθεση.

Ο Δρ Γκριν επισημαίνει πάντως ότι έχουν υπάρξει και ορατά οφέλη. Για παράδειγμα, η γενετική εξέταση Oncotype DX, προϊόν της εταιρείας Genomic Health Inc., αναγνωρίζει τους ασθενείς με καρκίνο του μαστού που είναι απίθανο να ωφεληθούν από τη χημειοθεραπεία.

«Αυτά που θα μάθουμε για τον καρκίνο την επόμενη δεκαετία θα αλλάξουν την Ογκολογία» προβλέπει ο ερευνητής.

Αναφέρεται επίσης σε ασθένειες όπως η νόσος του Κρον στο πεπτικό σύστημα, για την οποία έχουν εντοπιστεί δεκάδες γονίδια που δημιουργούν προδιάθεση.

Παρόλα αυτά, «θεμελιώδεις βελτιώσεις στην αποτελεσματικότητα της περίθαλψης δεν μπορούν ρεαλιστικά να αναμένονται για πολλά ακόμα χρόνια» γράφει ο Δρ Γκριν σε αφιέρωμα του περιοδικού Nature. Ανάλογο αφιέρωμα δημοσιεύει και το Science.

Απογοήτευση

Στις 15 Φεβρουαρίου του 2001, οι υπεύθυνοι του Προγράμματος Ανθρώπινου Γονιδιώματος ανακοίνωσαν ότι κατάφεραν να διαβάσει ένα προς ένα τα τρία δισεκατομμύρια γράμματα στο ανθρώπινο DNA -μια τεράστια ακολουθία των βάσεων A, T, C, G.

Όμως, η διεθνής ερευνητική κοινοπραξία του Προγράμματος είχε χάσει την κούρσα για την πρωτιά. Η πρώτη πλήρης αλληλουχία του ανθρώπινου DNA είχε ολοκληρωθεί λίγο νωρίτερα από τη Celera Genomics, την εταιρεία του πρωτοπόρου αλλά αμφιλεγόμενου ερευνητή Κρεγκ Βέντερ.

Σε περσινή του συνέντευξη στην εκπομπή 60 Minutes του CBS, ο Βέντερ δήλωνε «απογοητευμένος» από την πρόοδο που έχει σημειωθεί στο μεσοδιάστημα.

«Νόμιζα ότι θα φτάναμε εκεί [στην επανάσταση] ταχύτερα. Έχω μείνει έκπληκτος από την απουσία ερευνών στο ανθρώπινο γονιδίωμα» παραδέχτηκε ο Βέντερ. Θεωρεί μάλιστα ότι το Πρόγραμμα Ανθρώπινου Γονιδιώματος είχε «υπερεκτιμηθεί» και κόστισε αδίκως «δισεκατομμύρια δολάρια» στους Αμερικανούς φορολογούμενους.

Σε ερώτηση για το πού οφείλεται η καθυστέρηση στην πρόοδο, ο Βέντερ εκτίμησε ότι μέρος του προβλήματος είναι η διάθεση υπερβολικών κονδυλίων στην έρευνα για τη «βιολογία του ζωολογικού κήπου»: την ανάλυση των γονιδιωμάτων πολλών διαφορετικών ζώων, με την ελπίδα ότι η μελέτη τους θα αποκαλύψει στοιχεία για τις ανθρώπινες ασθένειες.

Νέες τεχνολογίες

Οι σημαντικές ανακαλύψεις μπορεί να μην έρχονται με τον ρυθμό που θα θέλαμε, ωστόσο νέα γενετικά εργαλεία έχουν ήδη αρχίσει να επιταχύνουν την έρευνα.

Σημαντικός είναι ο ρόλος των μηχανημάτων που «διαβάζουν» το DNA και δίνουν την τελική αλληλουχία. Εταιρείες όπως οι Illumina, Life Technologies και Roche αναπτύσσουν νέα μοντέλα που ρίχνουν δραστικά το κόστος και αυξάνουν εντυπωσιακά την ταχύτητα.

Αυτό σημαίνει ότι οι ερευνητές θα μπορούν να συγκρίνουν τα γονιδιώματα πολλών διαφορετικών ανθρώπων, αντί να περιορίζονται στη μία και μοναδική αλληλουχία που δημοσιεύτηκε πριν από δέκα χρόνια.

Εκτός όμως από τα νέα μηχανήματα, οι γενετιστές έχουν πλέον στη διάθεσή τους νέα είδη ερευνητικών πρωτοκόλλων.

Μια σημαντική νέα τεχνική είναι για παράδειγμα οι μελέτες «γενωμικού συσχετισμού» (GWA), οι οποίες εξετάζουν χιλιάδες σημεία του γονιδιώματος σε χιλιάδες ανθρώπους ταυτόχρονα, προκειμένου να εντοπίζουν μεταλλάξεις που σχετίζονται με ασθένειες.

Ακόμα και με τη βοήθεια των νέων εργαλείων, πάντως, η εξερεύνηση αυτών των ωκεανών πληροφορίας σίγουρα θα απαιτήσει χρόνο.

Newsroom ΔΟΛ

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231078560

ΚΕΠΕΠ ΛΕΧΑΙΝΩΝ Η ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ

Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

http://www.enet.gr/?i=gourmet.el.ellada&id=251922


Πάνω από τριάντα αθώες παιδικές ψυχές με ειδικές ανάγκες έχουν «δραπετεύσει», από το 1988 μέχρι σήμερα, από το «κολαστήριο» του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών Ηλείας, αθόρυβα χωρίς οι αρμόδιοι να δημοσιοποιήσουν τα αίτια και τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου τους. Και όσες φορές ο θάνατος πήρε δημοσιότητα και έγινε αντικείμενο δημοσιογραφικής έρευνας, αποκαλύφθηκαν το δράμα που βιώνουν οι περιθαλπόμενοι στο ίδρυμα και η αναλγησία των αρμοδίων.

Τον Μάιο του 2006 η «Ε» αποκάλυψε τον φριχτό θάνατο ενός 15χρονου αγοριού που φιλοξενούνταν στο ΚΕΠΕΠ. Το παιδί βρέθηκε νεκρό στο κρεβάτι του και, σύμφωνα με την έκθεση νεκροψίας-νεκροτομής, ο θάνατός του προήλθε από πνιγμό λόγω της απόφραξης του λάρυγγά του από σπόγγο! Στο στομάχι του νεκρού παιδιού βρέθηκαν κομμάτια από αφρολέξ, σπάγγοι και μικρά σύρματα! Για εκείνο το περιστατικό παραπέμφθηκαν σε δίκη στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο της Αμαλιάδας συνολικά είκοσι τρεις εργαζόμενοι με την κατηγορία της «ανθρωποκτονίας από αμέλεια περισσότερων προσώπων». Η εκδίκαση της υπόθεσης δεν έχει γίνει ακόμη καθώς η δίκη έχει αναβληθεί.

25 σε δίκη

Στις 7/9/2005 βρέθηκε στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών κακοποιημένο με κάταγμα στον μηρό ένα κοριτσάκι αλβανικής καταγωγής. Η ΕΔΕ που ακολούθησε δεν επέρριψε ευθύνες. Ομως η Δικαιοσύνη παραπέμπει σε δίκη συνολικά είκοσι πέντε άτομα με τις κατηγορίες της σωματικής βλάβης από αμέλεια από υπόχρεους κατά συρροή και μη και παράβαση καθήκοντος. Η εκδίκαση της υπόθεσης δεν έχει γίνει ακόμη καθώς η δίκη έχει αναβληθεί.

Αλλη μία δίκη σε βάρος δύο πρώην διοικητών του ιδρύματος και δύο στελεχών της διοίκησης για παράβαση καθήκοντος κατ' εξακολούθηση βρίσκεται ακόμη σε εκκρεμότητα. Η υπόθεση αφορά την άθλια εικόνα που παρουσίαζε το ίδρυμα σε όλα τα επίπεδα από το 2006 μέχρι το 2009 με βάση τις «εκθέσεις-φωτιά» της Διεύθυνσης Υγείας και Πρόνοιας, και συγκεκριμένα του Τμήματος Δημόσιας Υγιεινής και Υγειονομικού Ελέγχου, που συντάχθηκαν έπειτα από αυτοψία ειδικών υπαλλήλων στις 13/4/2007 και 1/4/2009.


«Πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους»
Του ΜΑΚΗ ΝΟΔΑΡΟΥ

Η έκθεση της Αγγλίδας φυσιοθεραπεύτριας, αποφοίτου του Πανεπιστημίου Κάρντιφ, που εργάστηκε ως εθελόντρια στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων (ΚΕΠΕΠ) από τις 26 Ιουλίου έως και τις 18 Δεκεμβρίου 2009. Η ίδια, για λόγους σεμνότητας αλλά και επαγγελματικής ευσυνειδησίας, ζήτησε να μη δημοσιευτεί το όνομά της (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας)

Κατά τη διάρκεια της εθελοντικής μου εργασίας στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών στην Ελλάδα, σοκαρίστηκα από το μέγεθος του πόνου των παιδιών, πόνος που πιστεύω ότι μπορεί να εξαλειφθεί σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα.

Το ΚΕΠΕΠ έχει τρεις ορόφους για τα παιδιά, στο ισόγειο βρίσκονται αυτά με τα λιγότερα κινητικά προβλήματα και οι άλλοι δύο όροφοι είναι για τα παιδιά που βρίσκονται μέσα σε κλουβιά ή είναι δεμένα στα κρεβάτια τους.

Η καθημερινότητα στο ισόγειο ξεκινά με ένα υποτιμητικό γδύσιμο για όλα τα παιδιά, μαζί, στο διάδρομο, για να κάνουν ένα σύντομο ντους (συνήθως πλένονται μόνο 3 φορές την εβδομάδα) και το υπόλοιπο πρωινό μένουν μέσα στο κοινό σαλόνι. Πρόκειται για μια μεγάλη αίθουσα, με μοκέτα και τοίχους βαμμένους με αδιάφορα χρώματα- υπάρχει μία τηλεόραση, δεν υπάρχουν καρέκλες, παιχνίδια ή κάτι που να προσφέρει ερεθίσματα. Κάθε μέρα οι εργαζόμενοι αλλάζουν εκεί τις πάνες των παιδιών- όλα μαζί χωρίς καμία ιδιωτικότητα.

Σε ξύλινα κλουβιά

»Στους άλλους δύο ορόφους υπάρχουν παιδιά που έχουν διάφορα προβλήματα- από αυτισμό και σύνδρομο Ντάουν, παράλυση, εγκεφαλικές βλάβες και γενετικά προβλήματα. Τα παιδιά που έχουν κάποια κινητική δυνατότητα βρίσκονται μέσα σε ξύλινα κλουβιά με μόνο ένα στρώμα.

Ορισμένα από αυτά είναι αυτιστικά ή έχουν δυσκολίες οράσεως, παρ' όλα αυτά όμως κάποια έχουν συνείδηση και κατανοούν. Οταν αναγκάζονται να ζουν σε αυτές τις συνθήκες συχνά χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο ή ξεριζώνουν τα μαλλιά τους (ένδειξη σοβαρού ψυχολογικού τραύματος στα παιδιά). Συχνά ακούγεται μουσική από το ραδιόφωνο, που αποτελεί ένα κάποιο ερέθισμα, αλλά τα δωμάτια είναι γυμνά και πολύ ζεστά το καλοκαίρι.

Τα περισσότερα παιδιά παραμένουν στα κρεβάτια τους 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα, εκτός από την ώρα που βρίσκονται στο ντους ή είναι τυχερά και τα επιλέγουν οι εθελοντές για να παίξουν μαζί τους.

Ορισμένα από τα παιδιά μασούν τα ρούχα τους και δαγκώνουν τα χέρια τους. Αυτό έχει αποτέλεσμα να τα δένουν στα κρεβάτια τους για να αποφευχθεί ο αυτοτραυματισμός- βέβαια έτσι προκαλούνται πληγές στα δεμένα άκρα. Ως θεραπεύτρια θεωρώ ότι αυτές οι συνθήκες δεν είναι μόνο μη αποδεκτές αλλά και ηθικά απαράδεκτες.

Τρώνε πολύ βιαστικά

»Τα απογεύματα στο ΚΕΠΕΠ είναι πολύ ήσυχα καθώς τα παιδιά είτε υποτίθεται ότι κοιμούνται ή μένουν στα δωμάτιά τους. Καθώς προχωρεί η μέρα, τα περισσότερα μεταφέρονται στο άχαρο σαλόνι μέχρι να φτάσει η ώρα του ύπνου. Τρώνε μεσημεριανό και βραδινό πολύ βιαστικά. Τα παιδιά έχουν διαφορετικά σωματικά και νοητικά προβλήματα, όμως και τα 75 βρίσκονται στο ίδιο ίδρυμα, στο οποίο εργάζονται ένας γιατρός, δύο φυσιοθεραπευτές και τρεις θεραπευτές.

Ως φυσιοθεραπεύτρια, έχω μάθει και το πιστεύω ότι η φυσιοθεραπεία είναι μια διαδικασία που προωθεί, διατηρεί και αποκαθιστά τη φυσική, ψυχολογική και κοινωνική βελτίωση των ανθρώπων, ανάλογα με τις διαφορές τις υγείας τους. Και τα 75 παιδιά στο ΚΕΠΕΠ θα ήταν καλύτερα αν έκαναν φυσιοθεραπεία.

Λίγα "τυχερά" παιδιά κάνουν ημίωρες συνεδρίες φυσιοθεραπείας την εβδομάδα, αλλά αυτό εξαρτάται από το εάν οι θεραπευτές επιθυμούν να εργαστούν με τα παιδιά και εάν οι εθελοντές θα τα πάνε στους θεραπευτές. Είναι απαράδεκτο ότι μόνο το 16% των παιδιών κάνουν φυσιοθεραπεία.

Φυσιοθεραπείες

»Η φυσιοθεραπεία που παρέχεται, δεν χαρακτηρίζεται από συμπόνια (αναγνώριση δηλαδή του παιδιού ως ανθρώπινου όντος), παραγωγικότητα και ενθάρρυνση. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας δεν υπάρχει και πολλή δραστηριότητα. Τα λίγα επιλεγμένα παιδιά, κάνουν θεραπεία μερικές φορές την εβδομάδα. Εχει παρατηρηθεί ότι μερικές φορές οι θεραπευτές βλέπουν τηλεόραση ή μαγειρεύουν για τον εαυτό τους ενώ τα παιδιά κάθονται μόνα τους στις καρέκλες. Ορισμένες φορές ζητείται από τα παιδιά να παίξουν με ένα παζλ ή να κάνουν μια ζωγραφιά αλλά δεν υπάρχουν προγραμματισμένες δραστηριότητες.

Το περιβάλλον στο οποίο εργάζονται οι θεραπευτές είναι ένα μικρό ασφυκτικό δωμάτιο στο οποίο βρίσκονται ένα τραπέζι και εξαρτήματα που βρίσκεις συνήθως στις κουζίνες, αντικείμενα που δεν αρμόζουν σε χώρο θεραπείας. Εχει παρατηρηθεί επίσης ότι πολλές φορές οι συνεδρίες ακυρώνονται για άγνωστους λόγους.

Δεν ασχολούνται μαζί τους

»Παιδιά με τόσο σοβαρές αναπηρίες χρειάζονται εντατική θεραπεία, και όμως τελικά τα παιδιά με τις λιγότερες ανάγκες είναι αυτά που κάνουν θεραπεία στο ΚΕΠΕΠ. Πιστεύω ότι η λύση είναι μεγαλύτερη επιμόρφωση και βελτίωση στους τρόπους διοίκησης στο ΚΕΠΕΠ, ώστε να παρέχεται ποιοτική φροντίδα. Κατά βάσιν το προσωπικό είναι καλοί άνθρωποι, αλλά το κέντρο μπλοκάρει με τις διαδικασίες και τη ρουτίνα (γραφειοκρατία) που σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν τα δικαιώματα και τις ανάγκες των συγκεκριμένων παιδιών.

Τα προβλήματα πολλών παιδιών έχουν χειροτερεύσει γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους. Το κέντρο χαρακτηρίζεται από την έλλειψη δημιουργικότητας και καινοτομίας, έχει ελάχιστους πόρους και τα παιδιά είναι σοβαρά παραμελημένα για μεγάλες περιόδους, γεγονός που επιδεινώνει την κατάστασή τους.

Οι εργαζόμενοι φοβούνται τα ατυχήματα σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτός ο φόβος κυριαρχεί και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η φυσική και η πνευματική υγεία των παιδιών. Γνωρίζω ότι η θεραπεία δεν μπορεί να τα γιατρέψει, αλλά μπορεί να τους προσφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής - ακόμη και η προσπάθεια να μη χειροτερεύσει η κατάστασή τους και να ζουν με άνεση θα ήταν ένα σημαντικό βήμα.

Ελλειψη προσωπικού

»Η δουλειά της νοσοκόμας στο ΚΕΠΕΠ είναι πολύ δύσκολη -πολλές ώρες και πολλές δουλειές. Υπάρχει έλλειψη προσωπικού και αυτό συνεπάγεται ότι οι δουλειές είναι πολλές και δεν ολοκληρώνονται εύκολα. Οι νοσοκόμες, φαίνεται ότι, δεν έχουν κίνητρα και απλώς παρέχουν τις βασικές φροντίδες καθαρισμού των παιδιών, χωρίς να τους δείχνουν συμπάθεια ή να σέβονται την αξιοπρέπειά τους. Οταν οι βασικές δουλειές τελειώσουν, το προσωπικό επιστρέφει στα δωμάτιά τους και βλέπουν τηλεόραση, ενώ τα παιδιά δεμένα στα κρεβάτια τους κοιτάζουν τους τοίχους. Δεν υπάρχουν κίνητρα για το προσωπικό και καμία επαγγελματική εξέλιξη. Από το ΚΕΠΕΠ λείπουν η ενέργεια, η αγάπη και η ανθρωπιά, όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά και για τους ίδιους τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί, και αυτή η κατάσταση έχει φυσικά αντίκτυπο στα παιδιά.

Συνεχή κατάγματα

»Ενα από τα παραδείγματα που θλίβει τους εθελοντές είναι αυτό ενός 9χρονου κοριτσιού. Υποφέρει από οστεοπόρωση- τα κόκαλά της είναι εύθραυστα και έχουν σπάσει αρκετές φορές. Το προσωπικό φοβάται τόσο πολύ ότι αυτό θα συμβεί και πάλι ώστε έχουν τοποθετήσει το παιδί ανάσκελα δεμένο σε ένα κλουβί, με τα χέρια του δεμένα στις δύο πλευρές του κλουβιού. Στους εθελοντές δεν επιτρέπεται να τη βγάλουν από το κλουβί και ποτέ δεν παίζει ούτε και βγαίνει από το κτίριο. Είναι ένα παιδί γεμάτο αγάπη που υποφέρει, αλλά γελά και ανταποκρίνεται όταν χοροπηδάμε μπροστά από το κλουβί της- δυστυχώς όμως αυτή είναι η μόνη ευχαρίστηση που μπορεί να αντλήσει για λίγα λεπτά κάθε μέρα. Ενα απλό αλλά σημαντικό βήμα για τη βελτίωση της καθημερινότητάς της θα είναι να υπάρχει μια τέτοια δραστηριότητα κάθε μέρα.

Με σύνδρομο Ντάουν

»Αλλο παράδειγμα είναι αυτό ενός νεαρού άνδρα (24 ετών) που έχει σύνδρομο Ντάουν και εγκεφαλικές βλάβες. Λόγω της κατάστασής του και της έλλειψης θεραπείας δεν μπορεί να στηριχθεί στα πόδια του - έχουν εξασθενήσει οι αστράγαλοι. Ομως, με βοήθεια μπορεί να περπατήσει και το χαμόγελό του όταν τα καταφέρνει είναι το πιο ξεκάθαρο σημάδι ότι μπορεί να πετύχει πράγματα και να βελτιωθεί. Οι φυσιοθεραπευτές δεν είναι βέβαιοι εάν θα πρέπει να επιτρέψουν στους εθελοντές να τον βοηθούν να περπατά, λόγω της αστάθειας. Κι όμως μια απλή διαδικασία, με χρήση ειδικών παπουτσιών για να σταθεροποιηθούν οι αστράγαλοί του, θα είχε αποτέλεσμα να μπορεί να περπατά σταδιακά μόνος του με ασφάλεια.

Οι θεραπευτές αναφέρουν ότι αυτό το παιδί περιμένει για ραντεβού σε νοσοκομείο για περισσότερο από ένα χρόνο. Δεν μοιάζει κανείς να βιάζεται ώστε να αποκτήσει ειδικά παπούτσια ή να κάνει φυσιοθεραπεία. Πώς θα καλυφθούν οι βασικές ανάγκες του παιδιού, και τα δικαιώματά του, ώστε να μπορεί να βαδίσει και να πετύχει ακόμη περισσότερα;

Δυνατότητες βελτίωσης

»Πολλά από τα «παιδιά» είναι πάνω από 20 χρόνων και οι πιθανότητες βελτίωσης φθίνουν με την ηλικία. Κι όμως υπάρχουν δυνατότητες για βελτίωση της καθημερινότητάς τους, και για να διασφαλιστεί ότι η κατάσταση των πιο νέων παιδιών βελτιώνεται. Για παράδειγμα, πολλά παιδιά μπορούν να χρησιμοποιούν τα χέρια τους και με ειδική θεραπεία θα μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα, όπως να τρώνε μόνα τους και να βγάζουν τα έντομα από το πρόσωπό τους. Ορισμένα μπορούν να κινούν σε κάποιο βαθμό τα πόδια τους και με θεραπεία θα μπορούν να κινούνται ή να μην πονούν τόσο, και γενικά να βελτιωθεί η ζωή τους.

Χωρίς παιχνίδι

»Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου ερεθίσματα για τα παιδιά. Τι είδους ζωή είναι αυτή χωρίς παιχνίδι, ερεθίσματα, αλληλεπίδραση και προσωπική ικανοποίηση; Τα δωμάτια είναι βαρετά και στα παιδιά δεν επιτρέπεται να έχουν τα δικά τους πράγματα και παιχνίδια. Ο χρόνος με τους εθελοντές είναι το μόνο τους "παιχνίδι". Ακόμη και αυτό είναι περιορισμένο. Ως εθελοντές έχουμε περιορισμένους πόρους και χώρους. Για το καλοκαίρι, υπάρχει ένας χώρος εξωτερικός, στον οποίο υπάρχουν κούνιες. Για τους πιο κρύους μήνες, υπάρχει ένα δωμάτιο στο οποίο χωρούν το πολύ 6 άτομα τη ίδια στιγμή.

Λίγα μολύβια και χαρτιά, λίγα παζλ, από τα οποία λείπουν τα πιο πολλά κομμάτια, ορισμένα τουβλάκια και κάποια παιχνιδάκια, που αγόρασαν με δικά τους χρήματα οι εθελοντές. Το ίδρυμα έχει κάποια παιχνίδια, αλλά είτε είναι σπασμένα είτε τους λείπουν οι μπαταρίες. Ενα από τα βασικά προβλήματα είναι η έλλειψη χρημάτων, που δεν επιτρέπει την αγορά αντικειμένων και παιχνιδιών, τα οποία απαιτούνται για τις δραστηριότητες. Δεν θα έριχνε και έξω τον προϋπολογισμό η πρόβλεψη για βασικά πράγματα που θα έδιναν ερεθίσματα στα παιδιά.

Αγνοια για τη δουλειά τους

»Αλλο ένα θέμα είναι η άγνοια για το ΚΕΠΕΠ και τη δουλειά τους. Ακόμη και οι ντόπιοι, που ζουν 5 λεπτά μακριά από το ίδρυμα, γνωρίζουν ελάχιστα γι' αυτό. Οι Ελληνες σοκάρονται πραγματικά όταν μαθαίνουν για τις συνθήκες στο ορφανοτροφείο και μου έχουν πει ότι το θέμα του ΚΕΠΕΠ και όλα τα αρνητικά του προβάλλονται από τα Μέσα, κι όμως φαίνεται ότι οι ελληνικές αρχές δεν κάνουν τίποτε. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κανέναν που θα νοιαστεί για τα δικαιώματά τους. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό για τους ανθρώπους να γνωρίζουν τι συμβαίνει και να παίρνουν θέση ώστε να βελτιώνονται οι ζωές αυτών των παιδιών. Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτό το εγχείρημα ξέροντας ότι αυτά τα παιδιά είναι εδώ και δεν έχουν τίποτε, ενώ υπάρχουν άλλα στη γειτονιά που έχουν τα πάντα και δεν γνωρίζουν τίποτε για αυτά που είναι εδώ.

Δεν μπορώ να συνεχίσω την επαγγελματική μου καριέρα γνωρίζοντας ότι αυτά τα παιδιά δεν έχουν τίποτε, ενώ υπάρχουν άλλοι που θα ήθελαν να βοηθήσουν εάν ήταν ενήμεροι για την κατάσταση. Πώς μπορεί μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υποτίθεται αναπτυγμένη, να επιτρέπει τέτοιες συνθήκες;

Στερούνται το βασικό σεβασμό

»Και αυτό που ρωτάμε είναι: τι θα γίνει για να βελτιωθεί η κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ; Αυτά τα παιδιά στερούνται το βασικό σεβασμό που αρμόζει σε όλα τα όντα. Καταπατούνται τα δικαιώματά τους, όπως αυτά ορίζονται από τη Συνθήκη της UNICEF για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Το γεγονός ότι έχουν σωματική και πνευματική αναπηρία δεν συνεπάγεται ότι δεν έχουν δικαίωματα στις βασικές ανθρώπινες ανάγκες, στην ιδιωτικότητα, στη χαρά και στο παιχνίδι. Πρώτον και κύριον αυτά τα παιδιά χρειάζονται τα βασικά σε θέματα διατροφής, ένδυσης, παιχνιδιού.

Η βιασύνη είναι αυτό που χαρακτηρίζει το φαγητό τους και το γεγονός ότι πολλές φορές η τροφή σπρώχνεται μέσα στο στόμα τους.

Τα ρούχα είναι κοινά, τα παιδιά δεν έχουν δικά τους. Το νερό δίνεται συγκεκριμένες ώρες εκτός και αν κάποια παιδιά μπορούν να εκφράσουν τις ανάγκες τους. Τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν εκπαιδευτεί για να πηγαίνουν στην τουαλέτα και φορούν δύο πάνες ταυτόχρονα για να αποφεύγεται το συχνό άλλαγμα- αυτές οι πάνες συνήθως «πνίγουν» τα μικρότερα παιδιά. Εάν τα παιδιά δεν μπορούν να απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, πώς θα μπορέσουν να προοδεύσουν ως ανθρώπινα όντα και να απολαύσουν τη ζωή τους.

Πώς γίνεται σε μια ευρωπαϊκή χώρα, τον 21ο αιώνα, παιδιά με προβλήματα υγείας να στερούνται τα βασικά δικαιώματα για μια καλή ζωή; Τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι πάνω από όλα ανθρώπινα όντα με δικαιώματα και επιθυμίες, είναι παιδιά που θα πρέπει να μπορούν να προσμένουν ένα καλύτερο μέλλον».

Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2010

Στη Βασιλική Ηλιοπούλου για το έργο της με τίτλο «Σμιθ» απονεμήθηκε το βραβείο μυθιστορήματος των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας 2010. Μεγάλο βραβείο Λογοτεχνίας απονεμήθηκε στην Κική Δημουλά για το σύνολο του έργου της.

Από την επόμενη χρονιά ο τρόπος απονομής των Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας θα αλλάξει, σύμφωνα με νομοθεσία που προώθησε το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού.

Τα βραβεία έχουν ως εξής:

* Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας: Στην Κική Δημουλά για το σύνολο του έργου της
* Βραβείο Περιοδικού: Εξ ημισείας στα περιοδικά «Το Δέντρο» και «Διαβάζω» για τη συμβολή τους στην προβολή και διάδοση της ελληνικής λογοτεχνίας.
* Βραβείο Ποίησης: Στον Παντελή Μπουκάλα για το έργο του με τίτλο «Ρήματα», εκδόσεις Άγρα.
* Βραβείο Διηγήματος: Στον Παναγιώτη Κουσαθανά για το έργο του με τίτλο «Λοξές ιστορίες που τελειώνουν με ερωτηματικό», εκδόσεις Ίνδικτος.
* Βραβείο Μυθιστορήματος: Στη Βασιλική Ηλιοπούλου για το έργο της με τίτλο «Σμιθ», εκδόσεις Πόλις.
* Βραβείου Δοκιμίου - Κριτικής: Στον Άγγελο Χανιώτη για το έργο του με τίτλο «Θεατρικότητα και δημόσιος βίος στον ελληνιστικό κόσμο», Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
* Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας: Στο Γιώργο Βέη για το έργο του με τίτλο «Από το Τόκιο στο Χαρτούμ: Μαρτυρίες, συνδηλώσεις», εκδόσεις Κέδρος.

Από του χρόνου αλλάζει ο τρόπος απονομής των βραβείων: για πρώτη φορά καθορίζεται χρόνος έναρξης των εργασιών των κριτικών επιτροπών (Μάιος), χρόνος ανακοίνωσης βραχειών λιστών (Οκτώβριος) και χρόνος ανακοίνωσης (Νοέμβριος) και απονομής (Δεκέμβριος).

Ακόμα θεσπίστηκαν και πέντε νέα λογοτεχνικά βραβεία: Πρωτοεµφανιζόµενου Συγγραφέα (έως 35 ετών), Εφηβικού/Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, Εικονογραφηµένου Παιδικού Βιβλίου, Μετάφρασης έργου της αρχαίας ελληνικής γραµµατείας στα νέα ελληνικά, Ειδικό Θεµατικό Βραβείο για βιβλίο που προάγει τον διάλογο για ευαίσθητο κοινωνικό ζήτηµα.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Το πρώτο Ογκολογικό Νοσοκομείο για παιδιά στην Ελλάδα

Όταν η Ελλάδα μπορεί να υπερηφανεύεται για τους ανθρώπους της.

http://www.elpida.org/gr/hospital/hospital.html

Δεν γνωρίζω για τη στρατιωτική άσκηση καταστολής διαδηλώσεων λέει ο Πάνος Μπεγλίτης ...

Πηγή: http://rthess.gr/articles_det.asp?artid=7125

Έφυγε ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης

Βιογραφικό Σημείωμα

Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης γεννήθηκε το 1916 στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημοσιεύσει είκοσι δύο ποιητικές συλλογές μέχρι σήμερα. Το έργο του έχει μεταφραστεί σε πολλές ξένες γλώσσες και ο ίδιος έχει μεταφράσει Γάλλους, Ισπανούς και λατινοαμερικάνους ποιητές. Είναι μέλος της Παγκόσμιας Οργάνωσης των Ποιητών και επισκέφθηκε ως επίσημος καλεσμένος τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Ρουμανία και την Ισπανία. Έχει λάβει μέρος σε πολλά φεστιβάλ Ποίησης ενώ έχει παρευρεθεί και ως εκπρόσωπος της Ελλάδας σε παγκόσμια συνέδρια και σε διεθνείς συναντήσεις συγγραφέων. Έχει τιμηθεί με το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα, το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το Βραβείο Ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών, το Βραβείο Ουράνη, το Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης Φερνάντο Ριέλο, ο τίτλος του Ιππότη του Γαλλικού Τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών και το ευρωπαϊκό Βραβείο Χέρντερ. Το 1995 εκλέχθηκε μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας Μιχαήλ Εμινέσκου που εδρεύει στην Ρουμανία και του απονεμήθηκε το Χρυσό μετάλλιο τιμής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.


Εργογραφία

Φύλλα ύπνου, (ιδιωτική έκδοση), 1949
Επιτάφιος, (ιδιωτική έκδοση), 1951
Χειμερινό ηλιοστάσιο, (ιδιωτική έκδοση), 1955
Το ξύλινο άλογο, (ιδιωτική έκδοση), 1955
Αλφαβητάριο, (ιδιωτική έκδοση), 1955
Η γέννηση των πηγών, Βραβείο Ποιήσεως των Δώδεκα,
Βραβείο του Δήμου Θεσσαλονίκης, (ιδιωτική έκδοση), 1959
Το πέπλο και το χαμόγελο, (ιδιωτική έκδοση), 1963
Η μεταμόρφωση, (ιδιωτική έκδοση0, 1971
Η φθινοπωρινή σουίτα και άλλα ποιήματα, (ιδιωτική έκδοση), 1975
Ταπεινός αίνος προς την Παρθένο Μαρία, (ιδιωτική έκδοση), Βραβείο Ποιήσεως της Ακαδημίας Αθηνών, 1977
Η Άννα της απουσίας, (ιδιωτική έκδοση), 1979
Ενωμένα χέρια, (ιδιωτική έκδοση), 1980
Σύνοψη, ποιήματα, (τόμος Α΄), Θεσσαλονίκη, Εγνατία, 1980, σελ. 184
Σύνοψη, ποιήματα, (τόμος Β΄), Θεσσαλονίκη. Εγνατία, 1981, σελ. 176
Καλειδοσκόπιο, Θεσσαλονίκη, Μπίμπης, 1983
Η Ατραπός, Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Θεσσαλονίκη, Μπίμπης, 1984
Fragmenta ή H βλάστηση των ορυκτών, Αθήνα Παρατηρητής, 1985
Δέκα ποιήματα της οργής και του χρέους μαζί με το Δοξαστικό της Ελευθερίας, Αθήνα, Παρατηρητής, 1986.
Ακόμα ένα καλοκαίρι, Θεσσαλονίκη, Μπίμπης, 1987, σελ. 40
Σύνοψη, ποιήματα, (τόμος Γ΄), Θεσσαλονίκη, Παρατηρητής, 1988, σελ. 240, ISBN: 960-260-242-2
Φαέθων, Θεσσαλονίκη, Μπίμπης, 1992, σελ. 48
Η θαυμαστή αλιεία, Θεσσαλονίκη, Μπίμπης, 1993, σελ. 48, Παγκόσμιο Βραβείο Ποίησης Fernando Rielo στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, Νέα Υόρκη, 1988.
Νήματα της Παρθένου, Αθήνα, Κέδρος, 1997, σελ. 136, ISBN: 960-04-1230-7
Άρωμα ενός κομήτη, Αθήνα, Καστανιώτης, 1997, σελ. 56, ISBN: 960-03-1850-6
Όχι πια δάκρυα, Αθήνα, Κέδρος, 1998, σελ. 40, ISBN: 960-04-1551-Χ
Τα δώρα των Μάγων, Αθήνα Καστανιώτης, 1999, σελ. 56, ΙSBN: 960-03-2440-9
Άτριον, Αθήνα, Κέδρος, 2000, σελ. 48, ISBN: 960-04-1813-6

Μεταφράσεις των έργων του

Αγγλικά:
The eye in the mirror, [tr.by]: K. Friar, London, Forest Books, 1991, 164pp, ISBN: 0-948259-59-0
Clasped hands, [tr.by]: K. Friar, (ιδιωτική έκδοση)

Γαλλικά:
Le Voile et le sourire, Paris, St- Germain -des Pres, 1976, 86pp.

Γερμανικά:
Gedichte, [tr.by} Wurzburg, Konigshausen & Neumann, 2000, 324pp, ISBN: 3-8260-1911-3

Ισπανικά:
Fragmenta o La Vegetacion de los Minerales, [tr.by]: E. Mejia, Colombia, Kanora, 24 pp.
Poesia, [tr.by]: H. Castillo, Cordoba-Argentina, Ediciones del Copista, 2000, 92pp, ISBN: 987-9192-54-0
La pesca milagrosa, [tr.by]: V. Ivanovsci, Madrid, Fundacion Fernando Rielo, 1990, 86pp.

Ιταλικά:
Fragmenta o La Vegetagione dei Minerali, [tr.by]: C. Nikas, Αθήνα, Greek Letters 12, 1998-9, 22pp.
Fili della Vergina, [tr.by]: V. Rotolo, Luxembourg, Euroeditor, 1995, 88pp.

Φλαμανδικά:
Sluier en glimlach, [tr.by]: B. Decorte, Antwerpen, Soethoudt, 1979, 84pp.

Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί ακόμα στα πολωνικά, στα βουλγαρικά, στα ρουμανικά, στα ουγγρικά, στα σερβοκροάτικα και στα πορτογαλικά σε ανθολογίες, περιοδικά και εφημερίδες.

Ο ίδιος έχει μεταφράσει Σαιν - Τζων Περς, Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Πάμπλο Νερούντα, Αλαίν Μποσκέ και Στεφάν Μαλλαρμέ ενώ έχει γράψει και δύο δοκίμια σχετικά με το Γ. Σαραντάρη και το Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.


Ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης

Η ιδιοσυγκρασία του Βαρβιτσιώτη δεν είναι διανοουμενίστικη, αλλά καλλιτεχνική. Ο ψυχισμός του συγγενεύει πολύ περισσότερο με τις καλές τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική, μουσική), παρά με τον καθαρό φιλοσοφικό στοχασμό και τα ιδεολογήματά του, που είναι - και πρέπει να είναι - αποκαθαρμένος από χρώματα, ήχους και πλαστικούς τόνους. Αναζητεί στα πράγματα την καλλιτεχνική τους διάσταση, τις αληθινές φύσεις των τέλειων μορφών. Δεν ιχνηλατεί πραγματικότητες που ήδη υπάρχουν. Οι στίχοι του είναι η μουσική έκφραση μιας προσωπικής οπτικής του κόσμου. Δημιουργεί με λεπτούς και περίτεχνους συνδυασμούς των λεκτικών δομικών λίθων, ποιητικές "μορφές" ιδεατές, πρωτάκουστες, φωσφορικής χροιάς, ενίοτε εντελώς υποκειμενικές ή και ανύπαρκτες, μεταφέροντας στους στίχους του την αίσθηση της ύπαρξης εκείνου που λείπει απ' όλα τ' άνθη, όπως έλεγε o Mallarme.
Ο αισθητισμός στον Βαρβιτσιώτη είναι το μέσο, δεν είναι ο σκοπός. Είναι το πέρασμα για την ανεύρεση της ευδαιμονίας. Ο Βαρβιτσιώτης δεν είναι αχθοφόρος των δοκιμασιών ή των περισυλλογών που μας προκαλούν εξωτερικά συμβάντα. Δεν κάνει ποίηση τις εναντιότητες της ζωής. Ο γεωμετρικός τόπος των σημείων" του, κείται μακράν της καταγραφής ταλαιπωριών και βασάνων.
Η παρουσία του ανθρώπου - αυτού καθ' αυτού- στην ποίηση του Βαρβιτσιώτη, εννοώ ως δρώσας υπόστασης, με τις θυμικές του ιδιότητες, είναι περιορισμένη. Θα έλεγα πως είναι ευκαιριακή ή περιθωριακή, Στην ποίησή του παρακολουθεί κανείς περισσότερο τις προσωποποιήσεις των πραγμάτων, των αντικειμένων και των ιδεών, τις διαθέσεις της ψυχής που εξωτερικεύουν εικονοκλαστικά τ' αντικείμενα. Οι ήρωές του είναι περισσότερο τ' άψυχα παρά οι χαρακτήρες ζωντανών όντων. Από μέσα τους, όμως, εκπορεύεται ένας μυστικός ανθρώπινος πόνος.
Μέσα του φαντασία και πραγματικότητα συγχέονται. Τα πράγματα μεταστοιχειώνονται σε σύμβολα. Ο ποιητικός του λόγος, δεν είναι τόσο λόγος οργανωμένος - εννοώ με την έλλογη διαδικασία του - όσο λόγος σπονδυλωτός. Δεν επιδιώκει ν' αφηγηθεί, αλλά να ρίξει φωτοβολίδες. Τα πράγματα στην ποίησή του δεν διαδραματίζονται. Αντικατοπτρίζονται. Νομίζω πως για τον Βαρβιτσιώτη η ποίηση είναι η μόνη πραγματικότητα που υπάρχει στον κόσμο. Δεν ξέρω, μα η ποίηση αυτή είναι στιγμές που σε πονά. Στον Βαρβιτσιώτη ένιωσα συχνά αυτόν τον ηδονικό πόνο, όταν οι στίχοι του μου έφερναν τη μουσική μιας ουράνιας θύμησης, μιας αλαβάστρινης χειραψίας.
Σε κανέναν Έλληνα ποιητή δεν είδα τόση φωτοχυσία, δεν είδα τόσα βεγγαλικά. Μα προπαντός δεν είδα τόση χλιδή λυρικών εικόνων. Η ποίησή του, κάποτε βιβλική, με τις έντονες εναλλαγές φωτός και σκιάς, είναι "κήπος κεκλεισμένος", όπου συνυπάρχουν όλα τα χρώματα και τ' αρώματα του παραδείσου. Αυτόν τον υπερβατικό κήπο με τα χιλιάδες "ηλεκτρικά φορτία", σε λίγους δόθηκε η χάρη να τον ζωγραφίσουν. Δεν μπορείς να γίνεις καλλιτέχνης, αν η τέχνη δεν υπάρχει μέσα σου. Ο Βαρβιτισώτης είναι ποιητής των αρωμάτων που εγκλείονται σε μικρά φιαλίδια. Δεν γράφει ποιήματα μα κάποια πλοκή, με κάποιο συγκροτημένο μύθο , γεγονός που επιτρέπει να αυτονομούνται οι στίχοι του μέσα στο ποίημα και να μπορούν να υπάρξουν ως fragmenta, δηλαδή ως αυτάρκεις ποιητικές οντότητες. Ακόμη κι ένας στίχος του, μόνος, μπορεί ν' αυτονομηθεί, να υπάρξει ως αυτοτελές ποίημα, χωρίς να χάσει τίποτα από τη λάμψη του. Λίγοι ποιητές μπορούν ν' ανεχθούν ή, για να είμαι ακριβέστερος, ν' αντέξουν, μια τέτοια διάλυση, χωρίς να χάσουν τη φυσιογνωμία τους.

Δημήτρης Νικορέτζος

Περισσότερα http://www.greece2001.gr/writers/TakisVarvitsiotis.html